Ο Αντόνιο Γκράμσι αναφέρει ότι, κατά την διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, 45 Ούγγροι ιππείς έφθασαν στην Φλάνδρα και υπέταξαν ολόκληρο τον πληθυσμό. Επί έξη μήνες κυβερνούσαν με απόλυτη αυθαιρεσία μια περιοχή μεγαλύτερη από το σημερινό μισό Βέλγιο. Οι βιαιοπραγίες και καταστροφές που διέπραξαν ήσαν τρομερές και δεν συνάντησαν καμμία αντίσταση από τις πολλές χιλιάδες των χωρικών της περιοχής. Η εξήγηση γι αυτό το φαινόμενο είναι ότι οι χωρικοί της Φλάνδρας ήταν τόσο πολύ διεφθαρμένοι από την φτώχεια και τον πόλεμο, που είχαν γίνει αδιάφοροι και ανίκανοι να αντισταθούν σε οτιδήποτε.
Σήμερα ο Έλληνας «πολίτης» βρίσκεται στα έσχατα όρια της διαφθοράς. Έχει φθάσει στο σημείο να δέχεται τα τερατώδη ψέματα των ταγών του σαν κάτι συνηθισμένο, την κοροϊδία στο πρόσωπό του σαν κάτι αδιάφορο, την καταρράκωση των δημοκρατικών θεσμών σαν κάτι φυσιολογικό, ίσως και ευκταίο, τον οικονομικό του θάνατο σαν κάτι μοιραίο και, τον πρόωρο βιολογικό θάνατο, τον δικό του και της οικογένειάς του σαν κάτι νομοτελειακό. Έχει γίνει παθητικός, ένα αναλώσιμο αντικείμενο χωρίς βούληση, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς υπερηφάνεια, χωρίς διάθεση να αγωνιστεί για οτιδήποτε. Λοιδορεί όποιον εκφράζει θέληση για αντίσταση και κοροϊδεύει όποιον δεν δέχεται την υποταγή και τον σιωπηλό θάνατο. Τα όνειρα έχουν πεθάνει μέσα του και η διαφορά του από τα ζώα του δάσους έγκειται μόνο στο ότι φοράει ρούχα και παπούτσια. Όμως, τα ρούχα και τα παπούτσια δεν αποτελούν ειδοποιούς διαφορές.
Οι εκμεταλλευτές και δυνάστες του ξόδεψαν πολύ χρόνο, πολλές δυνάμεις, πολύ τέχνη και πολύ χρήμα για να καταντήσουν ένα ολόκληρο λαό σ’ αυτήν την αθλιότητα. Χρειάστηκε να τον προδώσουν επανειλημμένα, να τον ταπεινώσουν, να τον αποκόψουν από την ιστορία και τον πολιτισμό του, να τον καταστήσουν αδαή όσον αφορά στην πολιτισμική του ταυτότητα, να τον καταδικάσουν σε μεγάλη φτώχεια, να τον τρομοκρατήσουν… Ταυτόχρονα χρειάστηκε να του επιβάλλουν και να του υποβάλλουν «αξίες» και «διεξόδους» που θα τον μετέτρεπαν σε ένα ασύντακτο κοπάδι άβουλων, ηλίθιων προβάτων.
Χρειάστηκε να τον στείλουν σε πολέμους και, αφού πολέμησε γενναία, να τον προδώσουν, να τον τραυματίσουν, να τον κάνουν πρόσφυγα και να τον σκοτώσουν. Χρειάστηκε να τον πνίξουν σε δικτατορίες. Όταν ο ελληνικός λαός δημιούργησε την μεγαλειώδη Εθνική Αντίσταση, που ήταν το μεγαλύτερο ένοπλο κίνημα στην ιστορία του παγκόσμιου κινήματος, χρειάστηκε να του υπογράψουν Βάρκιζες, να δολοφονήσουν τους τίμιους μπροστάρηδες, να τον παραδώσουν στους εχθρούς, να τον σύρουν στις φυλακές, τις εξορίες, την προσφυγιά και τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Θα έλεγε κανείς ότι ο μεγάλος ποιητής Κωστής Παλαμάς (αποκηρυγμένος κι αυτός από Δεξιά και Αριστερά) ήταν προφητικός όταν έγραφε «…τοιμάσου για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ’ρθει, κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων».
Μαζί με όλα αυτά, την ίδια στιγμή, παράλληλα, χρειάστηκε να του προπαγανδίζουν μέρα και νύχτα, χρόνια και χρόνια ότι ο μόνος τρόπος για να δει προκοπή ήταν να υποταχτεί. «Τι να κάνει η Ψωροκώσταινα;» και «Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης» ξεφώνιζε, έγρουζε και μουρμούριζε η προπαγάνδα των ισχυρών και τα όργανά τους. «Μην ανακατεύεσαι» προέτρεπε ο σώφρων γείτονας που ήθελε να βρει συνοδοιπόρους στην γλίτσα του. «Ρε, άντε από κει» χασκογελούσε ο νοικοκύρης μπακάλης. «Κοίτα πως πρόκοψε ο απέναντι» έδειχνε τον χαφιέ η τρομαγμένη μάνα στο βλαστάρι της. Και μαζί με όλα αυτά η αστυνομία που έσπαζε την πόρτα μέσα στην άγρια νύχτα και άρπαζε το μικρό παιδί από το ρούχο «που ‘ναι ο πατέρας σου ρε;».
Πού ήταν το Κόμμα; Πού ήταν οι σύντροφοι; Δεν υπήρχε κανένας. Το Κόμμα είχε «επαναστατικά» καθήκοντα να φέρει σε πέρας, αφού ξεμπέρδεψε με τους επαναστάτες. Έπρεπε να αγωνιστεί για να ξεπεραστούν οι μαύροι καιροί, που αυτό τους μαύρισε με κάτι υπογραφές. Να περάσουν τα πέτρινα χρόνια, που αυτό τα πέτρωσε με κάτι ξετσίπωτες δικαιολογίες. Κάτι σαν τον Τσίπρα που μας έχωσε στα μνημόνια «για να αγωνιστούμε να βγούμε». Οι σύντροφοι – όσοι επέζησαν – υπάκουαν στο Κόμμα που προωθούσε τα – είπαμε – «επαναστατικά» καθήκοντα. Και μετά ήρθαν η χούντα χωρίς αντίσταση, η μεταπολίτευση, τα δάνεια και οι γιάπηδες.
Το καινούργιο παραμύθι ήταν έτοιμο να σερβιριστεί και σερβιρίστηκε σε αστραφτερή πιατέλα. Ανακαλύφθηκαν – επιτέλους – τα καλά του καπιταλισμού. Μπορούσες να γίνεις κομπιουτεράς, να σπουδάσεις στο Deree, να κάνεις μεταπτυχιακό, ο χωροφύλακας του χωριού έγινε ΕΛ.ΑΣ., προς τιμήν, δήθεν, του παλιού Ε.Λ.Α.Σ., κάποιοι παλιοί αντιστασιακοί πήραν συντάξεις, πήραν και κάτι άλλοι αφού μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα, οι μισθοί και τα μεροκάματα αυξήθηκαν κατακόρυφα, έστω κι αν υποτιμήθηκε το νόμισμα κατά 20% και ύστερα διολίσθαινε συνέχεια. Ο παλιός διευθυντής έγινε managing director, ο τμηματάρχης έγινε manager, ο παλιός ρουφιανοπροσωπάρχης έγινε Υπεύθυνος Διαχείρισης Ανθρώπινων Πόρων και ο παλιός λαντζέρης του καπηλειού έγινε dish washer. Γεμίσαμε «αποφοίτους του Αμερικάνικου Κολλεγίου.»
Μέσα στον φόβο και τις γυαλιστερές χάντρες, την καλλιεργημένη άγνοια και τα πλούσια δώρα των τηλεπαιγνιδιών, τις ταινίες του Βούλγαρη και το «Κλικ» του Κωστόπουλου, τα μπαράκια με τις σταρλετίτσες και τους στερημένους δημοσίους υπαλλήλους, τις «επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας» και τα Hondos Centers, το «Αντί» του Παπουτσάκη και τα αυτοκίνητα με τις σαρανταχτώ άτοκες δόσεις, τα χημικά, τα γκλομπς των ΜΑΤ και την πλατιά δημοκρατία με ψήφο στα δεκαοχτώ, πλάσθηκε ο Νέος Έλληνας. Αδιάφορος, αδαής, «παράγων με γνωριμίες» θρασύδειλος και κουτοπόνηρος. Ζώντας σε ένα αιώνιο παρόν, άχρηστος για το επαναστατικό κίνημα, άχρηστος για τους φίλους του, άχρηστος για την οικογένειά του, άχρηστος για τον εαυτό του, ανίκανος να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του.
Μετά από μερικούς ακόμα ασήμαντους πρωθυπουργεύοντες ήρθε και η Αριστερά στην κυβέρνηση. Οποιαδήποτε ευφορία πνίγηκε στην προδοσία γι άλλη μια φορά. Η ξετσίπωτη εφαρμογή των μνημονίων από τους «συντρόφους», της πολιτικής της λιτότητας, και, κυρίως η διαστρέβλωση της σημασίας του δημοψηφίσματος κατάφερε το τελικό πλήγμα στο ηθικό του ελληνικού λαού.
Σήμερα η οικονομική, η ηθική και η πνευματική εξαθλίωση είναι πρωτοφανείς. Η φτώχεια, η καταπίεση, η εκμετάλλευση, η αρπαγή περιουσιών και ζωών δεν έχουν προηγούμενο. Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι ηθικά και πνευματικά νεκρή. Τα άτομα παραζαλισμένα, ασύντακτα, ανοργάνωτα, αδύναμα, βλέπουν τα ανοιχτά σαγόνια του λιονταριού και, το μόνο που «ελπίζουν» είναι ότι το θηρίο θα φάει τον διπλανό κι αυτοί θα γλυτώσουν και σήμερα.
Βασιλεύει ο αγώνας για την ατομική επιβίωση, όμως ένας τέτοιος αγώνας είναι ζωώδης και νεκρώνει κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, σκέψη και δράση. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους οι σημερινοί Έλληνες έχουν μετατραπεί σε ποντίκια. Ζουν σαν ποντίκια, ερωτεύονται σαν ποντίκια, διασταυρώνονται σαν ποντίκια.
Όπως έγραψε στο facebook ο φίλος των φοιτητικών χρόνων Ηλίας Πάκας, «Ο κόσμος που ψήφιζε Σαμαρά και Μπένυ δεν είναι απογοητευμένος επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τον πήγε σε μια νέα Βάρκιζα, δεν είναι απογοητευμένος επειδή τον έπεισε να παραδώσει τα όπλα που είχε πάρει για να γκρεμίσει τα θερινά ανάκτορα, δεν είναι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ επειδή αφαίρεσε από το πρόγραμμα του την δικτατορία του προλεταριάτου, ούτε επίσης γιατί του έκοψε στη μέση "την έφοδο στον ουρανό"…
Ένα απογοητευμένο κίνημα δεν ψηφίζει Κούλη για να εκδικηθεί την ηγεσία του για έλλειψη προλεταριακής ηθικής.
Ο κόσμος, γιατί περί αυτού πρόκειται τελικά όταν μιλάμε για οπορτουνισμό, θέλει μόνο το παραδάκι που τούταξαν, τις φοροαπαλαγές, καμια δουλίτσα κι άμα λάχει και κάνα καλαθάκι γαρύφαλλα κάπου κάπου για την Πάολα, διότιέτσι έχει καταλάβει το "ψωμί και τριαντάφυλλα"
Κι αυτά τα κατάλαβε έτσι γιατί κανείς δεν του έμαθε ποτέ πως αν θέλεις κατ' αρχήν να επιβιώσεις θα κάνει και πράγματα που υπερβαίνουν την ανάγκη της επιβίωσης, αλλιώς "δεν έχει".
Τώρα αν μου λες πως φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν του τα έδειξε συμφωνώ, αλλά αντί να ζητάς απ' τον Τσίπρα να το κάνει γιατί δεν το κάνεις εσύ;»
Δεν υπάρχει ατομική διέξοδος. Ο μόνος τρόπος για την επιβίωση είναι η ένωση απέναντι στον κοινό εχθρό. Το ότι στις πορείες «κατεβαίνουν μόνο 15 άτομα» δεν είναι δικαιολογία. Κατέβα κι εσύ για να γίνετε 16. Φέρε και το παιδί σου για να γίνετε 17. Φέρε και τον φίλο σου για να γίνετε 18. Σε διαφορετική περίπτωση δεν υπάρχει σωτηρία. Ένας Ούγγρος ιππέας θα σε φάει και θα κάνει το κρανίο σου κύπελλο για να πίνει το κρασί του στην υγειά του κορόιδου. Δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσεις.
Ανάρτηση από: http://www.stontoixo.com
