Απέναντι στα καραβάνια των προσφύγων ορθώθηκε ήδη το τείχος των κερδοσκόπων της Ευρώπης.
Οι τραπεζίτες με πολιτικό μανδύα εξαγοράζουν τον φόβο που έσπειραν οι πλανητικοί τρομοκράτες, αγωνίζονται για να μη μουσουλμανοποιηθεί η Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα να μην αφήσουν λίθο επί λίθου σε όλο τον κόσμο.
Τέμνοντας τα σύνορα των χωρών με χάρη μακελάρη, αγοράζοντας και πουλώντας εδάφη που δεν τους ανήκουν, κλαίγοντας γοερά σαν αρχαίος χορός τραγωδίας για τον θάνατο ενός παιδιού, αυτοί που θα πούλαγαν τη μάνα τους σε τιμή ευκαιρίας.
Αν προσθέσουμε και τους ανέξοδους λόγους του πρωθυπουργού δίπλα στις ζωώδεις κραυγές των ακροδεξιών της Κεντρικής Ευρώπης, τότε έχουμε μία τέλεια εικόνα ενός ζοφερού μέλλοντος.
Όμως δίπλα στην πασιφανή κτηνωδία ευδοκιμεί η «αγωνιστική» ανοησία.
Τόσο παλιά, που κοντεύουμε να τη συνηθίσουμε και τόσο απλοϊκή, που κοντεύουμε να την αποδεχθούμε.
Πρόκειται για τη θεωρία πως οι χώρες δεν χρειάζονται τα σύνορα, τα έθνη είναι μία φαντασίωση, πως όλοι είμαστε άνθρωποι και άλλα τέτοια... τολστοϊκά.
Σ' ένα θαυμάσιο διήγημά του, ένας Έλληνας συγγραφέας κατάργησε τον πόλεμο γυμνώνοντας σ' ένα ποτάμι τους πρωταγωνιστές του· ποιον να πυροβολήσουν; Παλιό μοτίβο από τον «γαλλικό Μάη».
Αλλά οι αντιεθνικιστές, αντιπατριώτες, πάνε πέρα από τις συγγραφικές υπερβολές.
Τι είναι η πατρίδα μας; αναρωτιούνται, όπως ακριβώς οι συγγραφείς αντίστοιχου βιβλίου, μόνο που η Σημιτική πολιτεία τις χρηματοδότησε με δεκάδες χιλιάδες ευρώ. (Η πολιτική πιάτσα μιλάει και για το Ίδρυμα Σόρος.)
Ώστε λοιπόν για τους αντιεθνικιστές μας η πατρίδα και το (αστικό ή σοσιαλιστικό) κράτος δεν χρειάζονται σύνορα, διότι αυτά είναι «αντιδραστικές κατασκευές».
Είχαν άδικο οι ΕΑΜοΕΛΑΣίτες για το «εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα», κακώς υπερασπίζονταν το Στάλινγκραντ οι Ρώσοι στρατιώτες κόντρα στους φασίστες, λάθευαν οι λατινοαμερικάνοι επαναστάτες για το patria o muerte!
Απέναντι στο συγκεκριμένο που είναι ιστορία, χώμα, ιδέες και ψωμί, ο ταξικός μπουμπούνας βάζει το αφηρημένο δίκιο των εργατών και των εν γένει ανθρώπων.
Διότι είναι άλλο πράγμα να καταγγέλλεις τους λαοκτόνους πολέμους, να δείχνεις τον ένοχο και ταυτόχρονα να απαιτείς όλα εκείνα τα μέτρα για ν' ανακουφίσεις το προσφυγικό ποτάμι (υποδομές, στέγη, τροφή, χαρτιά) και άλλο να φωνάζεις «ανοιχτά σύνορα».
Διότι αν είναι τα σύνορα ανοιχτά εδώ, θα πρέπει να είναι κι εκεί, δηλαδή στη Συρία για να μπαινοβγαίνουν ξένοι και ντόπιοι μαχαιροβγάλτες.
Κι αν είναι εδώ «σύνορα ανοιχτά», σφάλλουν οι Κούρδοι και Παλαιστίνιοι που θέλουν πατρίδα, γη, σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους, χωράφια και φάμπρικες.
Οι Ευρωπαίοι κροκόδειλοι δεν λένε λέξη για τη Λιβύη, που την τεμάχισαν στο όνομα της δημοκρατίας, ή για την Υεμένη που βομβαρδίζεται καθημερινά από τους ευνοούμενους Σαουδάραβες της Δύσης.
Εμείς δεν είμαστε τραπεζίτες και εμποροκράτες του «laisser faire - laisser passer» (ελεύθερο εμπόριο αγαθών) για να αδιαφορούμε στο τι σημαίνει πατρίδα.
Αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, τα σύνορα είναι αποτύπωση στο χρονοχώρο ενός συσχετισμού δύναμης.
Αποτυπώνουν την ταξική και διεθνική πάλη και το τέλος τους θα σημαίνει ότι περάσαμε σε ένα άλλο στάδιο, ένα άλλο επίπεδο, έναν άλλο πολιτισμό.
Ως τότε οφείλουμε να σφυροκοπάμε τον αιματοβαμμένο ιμπεριαλισμό, ν' απλώνουμε το χέρι στην απελπισμένη προσφυγιά και να στηλιτεύουμε τους ντόπιους πολιτικούς μαυραγορίτες, που θέλουν να είμαστε στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. με μία δόση φιλανθρωπίας.
Όσο για τους «φίλους» μας, ισχύει στο ακέραιο και ανεξάρτητα από το πώς αυτοονομάζονται «αν κοιμηθείς κοσμοπολίτης, θα ξυπνήσεις φιλελεύθερος».
Και στις δύο περιπτώσεις είσαι λάθος.
* Ο Θανάσης Τσιριγώτης είναι εκπαιδευτικός, μέλος της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ
Ανάρτηση από:http://www.efsyn.gr
