Όπως και άλλες φορές στο παρελθόν αναρτώ στον ΟΙΣΤΡΟ μικρές παρεμβάσεις μου από το facebook για όσους δεν μπορούν να τις διαβάσουν εκεί.
Του Αχιλλέα Ομήρου
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ. Ο ελληνικός λαός εκφράζει – και πολύ σωστά κάνει – τις απόψεις του. Με γνώση κάθε ιστορικής, εθνολογικής, γλωσσικής, διπλωματικής κλπ ή όχι, αυτό είναι εν μέρει αδιάφορο. Εκείνο που ενοχλεί – θα πούμε ποιους και γιατί – είναι ότι τολμάει να έχει ή να προσπαθεί να έχει και να διατυπώσει μια δική του θέση, άποψη ή ιδέα για ζητήματα εθνικής πολιτικής, χωρίς να πάρει την άδεια της πολιτικής ηγεσίας γενικά και χωρίς την έγκριση των «ιστορικών». Οι «Ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες» μπορούν να εκφέρουν γνώμη.
«Επιστημονική» και με την απαιτούμενη «αξιολογική ουδετερότητα» όπως επιθυμούσε ο Max Weber και όπως φαντασιώνονται ότι κάνουν πάρα πολλοί επιστήμονες, ιδιαίτερα των «κοινωνικών» επιστημών. Μόλις λοιπόν ακουστεί κάποια πρόταση, ιδέα, προγραμματικός λόγος κλπ που δεν συμφέρει το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας – σε αυτό περιλαμβάνονται και όλα τα ιδεολογικοπολιτικά και «επιστημονικά» μέλη και στηρίγματα του – τότε αμέσως οι προτάσεις, οι ιδέες κλπ του λαού απορρίπτονται μετά βδελυγμίας χαρακτηριζόμενες «εθνολαϊκιστικές». Αν π.χ. τα συμφέροντα του ιμπεριαλιστικού κόσμου – του κρατικο-μονοπωλιακού-χρηματιστικού κεφαλαίου – εξυπηρετούνται, προωθούνται καλύτερα με την κατάργηση των «περιττών» πια εθνικών κρατών. αν τα κάθε λογής σύνορα εμποδίζουν την άνετη κυκλοφορία του κεφαλαίου και της εργασίας, αν γι αυτό πρέπει να καταπολεμηθεί κάθε εμπόδιο: εθνικό, πολιτισμικό, κλπ κλπ, τότε υπάρχουν πάντα πρόθυμοι και έτοιμοι από τα Πανεπιστήμια τους άνθρωποι να γράψουν και διαδώσουν τις νέες «θεωρίες» που θα δικαιολογήσουν γιατί πρέπει να γίνει αυτό ή το άλλο και να το «περάσουν» στην μάζα – του πάντοτε «κυρίαρχου» λαού – να τον χειραγωγήσουν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους. Από κοντά βέβαια και τα ΜΜΕ, η τηλεόραση κλπ κλπ. Και θεωρούν ότι όλα αυτά πρέπει να «καταπίνει», να τα αποδέχεται και ακολουθεί ο απλός λαός (ο λαουτζίκος όπως τον θέλουν και όπως τον θεωρούν). Αλίμονο του αν αρνηθεί να τα αποδεχτεί, να εναντιωθεί: τότε έχει ξεπέσει, έχει γίνει «λαϊκιστής» κλπ [Το «λαϊκιστής» έχει πάρει την θέση του «κομμουνιστής», «συμμορίτης», «πράκτορας της Μόσχας», κλπ]. Προς ενίσχυση παρατίθενται και «γνώμες» αξιοσέβαστων διανοουμένων ή ανθυ-υπο-διανοουμένων, που έχουν επιλεγεί και πολλές φορές υποστηριχθεί από μπαρμπα-λεφτάδες και ιδρύματα τους ή από καλοπροαίρετες υπηρεσίες όπως π.χ. η CIA – όπως πολύ συχνά αποκαλύπτεται από έγκυρα δημοσιεύματα. Άκριτα λανσάρονται ιδέες από συζητήσιμους για το έργο τους και τη συνοχή του, σοσιαλιστές φιλοσόφους – π.χ. τον Χάμπερμας και τον «συνταγματικό πατριωτισμό» του - που όμως καλύπτει «φιλοσοφικά» τα γερμανικά συμφέροντα, πράγμα που συνήθως αγνοούν.
Στην πρώτη γραμμή του ιδεολογικού αγώνα τους τα τελευταία χρόνια: ο αντιεθνικισμός [εδώ πρωτοπόρα βέβαια η «διεθνιστική» αριστερά], η κάθε λογής αντιθρησκευτική προπαγάνδα, ο πολύ-πολιτισμός, η άκρατη σεξουαλική απελευθέρωση, ο ηδονισμός, η λατρεία της κατανάλωσης, τα «κινητά», το «ζήσε το σήμερα, το τώρα» κλπ κλπ. Αυτά διευκολύνουν το έργο των κυρίαρχων. Αλλά και τους δημιουργούν ταυτόχρονα προβλήματα και δυσκολίες, όπως το έχουν παραδεχτεί και εντοπίσει κορυφαίοι υπερασπιστές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού: βλ. Μπρεζίνσκι, Χάντιγκτον και πρωτο-αναπτύξει άλλοι, όπως ο Καρλ Πόππερ στο διάσημο έργο του «Η ανοιχτή κοινωνία και η οι εχθροί της».
Η τελευταία «αποστολή» τους – όσον αφορά τα δικά μας – η αγωνιώδης προσπάθεια να μας πείσουν ότι η καλύτερη λύση στην ονοματοδοσία των Σκοπίων είναι μια σύνθετη λέξη που να περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» - Άνω, Βόρεια, Νέα – μια και το κράτος είναι μικρό και αδύναμο να μας ενοχλήσει στο μέλλον κλπ κλπ. Όσο για την Ιστορία δεν πρέπει να δίνουμε μεγάλη σημασία. Δεν μπορεί να μας βαραίνει. Άλλωστε ο Μέγας Αλέξανδρος μας δίδαξε πώς να κόβουμε τους «γόρδιους δεσμούς», όπως ειπώθηκε τελευταία με τον γνωστό εξυπνακίστικο τρόπο από υπεύθυνα χείλη.
Η τελευταία «αποστολή» τους – όσον αφορά τα δικά μας – η αγωνιώδης προσπάθεια να μας πείσουν ότι η καλύτερη λύση στην ονοματοδοσία των Σκοπίων είναι μια σύνθετη λέξη που να περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» - Άνω, Βόρεια, Νέα – μια και το κράτος είναι μικρό και αδύναμο να μας ενοχλήσει στο μέλλον κλπ κλπ. Όσο για την Ιστορία δεν πρέπει να δίνουμε μεγάλη σημασία. Δεν μπορεί να μας βαραίνει. Άλλωστε ο Μέγας Αλέξανδρος μας δίδαξε πώς να κόβουμε τους «γόρδιους δεσμούς», όπως ειπώθηκε τελευταία με τον γνωστό εξυπνακίστικο τρόπο από υπεύθυνα χείλη.
Πάλι διαβάζω τελευταία Άλλου τύπου ελαφρότητες : γιατί στις ΗΠΑ υπάρχει Πολιτεία με το όνομα Γεωργία χωρίς να υπάρχει κίνδυνος αλυτρωτισμού ή πώς λέμε Νέα Ιωνία, Νέα Σμύρνη κλπ. Τι πειράζει μια ονομασία Νέα Μακεδονία κλπ. Ότι η αμερικάνικη Γεωργία απέχει κάμποσα μίλια από την Ασιατική δεν τους λέει τίποτα. Το ότι οι εδώ νέες ονομασίες πόλεων ελληνικών δόθηκαν από τους πρόσφυγες που ήρθαν από εκεί μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και τα εκεί ονόματα τους τα έσβησαν από τον χάρτη οι Τούρκοι ιθύνοντες κι αυτά πάλι δεν τους λέει τίποτα. Άρα-μάρα στα μυαλά ενός νέο-ελληνισμού που δεν θέλει να κοιτάξει κατάματα την εθνική και κοινωνική πραγματικότητα του. Που κάποια κομμάτια του είναι πρόθυμα να τσακωθούν για το αποτέλεσμα ενός αγώνα ή για ένα σφαλτσοσφύριγμα του διαιτητή που είναι έτοιμοι να «διυλίσουν τον κώνωπα αλλά να καταπιούν την κάμηλο», που είναι έτοιμοι να τσακωθούν για μια θέση στο υπαίθριο παρκινγκ ή ακόμα και να σκοτώσουν γιατί η κατσίκα του γείτονα μπήκε στο χωράφι τους ή να μην ξαναμιλήσουν με το αδελφό τους με αιτία τα κληρονομικά, αλλά είναι κουβαρντάδες με την ιστορία τους και τα ιστορικά δικαιώματα τους. Που μπερδεύουν τις πιθανές καλές σχέσεις με το γείτονα τους με τις σχέσεις των κρατών και δεν έχουν ιδέα για το πώς και ποιος μπορεί αύριο να επωφεληθεί από αυτές.
Έχουν κατορθώσει – με την δωρεάν συνέργεια της «αριστεράς» μας – να ισοπεδώσουν τα πάντα, στο όνομα δήθεν της ταξικότητας, της ταξικής πάλης κλπ. Η «Ακρόπολη» έργο των δουλοκτητών, ό,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα έργο του κεφαλαίου κλπ. Ένας άκρατος «ταξικός» μηδενισμός ή όπως το έγραψε πολύ εύστοχα ο αμερικανός διανοούμενος Richard Wolin (1) υπόγειος αντι-εξουσιαστικός μηδενισμός Που στην πραγματικότητα δικαιώνει την άκρα δεξιά: Γιατί την αφήνει να εμφανίζεται υπερασπιστής λαϊκών συμφερόντων που είναι πρόθυμη, όχι σώνει και καλά από κακία αλλά από την ταξική της φύση, την άλλη στιγμή να προδώσει.
Το ενδιαφέρον για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να είναι πάντοτε στο κέντρο της προσοχής του λαϊκού κινήματος. Μάλιστα δεν πρέπει να αφήνει την διαχείριση τους «εν κρυπτώ» στους εξουσιαστές του. Πολύ περισσότερο όταν αυτά ανήκουν στην καθαρή σφαίρα των «εθνικών» προβλημάτων – και ότι το Μακεδονικό είναι εθνικό θέμα δεν το αρνείται ούτε ο Τσίπρας, ασχέτως αν ο ίδιος δεν καταλαβαίνει τι είναι εθνικό θέμα – όπως και όλος ο χώρος του: δηλαδή ο χώρος του ΚΚΕες – ευρωκομουνιστές. Να μην τους αδικήσουμε όμως, την ίδια «άγνοια» και περιφρόνηση για το Μακεδονικό δείχνει και το «ορθόδοξο» ΚΚΕ και γι αυτό όλο κάποια σκοτεινά σχέδια των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού κρύβονται πίσω από την ονοματοδοσία κι έτσι δεν χρειάζεται να μας πει ούτε ποια είναι ούτε ποια η θέση του. Υποψιάζομαι ότι εδώ έχει γυρίσει πίσω το ρολόι της ιστορίας του, μεταξύ 1920-1940 και τις ανοησίες που υποστήριζε τότε.
Για το Μακεδονικό την Κυριακή 4 Φλεβάρη θα συρρεύσει πολύς κόσμος. Πολύς λαός. Έτσι πρέπει να γίνει. Στο λαϊκό αυτό ποτάμι είναι βέβαιο ότι θα συμβάλουν, πολλοί παραπόταμοι, πολλά ρυάκια. Από όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα, ασχέτως αν οι ηγεσίες του αισθάνονται τον λαό ως εχθρό και δεν δηλώνουν επίσημα συμμετοχή. Ο λαός όμως, παρά τις διαιρέσεις τους – πραγματικές, φανταστικές, καλλιεργημένες κλπ – αισθάνεται, το ένστικτο του λέει, ότι κινδυνεύει τώρα, αύριο, μεθαύριο αν τώρα, σήμερα, δεν αντιδράσει.
Για το Μακεδονικό την Κυριακή 4 Φλεβάρη θα συρρεύσει πολύς κόσμος. Πολύς λαός. Έτσι πρέπει να γίνει. Στο λαϊκό αυτό ποτάμι είναι βέβαιο ότι θα συμβάλουν, πολλοί παραπόταμοι, πολλά ρυάκια. Από όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα, ασχέτως αν οι ηγεσίες του αισθάνονται τον λαό ως εχθρό και δεν δηλώνουν επίσημα συμμετοχή. Ο λαός όμως, παρά τις διαιρέσεις τους – πραγματικές, φανταστικές, καλλιεργημένες κλπ – αισθάνεται, το ένστικτο του λέει, ότι κινδυνεύει τώρα, αύριο, μεθαύριο αν τώρα, σήμερα, δεν αντιδράσει.
Γι αυτό ραντεβού στο Σύνταγμα.
1-.«Η γοητεία του ανορθολογισμού – το ειδύλλιο της Διανόησης με τον φασισμό-από τον Νίτσε στον Μεταμοντερνισμό» (εκδ. ΠΟΛΙΣ). [Δεν είναι μαρξιστής, αλλά ένας προοδευτικός-δημοκράτης διανοούμενος].
ΜΙΑ ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΖΟΡΑΝ ΖΑΕΦ με βάση τις κοινές δηλώσεις τους. Και οι δύο , ιδίως ο «δικός μας» - θέλουν να μας διαβεβαιώσουν « ότι και οι δυο μας έχουμε την επιθυμία να αντιμετωπίσουμε τις υπαρκτές διαφορές μας με ρεαλισμό, αλλά και με υπευθυνότητα». Ο ημέτερος μάλιστα συμπλήρωσε πως «Ο Ζόραν, κατά τη διάρκεια της σημερινής μας συνάντησης, με ενημέρωσε ότι είναι διατεθειμένος να προβεί σε σημαντικές πρωτοβουλίες άμεσα προς αυτή την κατεύθυνση. Και εγώ, από πλευράς μου, του ανακοίνωσα ότι στο πλαίσιο αυτό, είμαι διατεθειμένος, διαδικασίες που είχε αναστείλει και η δική μου κυβέρνηση, να τις προωθήσουμε. Όπως, για παράδειγμα, την υποψηφιότητα της γείτονος χώρας στην Πρωτοβουλία Αδριατικής-Ιονίου και την κύρωση και της δεύτερης φάσης της Συμφωνίας Σύνδεσης της χώρας με την ΕΕ από το ελληνικό Κοινοβούλιο».
Ο «χαρισματικός» μάλιστα ξεδίπλωσε περισσότερο τις «σκέψεις» του: «Βαθειά μου πεποίθηση είναι ότι τα Βαλκάνια έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ από εθνικισμούς και εντάσεις. Αυτό που χρειάζεται, λοιπόν, είναι να προωθήσουμε μια ατζέντα συνεργασίας και συνανάπτυξης, προκειμένου να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων, να πάει η περιοχή μπροστά και να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις του 21ου αιώνα, στην οικονομία, στην ασφάλεια, στην περιφερειακή σταθερότητα.
Αυτή είναι η θέση της Ελλάδας ως μιας δύναμης ευθύνης, μιας δύναμης σταθερότητας και συνεργασίας στην περιοχή. Και γι΄ αυτό τον λόγο, άλλωστε, προχωρήσαμε και σε σημαντικές πρωτοβουλίες στην περιοχή των Βαλκανίων, σε διμερές, τριμερές, αλλά και τετραμερές επίπεδο.»
Ο Ζόραν Ζάεφ από την δική του πλευρά εξήγησε ότι «Η πλειοψηφία των πολιτών και στις δύο χώρες θέλουν να έχουν κοντινές και φιλικές σχέσεις με αμοιβαία συνεργασία. Θέλουμε να είμαστε εταίροι στην Ε.Ε και θέλουμε να είμαστε και σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπίσουμε όλο το πλαίσιο των δυσκολιών στη δύσκολη εποχή που ζούμε.
Ο Ζόραν Ζάεφ από την δική του πλευρά εξήγησε ότι «Η πλειοψηφία των πολιτών και στις δύο χώρες θέλουν να έχουν κοντινές και φιλικές σχέσεις με αμοιβαία συνεργασία. Θέλουμε να είμαστε εταίροι στην Ε.Ε και θέλουμε να είμαστε και σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπίσουμε όλο το πλαίσιο των δυσκολιών στη δύσκολη εποχή που ζούμε.
Έχουμε καταδείξει στο παρελθόν, όταν και οι δύο χώρες αντιμετώπιζαν σοβαρές προκλήσεις, ότι μπορούμε να δουλέψουμε από κοινού για να εξυπηρετήσουμε τα κοινά μας συμφέροντα.
Εμείς, ως Πρωθυπουργοί, έχουμε το πολιτικό όραμα, την αίσθηση ευθύνης και το κουράγιο για να βρούμε μία λύση σε ένα τόσο μακροχρόνιο πρόβλημα που υπάρχει εδώ και 25 χρόνια. Ήρθε η στιγμή να βρούμε μία λύση, γιατί είναι ζωτικής σημασίας για την προοπτική μας ως προς την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Η τελική λύση πρέπει να είναι αποδεκτή και από τις δύο μεριές. Πρέπει να φροντίσουμε τα συμφέροντα και των δύο. Η λύση πρέπει να λαμβάνει υπ΄όψιν της την εθνική αξιοπρέπεια των λαών μας. Για να δείξουμε πρακτικά ότι είμαστε δεσμευμένοι να βρούμε λύση, η χώρα μου, ανακοινώνω ότι θα αλλάξει το όνομα του αεροδρομίου και των λεωφόρων Η δράση μας δείχνει την καλή μας πίστη. Αυτό καταδεικνύει το γεγονός ότι δεν έχουμε αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος του γείτονά μας. Όλα αυτά θα μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με την ΕΕ και άλλους διεθνείς Οργανισμούς. Με τον Αλέξη, τον Πρωθυπουργό Τσίπρα, συζητήσαμε ήδη γι αυτό.»
Μια χαρά τα είπανε. Ισχυρίστηκαν πώς και οι «δύο λαοί» θέλουν να είναι μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και γι‘ αυτό πρέπει να απαλλαγούνε από τις παλιές παθογένειες των Βαλκανίων, τους εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς.
Θα ήταν καλά, πολύ καλά όλα αυτά και ελπιδοφόρα αν όλη αυτή η «πρόοδος» δεν είχε επιβληθεί από ΗΠΑ και ΕΕ. Αν ρίξετε μια ματιά στο τι λένε, και πως αναπτύσσουν τα σχέδια τους, οι ειδικοί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, θα διαπιστώσετε εύκολα ότι ακριβώς αυτό θέλουν. Να ξεμπερδεύουν με τα Βαλκάνια, τους αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς τους, να γίνουν όλα μέλη του ΝΑΤΟ (ως ομπρέλα ασφάλειας και άμυνας) και της ΕΕ ώστε να επιταχυνθεί και επιτευχθεί ο εκσυγχρονισμός τους και η ένταξη τους στην ελεύθερη αγορά κεφαλαίων και προϊόντων. Οι διάφορες συμφωνίες συνεργασίας που υπογράφει τελευταία η κυβέρνηση [μια ματιά στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως καθώς και στα πρακτικά της Βουλής θα; σας πείσει] εντάσσονται στην όλο και πιο σφιχτό δέσιμο των χωρών της Περιοχής (Βαλκάνια και Μεσόγειο) μεταξύ τους και βεβαίως με τα συμφέροντα του κυρίαρχου μπλοκ παγκόσμιας ηγεμονίας ΗΠΑ-ΕΕ. Αυτοί οι μεγάλοι οργανισμοί του ιμπεριαλισμού ΝΑΤΟ και ΕΕ – όπως και όλοι οι παρεπόμενοι τους – ως παιδονόμοι υποχρεώνουν τις μικρές και αδύναμες χώρες, να πάψουν να τσακώνονται για «ξεπερασμένα» ζητήματα – όπως αυτό του Μακεδονικού – και να κάτσουν να τα «βρούνε». Μόνο έτσι θα γίνουν μέλη του κλάμπ ΕΕ και ΝΑΤΟ [όσες δεν είναι και θέλουν].
Θα ήταν καλά, πολύ καλά όλα αυτά και ελπιδοφόρα αν όλη αυτή η «πρόοδος» δεν είχε επιβληθεί από ΗΠΑ και ΕΕ. Αν ρίξετε μια ματιά στο τι λένε, και πως αναπτύσσουν τα σχέδια τους, οι ειδικοί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, θα διαπιστώσετε εύκολα ότι ακριβώς αυτό θέλουν. Να ξεμπερδεύουν με τα Βαλκάνια, τους αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς τους, να γίνουν όλα μέλη του ΝΑΤΟ (ως ομπρέλα ασφάλειας και άμυνας) και της ΕΕ ώστε να επιταχυνθεί και επιτευχθεί ο εκσυγχρονισμός τους και η ένταξη τους στην ελεύθερη αγορά κεφαλαίων και προϊόντων. Οι διάφορες συμφωνίες συνεργασίας που υπογράφει τελευταία η κυβέρνηση [μια ματιά στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως καθώς και στα πρακτικά της Βουλής θα; σας πείσει] εντάσσονται στην όλο και πιο σφιχτό δέσιμο των χωρών της Περιοχής (Βαλκάνια και Μεσόγειο) μεταξύ τους και βεβαίως με τα συμφέροντα του κυρίαρχου μπλοκ παγκόσμιας ηγεμονίας ΗΠΑ-ΕΕ. Αυτοί οι μεγάλοι οργανισμοί του ιμπεριαλισμού ΝΑΤΟ και ΕΕ – όπως και όλοι οι παρεπόμενοι τους – ως παιδονόμοι υποχρεώνουν τις μικρές και αδύναμες χώρες, να πάψουν να τσακώνονται για «ξεπερασμένα» ζητήματα – όπως αυτό του Μακεδονικού – και να κάτσουν να τα «βρούνε». Μόνο έτσι θα γίνουν μέλη του κλάμπ ΕΕ και ΝΑΤΟ [όσες δεν είναι και θέλουν].
Δεν είναι συνεπώς η ικανότητα ή η «μαγκιά» του Τσίπρα, που παρουσιάζεται ως νέος πολιτικός που έχει τα θάρρος κλπ κλπ – που τα Σκόπια σήμερα είναι μάλλον έτοιμα να ρίξουν νερό στο κρασί του αλυτρωτισμού τους. Τα χρόνια του ξέφρενου εθνικισμού τους – τότε που έσπασαν τα δεσμά τους με την ενωμένη Γιουγκοσλαβία και είχαν ανάγκη να εφεύρουν μια «εθνική» ταυτότητα για να δικαιολογήσουν την χωριστή ύπαρξη τους – μάλλον ξεφούσκωσε. Απέδωσε ό,τι ήτανε να αποδώσει αλλά τώρα τους έγινε εμπόδιο για να πάνε παραπέρα, να χωθούν βαθειά στην αγκαλιά του ιμπεριαλιστή προστάτη. Αν θέλουν οικονομική πρόοδο και ομπρέλα αμυντικής ασφάλειας ο δρόμος είναι ΕΕ και ΝΑΤΟ. Διαφορετικά μπορεί να σας φάει ο λύκος ή μάλλον η αρκούδα.
Θα μου πείτε και γιατί τώρα γίνονται αυτά; Γιατί αρχικά οι Δυτικοί δεν ήθελαν να τους τρομάξουν. Μόλις τα παιδιά είχαν φύγει από το «σπίτι» - που έτσι κι αλλιώς τους γκρέμισαν με βόμβες -, οι φίλοι τους είχαν βουλιάξει σε εμφύλιους πολέμους, αυτοί ήταν μικροί και ασήμαντοι εκείνη την στιγμή. Τους άφησαν να παίζουν με το όνομα και να εκνευρίζουν τους γείτονες. Τώρα, όμως, τα πράγματα έχουν σοβαρέψει. Υπάρχουν αλλαγές γεωπολιτικές και ίσως και γεωστρατηγικές. Οι μεγάλοι «παίκτες» έχουν ανάγκη από συγκέντρωση στους στόχους όσο το δυνατόν πιο απερίσπαστοι και με ήσυχο κεφάλι. Πρέπει λοιπόν να λύσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο ήσυχα τα περιφερειακά προβλήματα τους. Το Σκοπιανό-Μακεδονικό π.χ.. Φαντάζει τώρα πιο εύκολο. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να πει ναι σε όλα τα μεγάλα και δύσκολα για τον λαό και την χώρα προβλήματα. Το έχει αποδείξει εδώ και τρία χρόνια. Δεν είναι καθόλου αριστερή στην πράξη αλλά έχει κατορθώσει να νεκρώσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Τα Σκόπια δεν αποτελούν εμπόδιο. Αρκεί η κυβέρνηση του να απαλλαγεί από τις δικές της ιδεοληψίες που καλλιέργησαν οι νέες ελίτ τους τόσα χρόνια και στον λαό τους.
Θα μου πείτε και γιατί τώρα γίνονται αυτά; Γιατί αρχικά οι Δυτικοί δεν ήθελαν να τους τρομάξουν. Μόλις τα παιδιά είχαν φύγει από το «σπίτι» - που έτσι κι αλλιώς τους γκρέμισαν με βόμβες -, οι φίλοι τους είχαν βουλιάξει σε εμφύλιους πολέμους, αυτοί ήταν μικροί και ασήμαντοι εκείνη την στιγμή. Τους άφησαν να παίζουν με το όνομα και να εκνευρίζουν τους γείτονες. Τώρα, όμως, τα πράγματα έχουν σοβαρέψει. Υπάρχουν αλλαγές γεωπολιτικές και ίσως και γεωστρατηγικές. Οι μεγάλοι «παίκτες» έχουν ανάγκη από συγκέντρωση στους στόχους όσο το δυνατόν πιο απερίσπαστοι και με ήσυχο κεφάλι. Πρέπει λοιπόν να λύσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο ήσυχα τα περιφερειακά προβλήματα τους. Το Σκοπιανό-Μακεδονικό π.χ.. Φαντάζει τώρα πιο εύκολο. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να πει ναι σε όλα τα μεγάλα και δύσκολα για τον λαό και την χώρα προβλήματα. Το έχει αποδείξει εδώ και τρία χρόνια. Δεν είναι καθόλου αριστερή στην πράξη αλλά έχει κατορθώσει να νεκρώσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Τα Σκόπια δεν αποτελούν εμπόδιο. Αρκεί η κυβέρνηση του να απαλλαγεί από τις δικές της ιδεοληψίες που καλλιέργησαν οι νέες ελίτ τους τόσα χρόνια και στον λαό τους.
Το πράγμα είναι πολύ πιο δύσκολο με την λύση του Κυπριακού γιατί εμπλέκεται η Τουρκία. Άλλο μέγεθος, άλλη γεωπολιτική θέση και ρόλος – ο μακαρίτης Χάντινγκτον τα είχε γράψει στο πασίγνωστο βιβλίο του για «Τον πόλεμο των πολιτισμών» και τα είχε επαναλάβει σε μια ομιλία του στην Κωνσταντινούπολη (την είχε δημοσιεύσει η ελληνική έκδοση του MONTHLY REVIEW – Μηνιαία Επιθεώρησητχ 10 Οκτώβριος 2005.Στην ΜΕ είχαν δημοσιευτεί και άλλα σχετικά άρθρα σχετικά με την γεωπολιτική, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και την Τουρκία)). Ως φαίνεται τώρα Το πάνω χέρι τόχουν πάρει οι εθνικιστές-ισλαμιστές που θέλουν να παίξουν ρόλο αναβαθμισμένο γεωπολιτικό εκμεταλλευόμενοι τις ανακατατάξεις στην περιοχή τους και στην μέση ασιατική ήπειρο. Τους έχουν ανάγκη και οι Δυτικοί και από την μεριά της Ρωσίας. Η σύγκρουση τους με τις ΗΠΑ θα φανεί πως θα καταλήξει. Χρόνια τώρα πάντως τους ανέχονται να επεμβαίνουν στην Κύπρο ατιμώρητα, να γράφουν στα παλιά τους παπούτσια τα ψηφίσματα του Σ.Α του ΟΗΕ και τις αποφάσεις του, να αναμειγνύονται σε διπλανούς πολέμους, να πολεμάνε με τους Κούρδους κλπ. Δεν είναι εύκολο να λυθεί συνεπώς το Κυπριακό και δεν φαίνεται παρά μόνο αν η Ελληνική πλευρά παραδοθεί εντελώς και μαζί το όποιο όνειρο λαού και κεφαλαίου.
Καμιά θριαμβολογία για την πιθανή λύση του Μακεδονικού – Σκοπίων, που είναι βέβαιο πως η κυβέρνηση και ο Τσίπρας θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν. Γιατί αυτό θα σημαίνει πως τελικά κάπως αλλιώς θα πληρώσουμε το μάρμαρο.
ΟΤΑΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ αυτών που ασκούν ή διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια κυριαρχία: εξουσία ή ηγεμονία ή συγκυριαρχία, δηλαδή εμπλέκονται σε σοβαρά γεωπολιτικά σχέδια, και οι «μικρές» ή «αδύναμες» χώρες οφείλουν να συμμορφωθούν στις αποφάσεις και τα σχέδια τους, τότε τι γίνεται;
Τότε κρίνονται οι πολιτικές ηγεσίες τους, οι πνευματικοί «ταγοί» τους, οι τάξεις και οι κοινωνικές ομάδες, η ίδια η ετοιμότητα, το ήθος, το σθένος και η ετοιμότητα του λαού να υπερασπίσει την ύπαρξη του, την αξιοπρέπεια και την τιμή του. Τότε κρίνονται τα πάντα και όλοι τους.
Κάποτε ο Λένιν αναγκάστηκε να ομολογήσει «Πόσο είναι λυπηρό, που οι λαϊκές μάζες δεν μπορούν να διαβάζουν ούτε τα βιβλία για την ιστορία της διπλωματίας, ούτε τα κύρια άρθρα των καπιταλιστικών εφημερίδων ! Και είναι ακόμα πιο λυπηρό – η λέξη αυτή, εξάλλου, είναι πολύ ήπια στην προκείμενη περίπτωση – που οι υπουργοί των κομμάτων των σοσιαλιστών-επαναστατών και των μενσεβίκων σοσιαλδημοκρατών μαζί με τους υπουργοποιήσιμους συναδέλφους τους αποσιωπούν ορισμένα πολύ γνωστά σε αυτούς γεγονότα αυτής της ιστορίας και ορισμένα πολύ γνωστά σε αυτούς άρθρα των «μεγάλων ανδρών» του διπλωματικού κόσμου» και ακόμα να παραδεχτεί πως «Δεν υπάρχει πιο λαθεμένη και πιο επιζήμια ιδέα από την απόσπαση της εξωτερικής πολιτικής από την εσωτερική». Νωρίτερα στην «Ιδρυτική διακήρυξη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών» που είχαν γράψει οι Μαρξ-Ένγκελς ανασκοπώντας τις εξελίξεις στην Ευρώπη έγραφαν πώς η εργατική τάξη έχει «καθήκον να διεισδύει στα μυστικά της διεθνούς πολιτικής, να επιτηρεί τις διπλωματικές πράξεις των αντίστοιχων κυβερνήσεων της, αν παρουσιαστεί ανάγκη να αντιδρά σ’ αυτές, με κάθε δυνατό μέσο και όταν είναι ανίκανη να τις αποτρέπει, να ενώνεται για ταυτόχρονες καταγγελίες και για να επιβάλλει τους απλούς νόμους της ηθικής και της δικαιοσύνης, που θα έπρεπε να διέπουν τις αμοιβαίες σχέσεις των χωριστών ατόμων, σαν υπέρτατους νόμους των σχέσεων ανάμεσα στα έθνη.
Τότε κρίνονται οι πολιτικές ηγεσίες τους, οι πνευματικοί «ταγοί» τους, οι τάξεις και οι κοινωνικές ομάδες, η ίδια η ετοιμότητα, το ήθος, το σθένος και η ετοιμότητα του λαού να υπερασπίσει την ύπαρξη του, την αξιοπρέπεια και την τιμή του. Τότε κρίνονται τα πάντα και όλοι τους.
Κάποτε ο Λένιν αναγκάστηκε να ομολογήσει «Πόσο είναι λυπηρό, που οι λαϊκές μάζες δεν μπορούν να διαβάζουν ούτε τα βιβλία για την ιστορία της διπλωματίας, ούτε τα κύρια άρθρα των καπιταλιστικών εφημερίδων ! Και είναι ακόμα πιο λυπηρό – η λέξη αυτή, εξάλλου, είναι πολύ ήπια στην προκείμενη περίπτωση – που οι υπουργοί των κομμάτων των σοσιαλιστών-επαναστατών και των μενσεβίκων σοσιαλδημοκρατών μαζί με τους υπουργοποιήσιμους συναδέλφους τους αποσιωπούν ορισμένα πολύ γνωστά σε αυτούς γεγονότα αυτής της ιστορίας και ορισμένα πολύ γνωστά σε αυτούς άρθρα των «μεγάλων ανδρών» του διπλωματικού κόσμου» και ακόμα να παραδεχτεί πως «Δεν υπάρχει πιο λαθεμένη και πιο επιζήμια ιδέα από την απόσπαση της εξωτερικής πολιτικής από την εσωτερική». Νωρίτερα στην «Ιδρυτική διακήρυξη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών» που είχαν γράψει οι Μαρξ-Ένγκελς ανασκοπώντας τις εξελίξεις στην Ευρώπη έγραφαν πώς η εργατική τάξη έχει «καθήκον να διεισδύει στα μυστικά της διεθνούς πολιτικής, να επιτηρεί τις διπλωματικές πράξεις των αντίστοιχων κυβερνήσεων της, αν παρουσιαστεί ανάγκη να αντιδρά σ’ αυτές, με κάθε δυνατό μέσο και όταν είναι ανίκανη να τις αποτρέπει, να ενώνεται για ταυτόχρονες καταγγελίες και για να επιβάλλει τους απλούς νόμους της ηθικής και της δικαιοσύνης, που θα έπρεπε να διέπουν τις αμοιβαίες σχέσεις των χωριστών ατόμων, σαν υπέρτατους νόμους των σχέσεων ανάμεσα στα έθνη.
Ο αγώνας για μια τέτοια εξωτερική πολιτική αποτελεί ένα μέρος του γενικού αγώνα για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης»
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Μα ο λόγος. η αφορμή είναι η συζήτηση που γίνεται πάλι για το «Μακεδονικό» όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Δυστυχώς οι λαϊκές μάζες, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, η αγρότες, αλλά και πάρα πολλοί από αυτούς που αποτελούν την πολιτική ηγεσία του τόπου, τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, τους δημοσιογράφους κλπ, και ιδιαίτερα η νεολαία, δεν ασχολούνται σοβαρά το με το πρόβλημα είτε γιατί δεν θέλουν να ξέρουν, είτε δεν μπορούν [για διάφορους λόγους], είτε γιατί η κυρίαρχη ιδεολογία – αυτή η μετα-μοντέρνα – που έχει επίμονα και πολύπλευρα / πολύτροπα διαδοθεί και γίνει αποδεκτή με κύριους άξονες της την αποδοχή της παγκοσμιοποίησης που τάχα καθιστά παρωχημένες τις ιδέες του έθνους κλπ κλπ άρα και περιττό το ενδιαφέρον για την ονομασία των Σκοπίων.
Αυτά όλα τα θεωρούν «αναχρονισμούς», αιτίες που οδηγούν στο μίσος μεταξύ των λαών κλπ κλπ. Την δε Ιστορία ένα βάρος που μας πιέζει πια χωρίς λόγο.
Δεν έχουν, προφανώς, την ώρα και την όρεξη – ή θέλετε την περιέργεια – να διαβάσουν τις λένε για όλα αυτά οι διανοητές, οι σχεδιαστές και οι εκτελεστές της εξωτερικής πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων – αυτών δηλαδή που ασκούν την παγκόσμια ηγεμονία (ΗΠΑ) ή αυτών που την άσκησαν στο παρελθόν ή διεκδικούν σήμερα ένα κομμάτι από / ή συμμετοχή σε αυτήν.
Αυτά όλα τα θεωρούν «αναχρονισμούς», αιτίες που οδηγούν στο μίσος μεταξύ των λαών κλπ κλπ. Την δε Ιστορία ένα βάρος που μας πιέζει πια χωρίς λόγο.
Δεν έχουν, προφανώς, την ώρα και την όρεξη – ή θέλετε την περιέργεια – να διαβάσουν τις λένε για όλα αυτά οι διανοητές, οι σχεδιαστές και οι εκτελεστές της εξωτερικής πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων – αυτών δηλαδή που ασκούν την παγκόσμια ηγεμονία (ΗΠΑ) ή αυτών που την άσκησαν στο παρελθόν ή διεκδικούν σήμερα ένα κομμάτι από / ή συμμετοχή σε αυτήν.
Αν είχαν κάνει τον κόπο να διαβάσουν κάποιους από αυτούς τους «διανοητές» του ιμπεριαλισμού θα είχαν διαπιστώσει ότι τα τοπικά εθνικά συμφέροντα, οι τοπικοί / εθνικοί πολιτισμοί και παραδόσεις, η ιστορία των εθνών και λαών, αποτελούν εμπόδια για την εξάπλωση και αδιατάραχτή κυριαρχία τους – των ΗΠΑ πρώτα από όλες.
Λίγο να ξεσκονίζανε τα βιβλία της ιστορίας π.χ. θα βλέπανε – η αλήθεια είναι πως τώρα αρκετοί να επαναφέρουν στην επιφάνεια – το «μακεδονικό έθνος» ήτανε μια επινόηση του στρατάρχη Τίτο. Για δικούς του λόγους: να τακτοποιήσει την εξουσία στην Νέα Γιουγκοσλαβία που ήτανε πολυεθνική και οι ισορροπίες εντός της δύσκολες. Όταν έδωσε το όνομα «Μακεδονία» σε μια από τις δημοκρατίες του, υπήρξε αντίδραση από το STATE DEPARTMENT .Θεώρησε την ονομασία ότι θα δημιουργήσει προβλήματα εθνικών διεκδικήσεων από πλευράς Τίτο. Τελικά έγινε το χατίρι του Τίτο μια και είχε «αποδράσει» από την επιρροή της ΕΣΣΔ. Κι έγινε βεβαίως και αποδεκτή κι από την κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή. Δεν μπορούσε να φέρει αντιρρήσεις στις αποφάσεις των ΗΠΑ [τον πνεύμονα που κράτησε και κρατούσε στη ζωή το αστικό σύστημα στην χώρα]. Να μην ξεχνιόμαστε όμως, είχε βάλει στην όλη υπόθεση το χεράκι της και η Κομιντέρν και το ημέτερο ΚΚΕ. Γνωστά πράγματα αλλά που θέλουνε να τα ξχνάμε.
Λίγο να ξεσκονίζανε τα βιβλία της ιστορίας π.χ. θα βλέπανε – η αλήθεια είναι πως τώρα αρκετοί να επαναφέρουν στην επιφάνεια – το «μακεδονικό έθνος» ήτανε μια επινόηση του στρατάρχη Τίτο. Για δικούς του λόγους: να τακτοποιήσει την εξουσία στην Νέα Γιουγκοσλαβία που ήτανε πολυεθνική και οι ισορροπίες εντός της δύσκολες. Όταν έδωσε το όνομα «Μακεδονία» σε μια από τις δημοκρατίες του, υπήρξε αντίδραση από το STATE DEPARTMENT .Θεώρησε την ονομασία ότι θα δημιουργήσει προβλήματα εθνικών διεκδικήσεων από πλευράς Τίτο. Τελικά έγινε το χατίρι του Τίτο μια και είχε «αποδράσει» από την επιρροή της ΕΣΣΔ. Κι έγινε βεβαίως και αποδεκτή κι από την κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή. Δεν μπορούσε να φέρει αντιρρήσεις στις αποφάσεις των ΗΠΑ [τον πνεύμονα που κράτησε και κρατούσε στη ζωή το αστικό σύστημα στην χώρα]. Να μην ξεχνιόμαστε όμως, είχε βάλει στην όλη υπόθεση το χεράκι της και η Κομιντέρν και το ημέτερο ΚΚΕ. Γνωστά πράγματα αλλά που θέλουνε να τα ξχνάμε.
Ο κίνδυνος να προκληθούν εθνικά-επεκτατικά προβλήματα από ονομασίες κρατών ήταν και τότε και τώρα γνωστές. Π.χ. στις 21 Οκτωβρίου του 1918 αυστριακοί βουλευτές οι οποίοι, πρέπει να τονιστεί, είχαν εκλεχτεί τελευταία φορά το....... 1911(αυτό πρέπει ν' αναφέρεται), συγκροτήθηκαν ως "Εθνοσυνέλευση του Ανεξάρτητου Γερμανικού-Αυστριακού κράτους" και μετά από την παραίτηση του Καρόλου του Α!, στις 12 του Νοέμβρη ψήφισαν με σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία, τον διάταγμα - νόμο "Νόμος αναφορικά με την κρατική και κυβερνητική μορφή της Γερμανοαυστρίας (έτσι αναφέρεται πλέον με μια λέξη κι όχι με το συνδετικό Γερμανία-Αυστρία) ο οποίος περιείχε τα εξής δύο άρθρα.
Άρθρο 1. Η Γερμανοαυστρία είναι Δημοκρατία. Όλες οι εξουσίας πηγάζουν από τον λαό
Άρθρο 2. Η Γερμανοαυστρία είναι μέρος της Γερμανικής Δημοκρατίας. Ειδικοί νόμοι καθορίζουν τα της συμμετοχής της Γερμανοαυστρίας στην διαμόρφωση των νόμων και διοίκηση της Γερμανικής Δημοκρατίας καθώς και για την διεύρυνση των πεδίων ισχύος των νόμων και θεσμών της Γερμανικής Δημοκρατίας επί της Γερμανοαυστρίας...
Με τις συνθήκες του Saint Germain και των Βερσαλλιών, που έγιναν αποδεκτές και εγκρίθηκαν από τους αυστριακούς στις 19.09.1919, καταργήθηκαν αυτές οι διατάξεις το κράτος ονομάστηκε απλά Αυστρία, και απαγορεύτηκε η ένωση με την Γερμανία "εκτός και εάν συμφωνήσει η Κ.Ε.". Και στις δύο συμφωνίες αναφέρεται ρητά η απαγόρευση ένωσης - προσάρτησης και παρ όλο που η ιδέα του ενιαίου κράτους είχε απορριφτεί, η διαγραφή του προσωνυμίου γερμανική κλπ, στηρίχτηκε στον αλυτρωτισμό που φέρνει μαζί του ο όρος Γερμανία Γερμανικό κλπ....
Με τις συνθήκες του Saint Germain και των Βερσαλλιών, που έγιναν αποδεκτές και εγκρίθηκαν από τους αυστριακούς στις 19.09.1919, καταργήθηκαν αυτές οι διατάξεις το κράτος ονομάστηκε απλά Αυστρία, και απαγορεύτηκε η ένωση με την Γερμανία "εκτός και εάν συμφωνήσει η Κ.Ε.". Και στις δύο συμφωνίες αναφέρεται ρητά η απαγόρευση ένωσης - προσάρτησης και παρ όλο που η ιδέα του ενιαίου κράτους είχε απορριφτεί, η διαγραφή του προσωνυμίου γερμανική κλπ, στηρίχτηκε στον αλυτρωτισμό που φέρνει μαζί του ο όρος Γερμανία Γερμανικό κλπ....
Θυμόμαστε ακόμα ότι η Γαλλία προκειμένου να δεχτεί την είσοδο της Αγγλίας στην ΕΟΚ απέρριψε την ονομασία της Μεγάλη Βρετανία (G.B.) μιας και αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει συνειρμικές αντιδράσεις- διασυνδέσεις με την υπάρχουσα γαλλική Βρετάνη (απ όπου και το Βρετανία βέβαια), "θέση"!!. Τελικά η είσοδος έγινε με το όνομα Ενωμένο Βασίλειο (UK) και με αυτό την βρίσκουμε τόσο στα έγγραφα της ΕΕ όσο και σε κάθε άλλη διεθνή εκδήλωση.
Για ποιο λόγο λοιπόν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το ΠΑΣΟΚ και ύστερα δεν επικαλούνται το ήδη «δεδικασμένο» και δέχονται μεσολαβητές τύπου Νίμιτς και Όουεν; Γιατί δεν κόβουν την συζήτηση από την αρχή υπενθυμίζοντας αυτά τα δύο απλά παραδείγματα;
Διότι αυτό που ενδιαφέρει και τις ΗΠΑ είναι ο κόσμος να γίνει μια σαλάτα, χωρίς ίχνος ιστορίας, εθνικών αναμνήσεων κλπ κλπ – όπως το ονειρευότανε ο Καρλ Πόππερ στην «Ανοιχτή κοινωνία και τους εχθρούς της» κι όπως το έχει επαναλάβει - και αυτό ακολουθείται – ο μακαρίτης πια Ζπίγκνιου Μπρεζίνσκι («Η Μεγάλη Σκακιέρα).
Στην ίδια ψευδοδιεθνιστική λογική κινούνται και οι δικοί μας εθνομηδενιστές και ψευτο-διεθνιστές και διάφοροι συνηθισμένοι έτσι κι αλλιώς στην λογοκλοπή.
Για ποιο λόγο λοιπόν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το ΠΑΣΟΚ και ύστερα δεν επικαλούνται το ήδη «δεδικασμένο» και δέχονται μεσολαβητές τύπου Νίμιτς και Όουεν; Γιατί δεν κόβουν την συζήτηση από την αρχή υπενθυμίζοντας αυτά τα δύο απλά παραδείγματα;
Διότι αυτό που ενδιαφέρει και τις ΗΠΑ είναι ο κόσμος να γίνει μια σαλάτα, χωρίς ίχνος ιστορίας, εθνικών αναμνήσεων κλπ κλπ – όπως το ονειρευότανε ο Καρλ Πόππερ στην «Ανοιχτή κοινωνία και τους εχθρούς της» κι όπως το έχει επαναλάβει - και αυτό ακολουθείται – ο μακαρίτης πια Ζπίγκνιου Μπρεζίνσκι («Η Μεγάλη Σκακιέρα).
Στην ίδια ψευδοδιεθνιστική λογική κινούνται και οι δικοί μας εθνομηδενιστές και ψευτο-διεθνιστές και διάφοροι συνηθισμένοι έτσι κι αλλιώς στην λογοκλοπή.
Ανάρτηση από: https://istrilatis.blogspot.gr
