«Προτείνω γιά πρόεδρο τον Ν. Αλιβιζάτο», είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» (Κυριακή, 14 Σεπτεμβρίου) ο επικεφαλής του κόμματος «Ποτάμι». Ήταν άλλωστε η μόνη συγκεκριμένη πρόταση που έκανε. Οι άλλες ήταν του τύπου «Πληροφορικά συστήματα και διαφάνεια παντού. Όχι στο κράτος επιχειρηματίας. Δεν είμαστε κρατιστές, ούτε όμως στοχεύουμε στην αποδιοργάνωση του κράτους. Ενίσχυση του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα και των εξαγωγών.» κλπ. κλπ. Φαντάζομαι ότι ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ ούτε κανένα κόμμα του παλιοκομματισμού δεν θα είχε απολύτως καμμία αντίρρηση στα παραπάνω. Ενδιαφέρουσα, επίσης, είναι η πλήρης απουσία οιαςδήποτε αναφοράς στην εξωτερική πολιτική και στην εθνική άμυνα.
Αλλά γιά τον θώκο του προέδρου της Δημοκρατίας ο κ. Στ. Θεοδωράκης έχει συγκεκριμένη άποψη. Προτείνει τον πανεπιστημιακό κ.Αλιβιζάτο, «κορυφαίο συνταγματολόγο, κοσμοπολίτη και υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Θα θέλαμε να ακούσουμε και ένα επίθετο όπως «γνώστη και υπερασπιστή των ελληνικών εθνικών συμφερόντων», αλλά δεν πειράζει, αφού είναι «κοσμοπολίτης» καλύπτεται το θέμα…. Παρεπιμπτόντως, ο κ.Θεοδωράκης θεωρεί εξίσου καλό υποψήφιο τον κ.Μπουτάρη, που ως δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης πρότεινε την μετονομασία της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου σε Κεμάλ Ατατούρκ και ως δήμαρχος επιδιώκει την επαναφορά των ονομασιών που είχαν οι δρόμοι της συμπρωτεύουσας επί Τουρκοκρατίας. Λαμπρά!
Ας επικεντρωθούμε στην πρόταση γιά τον Αλιβιζάτο. Περί του επιστημονικού του έργου ας ομιλήσουν άλλοι αρμοδιώτεροι. Αλλά ας δούμε τι λέει ο ίδιος γιά το σημερινό σύνταγμα σε άρθρο του, με τίτλο «Μία αναθεώρηση γιά τα στοιχειώδη» που δημοσιεύθηκε επίσης στην «Καθημερινή», και μάλιστα την αμέσως Κυριακή από την συνέντευξη Θεοδωράκη (21/9).
Ο κ.Αλιβιζάτος αρχίζει αυτοκριτικά: «Αναφέρομαι, βέβαια, στα τρωτά του ισχύοντος Συντάγματος, που με ευθύνη, είναι αλήθεια, όχι μόνον των πολιτικών αλλά και όσων από εμάς ασχολούμαστε ‘επαγγελματικά’ με αυτό, διατηρούνται άθικτα ώς σήμερα. Πρόκειται γιά κραυγαλέους αναχρονισμούς, που είναι απορίας άξιο πώς επιβιώνουν σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα».
Δύο ερωτήσεις: α. ας μας εξηγήσει ο κ.Αλιβιζάτος γιατί οι συνταγματολόγοι αδράνησαν μπροστά στις παθογένειες του συντάγματος; Μήπως ήταν επικίνδυνο γιά την καρριέρα τους; Μήπως δεν ήθελαν να διαταράξουν τις ισορροπίες του συστήματος; Του οποίου προφανώς αποτελούν αναπόσπαστο μέρος; β. ας μας εξηγήσει και ο κ.Θεοδωράκης: πώς προτείνει γιά πρόεδρο έναν συνταγματολόγο που παραδέχεται μόνος του τέτοια βαρειά αμέλεια;
Στο υπόλοιπο άρθρο του, ο κ.Αλιβιζάτος καταθέτει τις προτάσεις του: ανάθεση της δίωξης των υπουργών σε σώμα δικαστών, κάποιες οριακές μεταρρυθμίσεις της διαδικασίας αναθεώρησης του συντάγματος και αλλαγή του τρόπου διορισμού των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων και ανεξαρτήτων αρχών. Επίσης θεωρεί πολιτικά αδύνατη την κατάργηση του άρθρου 16, λες και οι μεγάλες μεταρρυθίσεις έγιναν ποτέ με συναίνεση….
Δηλαδή, στην συνολική κατάρρευση και απαξίωση του θεσμικού-πολιτικού-κοινωνικού οικοδομήματος της χώρας, ο κ.Αλιβιζάτος απαντά με δύο τρία σχεδόν αδιάφορα μέτρα, και δεν λέει κουβέντα γιά τις βαθειές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται και μάλιστα άμεσα, όπως η άμεση εκλογή του προέδρου από τον λαό, η πραγματική διάκριση των εξουσιών, η κατάργηση των προνομίων ή η αυτοτέλεια και άρα πραγματική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.
Αλλά γιά το τελευταίο ο κ.Αλιβιζάτος λέει κάτι, που είναι ίσως το χαρακτηριστικώτερο των πραγματικών προθέσεών του, όπως και του προτείναντος αυτόν κυρίου Θεοδωράκη: προτείνει οι πρόεδροι των τριών ανωτάτων δικαστηρίων και των ανεξαρτήτων αρχών (αντί να εκλέγονται ή να κληρώνονται) να επιλέγονται από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή από το πολιτικό σύστημα. Οπότε:το σύστημα έχει κι άλλα, συστήματα πολλά, όπως λέει και το γνωστό λαϊκόν άσμα….
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
Ανάρτηση από: http://www.antibaro.gr
