1) Οι εκλογές ως αναγκαία συνθήκη δεν συνιστούν ταυτόχρονα και την ικανή συνθήκη για την διασφάλιση της δημοκρατίας, πολλώ μάλλον το εκάστοτε σύστημα με το οποίο διεξάγονται οι εκλογές. Αν ήταν έτσι, ο Βίσμαρκ, ό,τι πιο αντιδραστικό γνώρισε η ευρωπαϊκή Ιστορία το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, θα ήταν… υπερδημοκράτης γιατί καθιέρωσε το γενικό εκλογικό δικαίωμα στη Γερμανία.
2) Πριν από μερικά χρόνια και αφού πλέον η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία είχε λύσει κάποια στόματα μέχρι του βαθμού του κυνισμού, ένας επιφανέστατος ολιγάρχης της μετασοβιετικής Ρωσίας, ο «πολύς» Μπερεζόφσκι, το είχε διατυπώσει ως εξής: «Η δημοκρατία της ολιγαρχίας είναι αυτή που επιτρέπει στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται «εκλογές»» (!)…
3) Οι εκλογικοί νόμοι ήταν πάντα εργαλείο επηρεασμού και καθορισμού των πολιτικών εξελίξεων. Η Ελλάδα πέρασε ακόμα και την διαδικασία οι εκλογικοί νόμοι να κατασκευάζονται από… ξένους πρεσβευτές. Έτσι είδαμε τους δεύτερους να έρχονται… πρώτοι (εκλογές ’56). Παραμονές εκλογών του 1952 ο Αμερικανός πρεσβευτής Τζον Πιουριφόι εξέδιδε ανακοίνωση – διαταγή: «Η αμερικανική κυβέρνηση πιστεύει ότι η επάνοδος στο σύστημα της απλής αναλογικής θα είχε ολέθριες συνέπειες για την αποδοτική χρήση της αμερικανικής βοήθειας στην Ελλάδα». Οι εκθέσεις του προς Ουάσιγκτον, αποκαλυπτικές: «Όσον αφορά το ζήτημα της δικής μας επέμβασης – έγραφε – είχαμε προειδοποιήσει όλους τους Έλληνες φίλους μας ότι το ζήτημα του εκλογικού νόμου είναι τόσο κρίσιμο ώστε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να διατυπώσουμε δημόσια τις απόψεις μας γι’ αυτό (…)». Και επίσης: «Οι ΗΠΑ εδώ και αρκετά χρόνια προωθούν το πλειοψηφικό σύστημα… Τώρα που πετύχαμε αυτόν τον πολύ σημαντικό στόχο μας θα πρέπει να ασκήσουμε την επιρροή μας, ιδιωτικά και διακριτικά, προς τον βασιλέα και την κυβέρνηση, ώστε να διεξαχθούν οι εκλογές όσο το δυνατόν συντομότερα». Αυτά τότε…
4) Από την μεταπολίτευση, πλέον, είτε με την μορφή του πλειοψηφικού, είτε με την μορφή της λεγόμενης ενισχυμένης «αναλογικής», γνωρίσαμε εκλογικά συστήματα που ήρθαν να υπηρετήσουν άλλοτε το πρώτο κόμμα, άλλοτε την εδραίωση του δικομματισμού και πάντα εκείνη την «σταθερότητα» την οικοδομημένη στην ανισοτιμία της ψήφου. Γι’ αυτό, σε συνθήκες εδραίωσης ενός νέου διπολισμού, ας θυμόμαστε ότι «ολίγον έγκυος» δεν υπάρχει: Απλή, άδολη και ανόθευτη αναλογική είναι εκείνο και μόνο εκείνο το εκλογικό σύστημα που κάθε κόμμα λαμβάνει τόσες έδρες όσες αντιστοιχούν στις ψήφους που παίρνει, χωρίς πλαφόν και χωρίς όρια, που αφήνουν ποσοστά της τάξης του 7% έως και 15% του εκλογικού σώματος (εκλογές Γενάρη και Σεπτέμβρη 2015) να μένουν χωρίς εκπροσώπηση στη Βουλή. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
5) Αν η απλή αναλογική αποτελούσε πανάκεια της δημοκρατίας και τεκμήριο της ελευθερίας της βούλησης τότε δεν θα βλέπαμε 50 χρόνια – με απλή αναλογική – να κυβερνούν την Ιταλία οι Κράξι και Αντρεότι.
6) Αν το πλειοψηφικό ήταν το ασφαλές έδαφος οικοδόμησης της λεγόμενης σταθερότητας, τότε πως εξηγείται ότι το εγχώριο πολιτικό σύστημα τις ρηγματώσεις του από το 2012 με πλειοψηφικό τις υπέστη;
7) Το είδος της σταθερότητας που θέλουν οι μεν καθώς και το είδος της αναλογικής που θέλουν οι δε, όσο και το πώς και πότε κάποιοι αλλάζουν θέσεις σαν τα πουκάμισα, δεν υπαγορεύεται ούτε από αρχές ούτε από δημοκρατική ευαισθησία. Από το μεράκι τους για την εξουσία καθορίζεται. Και από τη διάθεσή τους να χειριστούν κατά το δοκούν τους ανά περίοδο συσχετισμούς.
8) Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λάτρευε την απλή αναλογική, αφενός ο νόμος του θα ήταν πράγματι απλή αναλογική (δηλαδή χωρίς πλαφόν), αφετέρου θα τον είχε φέρει από τον περασμένο Γενάρη και δεν θα έβαζε στην μπάντα τις «αρχές» του για να εκμεταλλευτεί το μπόνους, τον Σεπτέμβρη.
9) Η ΝΔ και οι συν αυτής από ΠΑΣΟΚ μέχρι Ποτάμι, θέλουν «σταθερότητα» αντί «ακυβερνησίας». «Ωραία» διακυβέρνηση να κυβερνιέται ο τόπος με σύστημα όπου η μια ψήφος πιάνει για «δυο» και η άλλη για καμία. Πάλι καλά που η «σταθεροποιητική» ψήφος τους δεν συμπεριλαμβάνει – όπως παλιά – και εκείνη των «δέντρων».
10) Τα θερμά μας συγχαρητήρια στον ΣΥΡΙΖΑ που στο πλαίσιο της τακτικής του αντιπερισπασμού από την πολιτική του «κόφτη», του ΕΝΦΙΑ και του Μνημονίου που ακολούθησε και στην υπόθεση του εκλογικού νόμου, προσέδωσε χαρακτήρα «παράγοντα των εξελίξεων» στη ναζιστική συμμορία που υποδύεται το «νόμιμο πολιτικό κόμμα»…
Ανάρτηση από: http://www.imerodromos.gr
