Αντίο Αριστερά

Του Χρήστου Μιάμη

Υπήρξαν ιστορικές στιγμές που σημάδεψαν την ιστορία αυτού του τόπου. Σε αυτές τις στιγμές αποτελούσε τίτλο τιμής, κατάθεση άρνησης, η δήλωση «είμαι αριστερός». Ήταν κατάφαση, δήλωση και ένωση, με τις παραδόσεις και την ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος.

Η απόφανση «αριστερός» χώριζε και ταυτόχρονα σηματοδοτούσε την ύπαρξη δυο κόσμων, διαμετρικά αντίθετων. Ο κόσμος της εργασίας και ο κόσμος του κεφαλαίου. Ο διαχωρισμός ήταν σαφής, κάθετος και διαυγής. Δεν υπήρχε χώρος για αμφισημίες. Η δήλωση είχε τον χαρακτήρα αναπόδραστης τοποθέτησης. Μιας τοποθέτησης που καθιστούσε αδύνατη, όπως και άτοπη, οποιαδήποτε συναλλαγή με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του.

Πρόκειται για την αριστερά που σφυρηλατήθηκε σε ένα αέναο αγώνα διαχωρισμού και σύγκρουσης με την αστική πολιτική χωρίς υποχωρήσεις σε προσωπικό και σε πολιτικό επίπεδο. Ναι είναι αλήθεια, κάποτε αρκούσε να πεις πως είσαι αριστερός και αυτή σου η δήλωση σήμαινε κάτι. Κάτι σημαντικό, κάτι υπερβατικό, κάτι που προκαλούσε δέος και σεβασμό.

Τώρα πια δεν αρκεί. Η απόσταση που χωρίζει την αριστερά από την δεξιά στον νοητό ιστορικό άξονα, έχει τις διαστάσεις ενός ελάχιστου, ενός δυσδιάκριτου σημείου. Είναι η ίδια η ιστορία που εκμηδένισε τις αποστάσεις. Η δήλωση «αριστερός» δεν σημαίνει τίποτα αν δεν συνοδεύεται από ένα συγκεκριμένο και όχι αφηρημένο πλαίσιο αρχών, που επιβάλλεται να αποκρυσταλλώνεται στο πεδίο της πράξης με μη διφορούμενο τρόπο.

Όμως και αυτό δεν είναι αρκετό. Στις σύγχρονες συνθήκες όπου η αστική πολιτική έχει εκμαυλίσει κάθε έννοια εργατικής  πολιτικής και εργατικού πολιτισμού, σε μια περίοδο που ο όρος «εργατική τάξη» μοιάζει παλιός, ανούσιος και μη ικανός να περιγράψει την πολυπλοκότητα του «νέου επαναστατικού υποκειμένου» που θα έλεγε και ένας αριστερός διανοούμενος, είναι αυτή η στιγμή που η επαναθεμελίωση  της εργατικής τάξης ως επαναστατικού υποκείμενου θα οδηγήσει στην υπέρβαση της αριστερής σημασίας, ως κάτι που δεν είναι πλέον ικανό να περιγράψει τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής.

Ο συγκρουσιακός απογαλακτισμός από την αριστερά της ήττας, της συνθηκολόγησης, την αριστερά συνδαιτυμόνα της σοσιαλδημοκρατίας, την αριστερά του κυβερνητισμού και της εκλογολαγνείας , την αριστερά που οδήγησε την εργατική τάξη στην κάλπικη κάλπη της «αριστερής ελπίδας», συνιστά αμετάκλητη αναγκαιότητα. Στόχο και συνάμα, ιστορικών διαστάσεων πρόκληση.

Μια τέτοια απαγκίστρωση θα είναι ταυτόχρονα και αποκαθήλωση, ακριβώς γιατί στην θέση του ρακένδυτου «πλάνητα» που αναζητά την λύση στο εφικτό σε μια ανερμάτιστη περιπλάνηση στις στοές του καθεστώτος, θα αναδυθεί η πολυσήμαντη καθολικότητα της εργατικής τάξης. Ενώ τον αριστερό που εκλιπαρεί για ένα ξεροκόμματο στις αυλές του καθεστώτος, θα τον αντικαταστήσει μια αδιανόητη ιστορική φυσιογνωμία, μια αφόρητη παρέκκλιση που δεν θα βολεύεται με τίποτε λιγότερο από το όλον. Με τίποτε λιγότερο, από την ολότητα ενός κόσμου που ανήκει σε αυτούς που τον κινούν.

Για αυτό λοιπόν, μην λυπάσαι για την «Αλεξάνδρεια που χάνεις», το ταξίδι προς την Ιθάκη μόλις ξεκίνησε…

Ανάρτηση από: https://praxisreview.gr