Κοινή δήλωση για τις εξελίξεις που δρομολογούνται κατέθεσαν δέκα μέλη της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της διήμερης συνεδρίασης του οργάνου στις 23 και 24 Μαΐου. Τα μέλη της Κ.Ε. που υπογράφουν τη δήλωση ασκούν κριτική στην κυβερνητική τακτική τόσο σε σχέση με τη «διαπραγμάτευση», όσο και στο εσωτερικό, αφού εκτιμούν ότι ρίχνονται «γέφυρες προς τον συστημικό οικονομικό και πολιτικό κόσμο». Οι υπογράφοντες τονίζουν ότι «η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. Έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων», ενώ υποστηρίζουν ότι «βρισκόμαστε σε σημείο καμπής όπου προετοιμάζονται οι όροι για την κεντροαριστερή ανασύσταση τόσο ιδεολογικά – αξιακά όσο και πολιτικά». Επισημαίνουν, ακόμα, ότι «σήμερα τίθεται η ανάγκη της λαϊκή ενεργοποίησης, για την δημιουργία πολιτικού κινήματος διεξόδου και αναγέννησης της χώρας, που θα επιβεβαιώνει στόχους που ανάδειξε ο αγώνας του λαού μας».
Παρουσιάζουμε πιο κάτω αυτούσια ολόκληρη τη δήλωση:
Δήλωση μελών της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Η πιο βαθιά κόκκινη γραμμή είναι μια Αριστερά που δεν θα είναι κεντροαριστερά…
Η αναγέννηση της χώρας απαιτεί απεγκλωβισμό από τις μνημονιακές και κεντροαριστερές φόρμουλες
Στο σύντομο αλλά ιδιαίτερα πυκνό διάστημα της διακυβέρνησης δεν αποφύγαμε την θανάσιμη παγίδευση που μεθόδευσαν η τρόικα-θεσμοί. Φτάσαμε στο σημείο η οικονομική ασφυξία που μας επέβαλαν να μετασχηματίζεται μέρα τη μέρα σε πολιτική ασφυξία. Η προκαταβολική παραίτηση από τα ουσιώδη με όχημα τη γραμμή «πάση θυσία συμφωνία», η υπόσκαψη του ηθικού υπόβαθρου της αντίστασης μέσα από το μήνυμα ότι είμαστε διαθέσιμοι που εκπέμπει η σωρεία των δηλώσεων για «έντιμο συμβιβασμό» καθώς και οι μονόδρομες εξελίξεις που όρισε η αναδίπλωση της 20/2/15, ανοίγουν το δρόμο για διαρκείς παραχωρήσεις χωρίς τελειωμό και τίναγμα στον αέρα των περίφημων κόκκινων γραμμών.
Το τελευταίο διάστημα γίνεται συστηματική προσπάθεια ώστε να περάσει μια συμφωνία, μνημονιακής κοπής με νέα οδυνηρά μέτρα, η οποία θα παρουσιαστεί σαν αναγκαία, περίπου σαν νίκη της κυβέρνησης απέναντι σε δύσκολους αντιπάλους.
Το εντυπωσιακό είναι πως η εφαρμοζόμενη πολιτική -ακόμα κι αν την θεωρήσουμε αναγκαστική μέσα από την πίεση των τροϊκανών- δεν έχει θίξει διόλου το δίκτυο της εσωτερικής διαπλοκής. Ρίχνει γέφυρες προς τον συστημικό οικονομικό και πολιτικό κόσμο, διακρίνεται για τα πολιτικά ανοίγματα σε χώρους που υπηρέτησαν τα μνημόνια. Αυτή η επιλογή δεν καθορίζεται από έναν αδήριτο συσχετισμό δυνάμεων αλλά έρχεται σαν αναγκαίο εξάρτημα μιας επί της ουσίας κεντροαριστερής προσαρμογής. Εφαρμογή οικονομικής πολιτικής εντός των πλαισίων του νεοφιλελευθερισμού με μνημονιακά προγράμματα που τρέχουν, και κάποιες δόσεις κοινωνικής ευαισθησίας που αν αποτιμηθούν σε αριθμούς δεν αντιρροπούν καν τα επιπρόσθετα μέτρα που θα παρθούν σε έναν τομέα (π.χ. ΦΠΑ 800 εκατομμύρια ευρώ, τις ιδιωτικοποιήσεις 1,7 δις ευρώ ενώ το πρόγραμμα της ανθρωπιστικής κρίσης μόλις 200 εκατ).
Πολιτικά έχουμε μια κυβέρνηση που υπό το πρόσχημα της «διαπραγμάτευσης» και του «έντιμου συμβιβασμού» διολισθαίνει και πιέζεται να περάσει μέτρα και συμφωνίες που δεν θα μπορούσε να επιβάλλει κανένα καθαρόαιμο μνημονιακό σχήμα.
Η επικαιρότητα εδώ και 4 μήνες εγκλωβίζεται στην δραματοποίηση των αλλεπάλληλων επεισοδίων της «διαπραγμάτευσης», ενώ η χώρα αντιμετωπίζει το σύνθετο πρόβλημα καθολικής κρίσης, που αγκαλιάζει όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Φαίνεται πως δεν συνειδητοποιούμε αυτό το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις.
Η διαπραγμάτευση ξεκομμένη από τους όρους και τις δυνατότητες αντιμετώπισης της καθολικής κρίσης, με την κοινωνία και το λαό απλά να περιμένουν την τελική έκβαση (άραγε πιστεύει κανείς σε εφάπαξ διευθέτηση;) γίνεται το εργαλείο μαζικής καθήλωσης και αυτοεγκλωβισμού. Η ριζοσπαστική οπτική διεξόδου και αναγέννησης της χώρας απομακρύνεται ολοένα.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από μια συμφωνία γενικά. Έχει ανάγκη από μια έξοδο από τα αδιέξοδα των μνημονίων, από μια σύνθετη πολιτική διεξόδου και αναγέννησης σε όλους τους τομείς, παραγωγικής και πνευματικής – κοινωνικής, εθνικής ανασυγκρότησης, που δεν μπορεί να γίνει μέσα από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τους όρκους πίστης στις συνθήκες της Ε.Ε., χωρίς έναν σταθερό προσανατολισμό για μια νέα θέση της χώρας στον γεωπολιτικό άξονα.
Διέξοδος και αναγέννηση της χώρας δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν στο έδαφος της έλλειψης πρότασης για την κοινωνία, και πολύ περισσότερο στο έδαφος της μνημονιακής εμβάθυνσης και μάλιστα πολιτικά μέσα στις κοίτες της κεντροαριστερής φόρμουλας. Όσο κλείνουμε τα μάτια στην μνημονιακή διολίσθηση και την κεντροαριστερή διαχείριση δεν μπορούμε ελπίζουμε σε ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.
Κυοφορούνται σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Βρισκόμαστε σε σημείο καμπής όπου προετοιμάζονται οι όροι για την κεντροαριστερή ανασύσταση τόσο ιδεολογικά – αξιακά όσο και πολιτικά. Όλοι οι χρεοκοπημένοι, πολυχρησιμοποιημένοι φορείς του μνημονίου επανέρχονται και πλασάρονται στο προσκήνιο, πλάι στους νεόκοπους του Ποταμιού και άλλων. Το σχέδιο που κυκλοφορεί πλέον ανοικτά είναι πρώτα ψηφίζουμε την συμφωνία, μετά αλλάζουμε την κυβέρνηση. Το δημοσκοπικό 36% -ισχυρός παράγοντας στήριξης της κυβέρνησης- από μόνο του δεν επαρκεί να αναχαιτίσει μια τέτοια τροπή στις πολιτικές εξελίξεις.
Σήμερα τίθεται η ανάγκη της λαϊκή ενεργοποίησης, για την δημιουργία πολιτικού κινήματος διεξόδου και αναγέννησης της χώρας, που θα επιβεβαιώνει στόχους που ανάδειξε ο αγώνας του λαού μας για Ανεξαρτησία, Κυριαρχία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Παραγωγική Ανασυγκρότηση. Όχι επιστροφή στην προτεραία του μνημονίου κατάσταση αλλά εμβάθυνση στόχων ώστε η χώρα να βγει από την ποιότητα «αποικία χρέους» και «δανειακού καθεστώτος». Ο απολογισμός μιας προοδευτικής κυβέρνησης πρέπει να γίνεται στην βάση του αν προωθεί αυτούς τους στόχους κι όχι να συγκρίνεται με το μέιλ Χαρδούβελη.
Η λογική των «κόκκινων γραμμών» δεν είναι σωστή. Είναι αμυντική. Αποκαλύπτει εξ αρχής πως παραδίνεις τα περισσότερα αλλά δεν θες να χάσεις ολοκληρωτικά, πως περιχαρακώνεσαι, ταμπουρώνεσαι. Από μόνη της δεν έχει την ορμή εναλλακτικού προγράμματος που συνεγείρει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό για να σαρώσει το παλιό. Παρόλα αυτά η στιγμή είναι τέτοια που θα μπορούσαμε να το διατυπώσουμε στα πλαίσια αυτής της προβληματικής: Η πιο βαθιά κόκκινη γραμμή είναι μια Αριστερά που δεν θα είναι κεντροαριστερά.
Σάββατο 23/5/2015
Τα μέλη της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ:
Γιώργος Θεοδωρόπουλος
Δημήτρης Κοδέλας
Μάκης Μαντάς
Μανώλης Μούστος
Άβα Μπουλούμπαση
Ρούντι Ρινάλντι
Ελένη Σωτηρίου
Νίκος Ταυρής
Ερρίκος Φινάλης
Βασίλης Χατζηλάμπρου
