Η Ιταλική Δημοκρατία, τρίτη οικονομία στην Ε.Ε., και ο ισλαμιστής Ερντογάν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον ίδιο αντίπαλο και για τους ίδιους λόγους. Ιταλία και Τουρκία είναι ανόμοιες περιπτώσεις. Αλλά έχουν κοινό αντίπαλο τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Στην Ιταλία, ο λαός έδωσε την πλειοψηφία στα κόμματα που αμφισβητούν την πολιτική των Βρυξελλών. Στην Τουρκία ο κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής Ερντογάν (απειλητικός και επικίνδυνος για εμάς) αμφισβητεί το δικαίωμα των ΗΠΑ να ρυθμίζουν τη ζωή της χώρας, να διορίζουν κυβερνήσεις της αρεσκείας τους.
Οι ελίτ χρησιμοποιούν την οικονομία ως όπλο εναντίον τους. Στην Τουρκία, η λίρα άρχισε να παίρνει την κατηφόρα παράλληλα με την προεκλογική περίοδο και ανάλογα με την πορεία του Ερντογάν. Πάνω αυτός, κάτω αυτή. Ο οικονομικός πόλεμος θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν θα ρίξει τον Ερντογάν. Παρεμπιπτόντως, ο Ερντογάν μας απειλεί αλλά δεν βασίζεται μόνο στην ανοχή των ΗΠΑ. Τον ενθαρρύνει κυρίως η ψοφοδεής στάση της εκάστοτε κυβέρνησης των Αθηνών.
Στην Ιταλία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Σ. Ματαρέλα, προκάλεσε πολιτική, οικονομική και κοινωνική αναταραχή, έκανε ουσιαστικά ένα πραξικόπημα, για να υπερασπιστεί την πολιτική του ευρωιερατείου, του ΔΝΤ και της Γερμανίας, εναντίον της πατρίδας του.
«Ιl palazzo contre la piazza» –τα παλάτια ενάντια στα πεζοδρόμια– λένε τώρα στη Ρώμη. Ο Λουίτζι ντι Μάϊο, ηγέτης του πρώτου κόμματος, των Πέντε Αστέρων, τόνισε: «Να μας πουν ότι οι εκλογές είναι άχρηστες και ότι αποφασίζουν τα λόμπι και οι οίκοι αξιολόγησης». Τα ίδια έγιναν στην Ελλάδα με το δημοψήφισμα. Ο υποτιθέμενος σεβασμός της λαϊκής ετυμηγορίας ποδοπατιέται, όχι στο προτεκτοράτο «η Ελλάς» αλλά στο τρίτο ισχυρότερο κέντρο της Ε.Ε., στην Ιταλία. Ας σημειωθεί, ωστόσο, ότι ο Μάϊο καταλόγισε στους οίκους αξιολόγησης, και όχι στο Βερολίνο, την ευθύνη για το πραξικόπημα του Ματαρέλα. Έτσι, και έστειλε μήνυμα συνδιαλλαγής με το Βερολίνο και ταυτόχρονα επισήμανε ότι η Μέρκελ δεν είναι ούτε το μοναδικό ούτε, ίσως, το πιο ισχυρό κέντρο της αντίδρασης. Να θυμόμαστε ότι τα δυο κόμματα στήριξαν λαϊκές δυνάμεις αλλά και μεγαλοεπιχειρηματίες του Βορρά. Εξάλλου οι Ιταλοί είναι μαέστροι σε ελιγμούς, δολιχοδρομήσεις και κινήσεις παρασκηνίου. Η μάχη Ιταλία-Βρυξέλλες θα είναι περίπλοκη και όχι σύντομη.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η κρίση έχει διπλό χαρακτήρα: Οικονομικό και Εθνικό. Το ότι διοικητής της ΕΚΤ είναι ο Ιταλός Ντράγκι δεν παίζει ρόλο. Δεν τον έβαλαν εκεί για να θυμάται ότι είναι Ιταλός, αλλά επειδή μπορεί να το ξεχάσει.
Η κρίση στην Ευρώπη έχει ταυτόχρονα ταξικό και εθνικό χαρακτήρα. Πλήττει τους πληβείους αλλά κυρίως διχάζει τους μεσαίους, άλλοι ξεπέφτουν και άλλοι, οι λιγότεροι, διασώζονται. Ταυτόχρονα, τα πιο αδύναμα κράτη κινδυνεύουν να χάσουν, ή έχασαν ήδη, την εθνική τους κυριαρχία και πολύ πιθανό να χάσουν και την εδαφική τους ακεραιότητα, όπως η Ελλάδα
***
Μια δεύτερη όψη του προβλήματος είναι η εξής: Ως τώρα η Δεξιά ήταν υποστηρικτής των κατεστημένων δυνάμεων, ενώ η Αριστερά ήταν ο χώρος αμφισβήτησης. Αυτό είναι παρελθόν. Αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο, οι δυνάμεις της Δεξιάς έχουν διασπαστεί σε πατριωτικές και σε νεοφιλελεύθερες/παγκοσμιοποιημένες, με τις τελευταίες να κυριαρχούν. Η Αριστερά έχει αλλοιωθεί στον πυρήνα της. Είναι πλέον ο καλύτερος υποστηρικτής του συστήματος. Στην πράξη, μόνο μικρές ομάδες αμφισβήτησης, πολιτικά ανίσχυρες και συνήθως αόμματες, έχουν απομείνει στα αριστερά του φάσματος. Τα ΜΜΕ της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ελίτ αντιμετωπίζουν πολύ θετικά τη μεταλλαγμένη «αριστερά», με κορυφαίο παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ. Πατριάρχης της μετάλλαξης ήταν ο Τόνυ Μπλερ και στην Ελλάδα ο Σημίτης.
Ο Ραχόϊ, η Μέϊ, ο Μακρόν και φυσικά η Μέρκελ, εκπροσωπούν το ευρωιερατείο, υποταγμένο στις ΗΠΑ. Είναι η ελίτ που γίνεται μέρα τη μέρα ο νεκροθάφτης της Ενωμένης Ευρώπης. Η κυριαρχία τους φθίνει, όχι ραγδαία, αλλά σταθερά. Το προμήνυμα ήρθε από τη Γαλλία όταν η Λεπέν ξεπέρασε το 30%. Η ανατροπή έγινε στην Ιταλία στις πρόσφατες εκλογές. Ακόμα και τώρα δεν αποκλείεται να επικρατήσουν στην Ιταλία οι κατεστημένες δυνάμεις. Αλλά αυτό απλώς θα καθυστερήσει τη φορά των πραγμάτων. Η προπαγάνδα, ότι αντίπαλος είναι ο δήθεν ανερχόμενος φασισμός, αφήνει αδιάφορους όλο και περισσότερους, επειδή η εναλλακτική που προσφέρουν η Μέρκελ, ο Μακρόν ή ο Τσίπρας είναι η φτώχεια, η περιφρόνηση και η καταστροφή της πατρίδας. Η αντίδραση της ελίτ στην ταχεία «αντισυσπείρωση» των λαϊκών δυνάμεων είναι η ωμή καταπάτηση της Δημοκρατίας.
Οι πιέσεις στην Ιταλία θα ξεπεράσουν κατά πολύ τις πιέσεις στην Ελλάδα επειδή αν καταρρεύσει η Ιταλία θα κλονίσει συθέμελα την Ε.Ε. Και οι αντιστάσεις των Ιταλών θα είναι πιθανόν ισχυρότερες επειδή στην Ιταλία η αστική τάξη δεν έχει σχέση με τη διαβρωμένη, ανίκανη και ασθενή ελληνική αστική τάξη. Η κρίση στην Ευρώπη έχει ταυτόχρονα ταξικό και εθνικό χαρακτήρα. Πλήττει τους πληβείους αλλά κυρίως διχάζει τους μεσαίους, άλλοι ξεπέφτουν και άλλοι, οι λιγότεροι, διασώζονται. Ταυτόχρονα, τα πιο αδύναμα κράτη κινδυνεύουν να χάσουν, ή έχασαν ήδη, την εθνική τους κυριαρχία και πολύ πιθανό να χάσουν και την εδαφική τους ακεραιότητα, όπως η Ελλάδα. Το Σκοπιανό θα προστεθεί στους υπάρχοντες αλυτρωτισμούς, είναι υποθήκη δεινών.
Μπαίνουμε ταχέως στην τελική φάση σύγκρουσης σε πλανητικό επίπεδο. Οι ΗΠΑ διατηρούν μεν τον τίτλο της υπερδύναμης, αλλά αδυνατούν πλέον να επιβληθούν στρατιωτικά, ενώ χρειάζεται να παρέμβει δραστικά η Κίνα (αγοράζοντας μαζικά αμερικανικά προϊόντα) για να αποφύγει η αμερικανική οικονομία την καταστροφή. Έως το τέλος της θητείας Τραμπ οι ανατροπές θα είναι απότομες και ριζικές, θα ξημερώσει ένας διαφορετικός Κόσμος.
Ανάρτηση από: https://www.e-dromos.gr
