Καραμέλα έγινε τα τελευταία 24ωρα το αίτημα των μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού να σώσει το ελληνικό δημόσιο τις αποτυχημένες επιχειρήσεις του Τύπου, όπως τον όμιλο του Ψυχάρη.
Το αόρατο χέρι της αγοράς καλείται να μπει στο δημόσιο ταμείο, δηλαδή στις τσέπες των φορολογούμενων, για να διασώσει εταιρείες που μέχρι σήμερα επιβίωναν με θαλασσοδάνεια τα οποία λάμβαναν με αμιγώς πολιτικά κριτήρια – διαφορετικά ποιος λογικός καπιταλιστής θα χρηματοδοτούσε π.χ τηλεοπτικούς σταθμούς που βυθίζονταν στα χρέη.
Ο Παύλος Τσίμας το είπε καθαρά: στην Ιταλία που είχαν αριστερή κυβέρνηση (μάλλον αναφερόταν στον μη εκλεγμένο πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι, ο οποίος είχε καταλάβει τη θέση με το «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» της Κονφιντούστρια, δηλαδή του Συνδέσμου Ιταλών Βιομηχάνων) το κράτος πήρε μέτρα φορο-ελαφρύνσεων και επιδοτήσεων προς τον Τύπο.
Για να μην παρεξηγηθώ η πρόταση κρατικών επιδοτήσεων στα ΜΜΕ με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Αν θεωρούμε ότι η ενημέρωση αποτελεί δημόσιο αγαθό θα πρέπει να χρηματοδοτείται από το δημόσιο.
Αλλά αποκλειστικά από το δημόσιο.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα λυμαίνονται τις δημόσιες ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες (που ανήκουν στους πολίτες) διάφοροι εφοπλιστές, κάτοχοι κατασκευαστικών ή πωλητές όπλων και ναρκωτικών. Αντίστοιχα και οι αποτυχημένες επιχειρήσεις του Τύπου θα πρέπει να περάσουν σε δημόσιο έλεγχο.
Όταν λέμε δημόσιο όμως εννοούμε δημόσιο. Ούτε κρατικό ούτε κυβερνητικό. Έχουν υπάρξει σχετικές προτάσεις στο παρελθόν ώστε η χρηματοδότηση από το κρατικό ταμείο να μην μετατρέπει τα μέσα ενημέρωσης σε όργανα κρατικής ή κομματικής προπαγάνδας. Στη Γαλλία π.χ είχε προταθεί οι επιδοτήσεις για τις εφημερίδες να δίνονται στους αναγνώστες και όχι στους εκδότες. Κάθε πολίτης θα είχε στη διάθεσή του ένα ποσό να αγοράσει όποια εφημερίδα θέλει.
Στην πραγματικότητα βέβαια δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή μια ολοκληρωμένη πρόταση για να υπάρξει δημόσια χρηματοδότηση χωρίς κρατικό έλεγχο – γιατί πάντα η συζήτηση σκοντάφτει στις παρεμβάσεις των βαρόνων του Τύπου και των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης.
Στην νεοφιλελεύθερη Ε.Ε (των λαών, που λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν μας επιτρέπεται να συζητάμε ούτε την μετριοπαθή λύση που προωθήθηκε σε χώρες της Λατινικής Αμερικής να μοιραστεί η πίτα των MME σε τρία κομμάτια : το 33% σε ιδιώτες, το 33% στο κράτος και το 33% σε τοπικές κοινότητες, πανεπιστήμια και γενικότερα την κοινωνία των πολιτών κ.ο.κ.
Αλλά βέβαια για τους ακραίους νεοφιλελεύθερους αυτές οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις της αριστεράς ήταν «δικτατορίες». Αριστερός ήταν μόνο ο Ρέντσι, ο οποίος εργαζόταν για τα συμφέροντα των Ιταλών βιομηχάνων και των μεγάλων Τραπεζών.
Ας παρέμβει λοιπόν το κράτος στην περίπτωση του ΔΟΛ, αφού επιμένουν τόσο οι νεοφιλελεύθεροι. Σύμφωνα όμως με τους όρους της αγοράς, όποιος πληρώνει παίρνει και το προϊόν. Και αν πληρώνουν οι φορολογούμενοι θα πάρουν και τον έλεγχο. Ας δώσουμε λόγου χάρη το management σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο για να μετατρέψει τον όμιλο σε ένα από τα μεγαλύτερα πειράματα ανεξάρτητης, σοβαρής δημοσιογραφίας. Έ, τι λέτε;
