Γέρασα και δεν τα περίμενα τέτοια χάλια, δεν περίμενα τόσοι μικροί να κάνουν τόσο κακό.
Γ.
(Αγαπητέ φίλε, το καλοκαίρι συζητούσα με φίλους μου στο νησί για τα όσα έχουν συμβεί στην χώρα μας. Τους είπα πως δεν μπορούν να καταλάβουν πώς είναι η ζωή σου και η ψυχική σου διάθεση όταν βλέπεις καθημερινά ανθρώπους που ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια. Άλλο να το διαβάζεις, άλλο να το βλέπεις στην τηλεόραση, και εντελώς άλλο να συμβαίνει μπροστά σου κάθε μέρα. Κι όμως, δεν μπορούν να το καταλάβουν. Πέρσι, την ημέρα που επέστρεψα από το νησί -φιλοξενούμενος ήμουν, δεν είμαι κροίσος-, έτυχε να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον Νίκο Μπογιόπουλο. Με ρώτησε πως πέρασα και το πρώτο πράγμα που του είπα ήταν πως «για τρεις μήνες δεν είδα ούτε έναν άστεγο, ούτε έναν ζητιάνο, ούτε έναν πεινασμένο». Το ότι δεν τους είδα στο νησί, δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζουν να υπάρχουν στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις. Αλλά και τι μπορώ να κάνω για να το αλλάξω αυτό; Ό,τι και να κάνεις ατομικά, οι άνθρωποι αυτοί αυξάνονται. Το είδα, το έζησα, για χρόνια. Κι όμως, έχω φίλους που επιμένουν πως αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Λες και η πραγματικότητα θα αλλάξει, αν εγώ περάσω όλη μου τη ζωή στην Αθήνα. Σταμάτησα να πίνω καφέ στα καφέ -τον πίνω πια σε πλαστικό ποτήρι στον δρόμο-, γιατί αφενός περνούσαν δεκάδες άνθρωποι που ζητούσαν χρήματα -και δεν έχεις να δώσεις σε όλους- και αφετέρου επειδή αισθανόμουν προνομιούχος και είχα ενοχές που είχα 3 ευρώ να πιω έναν καφέ. Δεν ξέρω αν έχω ανεβάσει στο μπλογκ το κείμενο με έναν φίλο μου Γερμανό που είχε βάλει τα κλάματα, όταν είδε άστεγους στο κέντρο της Αθήνας. Δεν είχε δει ποτέ ξανά πριν άστεγους στην Αθήνα, και ήρθε πρώτη φορά στην Ελλάδα την δεκαετία του ’80. Είχε δημοσιευτεί στο Unfollow αυτό το κείμενο. Θα ψάξω να το βρω. Αγαπητέ φίλε, κι εγώ πολλά δεν περίμενα να συμβούν στην Ελλάδα αλλά έγιναν. Δυστυχώς. Να είστε καλά.)
Ανάρτηση από: http://pitsirikos.net
