Του Αντώνη Κ. Σιβιτανίδη
Έχουμε πρόσφατα γίνει μάρτυρες περιπτώσεων εθνικών μειονοτήτων εντός κρατών, των οποίων το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή τους αρνείται πεισματικώς. Πρόσφατο παράδειγμα η περίπτωση της Καταλονίας, στην οποία το ισπανικό κράτος μέχρι και το δικαίωμα στο να διενεργήσει δημοψήφισμα έχει αρνηθεί. Εντύπωση προκαλεί ότι η διεθνής κοινότητα καταδικάζει μεν τη χρήση βίας από την ισπανική Αστυνομία, αλλά στέκεται αλληλέγγυα με το ισπανικό κράτος στο θέμα της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Αυτό πηγάζει από την Αρχή της Αυτοδιάθεσης των Κρατών και Λαών, όπως ερμηνεύεται στον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.
Το δικαίωμα αυτό ανήκει σε λαούς οι οποίοι στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν κάτω από καθεστώς Αποικιοκρατίας. Από την άλλη απορρίπτει κάθε δικαίωμα απόσχισης από κυρίαρχο κράτος και καταδικάζει κάθε ενέργεια που αποσκοπεί σε μερική ή ολική διάσπαση της εθνικής ενότητας και εδαφικής ακεραιότητας οποιουδήποτε κράτους. Για καλή μας τύχη το τέλος του Β’ Π.Π. μας βρήκε αγγλική αποικία, ενώ τους Καταλανούς εθνική μειονότητα εντός του κυρίαρχου κράτους της Ισπανίας. Συχνά γίνονται παραλληλισμοί με τον δικό μας αγώνα για αυτοδιάθεση, τον οποίο συνεχίζουμε μέχρι και σήμερα για «Αδέσμευτη Αυτοδιάθεση», και όχι τη «Δεσμευμένη Ανεξαρτησία» που μας επέβαλαν οι μεγάλοι το 1960.
Από τη ροδαυγή του αγώνα μας για Ελευθερία, οι Άγγλοι και οι Τούρκοι προσπαθούν να παρακάμψουν τη διεθνή νομιμότητα, χρησιμοποιώντας το πολιτικο-στρατιωτικό τους εκτόπισμα, για να αποδώσουν σε μία μειονότητα το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το οποίο νομικά είναι ανύπαρκτο.
Αρχής γενομένης της προσπάθειας να τορπιλίσουν την προσφυγή της Ελλάδος στον ΟΗΕ για Αυτοδιάθεση των Κυπρίων τη δεκαετία του ‘50. Διατείνονταν ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί (Έλληνες και Τούρκοι) και ο κάθε λαός δικαιούται ξεχωριστά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Τους ισχυρισμούς αυτούς ανέτρεψε η Ελλάδα, με γνωμάτευση του διεθνούς φήμης Χιλιανού συνταγματολόγου Αλεσάντρο Αλβαρέζ. Η γνωμάτευση του Αλβαρέζ ανεπιφύλακτα κατέληγε, και έγινε αποδεχτή στον ΟΗΕ, ότι ο Κυπριακός Λαός είναι ένας και οι Τουρκοκύπριοι δεν αποτελούν «ξεχωριστό λαό». Ως ενιαίο σύνολο ο Κυπριακός Λαός θα εκφράσει τη γνώμη του και το πολιτικό μέλλον της Κύπρου θα κριθεί από τη θέληση της πλειοψηφίας. Έτσι αποκρούσαμε την πρώτη προσπάθεια διχοτόμησης.
Έκτοτε μεθοδεύουν, διά της επιβολής τετελεσμένων, να αποδείξουν το αντίθετο. Για να δικαιολογήσουν το αφήγημα των δύο λαών, προσπαθούν να διαχωρίσουν κοινωνικά, πολιτικά και γεωγραφικά την ελληνική από την τουρκική κοινότητα και να αποδείξουν ότι η συμβίωση είναι αδύνατη λόγω της καταπίεσης των Τούρκων από τους Έλληνες.
Σε αντίθεση με τους Καταλανούς, η τουρκική μειονότητα του 18% στην Κύπρο δεν είναι αυτόχθονας πληθυσμός (είναι απομεινάρια των Οθωμανών μεταναστών επί Τουρκοκρατίας), δεν είναι εθνικά ομοιογενής πληθυσμός (οι μισοί είναι εξισλαμισμένοι Έλληνες), μέχρι την Αγγλοκρατία οι μισοί δεν μιλούσαν Τούρκικα (εκτουρκίστηκαν με αγγλική πρωτοβουλία) και μέχρι το 1974 δεν είναι συγκεντρωμένοι σε μια περιοχή αλλά διάσπαρτοι σε όλην την Κύπρο. Άλλοι σε αμιγώς τ/κ χωριά και άλλοι σε ανάμικτα με Ε/κ. Καμία εκδοχή του όρου «λαός» δεν μπορεί να χαρακτηρίσει την τουρκική κοινότητα. Υπό της ευνοϊκότερες περιστάσεις μόνο ο όρος «Εθνική Μειονότητα» μπορεί να τη χαρακτηρίσει.
Το να επικαλείται η Τουρκία ότι οι Τ/κ είναι ξεχωριστός λαός και έχει δικαίωμα αυτοδιάθεσης, είναι σαν να επικαλούνται οι Τούρκοι μετανάστες στη Γερμανία ή οι Πακιστανοί μετανάστες στην Αγγλία ότι αποτελούν ξεχωριστό λαό και δικαιούνται αυτοδιάθεση. Και επειδή τη λύση της διχοτόμησης, ελέω του δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης των Λαών, πρώτοι την επινόησαν οι Άγγλοι και μας την πλασάρουν ξανά και ξανά από το ’50, ας μας απαντήσει ο κύριος Τζ. Στρο:
«Θα δώσει αυτοδιάθεση στους Πακιστανούς, Ινδούς και Ιρακινούς της Αγγλίας;».
*Εκπρόσωπος Τύπου ΔΗΚΟ Πάφου
Ανάρτηση από: http://geromorias.blogspot.gr
