Ο καπιταλιστής απεχθάνεται τον πόλεμο όπως ο διάολος το λιβάνι. Ο καπιταλιστής δεν στέλνει τα παιδιά του στον πόλεμο. Στον πόλεμο τρέχουν σαν τα κουτάβια οι υποτελείς. Αυτοί είναι περήφανοι για την πατρίδα, τα όπλα, την παναγία και το έθνος. Οι υποτελείς καταστρέφονται, νικούν ή χάνουν, ζουν ή πεθαίνουν. Οι υποτελείς είναι προγραμματισμένοι για τον πόλεμο. Στην πραγματικότητα ανανεώνουν τον κύκλο της υποτέλειας, ώστε αυτή, να έχει εκ νέου ζωτικό όφελος για τον καπιταλιστή. Ο πολιτισμός που μοστράρεται από δεξιά και αριστερά, στα κούλουμα της λάιφ στάιλ πολιτικής αντίστασης, είναι βουτηγμένος στα σκατά. Γεννάει σκατά. Γεννάει πόλεμο. Γεννάει μαλακία. Κακής ποιότητας μαλακία. Η μεσαία τάξη όταν παίρνει θέση στις λεγόμενες επαναστατικές προκηρύξεις προκαλεί κοιλόπονο απ’ το γέλιο. Όπως όταν παίρνει θέση η λέξη Δημοκρατία στα δελτία ειδήσεων με θέα τους ξυλοδαρμούς. Ξαφνικά εκεί που τα είχαμε όλα έρχονται οι κακοί να μας τα αρπάξουν. Ω τι φοβερή μεγαλοφυής μπούρδα, αφού αγαπητοί κύριοι, η μεσαία τάξη είναι μια μπούρδα. Είναι το σκατό που βγαίνει απ’ τον σπουδαίο κώλο του καπιταλιστή και πέφτει με γδούπο πάνω στα κεφάλια της εργατικής τάξης. Ο μεσαίος ήτο πάντα ένα παράσιτο και καλά θα κάνει να πάει εκεί όπου ανήκει. Ο μεσαίος υπήρξε και υπάρχει ως χειρόφρενο κατακτήσεων. Ως ο αρκουδιάρης γυρολόγος κάθε μικροαστικής συνήθειας. Το μαγαζάκι μου, το γραφειάκι μου και στ’ αρχίδια μου.
Η μεσαία τάξη λούζεται τώρα το ιδεολόγημα που την έκανε μεσαία. Κι αν κάποιος κάνει αντάρτικο γι’ αυτή την τάξη είναι ή μαλάκας ή πράκτορας. Συνήθως από αφέλεια είναι και τα δύο. Η κοινωνία του Θεάματος περνάει απ’ το πολιτικό κιτς στην πολιτική πορνογραφία. Ο μεσαίος έχει μετατραπεί σε ματάκια. Μπορεί εύκολα να δώσει κώλο στο διευθυντή του, στον προϊστάμενο του, στον εργοδότη του. Γουστάρει τα σύμβολα που τού κάθονται στο σβέρκο και τους παπάδες που τού κάθονται σα μύγες στο μουνί. Γουστάρει να τα χώνει, αλλά εκεί που δεν κινδυνεύει ν’ ακουστεί και εκεί που δεν κινδυνεύει να αναλάβει ευθύνες. Είχε και έχει πάντα άλλοθι τους αυτόκλητους αντάρτες πόλεων και χωριών και τα φασιστοκούνελα που χαιρετάνε το μαύρο ήλιο και αφανίζουν τους λεχρίτες μετανάστες που ήρθαν να πάρουν τις δουλειές απ’ τα παλληκάρια ελληνόπουλα. Δεν θαύμαζα ποτέ τους ήρωες ούτε με εμπνέουν οι ηρωισμοί. Δεν μου λέει τίποτε κάποιος μικροαστός χέστης να έχει στο καθιστικό του τον Καραϊσκάκη. Δεν μου λένε τίποτε οι αγανακτισμένοι μαλάκες. Δεν μου λέει τίποτε η γκρίνια των συμπολιτών μου. Δεν μου λένε τίποτε οι βαρύγδουπες δωματίσιες επαναστατικές κορώνες. Δεν μου λένε τίποτε οι βλαμμένοι υποτελείς δάσκαλοι. Οι διανοούμενοι που σκίζονται για την πατρίδα. Κι ούτε θέλω να ανταμώσω κανένα πούστη στα γουναράδικα. Θέλω μόνο να ζήσω σωστά. Να βλέπω σωστά. Να τρώω σωστά. Να γαμάω σωστά. Να σκέφτομαι σωστά. Και για να συμβούν όλα αυτά θα πρέπει να αλλάξει η κοινωνία. Να πεταχτεί σαβούρα αιώνων στον καιάδα. Να γίνουν οι αρμόζουσες πνευματικές πατροκτονίες. Κάθε στιγμή θα πρέπει να αναπνέουμε σωστά. Η αναπνοή μας να έχει την καύλα της ζωής κι όχι τη μυρουδιά του θανάτου. Να παίρνουμε ζωή απ’ την πρωινή δροσούλα κι όχι απ’ το χνώτο του ασφαλίτη. Να μαθαίνουμε απ’ τα μικρά παιδιά κι όχι απ’ τους σοφούς γέρους. Καλή αντάμωση στα πουτανάδικα.
Ανάρτηση από: https://dromos.wordpress.com
