20 Ιουλίου 1974 η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο. Με πρόσχημα το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και τον κίνδυνο που διέτρεχαν από αυτό οι Τουρκοκύπριοι. Οι εμπνευστές, οργανωτές και εκτελεστές του πραξικοπήματος είναι πια πάρα πολύ γνωστοί. Το ίδιο και αυτοί που επέτρεψαν την εισβολή στο νησί. Τον «Αττίλα Ι» ακολούθησε ο «Αττίλας ΙΙ» που συμπλήρωσε την καταστροφή. Ο λόγος που κατά την Τουρκία την ανάγκασε στην πρώτη εισβολή, δεν υπήρχε πια. Είχε ανατραπεί η Χούντα στην Αθήνα – είχε αποκατασταθεί η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία – και το ίδιο είχε συμβεί και στην Κύπρο. Το σχέδιο, όμως, ήτανε σχέδιο και έπρεπε να εκτελεστεί μέχρι το τέλος του.
Πίσω από όλα αυτά ήτανε βέβαια οι παλιοί καλοί συνέταιροι – με τις διαφωνίες τους βέβαια – Αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Οι υπόλοιποι «δημοκράτες» Ευρωπαίοι φίλοι της Δημοκρατίας, των αρχών του διαφωτισμού κλπ κλπ – χύσανε μερικά κροκοδείλια δάκρυα για αυτά που συνέβησαν στην Κύπρο και μετά ουσιαστικά σιώπησαν.
Τα πρώτα ψηφίσματα στον ΟΗΕ μιλούσαν για αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, αλλά αυτά παραμένουν στην Κύπρο μέχρι τώρα. Τα ίδια ψηφίσματα μιλούσαν για πλήρη αποκατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη βάση των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου. Αλλά τίποτα «χειροπιαστό» δεν έκαναν όταν, αντί να αποχωρήσουν οι εισβολείς, ανακήρυξαν το ψευδοκράτος της Β. Κύπρου – το ψευδοκράτος του Ντενκτάς όπως είναι πιο γνωστό.
Κι όχι μόνο όλοι αυτοί οι πεπεισμένοι και ορκισμένοι στην υπόθεση της Δημοκρατίας, Ελευθερίας και Δικαιωμάτων των Λαών, δεν έκαναν τίποτα ώστε να γίνουν σεβαστές οι αποφάσεις του ΟΗΕ, αλλά σκαρφίστηκαν και κάτι πιο «αισχρό»: το Σχέδιο Αναν. Που ουσιαστικά νομιμοποιούσε την εισβολή-κατοχή της Κύπρου και καταργούσε την Κυπριακή Δημοκρατία. Και το οποίο ζήτησαν από τους Κύπριους να το εγκρίνουν ή απορρίψουν με ένα δημοψήφισμα – τόσο και στο ψευδοκράτος όσο και την Κυπριακή Δημοκρατία.
Το σχέδιο αυτό – εκτός από τους Αγγλοαμερικάνους εμπνευστές του – υποστήριξαν και όλοι οι υπόλοιποι «λύκοι» της Ευρώπης και της Ε.Ε. Στην Ελλάδα ανοιχτοί υποστηρικτές του υπήρξαν το ΠΑΣΟΚ (με επικεφαλής το δίδυμο Σημίτη-Γιώργου), ο ΣΥΝ (με επικεφαλής τον πρόεδρο του Νίκο Κωνσταντόπουλο – όσοι διαφωνούσαν έκαναν την «πάπια», δεν θεώρησαν το θέμα σημαντικό για να διαχωριστούνε) και μια πλειάδα «διανοουμένων» που δεν έπαψαν να καλούνε υπέρ του «Ναι», υπέρ της ψήφισης του σχεδίου, ατομικά και ομαδικά: ανάμεσα τους πολλά «τρανταχτά» ονόματα της «ανανεωτικής» αριστεράς που σήμερα κατέχουν καίριες θέσεις στην κυβέρνηση και βρίσκονται εντός και «πέριξ» του ΣΥΡΙΖΑ [π.χ. η κ. Σια Αναγνωστοπούλου και ο υπουργός Εθνικής Παιδείας μας κ. Αρ.Μπαλτάς (εδώ ισχύει του ποιητή «που ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»). Ο κ. Κοτζιάς, όπως έχω εξηγήσει, στενός συνεργάτης τότε του ΓΑΠ, διαφωνούσε μερικώς με το σχέδιο γιατί είχε στο μυαλό του ένα πολύ χειρότερο[1]).
Η Ν.Δ. δεν πήρε θέση. Ο πρωθυπουργός της κ. Κ. Καραμανλής, απέφυγε να πει ανοιχτά αν υποστηρίζει το σχέδιο ή όχι, αν και οι δημόσιες δηλώσεις τους άφηναν να φανεί – ή να νομιστεί πώς ήταν υπέρ του ΟΧΙ.
Σταθερά υπέρ του ΟΧΙ στάθηκε το ΚΚΕ. Αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην Κύπρο. Εντυπωσιάστηκαν οι αμφιταλαντευόμενοι και «στριμώχτηκε» το ΑΚΕΛ. Ο γενικός του γραμματέας Δ. Χριστόφιας στο βάθος της ψυχής και του μυαλού ήθελε το ΝΑΙ. Αλλά κάτω από την πίεση των απλών μελών του ΑΚΕΛ, της στάσης του «αδελφού» ΚΚΕ και τον κίνδυνο η βάση του ΑΚΕΛ να διασπαστεί, τελικά τάχθηκε υπέρ του ΟΧΙ (για να τσιμεντώσει το ΝΑΙ).
Υπέρ του ΟΧΙ τάχθηκε και η πλειονότητα του ελληνικού λαού, όπως κατέγραψαν σχετικές δημοσκοπήσεις, οι γνωστές πατριωτικές αριστερές οργανώσεις και όλοι όσοι εξακολουθούν να νοιάζονται γι αυτό που λέμε «έθνος», «πατρίδα», «ανεξαρτησία»,κλπ.
Στην Κύπρο αξεπέραστη μορφή αναδείχτηκε ο πρόεδρος της Τάσσος Παπαδόπουλος. Παλιός αγωνιστής της ΕΟΚΑ – απ’ αυτούς μάλιστα που διαφώνησαν με τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου – έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην σαρωτική υπερίσχυση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Ο αιώνιος νέος-γιατρός Β. Λυσσαρίδης πάντα στην πρώτη γραμμή του ΟΧΙ. Ο αείμνηστος αγωνιστής της ΕΟΚΑ (φυλακισμένος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Αγγλία) Βίας Λιβαδάς, ο σπουδαίος ιστορικός Κώστας Κύρρης (μακαρίτης πια),ο σημαντικότατος κύπριος διανοούμενος Σάββας Παύλου, ο βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών ποιητής Γιώργος Μοράρης, ο Γιώργος Γιωργής,ο δημοσιογράφος Λάζαρος Μαύρος (κι η εφημερίδα που εργάζεται η ΣΗΜΕΡΙΝΗ), ο Βάσος Φτωχόπουλος με το θέατρο του. Δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι των γραμμάτων και τεχνών, του αγώνα – δεν μπορώ εδώ να τους αναφέρω όλους, γνωρίζοντας ότι τους αδικώ. Πανστρατιά. Ξεσηκώθηκαν όλοι να υπερασπίσουν την Ιστορία του λαού της Κύπρου, που χιλιάδες χρόνια αγωνίζεται για τη λευτεριά του και την εθνική του αποκατάσταση.
Για το ΑΚΕΛ είπαμε πιο πάνω. Στην μεριά του ΝΑΙ στάθηκε βράχος πιστός ο Νίκος Αναστασιάδης και το ΔΗΣΥ που τον ακλούθησε. Γιατί δεν ακολούθησε όλο το ΔΗΣΥ. Υπήρξαν αποχωρήσεις και συγκρότηση άλλων πολιτικών μορφωμάτων που τάχθηκαν με το ΟΧΙ. Ο παλιός πρόεδρος της Κύπρου, εκλεγμένος με το ΑΚΕΛ Β. Βασιλείου έμεινε πιστός στη γραμμή του συμβιβασμού του.
Να πούμε πώς κατέβηκαν στην Κύπρο πολλές δεκάδες, εκατοντάδες, Ελλαδίτες, προκειμένου να δείξουνε τη συμπαράσταση τους – και με την εκεί παρουσία τους να εμψυχώσουν – στους κύπριους αδελφούς στον δίκαιο αγώνα τους για την υπεράσπιση της ύπαρξης τους. Η «τρομοκρατία» από πλευράς Ευρωπαίων και όλων των δυνάμεων του ενδοτισμού υπήρξε μεγάλη: το ΟΧΙ σημαίνει πώς μένουμε εκτός Ευρώπης κλπ κλπ [καλή ώρα με τα εδώ].
Μετά από όλα αυτά, όλους τους αγώνες, τα ΟΧΙ και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, που έχουμε φτάσει; Μέσω μιας αριστερής κυβέρνησης και ενός αριστερού [ όχι απλά αριστερού, όπως π.χ. ο κ. Τσίπρας, αλλά κομουνιστή] προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, του Δημήτρη Χριστόφια, νομιμοποιήθηκε ακόμα περισσότερο η εισβολή-Κατοχή και τα αποτελέσματα της: δηλαδή το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, με την διεξαγωγή συνομιλιών πάνω στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας!!! Άνοιξε επίσης, επί κυβερνήσεως ΑΚΕΛ, ο δρόμος για το κυπριακό μνημόνιο. Τουλάχιστον σε εμάς αριστερό είναι το τρίτο….
Πως λοιπόν να ξεχάσουμε αυτή την 20η Ιουλίου (του προφήτη Ηλία); Το πραξικόπημα κατά Μακαρίου (15 Ιουλίου) ακολούθησε η τουρκική εισβολή και μετά η αποκατάσταση της δημοκρατίας σε Ελλάδα-Κύπρο. Και νέα εισβολή. Η Ελληνική Δημοκρατία δεν αντέδρασε. Η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ υπήρξε περισσότερο μια επιβεβλημένη θεατρική κίνηση παρά απαρχή της αμφισβήτησης του καθεστώτος εξάρτησης και εθνικής παρακμής που έχει επιβληθεί σε Ελλάδα-Κύπρο. Τα αποτελέσματα της εισβολής τα «πληρώνουμε» καθημερινά, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα. Η αμφισβήτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας εκδηλώνεται με κάθε τρόπο: από το casus belliμε το οποίο μας απειλεί η Τουρκία σε περίπτωση που εφαρμόσουμε το νέο δίκαιο της θάλασσας, τις καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου χώρου μας, την αμφισβήτηση του ΑΟΖ της Κύπρου κλπ κλπ. Και φυσικά με την επιβολή των ευρωπαϊκών ληστρικών μνημονίων.
ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ
* Επειδή τίποτα δεν αλλαξε ουσιαστικά - για λεπτομέρειες στον ΟΙΣΤΡΟ έχουν δημοσιευθεί σειρά άρθρων μας - για την μαύρη εκείνη επέτειο αναδημοσιεύουμε το περυσινό άρθρο μας.
[1] Λ Ριζά «Οι δηλώσεις του John Koenig και τα εγκώμια του Προέδρου της Δημοκρατίας». May 28 http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2015/05/john-koenig.html
Ανάρτηση από: http://istrilatis.blogspot.gr
