Η ανάγνωση των κυριακάτικων εφημερίδων, καλοκαιράκι πρωί στη βεράντα, με το καφεδάκι σου και το ραδιόφωνο στη ΜΕΝΤΑ να σιγοτραγουδά, είναι σίγουρα μια μικρά απόλαυση. Όμως, ένα ρεπορτάζ του κ.Αχιλλέα Χεκιμόγλου στο ΒΗΜΑ της τελευταίας Κυριακής του Αυγούστου, για τη μείωση της τιμής των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες, παραλίγο να βάλει σε μεγάλους μπελάδες τον παιδικό μου φίλο Νότη (από το Παναγιώτη), καθώς η σύζυγος του η Λίτσα (από το Αιμιλία) του «τάχωσε» χοντρά.
-Ορίστε κύριε πολύξερε, που μόνο κριτικές ξέρεις να κάνεις σε όλους και σε όλα, ορίστε! Δες εδώ τι γράφει ο κ. Ψυχάρης, όχι ο ίδιος δηλαδή, αλλά ο συνεργάτης του κ. Χεκιμόγλου. Μειώνονται οι τιμές των εισιτηρίων, που επιστρέφουν στην προ του 2011 εποχή. Ορίστε, διάβασε, μήπως και παραδεχτείς έστω και μία φορά πως έκανες λάθος. Αν και αμφιβάλλω, τέτοιος κόπανος που είσαι!
-Αιμιλία παραφέρεσαι νομίζω.
-Και γιατί παραφέρομαι κύριε ξερόλα; Επειδή σε πιάνω αδιάβαστο;
-Λίτσα, μικρή ξανθιά μου αγάπη, μήπως θα πρέπει να ξαναδιαβάσεις το ρεπορτάζ; Γιατί αν δεν απατώμαι γράφει πως δεν μειώνονται μονάχα οι τιμές των εισιτηρίων, αλλά και η διάρκεια ισχύος τους, από τα 90 λεπτά στα 70. Επομένως δεν πρόκειται για μείωση, αλλά μάλλον για αύξηση της τιμής τους.
-Ε, καλά τώρα. Τι σημασία έχουν 20 λεπτά λιγότερο; Όλη τη μέρα μέσα στο μετρό θα την βγάζεις; Μήπως νομίζεις πως όλοι είναι σαν και σένα που χρησιμοποιείς τις συγκοινωνίες για να διαβάζεις κι από μέσα σου εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ η διαδρομή, για να τελειώσεις το βιβλίο σου;
-Λίτσα μου, Λιτσάκι μου, βάλε το ξανθό σου κεφαλάκι να δουλέψει. Και πρώτα απ’ όλα θυμήσου πως είχε ξεκινήσει αυτή η ιστορία του «ενιαίου εισιτηρίου» στις συγκοινωνίες. Μας λέγανε τότε οι «υπεύθυνοι». Ναι, σας βάζουμε ένα τσουχτερό εισιτήριο, ένα ευρώ αν θυμάμαι καλά, δηλαδή τριακόσιες σαράντα δραχμές και κάτι ψιλά. Τρεισήμισι κιλά ντομάτες, ίσως και περισσότερες αν πήγαινες αργά το μεσημέρι στη λαϊκή. Ναι, αλλά σας δίνουμε και 90 λεπτά τράτο. Να μπείς στο λεωφορείο ή το μετρό, να κατέβεις για ένα τέταρτο στο Σύνταγμα για να χαιρετήσεις τη Βουλή, όχι αυτό δεν μας τόπανε, να κάνεις μια δουλειά μας είπανε και ξαναμπαίνεις στο λεωφορείο με το ίδιο εισιτήριο να φτάσεις στον προορισμό σου.
Κι εμείς τους ακούγαμε σαν χάνοι και λέγαμε από μέσα μας «κοίτα ρε τι σκέφτονται οι ειδήμονες πριν από μας για μας». Και δεν μας ένοιαζε για την τιμή, γιατί τότε είχαμε λεφτά και λέγαμε «χαλάλι», είχαμε ξεμυαλιστεί λιγάκι και με το μετρό, «καινούργιο κοσκινάκι μου» κι ανεβοκατεβαίναμε περισσότερο για να πείσουμε τους εαυτούς μας, πως «ορίστε είχανε δίκηο οι ειδήμονες, ναι, προλαβαίνεις και μια δουλειά να τελειώσεις πριν συνεχίσεις».
Ακόμη κι όταν ανέβασαν απότομα την τιμή στο ένα και σαράντα,δεν μας πολυέννοιαξε, ναι, γκρινιάξαμε λίγο, λίγο όμως, γιατί λεφτά υπήρχαν, ψέματα;
-Εντάξει, αλλά και πόσοι κατεβαίνανε κάπου για κάποια δουλειά; Τόπες και μόνος σου άλλωστε. Κάναμε την πλάκα μας ανεβοκατεβαίνοντας, πιο πολύ για να αποδείξουμε πως δεν μας είχανε πιάσει κορόϊδα κι όχι γιατί πραγματικά είχαμε κάποια δουλειά στο κέντρο. Άλλωστε τι είδους δουλειά μπορείς να τελειώσεις σ’ ένα τέταρτο; Ούτε μια βιτρίνα δεν προλαβαίνεις να κοιτάξεις.
-Εντάξει, δεν είναι πολλοί αυτοί που κάνουνε μια στάση. Αν όμως η στάση είναι απαραίτητη, μια και στο κέντρο είναι ακόμη συγκεντρωμένες πολλές υπηρεσίες, αυτοί οι άνθρωποι θα επιβαρυνθούν με διπλό εισιτήριο για να τη διεκπεραιώσουν.
Έπειτα υπάρχουν εκείνοι, συνταξιούχοι κυρίως, που ο μόνος τρόπος να σπάσουν τη μονοτονία της καθημερινότητας τους, ήταν μια βόλτα, μικρή έστω, μέχρι το κέντρο. Κατεβαίνουν με το μετρό στο Σύνταγμα, κάνουν μια μικρή βόλτα στα γύρω, μέχρι τον Εθνικό Κήπο και επιστρέφουν με το ίδιο εισιτήριο.
Είναι κι αυτοί ή αυτές, που κατεβαίνουν στο κέντρο για φτηνό ψαράκι ή κρέας στην κεντρική αγορά. Οι συνταξιούχοι που χρησιμοποιούν το λεωφορείο κυρίως, για τις τοπικές μετακινήσεις τους μέσα στη συνοικία τους. Το ραντεβού με το γιατρό του ΙΚΑ, κάτι μικρά ψώνια, κάποια δουλίτσα που πρέπει να προλάβουν. Πόσους τέτοιους δεν έχουμε δεί, να πηγαίνουν με το λεωφορείο στο Δημοτικό Αναψυκτήριο για να αγοράσουν φθηνό φαγάκι, να πιούν κι ένα καφεδάκι στα γρήγορα, είναι φθηνός ο καφές εκεί και να επιστρέψουν.
Έπειτα, είναι το πρόβλημα με τις μακρινές διαδρομές. Η Αθήνα είναι τεράστια, για να τη διασχίσεις και με το λεωφορείο και το μετρό, μπορεί να σου πάρει πάνω από μιάμιση ώρα. Μέχρι τώρα, το πρόβλημα είχαν κυρίως αλλοδαποί εργαζόμενοι, όμως τώρα έχει επεκταθεί και σε μας. Πόσα νέα παιδιά δεν γνωρίζουμε που ξεκινάν από την Ηλιούπολη για μια δουλεία στην Πεύκη ή στο Γραμματικό κι αυτό για ένα μισθό 400 ή ακόμη και 300 ευρώ.
Άσε που είναι και άστατα τα δρομολόγια των λεωφορείων, συχνά περνάνε δύο μαζί την ίδια στιγμή και πρέπει να περιμένεις είκοσι λεπτά ή και μισή ώρα να έρθει το επόμενο. Όλ’ αυτά σημαίνουν διπλό εισιτήριο με τα ενενήντα λεπτά, πόσο μάλλον με τα εβδομήντα.
Αμ’ το άλλο; Που πρέπει να στέκεις καρφωμένος, άγρυπνος φρουρός, για να προλάβεις να σηκώσεις το χέρι, γιατί αλλιώς ο οδηγός του λεωφορείου δεν σταματάει. Την πάτησα μια φορά καθώς πέρασε μπροστά μου μια κοπελιά και γύρισα για μια στιγμή το κεφάλι μου και τηνίδια στιγμή πέρασε το λεωφορείο με ταχύτητα από τη στροφή. Φυσικά δεν πρόλαβα να σηκώσω το χέρι μου και δεν σταμάτησε.
-Φυσικά και δεν το σήκωσες. Εσύ πρόσεχες την κοπελιά. Ήταν όμορφη; Δεν μου είπες.
-Τώρα αυτό είναι το πρόβλημα; Ή που δεν σταμάτησε ο οδηγός; Με βλέπει στη στάση, κάτω από στέγαστρο. Δηλαδή τι σκέφθηκε; Ότιδεν περίμενα λεωφορείο αλλά απλώς περνούσα των ώρα μου όρθιος στη στάση;
-Μπορεί να σκέφθηκε ότι στεκόσουν εκεί για να κάνεις καμάκι στις διερχόμενες.
-(Άρπα την κόπανε! Καλά σε λέει κόπανο η δικιά σου. Πότε θα μάθεις να προσέχεις τα λόγια σου; Να δούμε τώρα πως θα τα μπαλώσεις).
Μωρό μου, το ξέρεις ότι δεν έχω μάτια για καμιάν άλλη. Αλλά μ’ αρέσει να σε κάνω να ζηλεύεις που και πού. Κάπως πρέπει να τονώνω κι εγώ την αυτοπεποίθηση μου.
-Πάλι μου τα στρίβεις. Και η διερχόμενη; Πέρασε ή δεν πέρασε;
-Φυσικά και δεν πέρασε, ούτε πουλί πετάμενο. Η στάση όμως της Αγίας Μαρίνας είναι ακριβώς μετά τη στροφή, βλέπεις το λεωφορείο που συνήθως έχει αναπτύξει ταχύτητα, στα είκοσι μέτρα και πρέπει να είσαι απόλυτα προσηλωμένος. Τέλος πάντων. Ήθελα να σου αποδείξω πως ενώ από τη μία μειώνουν την τιμή των εισιτηρίων, από την άλλη αυξάνει το κόστος της μετακίνησης για τον καθένα μας και ειδικά για τα πιο φτωχά στρώματα, ως συνήθως.
-Μα καλά, θα αυξηθεί το κόστος, θα αυξηθούν και οι εισπράξεις του ΟΑΣΑ. Μα πόσο θα αυξηθούν για να γίνει τόσος ντόρος; Εδώ το ρεπορτάζ πιάνει σχεδόν ολόκληρη σελίδα. Και μπορεί αυτός ο Χεκιμόγλου, να είναι κάποιος νέος δημοσιογράφος, δεν το ξέρω, αλλά ο Ψυχάρης είναι χρόνια στο κουρμπέτι, έμπειρος. Θα ξεσήκωνε τέτοιο σαματά για λίγα ευρουλάκια παραπάνω;
-Ο Ψυχάρης. Ο Ψυχάρης γλυκιά μου είναι ένας από τους δύο Ηρακλείς του συστήματος.
-Ηρακλής ο Ψυχάρης; Μην τρελαθούμε κιόλας.
-Ηρακλής του συστήματος καλή μου. Μεταφορικά μιλάμε. Θυμάσαι εκείνες τις παλιές δραχμούλες, που στη μία τους όψη είχαν τον θυρεό με το στέμμα και δεξιά κι αριστερά δύο Ηρακλήδες να τον ακουμπούν και να τον βαστάζουν.
Τέτοιος είναι ο Ψυχάρης. Φυσικά και οι πρόσθετες εισπράξεις δεν θα είναι και τόσο τρομακτικές που να δικαιολογούν μια τέτοια χλαλοή. Το πρόβλημα είναι αλλού. Αυτή η κυβέρνηση, η δικομματική, η γαλαζοπράσινη, έχει χρεοκοπήσει παντού. Βυθίζεται στην ανυπαρξία και μαζί της κινδυνεύει να βυθιστεί ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, που τόσο κουράστηκαν να οικοδομήσουν ολιγαρχία, πολιτικοί και εκδότες.
Χρειάζεται μια νίκη. Μικρή έστω, αλλά νίκη. Να δείς που τις επόμενες μέρες, θα κουνάνε αυτή τη νίκη σαν σημαία παντού. Θα μιλάνε για βελτίωση των οικονομικών του ΟΑΣΑ, με παράλληλη μείωση της τιμής των εισιτηρίων, αλλά και βελτίωση των υποδομών και των δρομολογίων των συγκοινωνιών.
-Όμως οι Ηρακλήδες ήταν δύο. Εδώ μιλάμε για έναν.
-Δύο είναι κι εδώ. Ο δεύτερος είναι ο εκδότης της άλλης σοβαρής εφημερίδας. Μόνο που αυτός δεν είναι δημοσιογράφος. Εργολάβος είναι ο άνθρωπος. Γι’ αυτό και δεν βάζει το όνομα του, αλλά αφήνει μπροστά τον πρώην Κνίτη.
Δές. Κι εδώ σχεδόν ολοσέλιδη καταχώριση υπάρχει. Και μάλιστα, όχι στις οικονομικές σελίδες που τις διαβάζουν λίγοι, αλλά στον κυρίως κορμό της εφημερίδας.
Μόνο που εδώ προχωρά ακόμη περισσότερο. Προβάλλει και τον αρχιτέκτονα της όλης διαδικασίας, τον Γενικό Γραμματέα του ΟΑΣΑ, που σαν άλλος Μεγαλέξανδρος, κατάφερε να αποτρέψειτα σχέδια των τροϊκανών για αύξηση των εισιτηρίων και απολύσεις προσωπικού και να προωθήσει τις καινούργιες αλλαγές.
Βλέπεις, το σύστημα εκτός από νίκες, χρειάζεται και καινούργια πρόσωπα, έξυπνα, μορφωμένα και προπαντός δραστήρια. Να είσαι σίγουρη, πως το όνομα του κ. Δημητριάδη θα το δούμε πολύ σύντομα στην κεντρική πολιτική σκηνή.
-Εντάξει, αλλά με ζάλισες με τις αναλύσεις σου. Δεν παίζουμε τώρα μια μπιρίμπα να ξεζαλιστούμε;
-(Πάλι την πάτησες μεγάλε με την φλυαρία σου. Αφού σε τρώει η γλώσσα σου, δεν τα γράφεις καλύτερα να ξεθυμάνεις; Που ξέρεις, μπορεί να βρεθεί κανένας πυροβολημένος και να τα διαβάσει.)
Εντάξει γλυκιά μου, αλλά δεν φτιάχνεις άλλο ένα καφεδάκι, όσο θα ψάχνω για τα χαρτιά;
