Ερχόμαστε από μακριά, δεν ζήσαμε την εισβολή, μα είμαστε ένα με τον Ονήσιλο, τον Ρέαλεξη, τον Ευαγόρα, τον Κυπριανό, φυγαδεύσαμε τους Φιλικούς το 1821, κάψαμε το κυβερνείο των Άγγλων το 1931, πολεμήσαμε το 1897, το 1912-1913, στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο, δώσαμε μάχες στον Μαχαιρά, βαδίσαμε λεύτεροι στην αγχόνη το 1957, αντισταθήκαμε το 1963-1964, ήμασταν στον Πενταδάκτυλο και στον Άγιο Ανδρέα τον Ιούλη του ’74, στις Πορείες Γυναικών, ήμασταν στην πορεία των μοτοσυκλετιστών το 1996, διαδηλώσαμε υπό καταρρακτώδη βροχή ενάντια στο σχέδιο Ανάν και είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς, που δεν ζήσαμε την εισβολή αλλά βιώνουμε την κατοχή, μάθαμε για τη γη μας, μέσα από τις φωτογραφίες των τετραδίων του δημοτικού, τις αφίσες στους τοίχους με το σύνθημα «Κερύνεια μου κάνε κουράγιο μεγαλώνω», μα πρωτίστως μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών και των παππούδων μας. Είμαστε η γενιά που κάθε 20η Ιουλίου, ξυπνούμε με τις σειρήνες. Εκείνες τις τρομακτικές βουές, ίδιες με κλάμα αρχαίας τραγωδίας.
Ανάρτηση από: http://www.galatikohorio.com
