Το μόνο που απομένει σήμερα, είναι η αναμονή του ξυπνήματος του ζωώδους ενστίκτου της αυτοσυντήρησης – όταν οι εξαθλιωμένοι Πολίτες, καθώς επίσης αυτοί που θα εξαθλιωθούν στη συνέχεια παραμένοντας χρεωμένοι παρά το ότι θα χάσουν τα σπίτια τους, υπερβούν το κρίσιμο μέγεθος και καταστούν πλειοψηφία.
Άποψη
Με την ανάλυση μας «το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων» είχαμε αναφερθεί στην περίοδο 2010 έως 2014 – τεκμηριώνοντας πως η Ελλάδα ήταν το θύμα μίας απίστευτης καταστροφής, μοναδικής στην παγκόσμια ιστορία σε περιόδους ειρήνης. Δεν θελήσαμε βέβαια να συνδέσουμε την κατάρρευση της χώρας με κάποιο πολιτικό κόμμα – αφού όλα είχαν τη δική τους μερίδα ευθύνης, με την έννοια της ενδοτικότητας, καθώς επίσης της δουλοπρεπούς εφαρμογής της πολιτικής των δανειστών. Ήταν δε σωστή η θέση μας, αφού αποδείχθηκε πως το επόμενο κόμμα, το οποίο προήλθε σε κάποιο βαθμό από τις πλατείες διαμαρτυρίας και στελεχώθηκε από τη σοσιαλιστική παράταξη, έκανε τα ίδια – ενώ το οποιοδήποτε μελλοντικό είμαστε σίγουροι πως επίσης δεν θα διαφοροποιηθεί.
Πρόσφατα τώρα ολοκληρώθηκε στατιστικά η περίοδος 2010 – 2016, όπου το ΑΕΠ της χώρας μας (γράφημα, πηγή) μειώθηκε κατά 61,6 δις € (-26%), τα κρατικά έσοδα κατά 5 δις €, οι περικοπές των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών επιδομάτων του δημοσίου έφτασαν στα 19,13 δις € (παρά το ότι αρκετοί ισχυρίζονται ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πλήρωσαν καθόλου την κρίση), ενώ το χρέος ως προς το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 52,3% φτάνοντας στο 179% – σε απόλυτο μέγεθος κατά 25 δις €, παρά το «ευεργετικό» PSI και την επαναγορά χρέους το 2012.
Η μείωση του ΑΕΠ κατά 61,6 δις € σημαίνει πως τα δημόσιά έσοδα θα ήταν σήμερα κατά 18 δις € περισσότερα, με «συντελεστή εσόδων» μόλις 30%, εάν δεν είχε συμβεί – οπότε η χώρα θα είχε ένα τεράστιο πλεόνασμα. Κανένας όμως δεν δίνει σημασία σε τέτοιες «λεπτομέρειες» – ενώ οι πιστωτές δεν έχουν κανένα συμφέρον να το κάνουν. Δεν ενδιαφέρεται επίσης κανένας για το ότι, με το PSI χρεοκόπησαν οι τράπεζες κοστίζοντας μας περί τα 40 δις € που αύξησαν το χρέος – οπότε η οποιαδήποτε ωφέλεια της διαγραφής που «κατάφερε» η τότε κυβέρνηση, έναντι υπέρογκων ανταλλαγμάτων, χάθηκε εντελώς.
Περαιτέρω, ο ιδιωτικός τομέας «κατακρεουργήθηκε», με τις αμοιβές της εξαρτημένης εργασίας να έχουν μειωθεί από 84,9 δις € το 2009 στα 58,7 δις € το 2016 (-30%) – όταν την ίδια περίοδο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις υπερχρεώθηκαν ή χρεοκόπησαν, η ανεργία εκτοξεύθηκε στα ύψη, τα ληξιπρόθεσμα χρέη ξεπέρασαν τα 200 δις €, ενώ η κατανάλωση (γράφημα) περιορίσθηκε από τα 217,2 δις € το 2009 στα 158,6 δις € (-27%).
Σε γενικές γραμμές λοιπόν η Ελλάδα υπέστη ζημίες που δεν θα ήταν υψηλότερες από το βομβαρδισμό της εκ μέρους μίας ξένης δύναμης – ενώ τα μοναδικά «θετικά» στοιχεία είναι η μετατροπή του ελλείμματος του προϋπολογισμού από 15,1% του ΑΕΠ σε πλεόνασμα 0,7% με τη βοήθεια των υπέρογκων φόρων που χρεοκόπησαν τη συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών (όταν δεν χρεοκοπούν τα κράτη χρεοκοπούν οι πολίτες τους), καθώς επίσης η μείωση του εμπορικού ελλείμματος από τα -35,12 δις € το 2009 στα -18,75 δις € το 2016 (γράφημα).
Χωρίς να επεκταθούμε σε παραπάνω λεπτομέρειες, μετά την τεράστια καταστροφή που συντελέσθηκε στη χώρα μας, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν έχει νόημα να συνεχίσει να τάσσεται εναντίον των μνημονίων – αφού το παρελθόν δεν αλλάζει, οι ζημίες είναι δεδομένες, η Ελλάδα αποτελεί πλέον αποικία χρέους, ενώ η υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της έχει «επισφραγιστεί» τόσο από το PSI (αγγλικό δίκαιο, απώλεια της δυνατότητας επιστροφής στη δραχμή, υποθήκευση της χώρας κλπ.), όσο και από την τρίτη δανειακή σύμβαση με τη λεηλασία των τραπεζών που τη συνόδευσε.
Πόσο μάλλον όταν, όπως όλα δείχνουν, οι ένοχοι της ελληνικής καταστροφής θα μείνουν ατιμώρητοι, η πλειοψηφία των Πολιτών έχει επιλέξει δειλά την αυτομαστίγωση στη θέση της αντίδρασης μη διαθέτοντας «αρετή και τόλμη», ενώ όλο και περισσότεροι θεωρούν πως ο λαός είναι ο νούμερο ένα υπεύθυνος για τα δεινά του (άρθρο) – ούτε η πολιτική της Γερμανίας, ούτε ο κ. Σόιμπλε, ούτε τα «ελαττώματα» του ευρώ, ούτε το ΔΝΤ παρά το ότι παραδέχθηκε τα λάθη του, ούτε κανένας άλλος.
Ότι οι Έλληνες είναι λοιπόν άξιοι της μοίρας τους, επειδή είναι η μοναδικοί στον πλανήτη που φοροδιαφεύγουν, που είναι διεφθαρμένοι, που εκμεταλλεύονταν ασύστολα το δημόσιο εισπράττοντας πρόωρες ή/και μεγάλες συντάξεις, που κατανάλωναν υπερβολικά επί πιστώσει, που είναι οκνηροί, απατεώνες κοκ. – όπως ακριβώς τους είχε περιγράψει διεθνώς ο κ. Γ. Παπανδρέου, όταν προσπάθησε παραδόξως να ζητήσει δανεικά από τη Γερμανία, μετά από τέτοιες «αποκαλύψεις»!
Η «αντίσταση» άλλωστε δεν έχει το ίδιο νόημα, όπως όταν έχει προηγηθεί η στρατιωτική κατοχή της χώρας – αφού η οικονομική κατοχή είναι μη ανατρέψιμη, ενώ έχουν πέσει πια οι τίτλοι τέλους στην ελληνική τραγωδία μετά από επτά χρόνια μνημόνια, με την πλειοψηφία των κομμάτων να τάσσεται υπέρ της πολιτικής των πιστωτών θεωρώντας την πικρό μεν, αλλά αναγκαίο φάρμακο (δηλητήριο κατά την άποψη μας).
Στην αντίθετη περίπτωση, εάν συνεχίσει δηλαδή να αντιστέκεται κανείς, απλά διακινδυνεύει είτε να θεωρηθεί γραφικός, είτε το ξέσπασμα ενός εμφυλίου πολέμου που θα χαροποιούσε ίσως την πρωσική κυβέρνηση – γνωρίζοντας πως, με βάση τις πιθανότητες, θα κέρδιζε η «σύμμαχος της» πλευρά των μνημονίων.
Ως εκ τούτου το μόνο που απομένει είναι η αναμονή του ξυπνήματος του ζωώδους ενστίκτου της αυτοσυντήρησης – όταν οι εξαθλιωμένοι Πολίτες, καθώς επίσης αυτοί που θα εξαθλιωθούν στη συνέχεια παραμένοντας χρεωμένοι παρά το ότι θα χάσουν τα σπίτια τους (με αφετηρία τις κατασχέσεις και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς αγγλικού δικαίου που δεν επιτρέπονται σε κανένα άλλο κράτος της Ευρωζώνης), υπερβούν το κρίσιμο μέγεθος και καταστούν πλειοψηφία.
Η ανώτατη εισοδηματική τάξη βέβαια, μη γνωρίζοντας τη γερμανική νοοτροπία, θεωρεί ότι θα μείνει ανέπαφη, ενώ θα εισπράξει ένα μέρος από τα έσοδα της λεηλασίας – έχοντας παραπλανηθεί από την εν πρώτοις συμμετοχή της στα «λάφυρα», όπως στο παράδειγμα της FRAPORT (του σκανδάλου του ξεπουλήματος των αεροδρομίων). Δυστυχώς όμως για την ίδια, θα απογοητευθεί – αφού οι Γερμανοί εκ φύσεως δεν αφήνουν ούτε ψίχουλο στους άλλους, όπως έχει τεκμηριωθεί άλλωστε από τους δύο παγκοσμίους πολέμους που διενήργησαν, καθώς επίσης από τα χρόνια που τους ακολούθησαν.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, αποτελεί ασφαλώς δυστυχία σήμερα το να είσαι ένας Έλληνας που αγαπάει την πατρίδα του, έχοντας τη δυνατότητα να προβλέψει το μέλλον – κάτι που δεν απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες, ούτε φυσικά οικονομικές γνώσεις, αφού έχει προηγηθεί η επώδυνη εμπειρία των επτά χρόνων μνημονίων, σε συνδυασμό με την αποχαυνωτική συμπεριφορά των Πολιτών.
Εν τούτοις, είναι ακόμη χειρότερο να ελπίζεις στον από μηχανής θεό ή/και σε θαύματα – ενώ δεν πρέπει να περιμένεις απολύτως τίποτα από ανθρώπους που τα περιμένουν όλα από κάποιον προικισμένο ηγέτη ή από την τύχη, χωρίς να κάνουν οι ίδιοι τίποτα.
Ανάρτηση από: http://www.analyst.gr
