Γεννηθηκα μεσα στον καπιταλισμο, μικροαστος που στραβωθηκε απο τις διαφημισεις,
απο τη γαλαζοπρασινη προπαγανδα, απο τη δημοσιογραφια των πουλημενων σταρ της τηλεορασης,
εμποτισμενος απο το ζησε κι ασε τους αλλους να πεθανουν,
δηλητηριασμενος απο τη Θεα Καταναλωση, αλλαζοντας καθε χρονο κινητο,
μαραζωμενος που δε μπορουσα να εχω καθε φορα τη νεα μεγαλυτερη σε ιντσες τηλεοραση που διαφημιζουν τα καναλια,
σε πτωματα πανω δε πατησα γιατι δε προλαβα,
ισως αν προλαβαινα να γινω ενας γιαπης, να γινομουνα,
αλλωστε η αλληλεγγυη ειναι μια λεξη που δε καταλαβαμε ποτε το νοημα της,
ο,τι και να γινοταν γυρω μου, τιποτα δε μπορουσε να με αγγιξει οσο εγω ημουν καλα.
Οχι λοιπον, δε γεννηθηκα αλληλεγγυος με τον πιο αδυναμο απο εμενα.
Γεννηθηκα μολυσμενος απο το συνθημα ο καθενας παιρνει αυτο που του αξιζει
κι αν καποιον τον πνιξαν τα σκατα, αυτος ηταν υπευθυνος για τη μοιρα του,
υπευθυνος που δε μπορεσε να τα απομακρυνει απο το στομα του,
αλλωστε ολοι εμεις μεγαλωσαμε κοιταζοντας αυτους που ειναι πανω απο εμας,
κι οχι τους κατω,
ζηλευοντας αυτους που ειναι πανω απο εμας,
αυτους με το ακριβοτερο κινητο, με το ακριβοτερο αμαξι, με το ακριβοτερο σπιτι
εκει επρεπε να αφοσιωθουμε, αυτος ηταν ο στοχος της ζωης μας,
να μοιασουμε σε αυτον που ειχε τα περισσοτερα απο εμας
αυτος ηταν το προτυπο μας, το ειδωλο μας, Κωστοπουλος., life style περιοδικα,
αφιερωματα σε επιτυχημενους ανδρες,
σε ανδρες που γαμουσανε αυτο που εμεις δε θα μπορουσαμε καν να κοιταξουμε,
κοτερα, αερας κοπανιστος, Χρηματιστηρια,
λεξεις οπως η παγκοσμιοποιηση κυριαρχουσαν σιγα σιγα αλλα εμεις δε τις καταλαβαιναμε,
ζαλισμενοι απο τις αυταπατες μας, απο τη λυσσα μας για το Μηδαμινο, για το Φαινεσθαι,
για τη Μοστρα, για τα μοδατα ρουχα, για τις μοδατες λεξεις, για τα calvin klein,τα hugo boss κοστουμια, παρε κ εσυ ενα διακοποδανειο, πηγαινε κι εσυ ενα πενθημερο στη Μυκονο,
βουτηξε κι εσυ τη μυτη σου στη σκονη, ξοδεψε αυτα που βγαζεις στη προσπαθεια σου να φανεις πιο μαγκας απο το διπλανο σου
(κ αν δεν εχεις, παρε ενα δανειο και ξοδεψε περισσοτερα)
η ζωη σου ανηκει,γαμησε τα ολα
οχι, δε γεννηθηκα καν αριστερος. Οι αριστεροι ηταν κατι τυποι που φωναζαν για πραγματα που εμεις, το υπολοιπο 85% του πληθυσμου, δεν τα καταλαβαιναμε. Περνουσαμε τοσο ωραια εδω στον καπιταλιστικο μας παραδεισο, ωστε οποιοσδηποτε μιλουσε για εναλλακτικους δρομους,
δε φαινοταν καν επικινδυνος η γραφικος,
απλα φαινοταν ως ενα junky της Ιδεολογιας,
τον οποιον τον λυπομασταν γιατι για εμας τους μοντερνους ανθρωπους, φαινοταν λογικο για εναν ανθρωπο να ηταν πρεζακι σκετο, η πρεζακι της δοξας, της τηλεορασης, του χρηματος
αλλα δε φαινοταν λογικο να μιλουσε καποιος για Ιδεες.
Ιδεολογια; Τι ειναι αυτο;
Οι ιδεολογιες ηταν κατι σα το βιντεο, ωραιο το βιντεο αλλα τωρα εχει πεθανει γιατι ολοι βλεπουμε dvd. Eιναι δυνατον καποιος να βλεπει ακομα βιντεο με τη χαλια του εικονα στην εποχη του dvd;
Οι Ιδεολογιες λοιπον ηταν κατι ξεπερασμενο, κατι ασημαντο, σχεδον κακογουστο.
Αργησαμε πολυ να καταλαβουμε οτι αυτο με το οποιο το αντικαταστησαμε,
ηταν κ αυτο μια Ιδεολογια.
Κι αυτο ηταν η νεοφιλελευθερη. Ο νεος φασισμος, ο οικονομικος μιλιταρισμος που προηλαυνε και καθως προηλαυνε, εμεις αμεριμνοι τον χειροκροτουσαμε,
αγνοωντας οτι δεν αργουσε η ωρα που θα μας πατουσε με τις Wehrmact του.
Δε γεννηθηκα λοιπον ουτε κομμουνιστης ουτε αλληλεγγυος με κανεναν.
Αλληλεγγυη ειναι μια λεξη που τωρα αρχιζουμε να μαθαινουμε. Τωρα που σα το σκουληκι καθε μποτα οπου μας ευρει, μας πατει, τωρα λοιπον συνειδητοποιησαμε οτι υπαρχει κι ο Αλλος διπλα μας. Ενας Αλλος με τον οποιον μας ενωνει κοινη μοιρα.
Ενας Αλλος,ο οποιος μεχρι χθες για εμας ηταν αορατος, ασημαντος, απλα ενα μεσο ικανοποιησης των επιθυμιων μας, οχι συνταξιδιωτης αλλα λαθρεπιβατης.
Τωρα μαθαινουμε οτι συνταξιδευουμε, τωρα εμεις οι υποκριτες αντιληφθηκαμε τον πονο,τη πεινα,
τη φτωχεια,την εξαθλιωση,
τωρα,
που ολα αυτα χτυπησαν και τη δικια μας πορτα.
Αναγνωριζοντας ομως την υποκρισια μας, η υποκρισια γινεται ενα σφαλμα που συγχωρειται.
Αναγνωριζοντας τη μικροψυχια και το φθονο,
η μικροψυχια κι ο φθονος γινονται σκονη κι εξαφανιζονται
στον ανεμο που ερχεται να μας αλλαξει, εστω και βιαια.
Αναγνωριζοντας οτι η Αναγκη κι οχι η Επιλογη, ειναι αυτο που μας ενωνει,
η Αναγκη αλλαζει προσωπο και γινεται το μεσο που διαλυσε τους εγωισμους και τις ψευδαισθησεις μας,
ετσι ωστε η Αναγκη να μετατρεπεται σιγα σιγα σε Επιλογη.
Επιλεγουμε λοιπον να συμπορευτουμε,να μαθουμε το ονομα του διπλανου μας,
να θυμηθουμε αυτο που μας ενωνει,
να θυμηθουμε αυτο που ελεγε ο Φιχτε, οτι
"καθε ανθρωπος πρεπει να μπορει να ζει, να εχει τα μεσα για τη συντηρηση του και οτι αν σε μια κοινοτητα ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ οπου πασχει απο την ελλειψη των αναγκαιων για τη ζωη του μεσων, η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΛΩΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ. Δεν πρεπει να υπαρχει ανθρωπος που να μην εχει τη δυνατοτητα να εργασθει και να εξασφαλισει με την εργασια του τα προς το ζην αναγκαια."
Οχι λοιπον, δε γεννηθηκα κομμουνιστης. Οπως και το 90% των συμπολιτων μου αλλωστε.
Αλλα αν οι παραπανω ιδεες ειναι κομμουνιστικες, εγω διαλεγω να ειμαι κομμουνιστης.
Αν η αλληλεγγυη, αν η θεληση να παψει να μας εκμεταλλευεται το 0,5% ειναι κομμουνιστικη,
αν η Αποφαση να αλλαξουμε τα πραγματα, να ριξουμε τη τραπεζοκινητη Ολιγαρχια,
να τσακισουμε τους μπασταρδους που εχουν αμολυσει τα μαντροσκυλα για να φοβηθουμε την αντισταση,
να τσακισουμε τις δυναμεις κατοχης και τα τσιρακια τους που αποφασισαν την εξοντωση μας,
αν ολα τα παραπανω ειναι κομμουνιστικα,
κομμουνιστης μπορει να μη γεννηθηκα,
αλλα κομμουνιστης γινομαι τωρα.
Γιατι, μερα με τη μερα, συνειδητοποιουμε το απανθρωπο προσωπο της νεοφιλελευθερης λαιλαπας,
μερα με τη μερα συνειδητοποιουμε οτι, οταν λενε η Ελλαδα θα σωθει,
εννοουνε τις Τραπεζες, τον Σεβ και τα κομματοσκυλα τους,
μερα με τη μοιρα αυτο που μας ενωνει θεριευει και δυναμωνει και στο τελος θα μας κανει να παραμερισουμε τις διαφορες μας,
μερα με τη μερα πλησιαζουμε ο ενας τον αλλον κι ολα αυτα που μας εκνευριζαν παυουν να μοιαζουν τοσο εκνευριστικα γιατι αντιλαμβανομαστε τη κοινη μας μοιρα,
γιατι ο Αλλος γινεται ο Καθρεπτης μας
μερα με τη μερα συζηταμε, βριζουμε, καταριομαστε και συνειδητοποιουμε οτι δε φτανει μονο αυτο,
μερα με τη μερα, ολα οδηγουνε σε εκεινη τη στιγμη που θα μετρηθουμε να δουμε ποσοι ειμαστε
και θα βρεθουμε πολλοι παραπανω απο οσοι νομιζαμε
μερα με τη μερα θα μετρηθουμε με το φοβο μας, τη δειλια κ τη μοιρολατρια,
και θα ανακαλυψουμε οτι ειμαστε δυνατοτεροι,
μερα με τη μερα, ωριμαζουν οι συνθηκες ωστε το Πριν,το Τωρα,κ το Μετα
να γινουν ενα, να γινουν μια στιγμη
μερα με τη μερα, πλησιαζουμε αυτη τη στιγμη,
οπου η λαβα θα ξεχυθει και θα παρασυρει ολα τα ψεμματα που ακουσαμε,
ολα τα προσωπα που μας εξαπατησανε,
ολα τα δακρυγονα που φαγαμε,
ολη την αλητεια που τωρα επικρατει,
μερα με τη μερα,
ωσπου καποτε η μερα αυτη θα ρθει.
Η μερα που θα τους γαμησουμε.
Θαυμαστε το παρακρατος:
Αναδημοσίευση από celin - λίγο μας τα χαλάει στο τέλος βέβαια: Δεν αρκεί να τους "γαμήσουμε", αυτό είναι απαραίτητο αλλά όχι αρκετό, θα πρέπει να ξεριζώσουμε και όλα τα ιδεολογικά, κοινωνικά, κτλ κατάλοιπα που θα μείνουν, ώστε να μην επιτρέψουμε στην εκμετάλλευση να επανέλθει, όπως έγινε στην πρώην ΕΣΣΔ, που όντως "τους γάμησαν", να όμως που τελικά ο καπιταλισμός επανήλθε. Παρόλα αυτά, το κείμενο είναι εξαιρετικό.
Ανάρτηση από: http://celinathens.blogspot.com
