Ο Ίων Δραγούμης τόνιζε πως «οι Έλληνες πρέπει να σώσουν τη Μακεδονία και η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα». Με έναν απρόσμενο τρόπο το ίδιο σενάριο φαίνεται να επιβεβαιώνεται και σήμερα. Το Μακεδονικό βάζει φωτιά σε μια απελπισμένη και γονατισμένη κοινωνία, που για πρώτη φορά μετά την υποταγή δια της εξαπάτησης Τσίπρα του 2015, σηκώνει ξανά κεφάλι, ενώνεται, βγαίνει στους δρόμους μαζικά για να διεκδικήσει το δικαίωμα να αυτοδιατίθεται ελεύθερα.
Τα πρώτα συλλαλητήρια πριν από ένα χρόνο στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, οι συγκρούσεις στο Πισοδέρι την ημέρα υπογραφής της Συμφωνίας στις Πρέσπες, οι διαδηλώσεις στη ΔΕΘ, οι συμβολικές χειρονομίες των μαθητών κατά τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, καθώς και το κύμα των μαθητικών καταλήψεων, αποτελούν ορόσημο αυτής της μεγάλης πατριωτικής αφύπνισης του ελληνικού λαού.
Μια αφύπνιση που δεν αφορά μόνο τα εθνικά ζητήματα με αφετηρία το Μακεδονικό –όπως κατεφάνη και από την τεράστια συγκίνηση και κινητοποίηση που προκάλεσε η δολοφονία του Κατσίφα στην καθημαγμένη Βόρεια Ήπειρο– αλλά θα αποτελέσει αναπόφευκτα και την αφετηρία κινητοποιήσεων για τη δημοκρατία και την δικαιοσύνη.
Πολλαπλά είναι τα νοήματα που εμπεριέχει αυτή η κινητοποίηση: Κατ’ αρχάς είναι ένας αγώνας ώστε να αποτραπεί η βαλκανοποίηση της Βόρειας Ελλάδας. Γιατί οι μέριμνες της συμφωνίας είναι άθλιες. Με την αναγνώριση γλώσσας και εθνότητας θέτουν τις βάσεις για μελλοντική κατασκευή μειονότητας εντός των συνόρων και επί πλέον, πλήττουν με το χάος που δημιουργούν στις ‘ονομασίες προέλευσης’ τον πιο δυναμικό οικονομικό κλάδο που κρατάει τη Μακεδονία στα πόδια της, τις εξαγωγές των χαρακτηριστικών τοπικών ποιοτικών προϊόντων.Γκρίζες ζώνες
Για να μην μιλήσουμε για τις ‘γκρίζες ζώνες’ που δημιουργούνται στην ιστορία και την ταυτότητά μας, γεγονός που θα επιφέρει πολλαπλά πλήγματα στην αξιοποίηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς: Είναι τυχαίο άραγε που η Αμφίπολη εγκαταλείφθηκε, παρ’ όλο που η ολοκλήρωση της ανάδειξής της θα δημιουργούσε έναν πόλο παγκόσμιας έλξης στην Μακεδονία;
Οι κινητοποιήσεις ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών δεν θέτουν μόνο αυτά τα ζητήματα.
Αφορούν στην υπεράσπιση της εθνικής μας ύπαρξης, της ιστορικής μνήμης και του πολιτισμού μας στο σύνολό τους. Δηλαδή, των μόνων «αποθεμάτων» που έχουν απομείνει στους Έλληνες, μετά την οικονομική και δημογραφική κατάρρευση και την κρίση αξιών που βιώνουν, ώστε να διεκδικήσουν την ενότητά τους γύρω από ένα κοινό σχέδιο, και άρα, το μέλλον τους.
Αφορούν στην υπεράσπιση της εθνικής μας ύπαρξης, της ιστορικής μνήμης και του πολιτισμού μας στο σύνολό τους. Δηλαδή, των μόνων «αποθεμάτων» που έχουν απομείνει στους Έλληνες, μετά την οικονομική και δημογραφική κατάρρευση και την κρίση αξιών που βιώνουν, ώστε να διεκδικήσουν την ενότητά τους γύρω από ένα κοινό σχέδιο, και άρα, το μέλλον τους.
Δυστυχώς, οι Έλληνες δεν διαθέτουν πλέον τίποτε άλλο εκτός από την μεγάλη ιστορική και πολιτισμική τους κληρονομιά για να επιχειρήσουν οποιαδήποτε ύστατη ανάκαμψη. Γι’ αυτό και ο εγχώριος εθνομηδενισμός έχει ως διακηρυγμένο στόχο και επί δεκαετίες προσπαθεί λυσσαλέα να αποσυνδέσει τους Έλληνες από την ιστορία, τη γλώσσα και την πολιτισμική τους διαχρονία, Γι’ αυτό και όταν οι εθνομηδενιστές ανέβηκαν στην εξουσία είναι αυτοί που ανέλαβαν από τις ξένες πρεσβείες και ιδρύματα τύπου Σόρος το έργο της εκχώρησης της ιστορίας της Μακεδονίας.
Πειθήνια ανδράποδα
Οι Έλληνες πρέπει να χάσουν οριστικά κάθε στοιχείο που τους συνδέει με την μεγάλη τους παράδοση και να αποδεχτούν την θέση τους ως ένα θλιβερό βαλκανικό προτεκτοράτο της Δύσης και της νέο-οθωμανικής Τουρκίας, στα ίδια επίπεδα με Σκόπια ή την Αλβανία. Οι Έλληνες πρέπει να χάσουν αυτό που οι εθνομηδενιστές αποκαλούν «μεγαλοϊδεατισμό» τους και να γίνουν οριστικά «ρεαλιστές», δηλαδή πειθήνια ανδράποδα.
Είναι ταυτόχρονα σύγκρουση με την κυβερνώσα κάστα, υπέρ της δημοκρατίας, δηλαδή του δικαιώματος αυτού του έθνους να αποφασίζει από κοινού για το μέλλον του: Μια ολιγαρχία που έχει μεταβάλει το Κοινοβούλιο σε τσίρκο, γυρνάει την πλάτη του στη βούληση της πλειοψηφίας και δρα ανοιχτά ενάντια στα συμφέροντα του έθνους και της κοινωνίας για να διατηρήσει σε αντάλλαγμα την «εντολή διακυβέρνησης» από τις πρεσβείες, τους δανειστές, και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Αυτή η ολιγαρχία, ελέγχει το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια και μέσω αυτών φιμώνει την φωνή του λαού, καταστέλλει τις αντιδράσεις του, ή τις μεταβάλει στο αντίθετό τους, όπως έγινε με την λεηλασία του πλούτου και της οικονομίας που συντελέστηκε με την τραγική φαρσοκωμωδία με πρωταγωνιστή τον Τσίπρα το 2015.
«Βόρειοι» και «νότιοι»
Είναι τέλος, αγώνας για την συνοχή της χώρας και την αντιστασιακή ενότητα της κοινωνίας, δυο απαραίτητες προϋποθέσεις για την σωτηρία και την ανασυγκρότηση της Ελλάδας. Οι κινητοποιήσεις διεκδικούν από το υδροκέφαλο αθηνοκεντρικό κράτος να πάψει να κοιτάει τον αφαλό του, να δει την υπεράσπιση της Μακεδονίας ως υπόθεση εθνική, όχι βορειοελλαδική. Και έτσι διαφυλάττουν και την ενότητα της χώρας που απειλείται από τον διαχωρισμό σε «νοτίους» και «βορείους».
Στέλνουν όμως κι ένα μήνυμα στον ελληνικό λαό: Ότι η εθνομηδενιστική αριστερά και η νεοφιλελεύθερη δεξιά αποτελούν τις δυο όψεις του νομίσματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Απέναντι στην τελευταία εξεγείρεται το απαξιωμένο έθνος. Απαιτείται, λοιπόν, ένας νέος δημοκρατικός πατριωτισμός, που να συνδυάζει όλα τα αιτήματα που βγαίνουν από τα σπλάχνα των Ελλήνων, από την εθνική αξιοπρέπεια μέχρι την κοινωνική δικαιοσύνη και την λαϊκή κυριαρχία.
Έτσι και σήμερα ισχύει αυτό που έλεγε ο Ίωνας Δραγούμης: «Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε». Όπως τότε που ο Μακεδονικός Αγώνας μας λύτρωσε από την κατάθλιψη, την απελπισία και το αδιέξοδο του πολιτικού κόσμου της «ήττας του 1897», έτσι και η πατριωτική αφύπνιση που συντελείται στις μέρες μας κυοφορεί την τελευταία ελπίδα για την υπέρβαση του τωρινού σάπιου πολιτικού κόσμου.
Ανάρτηση από: https://slpress.gr
