Στὴν Ἑλλάδα, παρατηρῶ ἕναν διχασμὸ ἀνάμεσα στοὺς οἰκονομικὰ φιλελεύθερους τοῦ φέισβουκ. Οἱ ΕΣΠΑτζῆδες καὶ οἱ ἄλλοι. Οἱ ΣΚΑΪ-Ράμφοι καὶ οἱ ἄλλοι. Ἡ κατηγορία τῶν δεύτερων πρὸς τοὺς πρώτους εἶναι ὅτι εἶναι κρατικοδίαιτοι σοσιαλδημοκράτες κι ὅτι δὲν εἶναι πραγματικὰ φιλελεύθεροι ὑποστηρίζοντας φόρους κατὰ τῆς ἰδιοκτησίας. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, διακρίνω μιὰ ποικιλομορφία. Ἐθνικοφιλελεύθεροι, ἀντικρατιστὲς κοινοτιστές, ἀναρχοκαπιταλιστὲς καὶ δὲ συμμαζεύεται. Βέβαια οἱ ὑποδιαιρέσεις κι μικρο-ὁμαδοῦλες αὐτὲς ἀφοροῦν τὸ διαδίκτυο. Καὶ φυσικά, ὅπως τὰ πάντα ἔχουν χαλάσει ἢ ἔρχονται ἀπὸ τὸ Ἐξωτερικὸ –ὅπως τὰ φάρμακα– ἐξ ὑπαρχῆς κατώτερης ποιότητας (β’ διαλογῆς), ἔτσι καὶ μὲ τὸν καπιταλισμὸ καὶ τὸ δημόσιο. Ἢ ὁτιδήποτε κινητὸ καὶ ἀκίνητο.
Ἐδῶ, ἕνας οἰκονομικὰ φιλελεύθερος λέει ἕναν ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ τὸ δημόσιο φαντάζει λιμένας σωτηρίας. Ὅμως, τὸ πραγματικὸ καὶ πρωταρχικὸ μεταπολεμικὸ δράμα έγκειται ἀλλοῦ. Στὸ ὅτι ἡ ἀποβιομηχάνιση τῆς Ἑλλάδας (τέλη ’70, συνέπεια τῆς κρίσης) συνέπεσε θαυματουργικὰ μὲ τὴν εἴσοδο στὴν Ε.Ο.Κ., ἡ ὁποία παρεῖχε τὴ δυνατότητα γιὰ ἄπειρο κρατικὸ δανεισμό, ἄρα καὶ γιὰ εἴσοδο πολλῶν στὸ δημόσιο καὶ τὴν ἐπέκταση τοῦ τελευταίου. Ἡ εἴσοδος στὸ δημόσιο ἦταν διέξοδος καὶ γιὰ τὸ πρόβλημα τῶν «προβληματικῶν ἐπιχειρήσεων» ποὺ ἔκλειναν –καὶ τὶς κρατικοποιοῦσε τὸ ἑλληνικὸ κράτος μὲ τὰ λεφτὰ τῶν κουτόφραγκων– καὶ γιὰ τὸ πρόβλημα τῶν «ἐπιχειρηματιῶν» ποὺ γίνονταν «εἰσαγωγεῖς / ἀντιπρόσωποι» κι ἄρα ἀπέλυαν τοὺς πιὸ πολλοὺς ἐργαζόμενούς τους, καὶγιὰ τὸ πρόβλημα τῆς ἀνεργίας. Ἄλλωστε, οἱ Ἕλληνες βιομήχανοι βασίζονταν στὴ φθηνὴ ἐργατικὴ δύναμη, σὰν κάτι σημερινὲς χῶρες τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, κι ὄχι στὴν τεχνογνωσία καὶ τὴν καινοτομία: Ὅταν ἄρχισαν νὰ αὐξάνονται οἱ μισθοὶ μετὰ τὸ 1974 καὶ νὰ γίνονται αἰσθητὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς παγκόσμιας κρίσης τοῦ ’70, ἡ ἐγχώρια βιομηχανία καταστράφηκε. Ἔτσι, καὶ οἱ βιομήχανοι ἐπέζησαν μετατρεπόμενοι σὲ παράσιτα, καὶ οἱ ἐργαζόμενοι μετατρεπόμενοι σὲ ὑπαλλήλους, καὶ ὅλα ὡραῖα. Δὲν ξέρω τί θὰ εἶχε γίνει δίχως τὰ λεφτὰ τῆς ΕΟΚ. Τώρα, φυσικά, ποὺ χρειάζονται δύο, κι ὄχι ἕνα, θαύματα, προφανῶς οἱ καταστάσεις ποὺ περιγράφονται παρακάτω εἶναι ὀδυνηρές. Ἴσως καὶ ἡ ἐπίγνωση αὐτῆς τῆς ὀδυνηρῆς συγκυρίας (ἀποβιομηχάνιση, άφθονα λεφτά) νὰ μὴν βοηθᾶ σὲ τίποτε. Κι ἀπὸ προτάσεις νὰ φᾶν κι οἱ κότες. Ἀλλὰ νά τί μᾶς λέει ἕνας οἰκονομικὰ φιλελεύθερος:
Ο χασάπης έλληνας καπιταλιστής, που ταπεινώνει συστηματικά τους εργαζόμενους του (π.χ. σε στέλνει να ψωνίσεις απορρυπαντικά για τη γυναίκα του) και βλέπει τις κοπέλες σαν κονσομασιόν που είναι υποχρεωμένες να ανέχονται τα χυδαία σεξιστικά αστειάκια του, είναι βασικό μέρος της εξίσωσης »γιατί οι έλληνες προτιμούν να βολευτούν στο δημόσιο». Όταν το »αφεντικό» σε βλέπει ως κρέας ή παιδί για τα θελήματα τότε το δημόσιο μοιάζει όχι μόνο επιλογή επιβίωσης αλλά και αναγκαστική επιλογή για τη διαφύλαξη της στοιχειώδους αξιοπρέπειας σου.
Ανάρτηση από: https://chronographiae.wordpress.com
