Του Γεράσιμου Δεληβοριά
Την τελευταία δημοσκόπηση, αυτήν που έγινε μέσα στο γενικό πένθος και τον αποτροπιασμό, όλοι την καταράστηκαν και όλοι όμως έριξαν μια λοξή ματιά να δούνε πόσο στοίχισε στην ΝΔ το δυστύχημα και πόσο ωφελήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, η δημοσκόπηση δεν έγινε μονάχα για την πρόθεση ψήφου. Στις πίσω σελίδες, σ’ αυτές που δεν δημοσιοποιήθηκαν, υπήρχε ένα καυτό ερώτημα. «Ποιός κατά την γνώμη σας ευθύνεται για το τραγικό συμβάν;» Κι εδώ υπήρχε το ζουμί. Γιατί το 87% των ερωτηθέντων απάντησε πως υπάρχουν γενικότερες ευθύνες που πρέπει να διερευνηθούν και να καταλογιστούν και μόνο το 13% επέμεινε στο ανθρώπινο λάθος, το λάθος του σταθμάρχη.
Το σημαντικό εδώ δεν είναι η συντριπτική πλειοψηφία του 87% και η ισχνή μειοψηφία του 13% που υπερασπίσθηκε την γνώμη του Κ.Μητσοτάκη. Είναι πρώτον πως οι «ασήμαντοι πολλοί» της Αρχής του Pareto βγαίνουν από την σκοτεινή γωνιά τους απαιτώντας να βρεθούν οι υπεύθυνοι και να τιμωρηθούν.
Και δεύτερον, πως οι «σημαντικοί ολίγοι» της ίδιας αρχής είναι διασπασμένοι, πολύ κάτω από το όριο του 20% που ορίζεται από τον νόμο του Pareto.
Αυτός ο συνδυασμός, οι πολλοί που αποκτούν φωνή και συνείδηση και απαιτούν και οι λίγοι που δεν μπορούν πια να επιβάλλουν την ιδεολογική κυριαρχία τους στην κοινωνία, δείχνει μια κατάσταση αναβρασμού, ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα μιας πανεθνικής κρίσης.
Πανεθνική κρίση σύμφωνα με τον Νίκο Ψυρούκη υπάρχει όταν οι κυβερνόμενοι, οι εξουσιαζόμενοι, δεν θέλουν να κυβερνιούνται με τον παλιό τρόπο, μ’ αυτόν που κυβερνιόντουσαν μέχρι χθες και οι εξουσιαστές, οι κυβερνώντες, δεν μπορούν πια να εξουσιάζουν με τον παλιό τρόπο, μ’ αυτόν που κυβερνούσαν μέχρι χθες.
Το 1965 και το 2010-2011 η Ελλάδα βίωσε τέτοιες πανεθνικές κρίσεις. Και στις δύο περιπτώσεις το σύστημα εξουσίας κλονίστηκε συθέμελα. Στην πρώτη περίπτωση, η μη δικαίωση των λαϊκών προσδοκιών οδήγησε στην χούντα των συνταγματαρχών. Στην δεύτερη, εξαφανίστηκε ο ένας πυλώνας του δικομματικού συστήματος εξουσίας.
Σήμερα λοιπόν βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας τέτοιας κρίσης. Το αν η παρούσα κατάσταση θα μετεξελιχθεί σε μια τέτοια κρίση και κυρίως, αν αυτή η κρίση θα οδηγήσει σε μια ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος, προς όφελος των πολλών και της χώρας, θα εξαρτηθεί από το αν οι νέοι θα κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους και κυρίως, από το αν θα καταφέρουν να αποκρυσταλλώσουν απόψεις και στόχους που θα οδηγήσουν την χώρα σε μια τροχιά ανόδου.
