Θα μπορούσε πράγματι να ισχυριστεί κανείς πως δεν υπάρχει κανένας άλλος λαός στον πλανήτη σαν τους Έλληνες – όχι όμως σε σχέση με τις ικανότητες και τον πολιτισμό τους, αλλά με κριτήριο την απίστευτη ανοησία και τις ενοχές τους.
«Τα ανθρώπινα όντα έχουν το «προνόμιο» να είναι υποχρεωμένα να υπομένουν ένα ακόμη φορτίο, σε σχέση με τις υπόλοιπες μορφές ζωής – ένα πλεόνασμα βασάνων που δημιουργούνται καθημερινά από μία ομάδα ατόμων, μέσα στο ίδιο το ανθρώπινο είδος: από τους ηλιθίους» (πηγή).
Άποψη
Ο κ. Παπανδρέου είπε κατά πολλούς την αλήθεια, δηλώνοντας πως οι Έλληνες είναι φοροφυγάδες και διεφθαρμένοι – όπως ακριβώς ο κ. Πάγκαλος, όταν ανέφερε πως όλοι μαζί τα φάγαμε. Ο κ. Παπακωνσταντίνου είπε την αλήθεια όταν ανακοίνωσε πως το έλλειμμα της Ελλάδας ήταν υψηλότερο – εισπράττοντας από τον πρόεδρο της Κομισιόν το γνωστό «The game is over» και τρομοκρατώντας τις χρηματαγορές που έσπευσαν αμέσως να επενδύσουν στα κερδοσκοπικά CDS με τη «βοήθεια» της ΤτΕ. Ο κ. Βενιζέλος είπε την αλήθεια ισχυριζόμενος πως το PSI ήταν ευεργετικό για την Ελλάδα – παρά το ότι μέσω αυτού χάθηκε η εθνική μας κυριαρχία, υποθηκεύθηκε η χώρα στο διηνεκές, έπαψε να υπάρχει η δυνατότητα μετατροπής του χρέους σε δραχμές, χρεοκόπησαν οι τράπεζες και μηδενίστηκαν τα διαπραγματευτικά μας χαρτιά.
Ο κ. Σαμαράς σωστά αναίρεσε το αρχικό πρόγραμμα του κόμματος του που ήταν αντίθετο στα μνημόνια, λέγοντας την «αλήθεια» – όπως επίσης ο σημερινός πρωθυπουργός, όταν παραδέχθηκε πως όλα όσα δήλωνε προεκλογικά οφειλόταν στις νεανικές ψευδαισθήσεις του. Όσον αφορά τον τότε υπουργό οικονομικών του, αυτά που γράφει στο βιβλίο του που βασίστηκε σε κρυφές μαγνητοφωνήσεις, εκθέτοντας την κυβέρνηση και άρα την Ελλάδα, είναι επίσης κατά πολλούς αλήθεια – ενώ ασφαλώς θα του αποφέρουν πολλά χρήματα από τις πωλήσεις.
Πολλά κόμματα λένε την αλήθεια, όταν τονίζουν πως αρκετοί Έλληνες εκμεταλλεύονταν το δημόσιο λαμβάνοντας συντάξεις στα 50 ή πολύ μεγαλύτερες από όσο δικαιούνταν – ενώ η ευημερία της χώρας στα χρόνια του ευρώ ήταν επίπλαστη και μοναδική στην Ευρώπη (!), στηριζόμενη στην επί πιστώσει κατανάλωση. Ο υπάλληλος του ΔΝΤ κ. Γεωργίου είπε την αλήθεια όταν αύξησε το έλλειμμα στο 15,4% του ΑΕΠ – όπως επίσης το ΔΝΤ, όταν παραδέχθηκε τα λάθη του στο θέμα του ελληνικού προγράμματος και των πολλαπλασιαστών, χωρίς όμως να κάνει τίποτα για να τα διορθώσει.
Όλοι οι παραπάνω, καθώς επίσης πολλοί άλλοι, είπαν την «αλήθεια τους» – έτσι όπως αυτοί τουλάχιστον την αντιλαμβάνονταν. Είναι όμως αυτό το θέμα που πρέπει να μας απασχολεί ως Πολίτες; Μήπως είναι πιο σωστό να ενδιαφερόμαστε για το πόσο κόστισε και ποιός πλήρωσε αυτήν την αλήθεια, για την οποία όλοι ανεξαιρέτως οι προαναφερθέντες αμείφτηκαν πλουσιοπάροχα και συνεχίζουν να αμείβονται; Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει δηλαδή περισσότερο το τίμημα της αλήθειας και αυτοί που θα το πληρώσουν;
Οι Ιρλανδοί πάντως δεν είπαν καμία από τις παραπάνω αλήθειες – ενώ είχαν σχεδόν πενταπλάσιο ιδιωτικό χρέος από τους Έλληνες, κρίση ακινήτων και κρίση τραπεζών. Έτσι ο συντελεστής φορολόγησης τους διατηρήθηκε στο 12,5%, οι αμερικανικές πολυεθνικές παρέμειναν στη χώρα συνεχίζοντας να απολαμβάνουν τη χαμηλή φορολόγηση τους, οι αγορές ξεκίνησαν ξανά να τη δανείζουν και η κρίση αποτελεί παρελθόν για τους Πολίτες – παρά το ότι το ιδιωτικό χρέος παραμένει τεράστιο, ενώ το δημόσιο χρέος σχεδόν εξαπλασιάστηκε (από το 23,9% το 2007 στο 119,5% το 2012), για να αρχίσει μετά το 2013 να μειώνεται, κυριολεκτικά ως εκ θαύματος.
Οι Ισπανοί δεν είπαν επίσης καμία από τις παραπάνω αλήθειες – έχοντας μία ανάλογη κρίση ακινήτων και τραπεζών, η οποία προήλθε από το ότι οι ιδιώτες κατανάλωναν επί πιστώσει και δανείζονταν υπερβολικά για να αγοράσουν σπίτια. Αντίθετα, απαίτησαν τη διάσωση των τραπεζών τους από την ΕΚΤ, από την οποία δανείσθηκαν περί τα 40 δις € χωρίς να εγγραφούν στον προϋπολογισμό τους – ενώ οι ειλικρινείς Έλληνες έβαλλαν στις τράπεζες 40 δις € που επιβάρυναν το δημόσιο χρέος, χάνοντας τελικά τόσο τα χρήματα, όσο και τις τράπεζες.
Παρά το ότι το δημόσιο χρέος της Ισπανίας δε τριπλασιάστηκε από το 35% του ΑΕΠ στο 100%, χωρίς όμως να μειωθεί το ΑΕΠ της όπως της Ελλάδας (γράφημα που ακολουθεί σε σύγκριση με την Ιρλανδία), οι αγορές συνέχιζαν να τη δανείζουν με πολύ χαμηλότερα επιτόκια από ότι το 2011 – λόγω της ΕΚΤ φυσικά που αγοράζει τα ομόλογα της, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι «τιμές» τους.
Επεξήγηση γραφήματος: Δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ της Ιρλανδίας (μπλε στήλη, αριστερή κάθετος), σε σύγκριση με την Ισπανία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).
Οι Πορτογάλοι με τη σειρά τους δεν είπαν καμία αλήθεια, όπως οι Έλληνες – ενώ λογικά δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως μόνο εμείς είμαστε διεφθαρμένοι, φοροφυγάδες και ψεύτες ως Πολίτες, κυβερνώμενοι από έντιμους πολιτικούς που λένε πάντοτε την αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι. Αντίθετα, έπαψαν να τηρούν τα μνημόνια και σταμάτησαν τις αποκρατικοποιήσεις (ανάλυση) – ενώ το δημόσιο χρέος τους είναι στο 130,4% όταν η Ελλάδα χρεοκόπησε με πολύ λιγότερο.
Το έλλειμμα της Πορτογαλίας ήταν 9,8% του ΑΕΠ το 2009 και 11,2% το 2010, με πολύ μεγαλύτερο ιδιωτικό χρέος φυσικά από τη χώρα μας – όταν παραδόξως της Ελλάδας ακολούθησε την αντίθετη πορεία, αφού σύμφωνα με τον κ. Γεωργίου ήταν 15,4% το 2009 και 10,5% το 2010. Έλλειμμα πάντως άνω του 10% είχαν πολλές χώρες εκείνη την εποχή, μεταξύ των οποίων οι Η.Π.Α. – κυρίως όμως ως αποτέλεσμα της υπερχρέωσης του ιδιωτικού τους τομέα, όπου η Ελλάδα δεν είχε ανάλογο πρόβλημα.
Με λίγα λόγια, μόνο οι έντιμοι και ειλικρινείς Έλληνες πολιτικοί ήταν αυτοί που είπαν την αλήθεια, μαζί με το εντιμότατο ΔΝΤ – χωρίς φυσικά κανένας από τους δύο να ζημιώσει. Αντίθετα, οι μεν πρώτοι έχουν μυθικές περιουσίες και εισοδήματα που ασφαλώς δεν δικαιολογούνται από τις αμοιβές τους, όσο εύπιστος και αν είναι κανείς – ενώ το ΔΝΤ κέρδισε τεράστια ποσά, αν και τελικά έχασε το λάφυρο από τον κ. Σόιμπλε. Ο τελευταίος παρουσιάζεται δε ως ο σωτήρας της Ελλάδας, λόγω των δανείων ύψους περί τα 250 δις € που της παρέχει ολόκληρη η Ευρώπη – με αντάλλαγμα μία δημόσια περιουσία αξίας άνω των 300 δις €, τα ενεργειακά της αποθέματα, καθώς επίσης μία ιδιωτική που σίγουρα υπερβαίνει το 1 τρις €, μαζί με τη μετατροπή της σε αποικία.
Αυτοί που αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα τώρα την «αλήθεια» ήταν οι Έλληνες Πολίτες – οι οποίοι κλήθηκαν τελικά να πληρώσουν το βαρύ τίμημα με τις μειώσεις των μισθών τους, με τη διάλυση του κοινωνικού τους κράτους, με την εκτόξευση της ανεργίας, με την εξορία των νέων, με την υφαρπαγή των περιουσιακών τους στοιχείων, με μία ύφεση μοναδική στην παγκόσμια ιστορία, με την καταστροφή του παραγωγικού τους ιστού, με τη χρεοκοπία χιλιάδων επιχειρήσεων κοκ.
Έτσι οι κόκκινοι οφειλέτες του δημοσίου σήμερα έφτασαν στους 4.200.000 (πηγή), στις τράπεζες τα κόκκινα δάνεια έχουν πλησιάσει στα 100 δις €, ενώ σχεδόν όλοι χρωστούν κάπου. Το Σεπτέμβρη δε θα ξεκινήσουν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί που δεν επιτρέπονται σε καμία χώρα της Ευρώπης, επειδή μόνο στην Ελλάδα ισχύει το αγγλικό δίκαιο – έμμεσο επίτευγμα του κ. Βενιζέλου που έσωσε την Ελλάδα με το PSI! Όσον αφορά τα ανόητα θύματα της αλήθειας, έχουν αποδεχτεί σιωπηλά τη μοίρα τους θεωρώντας πως τους αξίζει επειδή είναι ένοχοι – οπότε σωστά πρέπει να πληρώσουν!
Αυτοί οι άνθρωποι όμως που λέγεται πως είναι φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι, απατεώνες, εκμεταλλευτές του δημοσίου, ανέντιμοι, ψεύτες κοκ., ισχυρίζονται ταυτόχρονα πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εναντίον των πολιτικών και των κυβερνήσεων που τους οδηγούν στο ικρίωμα – κάτι που είναι ασφαλώς οξύμωρο, αφού δεν ταιριάζει με τους παραπάνω χαρακτηρισμούς τους.
Ανεξάρτητα τώρα από αυτό, αρκετοί αναρωτούνται τι θα συνέβαινε εάν οι πολιτικοί δεν έλεγαν την «αλήθεια» – εάν δεν αποδέχονταν δηλαδή δημόσια ότι οι Έλληνες είναι ότι χειρότερο υπάρχει σήμερα στον πλανήτη. Η απάντηση βέβαια είναι πολύ απλή: η χώρα θα συνέχιζε να δανείζεται όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, θα αγόραζε επίσης τα ομόλογα της η ΕΚΤ, θα συμμετείχε στο QE, δεν θα είχε χάσει την εθνική της κυριαρχία, θα διόρθωνε σταδιακά τα λάθη της κοκ. Άλλωστε αυτό συμβαίνει με όλες τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες της υφηλίου, μεταξύ των οποίων η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Κίνα και η Γαλλία – οπότε γιατί θα ήταν διαφορετική η αντιμετώπιση της Ελλάδας;
Δυστυχώς όμως οι Έλληνες, τυφλωμένοι από την ανόητη δήθεν ειλικρίνεια τους σε σχέση με τα έμφυτα ελαττώματα τους, τα οποία κατά τους ίδιους δεν συναντώνται σε καμία άλλη χώρα της υφηλίου, δεν το κατανοούν – όπως επίσης δεν κατανοούν πως όταν στα καθαρά κέρδη ύψους 20.000 € των επιχειρήσεων πληρώνονται 11.226 € για φόρους και εισφορές, με τα υπόλοιπα να φορολογούνται επί πλέον από την αύξηση των έμμεσων φόρων, η οικονομία τους είναι καταδικασμένη. Όταν ξεκινήσει δε το πάρτι των κερδοσκόπων το Σεπτέμβρη με τα κόκκινα δάνεια, έχω την άποψη πως θα σκύψουν ακόμη πιο χαμηλά το κεφάλι – κατηγορώντας ακόμη περισσότερο τον εαυτό τους ως ένοχο των δεινών τους, αφού έχουν δυστυχώς αποχαυνωθεί συλλογικά.
Στα πλαίσια αυτά θα μπορούσε πράγματι να ισχυριστεί κανείς πως δεν υπάρχει άλλος λαός σαν τους Έλληνες – όχι όμως σε σχέση με τις ικανότητες και τον πολιτισμό τους, αλλά με κριτήριο την απίστευτη ανοησία τους, την ηλιθιότητα και τις ενοχές τους. Το γεγονός δε ότι, 11 εκ. άνθρωποι «άγονται και φέρονται» από μία μικρή μειοψηφία ανίκανων και διαφθαρμένων που θησαυρίζουν παριστάνοντας τους έντιμους και ειλικρινείς, τους τιμητές της αλήθειας, είναι αρκετό για να τεκμηριώσει το χαρακτηρισμό μου – για τον οποίο ασφαλώς δεν νοιώθω ευτυχής, αφού δεν εξαιρούμαι ούτε εγώ από τον κανόνα.
