Σκοπός, από τα παλαιότερα χρόνια, κάθε κρατικής εξουσίας ήταν η καταστολή κάθε κοινωνικού κινήματος που ανθούσε και ήταν απειλητικό για τους εξουσιαστές. Τις τελευταίες δεκαετίες αυτή η καταστολή πήρε και την μορφή της διάδοσης ναρκωτικών, χημικών ουσιών, που οδηγούν τον χρήστη στον πνευματικό και σωματικό θάνατο.
Στο στόχαστρο των κυριάρχων βρίσκονται κατά κύριο λόγο τα άτομα νεαρής ηλικίας, παιδιά που μπροστά τους έχουν όλο τον χρόνο να αντιδράσουν, να ταχθούν ενάντια στο κράτος και να δημιουργήσουν πρόσφορο έδαφος για κοινωνικές εξεγέρσεις. Έτσι λοιπόν το κρατικό κτήνος, με διάφορους μηχανισμούς, αλλά και με τα ναρκωτικά, προσπαθεί να κάνει τα παιδιά υποχείρια του.
Μέσα στην καθημερινή εξοντωτική ρουτίνα, το καταπιεστικό σχολικό σύστημα και τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που κάθε παιδί έχει στην διάθεση του, προβάλλονται τα ναρκωτικά ως μια διέξοδος, μια λύση αναγκαία για την «απόδραση» από την ρουτίνα. Έτσι η εξουσία εκστρατεύει με όλα τα δυνατά μέσα: μπάτσους, ντίλερ, μαφιόζους, κρατικούς υπαλλήλους κ.ά. για να στρατολογήσει μελλοντικά θύματα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα πρότυπα της κατανάλωσης, του lifestyle, της ελεγχόμενης μαστούρας, της υποταγής στη μισθωτή σκλαβιά και τους άλλους θεσμούς, συμπληρώνουν το τοπίο της νάρκωσης και διευκολύνουν την παραίτηση του ανθρώπου από τη ζωή.
Ένα μέρος της κοινωνίας, με την σειρά της βλέποντας όλη την κατάσταση σιωπά, διευρύνοντας το πρόβλημα. Το κράτος, τούς δίνει την εντύπωση πως θα πατάξει το εμπόριο ναρκωτικών με την καλύτερη αστυνόμευση, τις ποινές που θα επιβάλλει στους χρήστες καθώς και την παραδειγματική τιμωρία αυτών. Καθημερινά οι δυνάμεις καταστολής βρίζουν, ειρωνεύονται και χτυπούν ουσιαστικά ανήμπορους ανθρώπους, με το πέπλο της προστασίας του πολίτη.
Γεγονός και θέμα συζήτησης του τελευταίου καιρού αποτελεί από ορισμένους «φιλελευθέρους» και «προοδευτικούς» η αποποινικοποίηση των ναρκωτικών ουσιών με την πρόφαση ότι θα μειωθεί το εμπόριο και η εγκληματικότητα (μοντέλο Ολλανδίας). Παράλληλα προβάλλεται το θέμα του διαχωρισμού σε σκληρά και μαλακά ναρκωτικά. Στόχος όλων μας, ωστόσο, δεν είναι ούτε η ποινικοποίηση αλλά ούτε και η αποποινικοποίηση. Το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο είναι ο αδιάκοπος αγώνας για την καταστροφή του κράτους και των βίαιων θεσμών που έχουν επιβληθεί. Σ’ αυτόν τον αγώνα συμπεριλαμβάνεται και ο αγώνας κατά της κάθε είδους νάρκωσης, που προωθείται από τους εξουσιαστές.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Ανάρτηση από: https://anarchypress.wordpress.com
