Οι περιφερειακές εκλογές στη Βαυαρία ήταν ισχυρό πλήγμα για τις συστημικές ευρωπαϊκές ελίτ. Τις ελίτ που, υπό τη γερμανική ηγεμονία, στηρίζουν την παγκοσμιοποίηση, υποθάλπουν τον πόλεμο στη Συρία, καλλιεργούν το μίσος για τη Ρωσία, υποδαυλίζουν τον ανυπόστατο Μακεδονισμό των Σκοπιανών, ανοίγουν τον τάφο της Ιταλίας όπως έθαψαν την Ελλάδα. Με τη διαφορά ότι ο Σαλβίνι δεν είναι Τσίπρας, οι Ιταλοί δεν έχουν φανταχτερούς μοδάτους αλά Βαρουφάκης, ούτε ευέλικτα ενδοτικούς αλά Τσακαλώτος. Και όπως φαίνεται δεν έχουν μόνο θέληση, αλλά διαθέτουν και στρατηγική αντίστασης στο ευρωιερατείο. Η Ιταλία αντί να διαλυθεί αυτή, μπορεί να πλήξει καίρια την εύθραυστη ηγεμονία της Μέρκελ με φαρμακερές επιπτώσεις στο οικοδόμημα της Ε.Ε.
Η ανησυχία για τη σταθερότητα του κυβερνητικού συνασπισμού στο Βερολίνο αποκαλύπτει ότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ φοβούνται ή μάλλον γνωρίζουν ότι καραδοκούν δυνάμεις έτοιμες και ικανές να σπρώξουν σε αλλαγές βαθύτερες από τις εκλογικές. Για παράδειγμα, ο Τραμπ απειλεί τη Γερμανία επειδή (δικαίως) προτιμά το φτηνό ρωσικό φυσικό αέριο (και όχι το ακριβό αμερικάνικο πετρέλαιο) ενώ ο Ομπάμα, αποχωρώντας, ανέθεσε στη Μέρκελ την ηγεσία του Δυτικού Κόσμου. Η Γερμανία είναι στόχος και αν εξαναγκαστεί, προσεχώς, σε αποχώρηση η Μέρκελ, οι συστημικές ελίτ θα έχουν υποστεί σοβαρή ήττα έχοντας πια μοναδικό νόμιμο εκπρόσωπο στο πολιτικό πεδίο τον ευφάνταστο αλλά αδύναμο Μακρόν, πρόεδρο μιας ανίσχυρης και χρεωμένης Γαλλίας. Ο Μακρόν έχει αποδεχθεί ρόλο κολαούζου. Σήμερα του Βερολίνου. Αύριο της Ουάσιγκτον.
Η αναταραχή στα επιτελεία της Ε.Ε. αποκαλύπτει ότι αυτό που τέμνει σήμερα τις χώρες, τα κράτη και τα έθνη, δεν είναι ο παλιός διαχωρισμός Δεξιά/Αριστερά του προηγούμενου αιώνα. Η ιστορική Αριστερά, του Λένιν και του Μάο, αφανίστηκε. Η υπαρκτή Aριστερά, του Μπλερ, του Σημίτη, του Τσίπρα, του Ολάντ κ.λπ., αποτελεί πλέον θλιβερό εξάρτημα των συστημικών κυρίαρχων ελίτ, αντικαθιστά την εξαντλημένη σοσιαλιστική ή σοσιαλδημοκρατική εκδοχή.
Οι Σαλβίνι, Λεπέν, Όρμπαν κ.λπ. δεν ονειρεύονται να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, να αλλάξουν τον Κόσμο, να φέρουν τον λαό στην εξουσία. Αυτό είναι ένα ουσιώδες στοιχείο διαφοράς από το φασιστικό και εθνικοσοσιαλιστικό φαινόμενο που διακήρυσσε, από τη δική του πλευρά, την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Η σημερινή υπαρκτή «ακραία» Δεξιά έχει πρακτικό, διακηρυγμένο και περιορισμένο στόχο να εξασφαλίσει την εθνική κυριαρχία, να απαγορεύσει/περιορίσει τη μετανάστευση, να αποφύγει την οικονομική υποδούλωση της χώρας. Αν η ελίτ ισχυριστεί ότι λένε ψέματα και κρύβουν σκοτεινούς σκοπούς, η αυθόρμητη απάντηση είναι ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Πάντως, ούτε οι φασίστες και οι ναζί, ούτε οι κομμουνιστές είχαν κρύψει τους σκοπούς τους. Η σημερινή «ακραία» Δεξιά ούτε συγκροτεί ούτε επιδιώκει να μετατραπεί σε λαϊκό κίνημα. Ούτε επιχειρεί διεθνή εξάπλωση και επιρροή, τη «Διεθνή του Φασισμού». Αντίθετα, οι ελίτ έχουν διακηρυγμένο σκοπό την εξάπλωση και επικράτηση στον πλανήτη και μάλιστα με προγραμματικά ακραία επιθετική πολιτική: Σύγκρουση των πολιτισμών και απροσχημάτιστες επεμβάσεις π.χ. στη Γιουγκοσλαβία ή στη Συρία.
Η νέα στρατηγική των ελίτ
Να είναι σαφές: Ούτε υποστηρίζω, ούτε εξιδανικεύω τους συγκεκριμένους ηγέτες ή όποιους άλλους εμφανιστούν με παρόμοιες σημαίες. Επιμέρους παρατηρήσεις κάνω, ως φωτογραφία της στιγμής, για τις ουσιαστικές διαφορές περιεχομένου από το παρελθόν. Για να αποσαφηνιστεί η παραπλανητική, μαύρη προπαγάνδα, των ελίτ εναντίον του έθνους. Η Δεξιά είναι εξορισμού καθεστωτική. Η Αριστερά έχει νόημα ως επαναστατική δύναμη. Η υπαρκτή Αριστερά έχει γίνει ενεργό και οργανικό μέλος των καθεστωτικών δυνάμεων. Μέρος των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της Δεξιάς αντιδρούν στην «καθεστηκυία τάξη». Αυτές, σε κάθε περίπτωση, δεν έχουν επαρκή ελκτική δύναμη ώστε να σύρουν τις μάζες (όπως π.χ. ο Μουσολίνι), αλλά είτε συμμαχούν π.χ. Λέγκα-Πέντε Αστέρες, είτε επιχειρούν κοπιαστική μετάλλαξη (Λεπέν) ώστε να προσελκύσουν, τουλάχιστον ως ψηφοφόρους, ευρύτερες μάζες.
Το όπλο του αντικομμουνισμού είναι πια ξεπερασμένης τεχνολογίας, καλό μόνο για καθυστερημένες χώρες και χρήσιμους ηλίθιους. Στρατηγική των ελίτ δεν είναι πλέον ο αντικομμουνισμός, αλλά ο αντιφασισμός. Όποιος δεν μπαίνει στη στρούγκα είναι φασίστας. Στη Γαλλία ο κόσμος κλήθηκε να αντιτάξει «Μέτωπο Δημοκρατίας» εναντίον της Λεπέν. Αλλά το ποτάμι της φτώχειας φούσκωσε, η Λεπέν έφτασε το 30% στις εθνικές εκλογές ενώ στις προσεχείς ευρωεκλογές παλεύει για την πρωτιά με το κόμμα του Μακρόν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.
Στην Ιταλία οι Πέντε Αστέρες και η Λέγκα του Σαλβίνι έγιναν κυβέρνηση. Το επιχείρημα της σωτηρίας της δημοκρατίας από τον φασισμό δεν αντέχει στα επαναλαμβανόμενα ψέματα του είδους «ο Σαντάμ έχει όπλα μαζικής καταστροφής» ή «ο Μιλόσεβιτς είναι εγκληματίας πολέμου» με το Διεθνές Δικαστήριο να τον καταδικάζει, αλλά όταν πέθανε να τον αθωώνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, υπάκουος αλλά κακός μαθητής, διδάχθηκε να ακολουθήσει το υπόδειγμα των Βρυξελλών, καταγγελίας του «φασισμού». Πλην όμως, ο κόσμος δεν αντέχει να ακούει ότι όσοι διαδηλώνουν ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών είναι φασίστες, ενώ δημοκράτες είναι αυτοί που την υπόγραψαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του, αλλά πέραν της όποιας παρουσίας του στις εκλογές, είναι καταδικασμένος στη συνείδηση του κόσμου για υποτέλεια και στα οικονομικά και στα εθνικά θέματα. Οι ΑΝ.ΕΛ. σπαρταράνε σαν το ψάρι έξω από το νερό. Και οι δυο πάσχουν από έλλειψη οξυγόνου. Όθεν, το μοιραίο συμβάν Κοτζιά ήταν εγγενές κατασκευαστικό ελάττωμα.
Ανάρτηση από: https://www.e-dromos.gr
