Για να ξαναδούμε την ιστορία του Δημοψηφίσματος. Του άθλιου, καταστροφικού, αντεθνικού εφευρήματος. Χωρίς, λοιπόν, αυτή την άκρως επικίνδυνη πρόταση του Παπανδρέου ούτε οι δικοί του θα ψήφιζαν την δανειακή σύμβαση. Την σωτηρία της χώρας δηλαδή, όπως τώρα την χαρακτηρίζουν όλοι οι βουλευτές των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Χωρίς το καταστροφικό εφεύρημα του Δημοψηφίσματος ουδεμία πιθανότητα συνεννοήσεως ΠαΣοΚ και Νέας Δημοκρατίας. Χωρίς αυτό το άθλιο εφεύρημα ο Λουκάς Παπαδήμος δεν θα ήταν πρωθυπουργός μιας κυβερνήσεως που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού την θεωρεί μοναδική, απαραίτητη διέξοδο από την καταστροφή της χώρας. Θέλετε κάτι ακόμα; Μα ο τρόμος του Δημοψηφίσματος και του συνακόλουθου διλήμματος, μέσα ή έξω από την ευρωζώνη, την οργή του κόσμου έχει παγώσει και από την πλατεία Συντάγματος τους αγανακτισμένους έχει διώξει. Με απλά λόγια. Κάθε κατάσταση, κάθε κυρίαρχη άποψη, κάθε σχέση διαθέτει διπλή, τριπλή, τετραπλή ανάγνωση. Το τελικό διά ταύτα προέρχεται από την πράξη και όχι από την προπαγάνδα. Αγαπητέ, τίποτα δεν είναι όπως αυτό φαίνεται ότι είναι. Κάθε πράγμα και κάθε επιχείρημα να το βλέπεις και να το επεξεργάζεσαι απ’ όλες τις πλευρές. Στην πολιτική και την ιδεολογία, ένα κι ένα δεν κάνουν δύο. Παράδειγμα; Μα φυσικά το Δημοψήφισμα. Σ’ εσένα το λέω. Που παριστάνεις τον επαναστάτη και που στους δρόμους και στα καφενεία περιφέρεσαι φωνάζοντας «το ευρώ είναι σκέτη προδοσία». Αφού λοιπόν στα λόγια είσαι με την δραχμή, τότε γιατί η ιδέα του δημοψηφίσματος σου προκάλεσε τον ίδιο τρόμο μ’ εκείνο των θεατών του αμερικανικού θρίλερ «Ο τρόμος στον δρόμο με τις λεύκες»; Πράγμα που σημαίνει ότι αρκετοί εξ ημών και υμών με την ασυλία του απλού, ανυποψίαστου πολίτη, λέμε ό,τι η κούτρα μας κατεβάζει. Σημαίνει υπευθυνότητα μηδενική. Επιπολαιότητα πρωτοφανή. Φαφλατισμός του καναπέ. Και οργή του ρεμπεσκέ. Με απλά λόγια, όπως με τους χουλιγκάνους στα γήπεδα. Οι φωνές, οι πορείες, οι διαμαρτυρίες και οι συγκεντρώσεις αποδείχτηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι του συστήματος. Η εκτόνωση της οργής το δίχτυ προστασίας της πολιτικής και την διαπλοκής. Φωνάζουμε, φωνάζουμε αλλά στην κρίσιμη στιγμή καθόμαστε στ’ αβγά μας σαν τις κότες. Γιατί όπως λέει και ο Ποιητής, «θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία».
Ανάρτηση από : http://www.tovima.gr/
