Εκ προοιμίου και για την αποφυγή παρεξηγήσεων, είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω πως το κείμενο δεν συνιστάται σε όσους από εσάς έχετε ως βασικό μέσο πρόσληψης της πραγματικότητας την τηλεόραση.
Αφού σας ξεκαθάρισα την θέση μου,ξεκινάω…
«Το ζήτημα είναι πάντα το ίδιο: η κυβέρνηση ή η αγορά. Δεν υπάρχει τρίτη λύση!» Να πώς έθεσε το δίλημμα ο ιεροφάντης των νεοφιλελεύθερων Ludwig von Mises. Βέβαια ο Mises, θιασώτης του φασισμού την δεκαετία του 1930, πίστευε πως «Η φορολόγηση των κερδών, ισοδυναμεί με φορολόγηση της επιτυχίας», και πως « Οι υψηλοί φόροι ιδιοκτησίας, κεφαλαίου και εισοδήματος, είναι εξαιρετικά δημοφιλείς στις μάζες που δεν χρειάζεται να πληρώσουν».* Επ’αυτού, ο οικονομικός δαρβινιστής των φιλελευθέρων, Ludwig von Mises με μεγάλη διαύγεια και ικανότητα, σπεύδει να μας θεραπεύσει από την διανοητική υστέρησή μας: «Τα πλούτη των πλουσίων δεν ευθύνονται για την φτώχεια κανενός». Ο φτωχός πρέπει επιτέλους να καταλάβει πως «οι καπιταλιστές αναζητούν πάντα ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα κονδύλιά τους με τον πιο επικερδή τρόπο». Αντί, λοιπόν, ο φτωχός να διαβάζει με χαιρεκακία «ψεύτικες ιστορίες για τα κέρδη και την ιδιωτική ζωή των επιχειρηματιών», μπορεί να διαβάσει βιβλία σοβαρών οικονομολόγων για να μάθει πως «η αύξηση της παραγωγικότητας προϋποθέτει την συνεχή συσσώρευση κεφαλαίου, την οποία επιτυγχάνουν με πολύ κόπο οι επιχειρηματίες […]»* Άρα, «ελευθερία» στον φιλελευθερισμό δεν νοείται χωρίς μεταμόρφωση της κοινωνίας σε ανώνυμη εταιρεία, και δογματική πίστη στην εντελώς άνευ περιορισμών αγορά υπό συνθήκες ανθρωποφάγου ανταγωνισμού, που αναγκάζει κάθε ατομικό κάτοχο κεφαλαίου να αυξάνει διαρκώς το κεφάλαιό του, ώστε να το διατηρήσει. Μάλιστα, για το μέλλον του πολιτειακού μας συστήματος ένας μαθητής του Mises, ο Friedrich August Hayek, θιασώτης της εξασθένησης των δημόσιων δομών και της εξαφάνισης του εγγυητικού ρόλου του κοινωνικού κράτους, πρότεινε την «αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου από όσους εξαρτώνται άμεσα από τις προνοιακές δομές του Κράτους: συνταξιούχους, άνεργους, άπορους, κλπ.», ώστε να απελευθερωθούν οι «διαχειριστές της εξουσίας από περιττές εκλογικές πιέσεις»*.
Ας αφήσουμε, όμως, να εμφιλοχωρήσει στους προβληματισμούς μας ο επιστημονικός λόγος ενός εξαιρετικού θεωρητικού της ελευθερίας των αγορών, του καθηγητή Αριστείδη Χατζή, ο οποίος, καθώς διαθέτει ένα πλήρες αναλυτικό και μεθοδολογικό οπλοστάσιο, μας επισημαίνει πως από τον σύγχρονο φιλελευθερισμό τροφοδοτείται η «πολιτική ελευθερία, οι θεσμοί και το κράτος δικαίου (που) επιτρέπουν στην οικονομική ελευθερία να ανθήσει, αλλά και η τελευταία ενισχύει με τη σειρά της την πολιτική ελευθερία·[…]».Έπειτα, ο Αριστείδης Χατζής «εξάρει, περαιτέρω, τη σημασία της αρχής της βλάβης του J.S. Mill, σύμφωνα με την οποία οι κρατικές επεμβάσεις στην ελευθερία του κάθε ατόμου είναι δικαιολογημένες μόνον όταν μ’ αυτές εμποδίζεται η βλάβη τρίτων προσώπων· κατά τα λοιπά, το κράτος οφείλει κατ’ αρχάς να απέχει από επεμβάσεις»*.
Ωστόσο, τα θαύματα των αγορών συνεχίστηκαν με εντονότερο ρυθμό στα χρόνια των επιγενομένων του Ludwig von Mises…
Ας επαληθεύσουμε, λοιπόν, την ωφελιμιστική λογική της ελεύθερης αγοράς σε έναν κόσμο, που όπως έλεγε ο έτερος μαθητής του Mises, φιλελεύθερος γκουρού, θεμελιωτής της περιβόητης σχολής του Σικάγο και βραβευμένος με Νόμπελ, Milton Friedman: «Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα».
Λοιπόν…
Δεν θα μπλεχτούμε με επιστημονικά δόγματα και ακαδημαϊκές ορολογίες που οχυρώνονται πίσω από ένα ακαταλαβίστικο λεξιλόγιο που περιλαμβάνει υποδείξεις, κανονισμούς, διατάγματα, υπαγορεύσεις, νόμους, εντολές, κανόνες, για να καθόμαστε εμείς οι υπόλοιποι με το στόμα ανοιχτό σαν χάνοι!
Θα ξεκινήσω την αφήγηση με την διαπίστωση πως η ποιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι άρρηκτα δεμένη με τον βαθμό της ισότητας και της αλληλεγγύης που φαίνεται, όχι μόνο στο επίπεδο της θεωρίας αλλά και σε αυτό των εφαρμοζόμενων πολιτικών και των εξειδικευμένων θεσμών της.
Όχι;
Τι;
Ονειροπολώ;
Για να δούμε…
Καλέ μου αναγνώστη, έχεις ακούσει ποτέ πως νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι έχουν προτείνει μια μέθοδο ελέγχου των γεννήσεων, ώστε να συμμορφώσουν τους μη άριστους αυτής της κοινωνίας που γεννοβολάνε σαν τα κουνέλια, με αποτέλεσμα να επιδοτούνται από το επάρατο δημόσιο με τους νόμους της αγοράς;
Εάν όχι, σε παρακαλώ προετοίμασε το μυαλό σου γιατί θα σε βάλω να καταδυθείς στο βόθρο της ελεύθερης αγοράς και της επιχειρηματικής αποδοτικότητας, δηλαδή, σε αυτά τα αρπακτικά και σαρκοβόρα ζώα που θρέφονται με λίβρες ανθρώπινης σάρκας.
Ήταν το 1964, όταν ο βρετανο-αμερικανός φιλελεύθερος οικονομολόγος και φιλόσοφος, καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια, Kenneth Boulding οραματίζεται ένα καπιταλιστικό κόσμο όπου οι φτωχοί, οι μη άριστοι της κοινωνίας, θα μπορούσαν να βγάλουν ένα πρόσθετο εισόδημα, αν τους απαγορευόταν η γέννηση παιδιών, αλλά θα τους επιτρεπόταν να κατέχουν κουπόνια τεκνοποίησης, ένα ή δυο ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση, τα οποία θα ήταν ταυτόχρονα και διαπραγματεύσιμες άδειες τεκνοποίησης! Στα γιουσουρούμ του κόσμου, άλλωστε, τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται…Ο καλός μας Kenneth Boulding θεωρεί πως όσοι έχουν χρήμα θα μπορούσαν να αγοράζουν τις άδειες τεκνοποίησης από «τις φτωχές, τις καλόγριες, τις γεροντοκόρες, κλπ»*. Η αγορά με το σύστημα κουπονιών, ισχυριζόταν ο Boulding, αφού παρείχε στους φτωχούς μια πηγή εσόδων, αφενός θα μείωνε τις ανισότητες αφετέρου θα περιόριζε την αύξηση του πληθυσμού, των περιττών ανθρώπων δηλαδή.
Ενδιαφέρον έτσι;
Γιατί αγαπημένε αναγνώστη, αν αδιαφορήσεις, αν δεν ψάξεις και αν δεν εξοπλιστείς με γνώση, ώστε να είσαι σε θέση να αναλύσεις και να κατανοήσεις, θα μπορούσε αυτό που διαβάζεις εδώ να είναι η μελλοντική ζωή σου. Μια ζωή ξέχειλη από σκληρότητα που κατανέμει τα παιδιά σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι και έχουν να πληρώσουν, τους άριστους, και σε αυτούς τους φτωχούς, τους απόκληρους και αποτυχημένους, που είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν το κουπόνι τους…
Και για να μην θεωρήσουμε ότι τα κουπόνια τεκνοποίησης είναι μια περιθωριακή ιδέα, (άμεσα θα πηγαίνουμε τα παιδιά σε παιδικό σταθμό με κουπόνια και με αυτόν τον τρόπο θα γίνεται η εισαγωγή στα πανεπιστήμια), βέλγοι οικονομολόγοι όπως ο David de la Croix, Καθηγητής Οικονομικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο Louvain του Βελγίου και ερευνητής στο CEPR και ο Axel Cosseries, καθηγητής Ερευνών FNRS και στο Institute for Future Studies της Στοκχόλμης, επεξεργάζονται στο έργο τους «Procreation, migration and tradable quotas» την πρόταση του Kenneth Boulding, καθώς θεωρούν ότι η εφαρμογή της στην Ευρώπη θα μειώσει τις κοινωνικές ανισότητες…
Ήδη στην κοιτίδα της «ελευθερίας» των αγορών στις ΗΠΑ υπάρχουν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, λόγου χάρη η Project Prevention, που έχουν σκεφτεί μια φιλελεύθερη ή φασιστική, θα σας γελάσω, λύση για τον έλεγχο των γεννήσεων σε φτωχούς, αλκοολικούς, ναρκομανείς, άστεγους και λοιπούς περιττούς ανθρώπους∙ τους πληρώνουν για να κάνουν στείρωση ώστε να μην μολύνουν με απογόνους το κλινικής καθαρότητας καπιταλιστικό σκηνικό των ελεύθερων αγορών. Η όλη διαδικασία αποτελεί έναν θρίαμβο των αγορών, καθώς στον διακανονισμό δεν εμπλέκεται καθόλου κανένας θεσμός του κράτους. Όλα γίνονται ελεύθερα με εκούσια επιλογή μεταξύ ιδιωτών! Ο ένας (πλούσιος) ιδιώτης πληρώνει, ο άλλος (φτωχός) εισπράττει με αντάλλαγμα την αναπαραγωγική του ικανότητα ∙* νόμος προσφοράς και ζήτησης…
Η πρόταση των ζόμπι των αγορών, η οποία ανήκει στην σφαίρα του καθημερινού φασισμού για τον έλεγχο των γεννήσεων των φτωχών, δεν διακρίνεται για την πρωτοτυπία της.
Τα πρωτεία ανήκουν στον Βρετανό οικονομολόγο, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Κολέγιο της Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών και φανατικό χριστιανό Thomas Robert Malthus, ο οποίος, ήδη το 1798, δημοσίευσε το κλασικό σήμερα βιβλίο του «Πραγματεία για την Πληθυσμιακή Αρχή». Στο βιβλίο, για να δικαιολογήσει την αρπακτικότητα του καπιταλισμού, διαπίστωνε πως οι επιδημίες, οι λιμοί, οι πόλεμοι και η αύξηση της θνησιμότητας, είναι απαραίτητα για να διατηρηθεί η ισορροπία μεταξύ της παραγωγικής ικανότητας της παγκόσμιας οικονομίας. Ευτυχώς, έλεγε ο Malthus, «έρχονται οι τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης, ο πόλεμος, οι αρρώστιες, το έγκλημα και η ανηθικότητα, και διορθώνουν την ανισορροπία, «καθαρίζοντας» όσους περισσεύουν. Κατά προτίμηση, τους «υπανθρώπους» του πληθυσμού: τους φτωχούς, τους αμόρφωτους, τους μαύρους…»* Επιπροσθέτως για τον Malthus, κάθε προσπάθεια για την ανακούφιση της παγκόσμιας φτώχειας είναι απευκταία. Κάτι τέτοιο θα ενθάρρυνε την ανεξέλεγκτη αύξηση του πληθυσμού, καθώς η ροπή του ανθρώπου είναι να ακολουθεί τα γενετήσια ένστικτά του. Γι’ αυτό πρότεινε τον περιορισμό των γεννήσεων στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις∙ στους φτωχούς, τους μη άριστους δηλαδή…
Από τον T.R. Malthus εμπνεύστηκε ο Βρετανός φιλελεύθερος κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Herbert Spencer, τα κοινωνιολογικά μοτίβα περί ζωτικού χώρου, αγώνα επιβίωσης και κυριαρχίας του προσαρμοστικότερου και της φυσικής επιλογής. Ο H. Spencer επίσης ανέπτυξε ιδέες για τον ατομικισμό και για το laissez-faire στην οικονομική ζωή, και προσέφερε βιολογική αιτιολόγηση στον ανελέητο οικονομικό ανταγωνισμό. Για τον H. Spencer, το κράτος δεν έπρεπε να αναμιγνύεται στις διαδικασίες φυσικής επιλογής που καθορίζουν τους «προικισμένους» ανθρώπους, οι οποίοι είναι ικανοί να έχουν οικονομική και κοινωνική εξουσία. Δίδασκε ότι η πρόνοια γεννάει τεμπέληδες και άπληστους ανθρώπους. Πίστευε ότι το κράτος πρέπει να επεμβαίνει στην κοινωνική ζωή, μόνο για να κρατάει μακριά από το αλκοόλ τις κατώτερες φυλές και τους κατώτερους ανθρώπους και για να τους εκπαιδεύει, ώστε να γίνουν καλοί χειρώνακτες. Ο φασισμός απορρόφησε την ιδεολογία της φυσικής επιλογής, η οποία πρέσβευε συγκεκριμένες αντιλήψεις περί ζωής, θανάτου και επιβίωσης των ικανότερων.
Από τότε μέχρι σήμερα, κυρίες και κύριοι, το μόνο που αξίζει πάνω στην γη είναι η «παραγωγικότητα». Το θεώρημα του «υπερπληθυσμού» και η «εξάντληση» των φυσικών πόρων επιστρατεύονται, όταν το περίσσευμα του εργατικού δυναμικού αυξάνεται, αποτέλεσμα των κρίσεων του συστήματος. Όσοι αδυνατούν να παρακολουθήσουν τον μαραθώνιο της διά βίου εργασιακής μάθησης και της συνεχούς επανακατάρτισης, ώστε να καταστούν φτηνοί απασχολήσιμοι των πολυεθνικών, είναι περιττοί. Ολόκληρα τμήματα πληθυσμού τίθενται εκτός του νέου «σχεδίου» μεταρρυθμίσεων που θα φέρει «ευημερία και ανάπτυξη». Οι άνεργοι και οι φτωχοί περισσεύουν γιατί ζουν «πάνω από τις δυνατότητες τους», λες και η κατάσταση των ανθρώπων δεν καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες αλλά από θεϊκούς και φυσικούς νόμους, άρα η πτώση τους στη χοάνη της τάξης των «παριών» είναι επιβεβλημένη…
Όλα αυτά, για να κρυφτεί κάτω από το χαλί η με ρυθμούς εκθετικούς ανάπτυξη του 1% του πληθυσμού, που απολαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μέρος του πλούτου. Συγκεκριμένα, αυτό το 1% κατέχει 78,8 τρισεκατομμύρια δολάρια, ποσό που ξεπερνά το παγκόσμιο ΑΕΠ. Οκτώ άτομα: Μπιλ Γκέιτς, Μαρκ Ζούκερμπεργκ, Ουόρεν Μπάφετ, Μάικλ Μπλούμπεργκ, Τζεφ Μπέζος, Λάρι Έλισον, Κάρλος Σλιμ, Αμάνθιο Ορτάγκα, κατέχουν πλούτο όσο 3,6 δισ. άνθρωποι, ενώ η «φοροαποφυγή» των πολυεθνικών κοστίζει κάθε χρόνο 100 δις! Ένα ποσό που θα μπορούσε να δαπανηθεί και να αποφευχθούν 6 εκατομμύρια θάνατοι παιδιών, από απλή έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης!* Συν τοις άλλοις, σχεδόν το 50% του παγκόσμιου εμπορίου, των τραπεζικών συναλλαγών και των άμεσων επενδύσεων διεξάγεται μέσω φορολογικών παραδείσων, ενώ σχεδόν το σύνολο των διεθνών τραπεζικών εργασιών και οι εκδόσεις των ομολόγων δρομολογούνται στην λεγόμενη «Ευρωαγορά» (καμία σχέση με το νόμισμα) του Λονδίνου, μια υπεράκτια ζώνη άνευ εθνικότητας, όπου καμιά τράπεζα δεν είναι υποχρεωμένη να τηρεί αποθεματικά.
Να, λοιπόν, ποιο είναι το πρόβλημα: η ωρολογιακή βόμβα της υπερσυσσώρευσης πλούτου και όχι η αύξηση των φτωχών και ο υποτιθέμενος «υπερπληθυσμός» τους. Πόσο μάλλον που αυτή η αύξηση παρατηρείται στον έναν πόλο του σύγχρονου κόσμου, ενώ στο υπόλοιπο λιμοκτονούν…
Κατά τα άλλα. ας συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στην σκόνη της καθημερινής ευτέλειάς μας, που είτε την αποδεχόμαστε είτε βολευόμαστε…και αυτό είναι όλο…Η πλειοψηφία των ηττημένων…
Πίσω χαμούρια!
Μια είναι η λύση!
Ρήξη με το υπάρχον οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Η κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίσει να υπηρετεί το σχέδιο της καπιταλιστικής «προόδου» των ισοσκελισμένων ή πλεονασματικών προϋπολογισμών!
Αντίθετα, οφείλει να επανεξετάσει το κοινωνικό συμβόλαιο με την κυρίαρχη τάξη που ονειρεύεται την υποταγή του συνόλου της κοινωνίας…
Πηγές:
1*Ελευθερη Αγορά: «9 κλασικά αποφθέγματα του Ludwig von Mises για την φορολογία» 4 Ιουλίου 2018
2* Ερανιστής: Ευθύμης Φρεντζαλάς: «Ο Λούντβιχ φον Μίζες και η μνησικακία των αντικαπιταλιστών»
3*Σταυρος Ιωαννίδης: Ανταγωνισμός Αγορά και Δημοκρατία Εκδόσεις: Ίδρυμα Σάκη Καράγιωργα σελ 255.
4*ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΣ Φιλελευθερισμός εκδ. Παπαδόπουλος και «Καθημερινή»: Η αποδαιμονοποίηση του φιλελευθερισμού, οι ανισότητες και η κοινωνία.
5* Kenneth Boulding The Meaning of the Twentieth Century σελ 135
6* The guardian: Should drug addicts be paid to be sterilised? (12 Ιουνίου 2010) και Michael Sandel: Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ.
7*ΚΙΜΠΙ: Η πίτα του Μάλθους (8/10/2011)
8*TVXS: «Το 1% κατέχει πλούτο όσο η μισή ανθρωπότητα» και Oxfam: Οι 8 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου.
Ανάρτηση από: http://sioualtec.blogspot.com
