Ο κυρ Παντελής, είχε κοντά στα 20 χρόνια προϋπηρεσία στο δημόσιο σχολείο. Όταν
έσκασε μύτη το ενδεχόμενο της αξιολόγησης, ήταν από εκείνους που δήλωνε δεξιά
και αριστερά πως δεν πρόκειται να δεχτεί έναν τέτοιο εξευτελισμό. Περνώντας ο
καιρός και βλέποντας, από τη μια τη βούληση του υπουργείου να προχωρήσει την
αξιολόγηση και από την άλλη να μην υπάρχει ουσιαστική μαζική αντίσταση, άρχισε
να το ξανασκέφτεται.
Ξεκίνησε να ενημερώνεται για τους τρόπους για τα κριτήρια για τα προσόντα και για τις επιπτώσεις. Εξακολουθούσε όμως στις συζητήσεις του να τάσσεται με επιμονή ενάντια στην αξιολόγηση. Παράλληλα σκεφτόταν κατά πόσο ήταν συνετό και πρέπον να είναι ο ίδιος αντίθετος με την αξιολόγηση. Και τι θα γινόταν αν τελικά τον ανάγκαζαν να συμμετέχει; “Εγώ θα σώσω τον κόσμο μόνος μου; Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Καλά τα λένε οι συνδικαλιστές αλλά αυτοί είμαι σίγουρος τον έχουν δεμένο το γάιδαρό τους. Αλλά, αν ήταν σωστοί δεν θα άφηναν να φτάσει εδώ το πράγμα. Αυτό θα πει συνδικαλιστής, να προλαβαίνεις τις δυσάρεστες εξελίξεις για τους συναδέλφους σου. Βλέπεις όμως τι γίνεται. Μόνο “όχι” λένε. Ούτε μία πρόταση δεν κάνουν. Σε όλες τις χώρες γίνεται αξιολόγηση. Εμείς γιατί να μην κάνουμε; Γιατί, δηλαδή, ο Γιώργος είναι καλύτερος από μένα; Όχι. Χειρότερος είναι. Γιατί να παίρνουμε τα ίδια; Και είναι να απολύσουν κάποιον, εκείνον πρέπει να απολύσουν και όχι εμένα. Εγώ, έχω και παιδιά να μεγαλώσω. Εκείνος δεν έχει κανέναν. Μαγκούφης είναι.”
Ξεκίνησε να ενημερώνεται για τους τρόπους για τα κριτήρια για τα προσόντα και για τις επιπτώσεις. Εξακολουθούσε όμως στις συζητήσεις του να τάσσεται με επιμονή ενάντια στην αξιολόγηση. Παράλληλα σκεφτόταν κατά πόσο ήταν συνετό και πρέπον να είναι ο ίδιος αντίθετος με την αξιολόγηση. Και τι θα γινόταν αν τελικά τον ανάγκαζαν να συμμετέχει; “Εγώ θα σώσω τον κόσμο μόνος μου; Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Καλά τα λένε οι συνδικαλιστές αλλά αυτοί είμαι σίγουρος τον έχουν δεμένο το γάιδαρό τους. Αλλά, αν ήταν σωστοί δεν θα άφηναν να φτάσει εδώ το πράγμα. Αυτό θα πει συνδικαλιστής, να προλαβαίνεις τις δυσάρεστες εξελίξεις για τους συναδέλφους σου. Βλέπεις όμως τι γίνεται. Μόνο “όχι” λένε. Ούτε μία πρόταση δεν κάνουν. Σε όλες τις χώρες γίνεται αξιολόγηση. Εμείς γιατί να μην κάνουμε; Γιατί, δηλαδή, ο Γιώργος είναι καλύτερος από μένα; Όχι. Χειρότερος είναι. Γιατί να παίρνουμε τα ίδια; Και είναι να απολύσουν κάποιον, εκείνον πρέπει να απολύσουν και όχι εμένα. Εγώ, έχω και παιδιά να μεγαλώσω. Εκείνος δεν έχει κανέναν. Μαγκούφης είναι.”
Από την επόμενη κιόλας μέρα δεν άφησε σεμινάριο
για σεμινάριο που να μη δηλώσει συμμετοχή ο κυρ Παντελής. Τα πλήρωνε βέβαια,
αλλά δεν τον ένοιαζε. Ο φάκελός του να φουσκώνει μήπως και πάρει κανένα μόριο.
Είναι για απολύσεις τώρα; Πώς θα ξεχρεώσει το δάνειο; Και οι άλλοι, βέβαια,
κλαίγονται ότι δεν έχουν αλλά δεν ήταν και τόσο σίγουρος ότι δεν είχαν “τον
τρόπο” τους. “Α! Και δεν χρειάζονται πολλά πάρε-δώσε με συνελεύσεις, απεργίες
και τέτοια. Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;”
Ανάρτηση από: http://kyrgiakischristos.wordpress.com
