Σε μια πόλη που μετράει αμέτρητες κατοχές και κατακτήσεις -πληγές στο ιστορικό της σώμα, στην πόλη των προσφύγων, εδώ, όπου η ναζιστική θηριωδία έκαψε τον Χορτιάτη, και δολοφόνησε αμάχους, γυναίκες και παιδιά, και εξαφάνισε μια εβραϊκή κοινότητα που χρονολογούνταν από την εποχή του Κασσάνδρου είναι πολύ λογικό και θεμιτό να σκέφτεσαι την ίδρυση ενός Μουσείου Ολοκαυτωμάτων -των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Εβραίων κ.ο.κ.
Όλων των Ολοκαυτωμάτων που αναδεικνύονται μέσα από την ιστορική πορεία της πόλης και που στέλνουν τα δικά τους μηνύματα μέσα σε μια ταραγμένη εποχή, όπου στην ευρύτερή μας περιοχή συντελούνται επάλληλες εθνοκαθάρσεις (Συρία, Ιράκ, Παλαιστίνη), όπου η Τουρκία συνεχίζει να καταπιέζει Κούρδους και Αλεβίτες -όπως άλλοτε καταπίεζε το ελληνικό στοιχείο-, όπου γνωρίσουμε την ανάδυση ενός δυναμικού νεοναζιστικού κινήματος, το οποίο έχει διαλύσει μιαν ολόκληρη χώρα (Ουκρανία) ή στέλνει τα τάγματα εφόδου να δολοφονούν στους δρόμους (Ελλάδα) «ακονίζοντας τις ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια» (όπως δήλωνε το 2012 ο σήμερα έγκλειστος Φύρερ της Χρυσής Αυγής, Ν. Μιχαλολιάκος).
Μια τέτοια πρόταση, είναι τελείως διαφορετική, ωστόσο, από την πρόταση του Δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη, να κατασκευάσει ένα μουσείο Εβραϊκού Ολοκαυτώματος σε μια τεράστια έκταση 7.000 τ.μ. στον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης.
Η πρώτη πρόταση, είναι μια πρόταση που αναδεικνύει τις τραγωδίες που εφάπτονται της ιστορίας αυτής της πόλης δημιουργικά κομίζοντας το ουμανιστικό τους μήνυμα, σε καιρούς σκοτεινούς όπου τσαλαπατιέται βίαια κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, συλλογικής και ατομικής.
Η πρόταση του δημάρχου εμπλέκεται στον «συμβολικό πόλεμο γύρω από την ιστορία» που ασκούν ακριβώς αυτοί που πρωταγωνιστούν στην νέα απόπειρα να βυθιστεί ο πλανήτης, και συνακόλουθα η ευρύτερη περιοχή στον πόλεμο και το χάος.
Η λογική της «εβραϊκής αποκλειστικότητας» στην ανάμνηση της ναζιστικής θηριωδίας, που αποπνέει η πρόταση του δημάρχου, δεν έχει να κάνει ούτε με την αποκατάσταση της ιστορίας, ούτε με την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Έχει να κάνει με μια συστηματική κρατική προπαγάνδα του σιωνιστικού και ρατσιστικού ισραηλινού κράτους, πάνω στην οποία συστηματικά δικαιολογεί μια νέα γενοκτονία -εκείνη των Παλαιστινίων- και μια πολιτική «πολέμου των πολιτισμών», που τροφοδοτεί τον ακραίο ισλαμικό φονταμενταλισμό και κατά συνέπεια φέρνει ολοένα και πιο κοντά τον εφιάλτη ενός νέου γενικευμένου και ολοκληρωτικού παγκόσμιου πολέμου. Αυτό ισχυρίζεται το παγκόσμιο αντισιωνιστικό κίνημα -και κυρίως, μαζί του, εκείνο το κομμάτι του εβραϊσμού, του Ισραήλ ή της διασποράς, που επιμένει στις απελευθερωτικές, προοδευτικές του παραδόσεις-εκείνες που συνεισέφεραν αποφασιστικά στην εξέλιξη του παγκόσμιου πνεύματος αλλά και στους αγώνες των λαών για την χειραφέτηση.
Το «Μουσείο Ολοκαυτωμάτων» δεν εκφράζει καμία διάθεση συμψηφισμού των θυμάτων, ούτε σύγκρισης της τραγωδίας. Αντίθετα, το να προωθεί κανείς «Μουσείο Ολοκαυτώματος», δηλαδή το μονοπώλιο των 45.000-55.000 θυμάτων της εβραϊκής κοινότητας Θεσσαλονίκης πάνω στην ιστορική ανάμνηση όλων των άλλων μαζικών εγκλημάτων ενάντια στην ανθρωπότητα που επηρέασαν την πορεία αυτής της πόλης μέσα στο χρόνο -είναι δείγμα ενός απαράδεκτου «συγκριτισμού» που βάζει στο ζύγι την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια.
Πόσο μάλλον όταν, την περίοδο όπου συντελέστηκε στην Θεσσαλονίκη είχαμε ναζιστική κατοχή, και χιλιάδες άλλοι δολοφονήθηκαν σε μαζικές σφαγές, στα κρατητήρια, στα μπλόκα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όταν ο ελληνικός λαός μετράει σχεδόν μισό εκατομμύριο θύματα, και η Γερμανία ακόμα και σήμερα δεν παραδέχεται τις διαστάσεις της ναζιστικής θηριωδίας στην Ελλάδα αρνούμενη να καταβάλει τις πολεμικές αποζημιώσεις ως ελάχιστη ένδειξη έμπρακτης συγνώμης. Πόσο μάλλον όταν η Θεσσαλονίκη είναι Πόλη Προσφύγων, όπου κατέφθασαν ρακένδυτοι, όταν το ξίφος του Κεμάλ διέκοψε βίαια την ιστορική παρουσία δύο χιλιετηρίδων του ελληνισμού στην Μικρά Ασία.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η σιωνιστική λογική της «εβραϊκής αποκλειστικότητας», την οποία προφανώς ασπάζεται ο δήμαρχος, εμπλέκει την πόλη μας σ” ένα περιφερειακό γεωπολιτικό παίγνιο ισχύος και συγκυριαρχίας του Σιωνισμού και της Ευρωατλαντικής Δύσης. Δεν είναι το μόνο παιχνίδι που παίζεται αυτήν την στιγμή στην πόλη μας, αλλά είναι ένα από τα κυριότερα. Και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για την συλλογική της ασφάλεια, σ” ένα περιφερειακό περιβάλλον που βουλιάζει μέσα στις ταυτόχρονες αναφλέξεις και την αποσταθεροποίηση.
Το έσχατο άλλοθι για αυτήν την στρατηγική, ότι ένα τέτοιο έργο θα προσελκύσει τον «ιστορικό τουρισμό» και θα αναβαθμίσει την οικονομία της πόλης μας, αποτελεί μια ιδιότυπη εκδοχή της ακραίας εμπορευματοποίησης αυτής της ιστορικής τραγωδίας. Αλλά και δίχως αυτό, η ύβρις της «εβραϊκής αποκλειστικότητας» μόνο κακές υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει ακόμα και στην ίδια την υπόθεση διατήρησης της μνήμης του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος. Όταν διαστρέφεις ένα ιστορικό γεγονός σε παίγνιο κρατικής προπαγάνδας, το σχετικοποιείς δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την αμφισβήτησή του. Αυτό μας διδάσκει ο εβραίος καθηγητής Νόρμαν Φινκελστάιν, στην εξαίρετη μονογραφία του Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος.
Εν πάσει περιπτώσει, η σπουδή του Γιάννη Μπουτάρη να πλειοδοτήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, δεικνύει και μια άλλη παράπλευρη διάσταση της ψυχολογίας και της συνείδησης των σύγχρονων αρχουσών τάξεων της πόλης και της χώρας μας. Αδιαμφισβήτητα, το να αποσιωπάς την τραγωδία του «άλλου» από την ιστορική ταυτότητα της πόλης σου, αποτελεί έκφραση σκανδαλώδους ξενοφοβίας. Το να αποσιωπάς τις δικές σου τραγωδίες για να πλειοδοτήσεις στην τραγωδία του άλλου, αντίθετα, συνιστά ένδειξη μιας αντίστροφης διαστροφής, της οικοφοβίας, του μίσους για τον συλλογικό μας εαυτό. Είναι κι αυτό μια ψυχολογική αντανάκλαση του ρόλου που έχουν αναλάβει οι ελληνικές άρχουσες τάξεις στο πλαίσιο της «Νέας Ελλάδας», εκείνου του «αποικιοκράτη στον ίδιο του τον τόπο».
*Ο Γιώργος Ρακκάς είναι δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης με την παράταξη «Μένουμε Θεσσαλονίκη»
Ανάρτηση από: http://sirma.info
