Του Λευτέρη Ριζά
Στην συνέντευξη του αυτή ο κ. Αλ. Τσίπρας, άθελα του βεβαίως, αποκαλύπτει ολόκληρο το «θεωρητικό» και ιδεολογικο-πολιτικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης του και του κόμματος του. Συμπυκνωμένα και γι αυτό επιμένουμε να την εξετάσουμε λίγο πιο επισταμένα.
Η τακτική του κ. Τσίπρα είναι να αμφισβητεί ό,τι και να του λέει ο δημοσιογράφος – ακόμα και αριθμούς – επικαλούμενος γενικές εκτιμήσεις του και υποθέσεις.
Όταν π.χ. του λέει πώς «Έχω την εντύπωση ότι βιαστήκατε πάντως», πώς αν αφήσει τους «άλλους» να βγάλουν την αξιολόγηση και έτσι θα είχαν παραλάβει μια χώρα σε καλύτερη κατάσταση, χωρίς να χαθεί ο χρόνος της διαπραγμάτευσης, ο κ. Τσίπρας απλώς «πατάει γκάζι» για να ξεφύγει. Αυτό σημαίνει η απάντηση του: «Όχι, δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά το έχω σκεφθεί πολλές φορές. Και ενδεχομένως σε ό,τι αφορά την προσωπική μου πορεία, και την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, να έχετε δίκιο. Δεν είμαι βέβαιος όμως ότι θα ήταν αυτή η πορεία για τον τόπο. Η κυβέρνηση του κυρίου Σαμαρά, σας θυμίζω, είχε σταματήσει, άλλο αν δεν το διατυμπάνιζε, δεν το έλεγε δεξιά και αριστερά, αλλά είχε σταματήσει κάθε επαφή με τους εταίρους έξι μήνες πριν. Δεν υπήρχε καμία ουσιαστική διαπραγμάτευση». Δεν αμφισβητεί ότι για τον ίδιο, την προσωπική του πορεία και τον ΣΥΡΙΖΑ, ίσως έτσι να ήταν καλύτερο, αλλά αμφισβητεί ότι θα ήταν καλύτερο για τον τόπο!! Μα εάν ήταν για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ καλύτερο, αυτό θα συνέβαινε γιατί, όπως παραδέχεται, θα είχε παραλάβει μια χώρα σε καλύτερη κατάσταση!!! «θα είχατε παραλάβει μια χώρα πολύ καλύτερη», ήταν η ερώτηση/ άποψη. Από πού βγαίνει ότι αν αυτό είχε συμβεί – που δεν τολμάει να αμφισβητήσει ο κ. Τσίπρας – ότι δεν θα ήταν αυτή η πορεία για τον τόπο;; Ίσως θα ήταν καλύτερα για τον ίδιο προσωπικά και τον ΣΥΡΙΖΑ, μια και θα είχαν παραλάβει μια χώρα πολύ καλύτερη αλλά δεν θα ήταν για τον τόπο;; Δηλαδή άλλο η κατάσταση της χώρας και άλλο του τόπου;; Και όλα αυτά τα έχει σκεφθεί πολλές φορές!! Αλήθεια τι σημαίνει ή τι καταλαβαίνει με το ρήμα «σκέπτομαι» ο κ. Τσίπρας;
Ξέρετε γιατί τα πράγματα για τον τόπο δεν θα ήταν καλύτερα – ενώ για τον ίδιο, τον ΣΥΡΙΖΑ και την χώρα μάλλον έτσι θα ήταν; Γιατί η κυβέρνησηΣαμαρά είχε σταματήσει κάθε επαφή με τους εταίρους και δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική επαφή!!! Ο κ. Τσίπρας λοιπόν ανησύχησε και βεβαίως οι εταίροι, μη τυχόν και ο Σαμαράς πρώτος «σχίσει» με ένα νόμο τα μνημόνια. Δεν εξηγείται αλλιώς. Άλλωστε οι δικές του «σκληρές» διαπραγματεύσεις, με τον κ. Γιάννη Βαρουφάκη επικεφαλής, αποδείχτηκαν πολύ επωφελείς. Κατέληξαν, μέσω capital controls και κινδύνου χρεοκοπίας, στα πρόθυρα του Grexit – το οποίο έτρεμε η ψυχή του – στο γνωστό μας «ανάλαφρο» τρίτο Μνημόνιο και την πλήρη παράδοση της χώρας στα κέφια των δανειστών: αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρομικό δίκτυο, αεροδρόμιο Ελληνικού, τράπεζες, δάνεια κλπ κλπ. Καταλήξαμε εκεί, μετά από ώριμη σκέψη του κ. Τσίπρα και συντροφίας. Κι όλα αυτά για το καλό του τόπου, που κι αυτό ανήκει στο «αξιακό» σύστημα της αριστεράς…
«Η διαπραγμάτευση που κάναμε εμείς, η σκληρή, που βεβαίως έχει και κόστος, ωφέλησε τη χώρα πάνω από είκοσι δισεκατομμύρια στην τριετία, διότι έφερε μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα» θα βιαστεί να συμπληρώσει ο πρωθυπουργός. Προσφέροντας μας άλλο ένα δείγμα του τρόπου με τον οποίο σκέπτεται σοβαρά και υπεύθυνα. Η «σκληρή» του διαπραγμάτευση είχε βεβαίως κόστος – που αποφεύγει να μας το πει – αλλά ωφέλησε την χώρα!! Η σκληρή του διαπραγμάτευση είτε ωφέλησε είτε όχι την χώρα. Να το πούμε αλλιώς: πόσο μας κόστισε και πόσο μας ωφέλησε, για να δούμε αν τελικά κερδίσαμε ή χάσαμε. Αυτή τη μέθοδο που κάνει κάθε ψιλικατζής, αλλά όχι ο επίτιμος διδάκτωρ των οικονομικών, δεν φαίνεται να ακολούθησε η κυβέρνηση. Μην τον αδικήσουμε. Ως κέρδος, της σκληρής διαπραγμάτευσης, θεωρεί τα μικρότερα πλεονάσματα που εξασφάλισε, σε σχέση με αυτά του Σαμαρά. Αλλά λέξη ότι αυτά τα μικρότερα «πλεονάσματα» εξασφαλίστηκαν ύστερα από την πλήρη παράδοση του ελέγχου της ελληνικής οικονομίας – το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου – στους δανειστές. Θα τους πληρώνουμε μικρότερες δόσεις και τα υπόλοιπα θα τα εξασφαλίζουν από το ξεζούμισμα του ελληνικού λαού και του δημόσιου πλούτου του. Μας τα πήρανε όλα – τα έδωσε μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις ο κ. Τσίπρας και η παρέα του, συγγνώμη η κυβέρνηση και το κόμμα του – και στο τέλος μας άφησαν κάτι ψιλά για να πάρουμε ταξί.
Ο κ. Αλ. Παπαχελάς επέμεινε στο παρελθόν. «Πάντως η χώρα είχε μπει σε μια σχετική ομαλότητα, πρέπει να πούμε». Προσέξτε: «είχε μπει» - επί Σαμαρά εννοεί. Και τι απαντάει ο επίτιμος διδάκτωρ; «Από άποψη οικονομικής». Αλλά πάλι ο κ. Τσίπρας βλέποντας μέσα από τη γυάλινη τη σφαίρα το μέλλον, προσθέτει: «Ναι. Μόνο που ξεχνάμε πως είχε μπροστά της μια εξαιρετικά δύσκολη αξιολόγηση η οποία ήταν σχεδόν απίθανο πολιτικά να μπορέσει να την φέρει εις πέρας ο κύριος Σαμαράς με τους συσχετισμούς εκείνης της εποχής. Βεβαίως και εμείς βρεθήκαμε σε αυτή την αδυναμία. Δηλαδή, σταθεροποιήθηκε η χώρα, αμέσως μετά την συμφωνία του 2015, τον Ιούλιο, αλλά είχαμε μπροστά μας την πρώτη αξιολόγηση».
Η ανησυχία του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ τότε – και πρέπει να εννοούμε του όλου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή και αυτών που στην συνέχεια αποχώρησαν, διαφοροποιήθηκαν και τώρα ανακαλύψανε ότι τους γέλασε – ήτανε η δύσκολη αξιολόγηση που μας περίμενε, γιατί «ήταν σχεδόν απίθανο πολιτικά να μπορέσει να την φέρει εις πέρας ο κύριος Σαμαράς με τους συσχετισμούς εκείνης της εποχής». Γιατί ήτανε απίθανο πολιτικά να την φέρει σε πέρας και ποιοι οι συσχετισμοί της εποχής; Πολιτικά ήτανε σχεδόν απίθανο γιατί ΤΟΤΕ ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχότανε να σχίσει τα μνημόνια, να μην αναγνωρίσει συμβάσεις και συμφωνίες, να προχωρήσει σε κρατικοποίηση τραπεζών, να θεμελιώσει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο κλπ κλπ, γνωρίζουμε τα πρόγραμμα του, τα συνθήματα και τις υποσχέσεις του. Αυτά όλα έδιναν κουράγιο στον καθημαγμένο λαό να αντιδρά: απεργίες, διαδηλώσεις, κλπ κλπ. Δηλαδή τους αρνητικούς για την κυβέρνηση Σαμαρά συσχετισμούς διαμόρφωνε με τη στάση του και ο ΣΥΡΙΖΑ. Που αφού έτσι κατόρθωσε να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, υπόγραψε την συμφωνία του Ιουλίου 2015 και στο άψε-σβήσε να ψήφισε τους Νόμους: 4333/15, 4334/15, 4335/15 και 4336/15 (τους τρείς πρώτους μέσα στον Ιούλιο και το τέταρτο τον Αύγουστο). Έλεγξε αποτελεσματικά το λαϊκό κίνημα – τέρμα αντιδράσεις στην «Για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση», μια και το «αριστερό» ποίμνιο έχει μάθει να μην αντιδράει όταν το προδίδουν, πολύ ύστερα το σκέπτεται, κάνει τις αυτοκριτικές του και τραβάει τα μαλλιά του. Κέρδισε την εμπιστοσύνη των «Αγορών», δηλαδή του κεφαλαίου, των δανειστών (ληστών ιμπεριαλιστών) και ουσιαστικά πέτυχε αυτό που δεν μπόρεσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις: να σχηματίσει ένα μεγάλο πολιτικό μπλοκ υπέρ των μνημονίων, της εξάρτησης και της υποταγής στα οικονομικά και πολιτικά κέντρα του ιμπεριαλισμού. Από το γεγονός αυτό προέρχεται και η «κρίση» του υπόλοιπου αστικού προσωπικού του πολιτικού μας συστήματος. Όσοι ακόμα θέλουν να αντιδράσουν και να αντισταθούν, γι αυτούς υπάρχει μια νέα/παλιά κατηγοριοποίηση: είτε ανήκουν στους «ακραίους» της δεξιάς (Χρυσή Αυγή) είτε της αριστεράς (ΚΚΕ, κλπ), λαϊκιστές, εθνικιστές – όπως πρώτος είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «αριστεροχουντισμος», και έτσι τελειώσαμε.
Συγκινείται, όμως, ο πρωθυπουργός μας και παραδέχεται πώς «Υπάρχουν πληγές στο κοινωνικό σώμα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Υπάρχουν πληγές για τις οποίες όλοι μας θα πρέπει να είμαστε πολύ προβληματισμένοι και να δούμε πως θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε, να τις επουλώσουμε». Γι αυτές τις πληγές – για όσους έχουν οδηγηθεί στην αυτοκτονία, στην εξαθλίωση, τη μετανάστευση, όσους νέους και νέες αδυνατούν να κάνουν οικογένεια συμβάλλοντας έτσι στη χειροτέρευση του δημογραφικού μας προβλήματος με όλα τα επακόλουθα του, κλπ – πρέπει απλά να είμαστε πολύ προβληματισμένοι και να δούμε πώς μπορεί να ανακάμψουμε!!! Τι στεναχώριες τραβάει ο πρωθυπουργός μας, η κυβέρνηση του και το κόμμα του. Αλλά να, ξαφνικά βρίσκει την λύση: απλή αναλογική και ψήφος από τα 17! (αλλά για αυτά σε άλλο σημείωμα μας).
Αλλά αμέσως η αισιοδοξία: «Νομίζω, όμως ότι για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, μετά από 6-7 χρόνια που είμαστε σε αυτή την περιπέτεια, υπάρχει μια πραγματική προοπτική ανάκαμψης και επιστροφής στην ανάπτυξη. Όχι μια εικονική όπως στην περίοδο του κυρίου Σαμαρά, ακριβώς γιατί είχε μπροστά του αυτή την πέμπτη αξιολόγηση που δεν έβγαινε.» Πρώτον δεν είμαστε σε καμιά περιπέτεια: ο κεφαλαιοκρατικός ιμπεριαλισμός και η κρίση του δεν είναι μια απλή περιπέτεια. Δεύτερον καμιά πραγματική προοπτική ανάκαμψης δεν υπάρχει. Και δεν φταίει ο Σαμαράς για την εικονική ανάκαμψη του – ας πετύχει τη δική του πραγματική πρώτα ο Τσίπρας και τότε ας μιλήσει. Τρίτον θα πρέπει να μας πει – κι αυτός κι όλα τα ξεφτέρια «μαρξιστές» οικονομολόγοι του, π.χ. ο κ Σταθάκης και Τσακαλώτος – τι και πώς εννοούν την ανάπτυξη (γιατί άλλο «μεγέθυνση» κάποιων δεικτών η τομέων και άλλο ανάπτυξη), την πραγματική και αν και πώς την συνδέουν με την κυριαρχία του καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού, την εξάρτηση και υποταγή μας στο δικό τους μοντέλο και βεβαίως με τον σοσιαλισμό. Εκτός και αν ο σοσιαλισμός είναι εκτός αξιακού συστήματος της αριστεράς τους.
Στο επόμενο θα περάσουμε στα οικονομικά ζητήματα που μπήκαν στην συνέντευξη και θα κλείσουμε με αυτά.
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
Δες εδώ τα τρία προηγούμενα:
