Ήταν
στο Omega ο Γιώργος Κολοκασίδης, την περασμένη βδομάδα, σε μια από τις
παρουσιάσεις της υποψηφιότητας του για τις προεδρικές εκλογές και είπε ότι
θεωρεί την ΔΔΟ διχοτομική διευθέτηση. Εξήγησε ότι δεν απορρίπτει την ομοσπονδία
ως μορφή πολιτεύματος, αλλά απορρίπτει τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με
όλα τα στοιχεία που της φόρτωσαν και την κατέστησαν ανεφάρμοστη και διαιρετική.
Βγήκε μια τηλεθεάτρια να υποβάλει ερώτηση και ζήτησε επιτακτικά από τον κ.
Κολοκασίδη να της πει ποια λύση προτείνει κι επιθετικά του υπέβαλε: Να μην της
πει ποια λύση ονειρεύεται αλλά ποια λύση θέλει που να είναι εφικτή, όπως είναι
η ΔΔΟ –εξήγησε- που την προηγούμενη μέρα στην ίδια εκπομπή την υποστήριξε ο
άλλος υποψήφιος, ο Μάριος Ηλιάδης, έλεγε η κυρία. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να
αναλάβει Πρόεδρος ένας πολιτικός που δεν έχει όνειρα για το μέλλον του τόπου,
άλλο αυτό, όμως. Σύντομα θα μιλήσουμε και γι΄ αυτό στο πρότυπο που χάραξε ο Τσε
Γκεβάρα με την πιο γνωστή του φράση: «Είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το
αδύνατο».
Είναι περίεργο, όμως, που μετά από τόσα χρόνια περιμένουμε μάταια να μας εξηγήσει κάποιος πώς και γιατί είναι εφικτή η ΔΔΟ και γιατί οτιδήποτε άλλο είναι ανέφικτο ή και προϊόν ονείρου. Και δεν εννοώ την τηλεθεάτρια που ρωτούσε, ίσως με υπερβάλλοντα ζήλο και σίγουρα εκφράζοντας και πολλούς άλλους «οπαδούς», εννοώ τους δεκάδες πολιτικούς μας και άλλους του δημόσιου βίου, οι οποίοι πέτυχαν να ωραιοποιήσουν τόσο πολύ την προοπτική της ΔΔΟ, που τώρα είναι δεσμευμένοι σαν δεμένοι σε κοτρόνα που πάει για βύθιση. Αλλά θεωρούν τόσο παράδοξο να υποστηρίζει κάποιος οτιδήποτε άλλο εκτός από την «εφικτή ΔΔΟ». Το λένε όλοι με τόση σιγουριά! Πού τη βρήκαν, όμως, τη σιγουριά; Να πουν και στους υπόλοιπους να ενθουσιαστούμε κι εμείς, μην κρατάνε τον ενθουσιασμό για τον εαυτό τους.
Το μόνο που μας λένε είναι ότι η ΔΔΟ είναι εφικτή επειδή την αποδέχεται η τουρκική πλευρά (απλώς τώρα κοροϊδεύει όλο τον κόσμο μιλώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη ΔΔΟ;) και, επίσης, την αποδέχεται η διεθνής κοινότητα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως η τουρκική πλευρά αποδέχεται οποιαδήποτε διευθέτηση αρκεί να περιέχει τις πρόνοιες που θα της επιτρέψουν τον έλεγχο όλης της Κύπρου και θα καταστήσουν εκλιπούσα την Κυπριακή Δημοκρατία ώστε οι Ελληνοκύπριοι να χάσουν το νόμιμο κράτος που τους προστατεύει. Και την ΔΔΟ σε αυτό το πλαίσιο τη «διαπραγματευόταν» μέχρι το Κραν Μοντάνα. Όσο για τους οργανισμούς που εκπροσωπούν τη διεθνή κοινότητα δεν είναι η ΔΔΟ που τους ενδιαφέρει, είναι να απαλλαγούν από τον πονοκέφαλο της Κύπρου και της Τουρκίας, ακόμα και υποσχόμενοι να τετραγωνίσουν τον κύκλο.Ούτως
ή άλλως, όμως, δεν θα ζήσει με την ΔΔΟ ή όποια άλλη διευθέτηση, ούτε ο
Γκουτέρες, ούτε ο Μπορέλ, εμείς θα ζήσουμε. Όπως δεν έζησε ποτέ με τις
ραδιουργίες του σε βάρος μας ο Χένρι Κίσινγκερ. Εμείς ζήσαμε! Να μην το ξεχνάμε
όταν αγωνιούμε δήθεν για τις επιθυμίες της διεθνούς κοινότητας. Στη διεθνή
κοινότητα στηριζόμαστε για την επιβίωση μας, ασφαλώς, αλλά αν εγκαταλείπουμε
εμείς το δίκαιο μας θα το εγκαταλείψει και η διεθνής κοινότητα.
Στην
πραγματικότητα δεν έχουμε και πολλές επιλογές. Είτε θα συνεχίσουμε να συζητούμε
μεταξύ μας τη ΔΔΟ και να κατηγορεί ο ένας τον άλλο ότι δεν προσπαθεί αρκετά για
την επανέναρξη των συνομιλιών, είτε θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς θα
αποτρέψουμε τα τουρκικά τετελεσμένα. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν κάνουμε
τον απολογισμό της πολιτικής που μας οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα, να
διαπιστώσουμε τα λάθη μας και να τα διορθώσουμε. Ή, πάντως, να μην τα
ξανακάνουμε. Το πρώτο που θα διαπιστώσουμε είναι ότι ο μύθος της ομοσπονδιακής
διευθέτησης κατέρρευσε από τη στιγμή που διαπιστώθηκε στο τραπέζι των
συνομιλιών -όχι μόνο στο Κραν Μοντάνα, αλλά και με συνομιλητές τους
ομοσπονδιακούς Ταλάτ και Ακιντζί- ότι όσα αξιώνει η Άγκυρα –και μας καλούν να
τα προσυπογράψουμε– δημιουργούν ένα τερατούργημα που ουδεμία σχέση έχει με
ομοσπονδία, επανένωση, δημοκρατία, δικαιοσύνη, ανεξαρτησία, ελευθερία. Ούτε καν
έχει σχέση με ειρηνικό μέλλον.
