Ανοίγουν οι πόρτες σε "πρόθυμους" χορηγούς…
Του Χρήστου Κυργιάκη
«Ενισχύστε τον εθελοντισμό. Αν, ανάμεσά σας υπάρχει κάποιος ηλεκτρολόγος, υδραυλικός ή κάποιας άλλης ειδικότητας και θέλει, ας μας το δηλώσει μήπως τον χρειαστούμε κάποια στιγμή. Επίσης ενισχύστε οικονομικά το Σύλλογο Γονέων για να μπορεί να στηρίζει το σχολείο μας», είπε ο Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου απευθυνόμενος στους συγκεντρωμένους γονείς.
Αν τέτοιου είδους προτροπές δεν συνέβαιναν και σε άλλα σχολεία θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό ή απλώς για μια σκέψη κάποιου διευθυντή. Μαθαίνω όμως ότι αυτό έχει συμβεί και σε άλλα σχολεία και αν το γεγονός αυτό συνδυαστεί με διάφορες «δράσεις» που έχουν την έγκριση του υπουργείου παιδείας και γίνονται σε συνεργασία με ποικίλες ΜΚΟ, οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι πολιτική επιλογή του υπουργείου είναι να μεταβιβάζει δικές του, συνταγματικά καθορισμένες, υποχρεώσεις σε εθελοντές και ΜΚΟ.
Είναι φανερό ότι αυτού του είδους ο εθελοντισμός, ανοίγει διάπλατα, όχι την πίσω αλλά την μπροστινή πόρτα των σχολείων στους, πάντα «πρόθυμους» να βοηθήσουν, χορηγούς.
Και αν αυτή η στόχευση εκ μέρους του υπουργείου είναι επικίνδυνη, η αποδοχή της από όσους εμπλέκονται με την εκπαίδευση-μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί-είναι ολέθρια και καταστροφική. Ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και πολύ σύντομα θα διαλύσουν το δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου.
Ας δούμε μερικές από τις επικίνδυνες παρενέργειες του εθελοντισμού και της χορηγίας μαζί με πολλά ερωτηματικά που εγείρει η προώθηση και η αποδοχή τους.
Γιατί να μην καλύπτονται από εθελοντές-εκπαιδευτικούς τα κενά που υπάρχουν στα σχολεία; Δεν θα ήταν αυτό καλύτερο για τους μαθητές και τους γονείς από το να χάνονται ώρες διδασκαλίας; Δεν θα έκανε οικονομία στις δαπάνες το υπουργείο και η κυβέρνηση;
Γιατί να μην καθαρίζονται τα σχολεία εθελοντικά από μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς ώστε να συνηθίζουν και τα παιδιά στην προστασία του περιβάλλοντος και να αποκτούν έτσι, μαζί με τους γονείς τους, οικολογική συνείδηση; Δεν θα μπορούσαν έτσι να υλοποιηθούν περισσότερα προγράμματα από το ΕΣΠΑ όπως αυτό που παρουσιάστηκε πρόσφατα στην Β’ Αθήνας με τον προκλητικό τίτλο «Κοινωνικό Σχολείο»;
Γιατί να μην «τσοντάρουν» οι γονείς 5 με 10 ευρώ, όσοι μπορούν, και με εθελοντική εργασία, μαζί με μαθητές και εκπαιδευτικούς, να βάψουν το σχολείο; Δεν θα μπορούσαν έτσι να λειτουργούν χωρίς άγχος οι άφραγκες σχολικές επιτροπές και το υπουργείο να μηδενίζει την οικονομική τους ενίσχυση;
Γιατί να μην «τσοντάρουν» οι γονείς 5 με 10 ευρώ το μήνα για την αγορά σχολικών βιβλίων ή ακόμη-ακόμη για τη μισθοδοσία των εκπαιδευτικών; Δεν θα αποτελούσε αυτό μια οικονομική ανάσα για το χρεοκοπημένο μας κράτος που πασχίζει τόσο να διασώσει τις τράπεζες;
Γιατί να μην «βοηθήσουν» κάποιες καλές επιχειρήσεις προσφέροντας μερικούς διαδραστικούς πίνακες και ορισμένους βιντεοπροβολείς στο σχολείο; Τόσο βαρύ είναι το να ζητήσουν, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, μια σύντομη καθημερινή διαφήμισή τους, την ώρα της πρωινής συγκέντρωσης; Άλλωστε ο διαδραστικός πίνακας και ο βιντεοπροβολέας βοηθάνε να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η αύξηση του μέγιστου αριθμού μαθητών σε κάθε τμήμα.
Γιατί να μην μπορούν στις πιο πλούσιες περιοχές τα παιδιά, με την οικονομική βοήθεια των γονέων τους να απολαμβάνουν σχολεία πιο καθαρά, καλύτερα εξοπλισμένα, που να μην συστεγάζονται, για παράδειγμα, γυμνάσια και λύκεια με κοινές τουαλέτες; Τι φταίνε τα παιδιά αν οι γονείς τους γεννήθηκαν πιο πλούσιοι από τους υπόλοιπους; Σάμπως αυτή η κυβέρνηση δεν πασχίζει με πάθος να κάνει τους πλούσιους ακόμα πιο πλούσιους και τους φτωχούς ακόμα πιο φτωχούς και ακόμη πιο πολλούς. Δεν έσπρωξε στα όρια της φτώχιας 6,5 εκατομμύρια ανθρώπους; Άλλωστε, όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, δικαιούσαι να έχεις την αυταπάτη ότι το δικό σου θα τη γλυτώσει!
Γιατί να μην μαθαίνουν τα παιδιά από πολύ μικρά, ακόμη και από όταν βρίσκονται σε παιδικούς σταθμούς, ότι θα πρέπει, όχι μόνο να δέχονται αλλά και να έχουν μόνιμα απλωμένο το χέρι, σε θέση επαίτη, προς κάθε χορηγό, δωρητή, ευεργέτη, ΜΚΟ, Ίδρυμα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο; Δεν είναι πιο καλό για το σύστημα, μεγαλώνοντας να ζητιανεύουν παρά να διεκδικούν και να γίνονται ενοχλητικοί; Τσάμπα ξόδεψε το υπουργείο τόσα χρήματα σε προπαγάνδα και διαφημίσεις; Τσάμπα έπεσε ο προηγούμενος υπουργός σε κατάθλιψη που αναγκάστηκε να διώξει εκπαιδευτικούς κάτι που κάνει και τον τωρινό να μην έχει ύπνο τα βράδια από τη στενοχώρια του;
Το τραγικό, στην όλη υπόθεση δεν είναι το τι κάνει το σάπιο σύστημα και οι εκφραστές του, αλλά η αποδοχή των επιλογών αυτών από τους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι, σε τελικοί ανάλυση, είναι τα μοναδικά θύματα της ύπαρξης και λειτουργίας αυτού του συστήματος.
Η δικαιολογία ότι «δεν αλλάζει τίποτα» είναι διαχρονική αλλά ποτέ δεν ίσχυσε, όπως μας δίδαξε η Ιστορία. Γιατί λοιπόν να τη χρησιμοποιούμε και στο σήμερα όταν η μόνη μας ελπίδα δεν είναι απλώς μια αλλαγή αλλά το γκρέμισμα και η ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος;
Ανάρτηση από: http://www.alfavita.gr
