Του Αλεξάντρ Στεπάνοφ
Η συζήτηση για την επέτειο της ΕΣΕ έδειξε την απόλυτη ανικανότητα των αριστερών και αριστερούτσικων “όχι-στον-πόλεμο” και αυτοαποκαλούμενων “διεθνιστών”.
Ως γνωστόν, τα τρέχοντα γεγονότα στην Ουκρανία έχουν προκαλέσει σοβαρό καταιγισμό συζητήσεων, διασπάσεων και απλά ” αντεγκλήσεων” μέσα στο διεθνές αριστερό κίνημα, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας. Με επιπόλαιη ευκολία μια ομάδα Ρώσων συντρόφων αυτοανακηρύχθηκε “διεθνιστές” και άρχισε να στιγματίζει με μανία όλους όσους δεν συμμερίζονταν την άποψή τους. Την περασμένη εβδομάδα, στην επέτειο της έναρξης της ΕΣΕ, οργάνωσαν δύο υψηλού προφίλ streams (ζωντανές διαδικτυακές συζητήσεις) αυτών των γεγονότων. Στη μία συμμετείχαν ο γνωστός αριστερός μπλόγκερ Κωνσταντίν Σιόμιν και ο αριστερός λιποτάκτης του ROT-Front Αλεξάντερ Μπάτοφ, ενώ στην άλλη οι λεγόμενοι “όχι-στον-πόλεμο” από το Νοβοσιμπίρσκ, και πάλι με τον Μπάτοφ, τον Όσιν και αρκετούς άλλους πρώην συντρόφους του κόμματος.
Δεν ακούσαμε κάτι ουσιαστικά καινούργιο σε αυτές τις δύο πολύωρες εκπομπές, υπήρξε άλλη μια επανάληψη των γνωστών τους θέσεων ότι στη στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας (ΝΑΤΟ), και οι δύο πλευρές της σύγκρουσης είναι απολύτως εξίσου υπεύθυνες, επειδή είναι “και οι δύο ιμπεριαλιστικές”. Επαναλήφθηκε ξανά και ξανά ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποστηρίζεται η ΕΣΕ. Επίσης, ότι οι ΗΠΑ και η Κίνα είναι τα δύο κύρια καπιταλιστικά κέντρα του πλανήτη, με την περιφέρεια τους, όλοι οι υπόλοιποι δρώντες είναι ευθυγραμμισμένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε ένα από τα στρατόπεδα. ( Φαίνεται ότι η Βόρεια Κορέα και η Κούβα είναι επίσης μέλη ενός από τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ… ). Ο Κωνσταντίν Σιόμιν έγραψε για όλα αυτά πριν από ένα χρόνο, λέγοντας ότι όλα όσα συμβαίνουν τώρα είναι “ένα ακριβές αντίγραφο του 1914, αλλά σε μια νέα ιστορική στροφή”.
Εξαιρετικά “παραγωγική” σκέψη! Αφού πρόκειται απλώς για “αντίγραφο”, οι νέοι “διεθνιστές” δεν χρειάζεται να σκέφτονται ιδιαίτερα. Πρέπει απλώς να παραθέτουν τον Λένιν, και μάλιστα επιλεκτικά από ένα αυστηρά περιορισμένο φάσμα των έργων του, και να καταγγέλλουν σφοδρά τους αντιπάλους τους. Αυτό οδηγεί σε μια αξιοσημείωτη αύξηση του αισθήματος της αυτοπεποίθησης, της αποκλειστικότητας και της υπεροχής έναντι των άλλων. Μια κακοτυχία είναι ότι δεν κατανοούν όλοι οι κομμουνιστές ακτιβιστές αυτή τη θέση. Εξάλλου, ο ίδιος ο Ιλίτς [Λένιν] προειδοποιούσε επανειλημμένα ότι δεν υπάρχουν έτοιμες φόρμουλες, ότι θα πρέπει κανείς να έχει το κεφάλι του στους ώμους του για να κατανοήσει συγκεκριμένες καταστάσεις, κάτι που αποτελεί την ίδια την ψυχή του μαρξισμού. Αυτό ακριβώς έγραψε ένας από τους σχολιαστές κάτω από το βίντεο του Σιόμιν:“Προσπαθήσατε άκομψα να εξηγήσετε τι συμβαίνει τώρα στον κόσμο, στη Ρωσία. Στο τέλος, οι ακροατές σας δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αυτοπυροβοληθούν. Και τι συγκεκριμένα προτείνετε για την εποχή μας, εκτός από την απαρίθμηση των σκέψεων και των αποφάσεων του Βλαντιμίρ Ιλίτς; Φαίνεται ότι η εκπομπή σας μεταδόθηκε για εσάς τους δύο”.
Ένας άλλος σχολιαστής, προφανώς προσωπικά εξοικειωμένος με τους ήρωές μας, πέρασε ακόμη και στο προσωπικό: “Ποιος ο λόγος να χώνετε τον Μπάτοφ σε κάθε δεύτερο βίντεο; Κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτή την ξεπερασμένη φιγούρα… Πίσω του μένει μια ουρά από συνεχείς ρήξεις, συγκρούσεις, ίντριγκες και καυγάδες, διανθισμένη με φουσκωμένο εγωισμό, ένα στέμμα στο κεφάλι και ένα εγώ στο μέγεθος του Έβερεστ”.
Παρεμπιπτόντως, με τον επί χρόνια εικονικό επαναστάτη και γνωστό πολιτικό τουρίστα Μπάτοφ, υπήρξε μια πραγματική αυτοαποκάλυψη, από τη δική μας οπτική γωνία, στο Streaming με τον Σιόμιν. Όταν ο επαγγελματίας πολυλογάς μας άρχισε να επιχειρηματολογεί για την “κόκκινη αισθητική”, ξεστόμισε μια φράση για τους αντιπάλους του “που ντύνονται με κόκκινα κουρέλια”. Ως γνωστόν, ο ίδιος ο Μπάτοφ έχει ξαναβάψει τις πηγές πληροφόρησης του ROT-Front που ιδιοποιήθηκε, αρκετά πολιτικά ορθά, είτε μπλε είτε γαλάζιο… Προφανώς, γι’ αυτόν κάθε κόκκινο σύμβολο είναι πλέον “κουρέλι”. Πόσο μάλλον μετά την ομολογία του ότι το αυτοαποκαλούμενο και επίπλαστο “Εργατικό Μέτωπό” του δεν εκπληρώνει καθόλου τα κομμουνιστικά του καθήκοντα… Ωστόσο, θέλω να απευθυνθώ στους υπόλοιπους συντρόφους που είναι φανερά χαμένοι σε αυτή την κατάσταση και υποστηρίζουν άθελά τους αυτή την προδοτική στάση. Πρώτα απ’ όλα, ας ορίσουμε, πείτε μου, τι είναι καινούργιο και ξεκάθαρο σ’ αυτό;
Αρνήθηκε ποτέ κανείς στο ΚΕΚΡ ότι τα σημερινά τραγικά γεγονότα στην Ουκρανία είναι άμεσο αποτέλεσμα της αστικής αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ; Αντιθέτως, ήταν το ΚΕΚΡ που έδειχνε σταθερά αυτή την νομοτέλεια: Σουμγκάιτ, Καραμπάχ, Υπερδνειστερία, Τατζικιστάν, Αμπχαζία, Τσετσενία, Οσετία, Ντονμπάς, …τώρα Ουκρανία. Αυτοί είναι οι κρίκοι μιας αλυσίδας. Είναι σαφές σε όλους μας ότι αυτός ο πόλεμος προετοιμάστηκε από όλη την πορεία της προηγούμενης ιστορικής ανάπτυξης.
Αρνείται κανείς στο ΚΕΚΡ ότι βλέπουμε σε αυτούς πρωτίστως τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης της Ρωσίας; Αντιθέτως, είναι το ΚΕΚΡ που φέρνει αυτό το ζήτημα στο προσκήνιο. Επιπλέον, διαπιστώνουμε επίσης με ακρίβεια ότι το σχέδιο του “μικρού νικηφόρου πολέμου” δεν έχει υλοποιηθεί και οι υποψήφιοι του Γέλτσιν, ο Ανώτατος και ο υπουργός Άμυνας Σόιγκου, απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι οι ισχυρές και μακροχρόνιες δημόσιες σχέσεις δεν μπορούν να αντικαταστήσουν σε καμία περίπτωση την πραγματικότητα.
Ή ίσως τουλάχιστον κάποιος στο ΚΕΚΡ αρνείται, όλη την αδυναμία και την ασυνέπεια της νέας, καπιταλιστικής Ρωσίας, που ενδιαφέρεται για την πραγματική αποκομμουνιστικοποίηση, στον αγώνα κατά του ναζισμού; Ή μήπως δεν παρατηρούμε την υποκρισία της άρχουσας τάξης της, η οποία αποφάσισε να πολεμήσει το φασισμό με έναν τόμο του Ιβάν Ιλίν στο χέρι; Φαίνεται πως όχι. Άλλωστε, ήταν το ΚΕΚΡ που εισήγαγε τη φόρμουλα το 2014 ότι οι οπαδοί του Βλάσοφ δεν είναι πολύ καλύτεροι από τους οπαδούς του Μπαντέρα. Είναι εξίσου σαφές ότι οι κομμουνιστές πρέπει να αρνηθούν όλες τις περιπτώσεις που το επιβεβαιώνουν αυτό, από την ανταλλαγή του Μεντβεντσούκ με φασίστες από το Αζόφ, τους οποίους υποσχέθηκαν να δικάσουν, μέχρι την υπόθεση Αμπραμόβιτς (“Ο παράξενος πόλεμος” και η υπόθεση Αμπραμόβιτς).
Και σίγουρα δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι όλα αυτά τα γεγονότα θα μετουσιωθούν με κάποιο τρόπο σε αυξημένη κοινωνική ένταση, γι’ αυτό και δεν πρέπει να καλέσουμε σε μια αφηρημένη συσπείρωση γύρω από την εξουσία, όπως κάνει το ΚΚΡΟ, με επικεφαλής τον Ζιουγκάνοφ. Αντίθετα, πρέπει να προπαγανδίζουμε και να προβάλλουμε τις ιδέες μας, να εργαστούμε για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και να βοηθήσουμε στην οργάνωση των συνδικάτων.
Το ΚΕΚΡ απλά, άμεσα και διαρκώς μας υπενθυμίζει ότι αν εξετάσουμε την ιστορία της εμφάνισης αυτής της σύγκρουσης, τα γεγονότα στην Ουκρανία το 2014 είναι ένα φασιστικό πραξικόπημα που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ. Έτσι, η εθνικοαπελευθερωτική συνιστώσα ήταν αρχικά παρούσα σε αυτή τη σύγκρουση, βρίσκοντας κάποια υποστήριξη και στις γραμμές της ρωσικής αστικής τάξης. Και η αντιφασιστική συνιστώσα υποστηρίχθηκε αρχικά από αριστερές και κομμουνιστικές οργανώσεις, και μάλιστα σε όλο τον κόσμο. Αυτό αποδεικνύεται από τις δηλώσεις του Solidnet σχετικά με την πρωτοβουλία του ΚΕΚΡ, για παράδειγμα στη Σμύρνη το 2019. “Ο αγώνας κατά του φασισμού είναι το κοινό καθήκον του σήμερα!”.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι από την πλευρά της Ρωσίας διεξάγεται η απελευθέρωση του λαού του Ντονμπάς και της Ουκρανίας από το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου και τους δυτικούς μέντορές του. Και από αυτή την άποψη, διαπιστώνουμε μόνο ότι τώρα ο χαρακτήρας των ενεργειών των ρωσικών στρατευμάτων είναι αντικειμενικά δίκαιος, ενώ από την πλευρά της Ουκρανίας και των χωρών του ΝΑΤΟ, που διοχετεύουν όπλα σε αυτήν, είναι καθαρά αντιδραστικός.
Και πρέπει να δράσουμε στη βάση μιας επαρκούς αξιολόγησης της κατάστασης, διευρύνοντας το παράθυρο ευκαιρίας για το εργατικό κίνημα και τους κομμουνιστές με κάθε δυνατό μέσο, αξιοποιώντας, μεταξύ άλλων, το αυξημένο φιλοσοβιετικό συναίσθημα στην κοινωνία. Και όχι για να φωνασκούμε σε ζωντανές μεταδόσεις. Πόσο μάλλον που, με τη νίκη των φιλοδυτικών δυνάμεων στον μετασοβιετικό χώρο, οι αριστερούτσικοι πολυλογάδες δεν θα έχουν καν τη δυνατότητα να κάθονται και να ξαναδιαβάζουν τις συνταγές του βιβλίου… Παρεμπιπτόντως, οι συμμετέχοντες σε αυτές τις ζωντανές μεταδόσεις δήλωσαν ότι, αν και οι εργαζόμενες μάζες της Ρωσίας αισθάνονται δικαιολογημένη δυσαρέσκεια για την καθυστέρηση, “δεν επιτρέπουν τη σκέψη της ήττας”. Θα έπρεπε μόνο να προστεθεί ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι εργάτες έχουν καλύτερη αίσθηση του πώς θα εξελιχθεί αυτό γι’ αυτούς από ό,τι αυτοί οι θεωρητικοί της θλίψης. Και γενικά, η επιτυχία της σημερινής ουκρανικής κυβέρνησης σε συμμαχία με τις φασιστικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ που στοχεύουν να επιφέρουν μια στρατηγική ήττα στη Ρωσία, η επανάληψη της τύχης της Ρωσίας από τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη θα είναι η επιτυχία όλων των ακροδεξιών και αντικομμουνιστών στον κόσμο. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης της Ρωσίας και του κόσμου. Δεν θα θέλαμε να το δούμε αυτό να συμβαίνει…
Τώρα πίσω στο ερώτημα, ποιος ήταν ο λόγος της διάσπασης; Αποδεικνύεται ότι ήταν μόνο επειδή κάποιοι σύντροφοι, λόγω των προσωπικών τους φιλοδοξιών, αποφάσισαν να το παίξουν αναπαραστάτες, και με αυτόν τον τρόπο μπερδεύτηκαν, κάτι που ήταν κατανοητό πριν, και σήμερα είναι ιδιαίτερα καλά αντιληπτό. Για παράδειγμα, όταν οι συμμετέχοντες στο προαναφερθέν και σε άλλα streaming υποστηρίζουν ότι η Ρωσία είναι ένα εντελώς παρακμασμένο κράτος, όπου βασιλεύει η απόλυτη κατάρρευση, αλλά μόλις ένα λεπτό αργότερα λένε ότι η Ρωσία είναι μια ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη, η οποία μάχεται επί ίσοις όροις εναντίον της Δύσης. Ήταν μάλιστα αστείο να βλέπεις τη συζήτηση για το “ενιαίο αντιπολεμικό κίνημα” που υποσχέθηκαν να δημιουργήσουν πριν από σχεδόν ένα χρόνο. Αλλά για κάποιο λόγο δεν έχει δημιουργηθεί… Ίσως επειδή οι πιο αποφασισμένοι και ικανοί υποστηρικτές του αγώνα ενάντια στον πόλεμο καταλαβαίνουν ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να λυθεί το ζήτημα της καταστολής του πραγματικού ζωντανού φασισμού;
Στο τέλος ακριβώς του Streaming του Νοβοσιμπίρσκ υπήρξε ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο, όταν ένας από τους συμμετέχοντες εξομολογήθηκε: “Συζητάμε όλη την ώρα, αλλά δεν έχουμε απάντηση στο ερώτημα προς τα πού να τρέξουμε και τι να κάνουμε;” Και αυτό είναι αλήθεια! Θα πρότεινα, λοιπόν, απλώς να σταματήσουν αυτοί οι σύντροφοι να χαρακτηρίζουν όποιον διαφωνεί μαζί τους ως “σοσιαλσοβινιστή”, για να μην λάβουν ως απάντηση τον προφανή και κατανοητό ορισμό του “εθνικού προδότη”. Δεν θα ήταν καλύτερα να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα και να προσπαθήσουμε να συζητήσουμε με κάποιο τρόπο συγκεκριμένα θέματα; Για παράδειγμα, όπως τα ακόλουθα:
– Αν μιλάμε για “αντίγραφο του 1914”, τίθεται το ερώτημα γιατί δεν πολεμούν μεταξύ τους οι δυνάμεις των οποίων το ιμπεριαλιστικό καθεστώς έχει από καιρό καθοριστεί με σαφήνεια; Γιατί η Ιαπωνία δεν εκδικείται την ήττα των ΗΠΑ το 1945, γιατί η Γερμανία εκτελεί πειθήνια όλες τις εντολές της Ουάσιγκτον; Γιατί είναι όλοι αυτοί ενωμένοι; Εξάλλου, από τη θέση του 1914, φαίνεται ότι αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Ας το εξηγήσει κάποιος.
– Ελλείψει ενός τέτοιου φαινομένου πρέπει να φανταστούμε την Κίνα ως το νέο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Εντάξει, ας είναι έτσι, αν και κατά τη γνώμη πολλών ειδικών θα πρέπει να μιλάμε για μια κοινωνία σε μετάβαση, με μικτή οικονομία και πολλές αντίστοιχες αντιφάσεις. Αλλά ας θυμηθούμε ότι η επίσημη ιδεολογία της Κίνας είναι ο μαρξισμός-λενινισμός και οι ιδέες του Μάο Τσετούνγκ, και είναι γραμμένες στο Σύνταγμα της ΛΔΚ και διδάσκονται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Επομένως, αν η Κίνα είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη όπως οι ΗΠΑ ή η Γερμανία του Κάιζερ, τότε οι σύντροφοι θα πρέπει να θέσουν το ερώτημα γιατί δεν εφαρμόζεται το μαρξιστικό δόγμα της βάσης και του εποικοδομήματος; Μήπως έχει καταστεί παρωχημένο; Ή μήπως εφαρμόζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο; Εξάλλου, το εποικοδόμημα υποτίθεται ότι αντιστοιχεί στη βάση και δεν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτήν! Ή μήπως όχι;
– Επίσης, ένα τέτοιο παγκόσμιο φαινόμενο όπως ο φασισμός δεν ταιριάζει καθόλου στο “αντίγραφο του 1914”. Το 1914 δεν υπήρχε, όπως για προφανείς λόγους δεν υπήρχε ούτε η πολιτική της “αποκομμουνιστικοποίησης” στις εκτάσεις της Ανατολικής Ευρώπης. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι οι σύντροφοι πιστεύουν ότι η ύπαρξη του φασισμού μπορεί να αγνοηθεί; Ακριβώς όπως μπορεί κανείς να αγνοήσει το θέμα της προστασίας των σοβιετικών μνημείων, των ονομάτων οδών και άλλων συμβόλων που δεν υπήρχαν το 1914, το οποίο οφείλεται ακριβώς στην άνοδο του νεοφασισμού. Πρέπει να είμαστε συνεπείς.
– Το 1914, ολόκληρη η ρωσική αστική τάξη, ακολουθούμενη από τη φιλελεύθερη διανόηση, παρότρυνε ενεργά για πόλεμο προσδοκώντας νέα κέρδη. Και τώρα ένα αξιοσημείωτο μέρος της άρχουσας τάξης, για να μην αναφέρουμε τους “υπηρέτες” της, έχουν πάρει μια πολύ συνεπή “αντιπολεμική” στάση, η οποία ήταν απολύτως αδιανόητη το 1914. Και, χαρακτηριστικά, μια ολόκληρη σειρά ανθρώπων που ήταν εμβληματικοί για τον ρωσικό καπιταλισμό έγιναν “όχι-στον-πόλεμο”. Αλλά ο πόλεμος, όπως ισχυρίζεστε, διεξάγεται αποκλειστικά για τα δικά τους καπιταλιστικά συμφέροντα! Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο με ταξικούς όρους απλά και μόνο με την τοποθέτηση του δικούς σας “αντιγράφου”;
Ο κατάλογος αυτών των ερωτημάτων δεν είναι εξαντλητικός. Δεν έχουμε ακούσει ακόμα καμία απάντηση από τους αριστερούτσικους “όχι-στον-πόλεμο”, αλλά έχουμε ακούσει πολλές βρισιές. Ένα πολύ ανάρμοστο επεισόδιο έλαβε χώρα στο stream του Κωνσταντίν Σιόμιν, ο οποίος άλλαξε ανεξήγητα την παλιά του θέση για το Ντονμπάς (Μάσκα, σε ξέρω!) κατά 180 μοίρες. Πριν από μερικά χρόνια αποκαλούσε τον Έλληνα καθηγητή φιλοσοφίας Δημήτρη Πατέλη “ο μεγαλύτερος σύντροφός μας” και “ο καλός μου φίλος”, αλλά τώρα τον προσέβαλε αποκαλώντας τον “θλιβερό μαρξιστή, που δεν γνωρίζει τον Μαρξ”. Για ποιο λόγο;
Ο Δημήτρης Πατέλης έγραψε ένα πολύ ακριβές και σωστό σχόλιο: “Μέχρι πότε η επιθετική άγνοια θα περνάει και θα εκλαμβάνεται ως “επαναστατική”; Γινόμαστε μάρτυρες μιας διάσπασης του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στη βάση διαμετρικά αντίθετων εκτιμήσεων για τη φύση και τις δυνάμεις που δρουν στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οπορτουνιστική γραμμή, προκειμένου να υπονομεύσει το σοσιαλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της εποχής, επιχειρεί μια χυδαία και παράλογη αναθεώρηση της λενινιστικής πολιτικής οικονομίας του ιμπεριαλισμού. Στη βάση αυτή οι οπορτουνιστές στιγματίζουν τον Λένιν και όσους κομμουνιστές κάνουν διάκριση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών και μη ιμπεριαλιστικών χωρών στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού ως δήθεν “οπορτουνιστές”! Ο κύριος στόχος τους είναι να απορρίψουν και να υπονομεύσουν την κύρια συνιστώσα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος: το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα!
…Στο πλαίσιο αυτής της παράλογης ανοησίας της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ: ΟΛΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗ οι 199 χώρες του κόσμου είναι ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ! Συνεπώς, όλοι όσοι συμμετέχουν στον πόλεμο είναι ιμπεριαλιστές. Δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε να ανατραπεί ως δια μαγείας ο καπιταλισμός ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες του κόσμου! Μέχρι τότε, οι αρνητές του αντιιμπεριαλισμού και του σοσιαλισμού στιγματίζουν με αφρούς στο στόμα κάθε αντιιμπεριαλισμό, κάθε αντιφασισμό, κάθε αντιαποικιακό και εθνικοαπελευθερωτικό μετωπικό αγώνα ως δήθεν “οπορτουνιστικό” και διεξαγόμενο “κάτω από ξένες σημαίες”!
Τέτοιες παράλογες ανοησίες και η αγοραία αναθεώρηση είναι ευρέως διαδεδομένες μεταξύ των αδαών ανθρώπων που αγνοούν συστηματικά τα επιτεύγματα της επιστήμης, της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας και μεθοδολογίας. Ιδιαίτερο ρόλο στη διάδοση και εισαγωγή τέτοιων οιονεί μαρξιστικών και οιονεί επαναστατικών ανοησιών παίζουν άνθρωποι που έχουν κακομάθει από τη δημοτικότητα που έχουν αποκτήσει κάνοντας επαγγελματική χρήση της σημερινής αγοράς και των τεχνικών μέσων των ΜΜΕ και, ιδιαίτερα, του διαδικτύου. Αυτοί, από τα “ύψη” της άγνοιάς τους, χρησιμοποιούνται για να διεξάγουν συστηματικά την “αγκιτάτσια και προπαγάνδα” τους, ποιος ξέρει τίνος.
Γι’ αυτό και οι φορείς αυτής της ανορθολογικής και καταστροφικής για το κίνημα και την ανθρωπότητα ανοησίας προτιμούν τον μονόλογο, μέσα στον οποίο “πολεμούν ένδοξα” με μια γελοιογραφική διαστρέβλωση των ιδεών των αντιπάλων τους, με όποιον δεν συμμερίζεται την ανοησία τους! Γι’ αυτό και φοβούνται και αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι τα επιχειρήματα, τον ανοιχτό, δημόσιο και ορθολογικό διάλογο με τα επιχειρήματα των μορφωμένων εκπροσώπων μιας άλλης, συνεπούς επαναστατικής κατεύθυνσης. Απλά αποφεύγουν την ίδια τους την έκθεση.
Γι’ αυτό κάνω για άλλη μια φορά δημόσια έκκληση στους ανθρώπους αυτούς, αν δεν έχουν αποφασίσει να περιοριστούν οριστικά και αμετάκλητα από εδώ και πέρα σε επαναλαμβανόμενες δημόσιες συκοφαντικές αναφορές στο όνομα και τις ιδέες μου, “πολεμώντας” την καρικατούρα που αυθαίρετα έχουν φτιάξει για μένα, να αποφασίσουν μια ανοιχτή, δημόσια αντιπαράθεση ιδεών και επιχειρημάτων πρόσωπο με πρόσωπο”.
Τι μπορώ να πω εδώ; Ναι, ένας ουσιαστικός άμεσος διάλογος είναι πολύ σημαντικός στο κομμουνιστικό χώρο σήμερα. Είναι οι αντίπαλοί μας εδώ και στο εξωτερικό ικανοί γι’ αυτό; Θα το μάθουμε σύντομα.
Εμείς είμαστε πάντα έτοιμοι.
Ανάρτηση από: https://omilos.ilhs.gr/
