Όλο λέω να γράψω δυό λόγια
κι όλο κάτι με σταματάει.
Νομίζω το ένστικτο της αυτοσυντήρησης-
όταν τα βλέπεις γραμμένα, γίνονται πιο αληθινά.
Κάθε μέρα και μια είδηση που
με βγάζει απ τα ρούχα μου, μου σφίγγει το στομάχι, με εξαγριώνει κι ύστερα στενοχωριέμαι.
Με στεναχώρια στερεή, πέτρινη.
Κι ύστερα λέω, «μωρ δε πα
να γα…» και βυθίζομαι στο μικρόκοσμό μου: στους αγαπημένους μου, στο παιδί μου,
στη δουλειά μου, προετοιμάζω την επόμενη συναυλία και ώρες- ώρες νιώθω σαν τον αρχηγό
της «παράγκας» που έλεγε: «Το Αιγάλεω κι ο Ολυμπιακός να κερδάνε και όλοι οι άλλοι
να πάνε να γα…».
Και ντρέπομαι, γιατί εμείς
φτιάξαμε εκείνο που λέει: «να χετε υπ όψη σας: μια μέρα θα σας φάω, όλους εσάς πού
κοιτάτε τη δουλειά σας.»
(Να θυμηθώ να πω στον Μήτσο
τον Αποστολάκη ν αλλάξει τον στίχο, να βρει κάτι που να κάνει ρίμα με «την πάρτη
σας»).
Κι ύστερα θυμώνω με τον εαυτό
μου, βγαίνω με κόπο απ το μικρόκοσμο μου και προσπαθώ να αντικρίσω το «γύρω» μου
κατάματα.
Τυχαίες σκηνές, έτσι κι αλλιώς
η επικαιρότητα μας ξεπερνά σε ταχύτητα και φαντασία:
Η απόφαση του Αρείου Πάγου
για τις καθαρίστριες αναβλήθηκε για το Φλεβάρη. Διαβάζω ότι κάποιοι το είδαν σαν
προάγγελο νίκης, ή έστω, μη – ήττας.
Έχω μια αφελή απορία- και
συγνώμη αν λαϊκίζω: Μέχρι το Φλεβάρη τι θα τρώνε;
Ο Άδωνις Γεωργιάδης- πρώην
Υπουργός Υγείας, θυμίζω- απειλεί να βγάλει τα λεφτά του στο εξωτερικό, αν βγει ο
ΣΥΡΙΖΑ.
(Να πω καμιά βαριά κουβέντα
τώρα ή θα θεωρηθεί κι αυτό λαϊκισμός;)
Ο Βενιζέλος ζητάει μια άλλη
κυβέρνηση.
(Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;)
Η μισή ΝΕΡΙΤ- η κρατική τηλεόραση,
ε;- παραιτείται καταγγέλλοντας την άλλη μισή που δεν παραιτείται και τελικά δεν
ανοίγει ρουθούνι.
Στο μεταξύ η ΝΕΡΙΤ sports
παίζει ολημερίς κι ολονυχτίς τον τελικό του 2004. Με το βλέμμα ολοταχώς στο μέλλον.
Θα μου πεις, από το να βλέπω
τον Ζαγοράκη ευρωβουλευτή, πιο ωραία εικόνα είναι όταν σηκώνει το τιμημένο… Ξανά
και ξανά.
Κάτι στιχάκια- δεκανίκια κλωθογυρίζουν
στο μυαλό μου και το βαστάνε όρθιο για λίγο.
Τετρακόσια χρόνια φάγαμε τους
Τούρκους
συνηθίσαμε και τρώμε και τους
Έλληνες μετά,
μήπως έχουμε κάτι να πούμε,
έ όχι δα
εμείς να! Να! Να!
(Δήμος Μούτσης- τραγουδώντας
την πιο χαρακτηριστική χειρονομία του νεοέλληνα)
Σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε
αγώνα
Μα δεν πειράζει, πατριώτες,
είμαστε εφτάψυχοι.
(Τζίμης Πανούσης)
Το φεστιβάλ της ΚΝΕ μαζεύει
100.000 κόσμο σε τρεις νύχτες στη Δυτική Αθήνα και δεν το μαθαίνει κανείς- πλην
των παρευρισκομένων.
Προφανώς 100.000 άτομα δεν
είναι είδηση.
Αντίθετα, τα οπίσθια της
Lady Gaga προφανώς είναι είδηση
και την εμπεδώσαμε μια χαρά.
Δεν μας εκπλήσσει τίποτα,
όλα τα συνηθίζουμε.
Και τα ανήκουστα και τα ανείπωτα
και τα αδιανόητα.
Εδώ στο νότο, που τρίζει
ο θάνατος κι αγάπη κάνει κρότο, εδώ νικάει ακόμα η ανοησία, το ολίγιστο, η φτήνια
και η ασχήμια.
Αλλού, τα πράγματα ήδη χειροτερεύουν
ραγδαία.
Το απόλυτο κακό θεριεύει και
θριαμβεύει.
Κάτι απρόσωπα όντα με σχήμα
και σώμα ανθρώπου αποκεφαλίζουν εν ψυχρώ όμηρους με πορτοκαλί φορεσιές και μεις
που έχουμε εθιστεί σε δεκάδες ταινίες τρόμου, απλώς αλλάζουμε κανάλι.
Έρεβος.
Κουράστηκα.
Δεν περιγράφω άλλο.
Μίλτος Πασχαλίδης
24 Σεπτέμβρη 2014
Υ.Γ. Σκόρπιες νησίδες του
καλού στον ωκεανό του χάους:
1. Το στιχάκι του Σταμάτη
για τον Παύλο Φύσσα και οι εκδηλώσεις μνήμης
2. «Η Κλάρα στο μισοσκόταδο»,
έξοχο μυθιστόρημα του Χοσέ Κάρλος Σομόθα
3. «Η κλέφτρα των βιβλίων»,
ωραία, συγκινητική ταινία.
Πάλι γυρεύω νοσηλεία στα
σινεμά και στα βιβλία…
Ανάρτηση από: http://www.imerodromos.gr
