Του Γιώργου Καραμπελιά
Οι περισσότεροι Έλληνες εξεπλάγησαν από το γεγονός, ότι στον πρόσφατο ανασχηματισμό μειώθηκε αντί να ενισχυθεί η παρουσία πασοκογενών υπουργών και όσοι απέμειναν όπως ο Κουρουμπλής υποβαθμίστηκαν. Η Τζάκρη και ο Μπόλαρης εξεδιώχθησαν ενώ βεβαίως, διαψεύστηκαν τα σενάρια περί της εισόδου της Ξενογιαννακοπούλου ή και του Κουβέλη στην κυβέρνηση. Και όμως, ο ανασχηματισμός έγινε προς την κατεύθυνση της κεντροαριστεράς και του μεσαίου χώρου και του εξευμενισμού των δανειστών. Ο Σταθάκης στη θέση του Σκουρλέτη, ο Δρίτσας εκτός κυβερνήσεως, ο πρόεδρος του ινστιτούτου Λέβι στενά δεμένος με το αμερικανικό κατεστημένο στη θέση του υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης, ο Πιτσιόρλας υφυπουργός για να προωθήσει τις ιδιωτικοποιήσεις, κ.λπ., κ.λπ.
Μήπως λοιπόν, απλώς, ο Τσίπρας προσπαθεί να εκτοπίσει το ΠΑΣΟΚ από τον κεντροαριστερό χώρο και να το υποκαταστήσει; Αφού πρώτα κέρδισε ό,τι είχε να κερδίσει από τους πασόκους; Ένα τέτοιο σενάριο, θα είχε βάση εάν ταυτόχρονα δεν συνέβαιναν και ορισμένα άλλα γεγονότα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Πώς μπορεί να συνδυάζεται μια τέτοια επιθετική πολιτική εναντίον του ΠΑΣΟΚ, με την ταυτόχρονη στήριξη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης σε σχέση με το ΕΣΡ; Πως μπορεί να εξηγηθεί η ανοικτή διαφοροποίηση του Βενιζέλου ο οποίος δήλωσε ανοικτά ότι προτιμά την Ν.Δ. και τον Μητσοτάκη από τον Τσίπρα;
Η εξίσωση μοιάζει επομένως περισσότερο περίπλοκη και με πολυπαραγοντική. Είναι προφανές, λοιπόν, για όποιον χρησιμοποιεί τα… μικρά φαιά κύτταρα του εγκεφάλου του, κατά Ηρακλή Πουαρό, πως το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και του Λαλιώτη έχει έλθει σε συνεννόηση με τον Τσίπρα. Συνεννόηση για πιθανή μελλοντική στήριξη ευρύτερης κυβέρνησης, υπό τον όρο, ότι ο Τσίπρας θα πάψει να «κλέβει» στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνησή του. Ακριβώς την ίδια στιγμή ενισχύεται η προσέγγιση Παπανδρέου–Γεννηματά, ενώ είναι γνωστό πως ο Παπανδρέου και ο Θεοχαρόπουλος, υποστηρίζουν την προσέγγιση με τον Σύριζα.
Το σενάριο αυτό, επιβεβαιώνεται και εκ του αντιθέτου από την βίαιη αντίδραση του Βενιζέλου ενάντια σε κάθε προοπτική προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό σκηνικό, όπου ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ, των πασοκογενών, της ΔΗΜΑΡ, και του Ποταμιού (ίσως ο Λυκούδης), θα μπορούσε να κατευθυνθεί προς μία πιθανή συμμαχία με έναν πιο κεντρώο και συναινετικό προς τους δανειστές ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτός αναδείχθηκε και μετά τον ανασχηματισμό. Αντίθετα ένα άλλο κομμάτι του «χώρου» δείχνει να παίρνει την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ίσως και το Ποτάμι του Θεοδωράκη, θα τείνουν να προσχωρήσουν σε ένα αντίπαλο μέτωπο με πυρήνα τη Ν.Δ. Μία ακόμα επιβεβαίωση αυτού του σεναρίου είναι εξάλλου η αιφνίδια στροφή του Λεβέντη εναντίον του Σύριζα, με την ευκαιρία της συζήτησης με το ΕΣΡ, μια και ο Λεβέντης είδε ότι καταρρέει δημοσκοπικά μετά την συριζαίικη στροφή του.
Εάν αυτό το σενάριο επιβεβαιωθεί –διότι όπως ξέρουμε στην πολιτική υπάρχουν πάντα περισσότερες εναλλακτικές λύσεις και δυνατότητες– τότε οδηγούμαστε σε μια διπολική αντιπαράθεση, κεντροαριστεράς-κεντροδεξιάς. Αυτή εξάλλου, είναι η επιδίωξη του Τσίπρα, που βλέπει να καταρρέει δημοσκοπικά και θεωρεί πως η μόνη προοπτική που διαθέτει είναι μια ενοποίηση όλων των «αντιδεξιών» δυνάμεων. Αυτή είναι παράλληλα και η επιδίωξη του Κώστα και της Φώφης που εδώ και καιρό, ιδιαίτερα ο πρώτος, δουλεύουν στην κατεύθυνση αυτού του σεναρίου. Ο Σύριζα δεν μπορεί να διασωθεί μόνος του, και έχει ανάγκη από τη συμπόρευση με όμορες δυνάμεις. Γι’ αυτό πίσω από το παραβάν του κοψίματος των πασοκογενών υπουργών εξελίσσεται παραδόξως στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, η προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ και τον ΓΑΠ!
Έτσι πίσω από τον δήθεν «αποκλεισμό» των Πασοκογενών επιχειρείται η προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ!
Εάν οι ένοικοι του Μαξίμου χρησιμοποιούσαν λίγη από την φαιά ουσία που σπαταλούν στις πολιτικάντικες κομπίνες, για την ανόρθωση της οικονομίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την αντιμετώπιση της νεοθωμανικής απειλής, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για τη χώρα, ακόμα και μ’ αυτούς. Όμως προτιμούν να τη σπαταλούν στις πολιτικάντικες κομπίνες, την πολιτική παραλλαγή, τα μακιαβελικά σχέδια κάθε είδους –ας θυμηθούμε το δημοψήφισμα και τα ραδιοτηλεοπτικά– με ένα και μοναδικό στόχο. Την παραμονή στην εξουσία και «ας πάει και το παλιάμπελο», δηλαδή η Ελλάδα.
Ανάρτηση από: http://newpost.gr
