«Οταν μιλάμε για το λαό, δεν εννοούμε τους βολεμένους, τα συντηρητικά στοιχεία του έθνους, που τους βολεύει κάθε καταπιεστικό καθεστώς, κάθε δικτατορία, κάθε δεσποτισμός, που προσκυνούν τον αφέντη μέχρη να χτυπήσει το μέτωπό τους στο πάτωμα. Όταν μιλάμε για πάλη, εννοούμε με τη λέξη «λαός» τις μεγάλες αλύτρωτες μάζες, προς τις οποιες όλοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και όλοι εξαπατούν και προδινουν, αυτές που ποθούν μία καλύτερη πατρίδα, πιο αξιοπρεπή και πιο δίκαιη(…) Σ’ αυτό το λαό, που οι δρόμοι του είναι στρωμένοι με πέτρες άγχους, εξαπάτησης και ψεύτικων υποσχέσεων, εμείς δε θα του πούμε «Θα σου δώσουμε» αλλά: «Ορίστε, αγωνίσου τώρα με όλες σου της δυνάμεις για να γίνει δική σου η λευτεριά και η ευτυχία!»Φιντέλ Κάστρο
Από τη σκοπιά του αντιπαγκοσμιοποιητικού αγώνα, αυτού που θεωρεί ότι ο ταξικός αγώνας στην εποχή μας είναι ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικός, το κουβανικό καθεστώς, αποτέλεσμα της νικηφόρας επανάστασης του Φιντέλ Κάστρο, του Τσέ Γκεβάρα και των υπόλοιπων ανταρτών, έχει ιδιαίτερη σημασία. Οχι μόνο διότι μία μελλοντική Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου (όπως αυτή του ΜΕΚΕΑ) θα μπορούσε να συνάψει διμερείς συμφωνίες με την Κούβα, αλλά κυρίως επειδή στέκει ως λαμπερό παράδειγμα του τι μπορεί να καταφέρει ένα ανεξάρτητο καθεστώς για τον λαό του, ακόμα και αν βρίσκεται τόσο κοντά στο στόμα του λύκου. Και αυτό είναι το μάθημα για εμάς σήμερα!
Για τον γράφοντα η κοινωνική οργάνωση της Κούβας απέχει πολύ από το στόχο μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας όπου η εξουσία κάθε είδους (πολιτική, οικονομική, ευρύτερα κοινωνική) ισοκατανέμεται, — αν και ο βαθμός «οικονομικής δημοκρατίας» που πέτυχε θα έπρεπε να εντυπωσιάζει κάθε κοινωνικό αγωνιστή. Αναμφισβήτητα, οι παθογένειες των γραφειοκρατικών καθεστώτων του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού υπάρχουν και εκεί. Ωστόσο, τα επιτεύγματα της κουβανικής επανάστασης, συγκρινόμενα όχι μόνο με την κοινωνική κατάσταση των γειτονικών της χωρών (καθώς αυτές είναι το πραγματικό μέτρο σύγκρισης, έχοντας υποστεί παρόμοια αποικιακή μεταχείριση σαν την Κούβα πριν την Επανάσταση) που βρίσκονται για δεκαετίες υπό την εκμεταλλευτική κηδεμονία των ΗΠΑ, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις με τις δυτικές κοινωνίες του «Πρώτου Κόσμου», καταδεικνύουν ότι η Κούβα είναι όντως ένα μνημείο για την ανθρώπινη κοινωνική ανάπτυξη.
Εντούτοις, όπως γράφει ο Τίμοθυ Μπάνκροφτ-Χίντσλεϋ (Timothy Bancroft-Hinchey) στην Pravda, στη Δύση οι φιλελεύθεροι σχολιαστές, από δημοσιογράφους/παπαγαλάκια της ΕΕ μέχρι πολιτικούς που εκπροσωπούν τις σημερινές εξοντωτικές πολιτικές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, «ενώθηκαν στο να καταδικάζουν τον Κάστρο ως έναν κακό τύραννο και βασανιστή που κυβερνούσε την Κούβα με αυστηρή πειθαρχία για πάνω από 5 δεκαετίες, συνθλίβοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα του κουβανικού λαού, οι οποίοι στον απόηχο του θανάτου του μπορούν τώρα να κοιτούν το μέλλον με ασφάλεια έχοντας τη γνώση ότι η ελευθερία και η δημοκρατία θα επικρατήσει».
«Όταν μιλάμε για τους επικριτές του Κάστρο, αξίζει να σημειώσουμε ότι αναφερόμαστε σε ανθρώπους που ζουν σε κοινωνίες όπου η φτώχεια έχει ανεπίσημα ποινικοποιηθεί και οι φτωχοί έχουν δαιμονοποιηθεί και εγκαταλειφθεί στην στέρηση και την απόγνωση. Μιλάμε, κυρίως, για το είδος των ανθρώπων που περνούν δίπλα από τον αυξανόμενο στρατό των αστέγων που έχουν αποικήσει τους δρόμους των πόλεων σε όλη τη Δύση, θύματα του νεοφιλελεύθερου οικονομικού συστήματος που είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη, ο πραγματικός τύραννος στον κόσμο μας. Με άλλα λόγια, μιλάμε για ανθρώπους των οποίων η αποδοκιμασία στο Φιντέλ Κάστρο είναι γεμάτη υποκρισία, του είδους που είναι κοινή ανάμεσα σε εκείνους που έχουν καταπιεί της δοσμένες αλήθειες της αυτοκρατορίας».
Και είναι τόσο υποκριτές, καθώς ο δικός τους ΟΗΕ μετά την είδηση του θανάτου του Κάστρο ανέδειξε τα επιτεύγματα της Κούβας στη δημόσια υγεία, την εκπαίδευση, την επιστήμη, αλλά και την συμβολή της στην εξάλειψη του αναλφαβητισμού.
Παρόλα αυτά, το μέτρο με το οποίο πρέπει να κρίνουμε την κληρονομιά του Κάστρο είναι ο μετασχηματισμός της Κούβας ως αποτέλεσμα της επανάστασης που ηγήθηκε και ενέπνευσε.
Η έφοδος στον ουρανό που πραγματοποίησε η Επανάσταση
Ακολουθούν τμήματα από άρθρο του Τζον Γουάιτ (John Wight) για το Sputnik :
«Ο Φιντέλ Κάστρο Ρουζ,
Παρέλαβε μια φτωχή, καθυστερημένη χώρα με μεγάλο πληθυσμό αγραμμάτων, στην αυλή των ΗΠΑ οι οποίες χρησιμοποιούσαν την Αβάνα σαν ιδιωτικό πορνείο και το νησί σαν παιδική χαρά. (Ο Φιντέλ) έκλεισε τα καζίνο και καθάρισε την Αβάνα, οργάνωσε το νησί και άρχισε να εφαρμόζει ένα προοδευτικό σοσιαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα που ξεκίνησε να παρέχει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες δίνοντας σε όλους ευκαιρίες.
Δημιουργήθηκαν εξαιρετικά συστήματα υγείας και εκπαίδευσης. Στέγη, δουλειά, συντάξεις, δραστηριότητες για τον ελεύθερο χρόνο, μετακινήσεις, ενέργεια, κλπ παρέχονταν (στον λαό) δικαιωματικά.
(…)
Το 1963, ο Φιντέλ Κάστρο ξεκίνησε να διεθνοποιεί το κουβανικό μοντέλο, εξάγοντας προγράμματα συνεργασίας στο κομμάτι της εκπαίδευσης, της υγείας, και της ανάπτυξης, χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα. Σήμερα η Κούβα υποστηρίζει σχεδόν τριάντα χιλιάδες εργαζόμενους στην υγεία σε εκατοντάδες προγράμματα σε σχεδόν 70 χώρες, ενώ τα προγράμματα εκπαίδευσης γιατρών περιλαμβάνουν 19 σχολές Ιατρικής στην Αφρική και την Σχολή Ιατρικής της Κούβας, παρακολουθούνται από 19.000 φοιτητές από όλον τον κόσμο, εκπαιδεύοντας τους γιατρούς και τους νοσοκόμους του αύριο. Όλα αυτά τα συστήματα υποστηρίζονται οικονομικά από την Κούβα. Κανένα από αυτά δεν αναφέρεται στα μεροληπτικά δυτικά μέσα.
Πιο συγκεκριμένα
- Η Κούβα είναι σήμερα η μόνη χώρα της Αμερικής όπου ο παιδικός υποσιτισμός δεν υπάρχει (UNICEF)
- Η Κούβα έχει τον μικρότερο δείκτη παιδικής θνησιμότητας στην Αμερική (UNICEF). 130.000 φοιτητές έχουν αποφοιτήσει από την Ιατρική Σχολή της Κούβας από το 1961
- Η Κούβα έχει εξαλείψει τους άστεγους (Knoema)
- 54% του εθνικού προϋπολογισμού της Κούβας χρησιμοποιείται για κοινωνικές υπηρεσίες
- Η Κούβα έχει το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στην Λατινική Αμερική
- Η Κούβα έχει στείλει εκατοντάδες γιατρούς και νοσοκόμους σε ιατρικές αποστολές σε όλον τον Τρίτο Κόσμο
- Η Κούβα ήταν η πρώτη χώρα που εξάλειψε την μετάδοση του HIV από μητέρα σε παιδί (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας)
Μακάρι ο λαός της Αϊτής ή της Δομινικανής Δημοκρατίας να είχε έναν τέτοιο «τύραννο» να κυβερνά τις χώρες τους. Μακάρι οι φτωχοί στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο να είχαν έναν τέτοιο «τύραννο» επικεφαλής των δικών τους κυβερνήσεων».
Περί Στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων
«Σε σχέση με τις κατηγορίες ότι οι ομοφυλόφιλοι διώκονταν στην Κούβα μετά την επανάσταση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ΛΟΑΤ δικαιώματα ήταν ανύπαρκτα στην Κούβα τη δεκαετία του ’60 και για το περισσότερο διάστημα της δεκαετίας του ’70, όπως ακριβώς και στον υπόλοιπο κόσμο. Η ομοφυλοφιλία, για παράδειγμα, αποποινικοποιήθηκε στην Κούβα το 1979, το οποίο μπορεί να συγκριθεί με ευνοϊκούς όρους με τη Σκωτία και την Βόρεια Ιρλανδία, όπου αποποινικοποιήθηκε το 1980 και το 1982 αντίστοιχα. Επιπλέον, η σεξουαλική δραστηριότητα ανάμεσα στο ίδιο φύλο έγινε νόμιμη στις ΗΠΑ μόλις το 2003. Ακόμα, αξίζει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η ομοφυλοφιλία σήμερα είναι ποινικοποιημένη στη Σαουδική Αραβία όπου τιμωρείται με θάνατο – έναν στενό σύμμαχο των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου και μία κοινωνία όπου οι γυναίκες μεταχειρίζονται σαν δούλες και άνθρωποι συστημαντικά αποκεφαλίζονται. Γεγονός είναι ότι η ύπαρξη της ομοφοβίας στην Κούβα προϋπήρχε του Φιντέλ Κάστρο και της Κουβανικής Επανάστασης για περίπου πέντε αιώνες. Είχε παγιωθεί ως κομμάτι των πολιτιστικών αξιών της κουβανικής κοινωνίας, και στην πραγματικότητα όλης της Αμερικής, ως ευγενική προσφορά της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ένα προϊόν αυτών των αξιών και προς τιμή του αργότερα τις αποκήρυξε, αφυπνίζοντας (συνειδήσεις) για τo δίκαιο των ΛΟΑΤ δικαιωμάτων.
Όσο για τα βασανιστήρια, το μοναδικό μέρος στο νησί της Κούβας που μπορούν να βρεθούν είναι στο αμερικάνικό στρατιωτικό κρατητήριο στον κόλπο του Γκουαντάναμο.
Το σημεία κλειδιά που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας σε σχέση με την Κούβα και την κατάσταση της ανάπτυξής της είναι ότι οι χώρες και οι κοινωνίες δεν υπάρχουν σαν λευκές κόλλες χαρτί. Η ανάπτυξη στον Τρίτο Κόσμο δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον αγώνα για πραγματική ζωή ενάντια στα τεράστια εμπόδια που βρέθηκαν στο δρόμο τους από τις ιστορίες του αποικισμού, του νεο-αποικισμού και του ιμπεριαλισμού, που είναι υπεύθυνες για την καθυστέρηση της προόδου στην υπηρεσία της εκμετάλλευσης των ανθρώπινων και φυσικών τους πόρων. H αξία της Κουβανικής Επανάστασης έγκειται στην επιβίωσή της μπροστά στο προαναφερθέν εμπάργκο των ΗΠΑ, που σχεδιάστηκε για να γονατίσει τη χώρα που τόλμησε να αρνηθεί να είναι σκλάβος του παγκόσμιου κεφαλαίου. Για να αντιληφθούμε τι σημαίνει αυτό αρκεί να ρίξουμε μία ματιά στην Αϊτή και τη Δομινικανή Δημοκρατία, χώρες με παρόμοιο μέγεθος που εδράζονται στην ίδια περιοχή. Σε σύγκριση με αυτές, η Κούβα στέκεται σαν ένας φάρος αξιοπρέπειας, κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης, και βιώσιμης ανάπτυξης.
Η έλλειψη πολιτικών δικαιωμάτων στην Κούβα καθόλη τη ζωή του Κάστρο αποδίδεται άμεσα στο εμπάργκο των ΗΠΑ και στην απειλή εισβολής και ανατροπής (του καθεστώτος) από την πιο καταστρεπτική υπερδύναμη που έχει γνωρίσει ο κόσμος.»
Η κληρονομιά
«Ο Φιντέλ Κάστρο μάς άφησε, γνωρίζοντας ότι η Επανάστασή του και η επιτυχημένη εφαρμογή ενός βιώσιμου μοντέλου θα μείνουν πίσω του, γνωρίζοντας ότι έχει εφοδιάσει την Ανθρωπότητα με ένα λαμπερό παράδειγμα του τι μπορεί να γίνει για να βοηθηθούν εκατομμύρια άνθρωποι παρέχοντας δημόσιες υπηρεσίες μακριά από τις εμμονές για τη δημιουργία κέρδους.
Σε έναν κόσμο όπου ο μονεταριστικός καπιταλισμός στίβει όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα σε έναν πολτό, όπου τεράστιες επιχειρήσεις κάνουν σταδιακά βήματα προς το μονοπώλιο του πλούτου και των μέσων παραγωγής, η Κούβα στέκεται σαν μία όαση, φανερώνοντας ότι υπάρχει άλλος δρόμος, αποδεικνύοντας ότι είναι πιθανό, με λίγους πόρους, να οικοδομηθεί ένα κοινωνικό προοδευτικό μοντέλο.
Ο Φιντέλ δεν ήταν δικτάτορας. Αντιθέτως. Αφιέρωσε τη ζωή του στην αντίσταση ενάντια στη δικτατορία της Ουάσινγκτον πάνω στον Τρίτο Κόσμο. Σαν αποτέλεσμα της Κουβανικής Επανάστασης το δικαίωμα να είσαι άστεγος, αγράμματος και χωρίς υπηρεσίες υγείας δεν υπάρχει πια στην Κούβα. Τη θέση τους έχουν πάρει τα πιο θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα – το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην υγεία που είναι δωρεάν στο σημείο ανάγκης, και το δικαίωμα να ζεις με αξιοπρέπεια και περηφάνια όντας πολίτης ενός μικρού νησιού που έχει σταθεί για δεκαετίες ως φάρος δικαιοσύνης σε έναν ωκεανό αδικίας. Γι αυτό, πραγματικά, αυτοί τον απεχθάνονται. Αυτός είναι, πραγματικά, ο λόγος γιατί εκατομμύρια Κουβανοί απέτισαν φόρο τιμής στη ζωή του και την κληρονομιά του την ημέρα της κηδείας . Γι’ αυτούς θα είναι πάντα ο “Κομαντάντε”.»
ΠΗΓΕΣ:
Fidel Castro’s Legacy and the Hypocrisy of His Detractors, Sputnik 29 Nοέμβρη 2016
Gracias, Fidel Castro! Your legacy remains! , Pravda, 26 Nοέμβρη 2016
Ανάρτηση από: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr
