Τα συλλαλητήρια και η υστερία της αριστεράς

Πίνακας του Ντιέγκο Ριβέρα όπου διακρίνονται στο κέντρο οι Στάλιν (με την ματωμένη αξίνα), ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι.

Για άλλη μια φορά η αριστερά στον ρόλο της ουράς του Σύριζα.

Του Γιάννη Ξένου από την Ρήξη φ. 141. 

«Μήπως ορισμένοι, γνωρίζοντας πολύ καλά τι έρχεται, έσπευσαν να αλλάξουν τις πάγιες θέσεις τους μπας και βρουν κάλυψη στους ετερόκλητους όχλους των συλλαλητηρίων;»
Απόσπασμα από την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα (12-2-18)

Το Μακεδονικό αποτελεί ένα από τα δύο (το άλλο είναι η Μικρασιατική Εκστρατεία) προπατορικά αμαρτήματα της ελληνικής αριστεράς. Από την γέννηση του ΚΚΕ, το 1918, έως και σήμερα, με κλιμακώσεις και υφέσεις, φέρει το άγος του Μακεδονικού. Έως το 1935 η γραμμή του ΚΚΕ περί ανεξάρτητης Μακεδονίας – Θράκης ήταν η καίρια αιτία για την πολιτική ανυποληψία του και αποτελούσε και δικαιολογία για τις διώξεις που υφίσταντο τα μέλη του. Το 1949, η επιστροφή στη θέση του Μεσοπολέμου για τη Μακεδονία ήταν από τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο του ΔΣΕ.

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, όλο και συχνότερα διαπιστώνεται ότι η ελληνική αριστερά επιστρέφει σε θέσεις του Μεσοπολέμου, τώρα το βλέπουμε αυτό και στο Μακεδονικό. Μετά την εγκατάλειψη της θεωρίας της εξάρτησης (ότι η Ελλάδα είναι μια εξαρτημένη χώρα) και την αντικατάστασή της από τη θεωρία ότι η Ελλάδα είναι η ιμπεριαλιστική χώρα των Βαλκανίων στις αρχές του ’90, έως τις θεωρίες που διακινούν διάφοροι «αντιφάδες», ότι η Ελλάδα περικυκλώνει (!) την Τουρκία, τώρα η αναζωπύρωση του Μακεδονικού και η στάση του συνόλου της αριστεράς (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) την απαξιώνει ταχύτερα στο λαϊκό στοιχείο.
Η αριστερά στο σύνολό της, τις τρεις εβδομάδες που το Μακεδονικό ήταν πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη, πριν επισπευσθεί το σκάνδαλο της Νοβάρτις και η τουρκική επιθετικότητα στα Ίμια βάλει τα πράγματα στη θέση τους, για άλλη μια φορά, όπως και στο δημοψήφισμα του 2015, στοιχίστηκε πίσω από τον Σύριζα. Ως προς αυτό, όπως και τον Ιούλιο του 2015, ο Σύριζα είναι ο μόνος κερδισμένος.
Ακόμα και το ΚΚΕ, που στο δημοψήφισμα κράτησε θετική στάση με την αποχή, τώρα μεταβλήθηκε σε βαστάζο του Σύριζα. Ενώ αρχικά τόνιζε τη θέση για ονομασία με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό, αφού πρώτα τα Σκόπια αποβάλλουν τις αλυτρωτικές βλέψεις τους, με την πάροδο των ημερών στόχευε ολοένα και περισσότερο τα συλλαλητήρια. Αποκορύφωμα οι επιθέσεις στο συλλαλητήριο της Αθήνας από τον ίδιο τον γ.γ. του, Δ. Κουτσούμπα, που σε συνέντευξή του στο Ντοκουμέντο (διάλεξε το κατάλληλο κυβερνητικό φύλλο), στην ερώτηση πώς κρίνει την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο, έσταξε χολή:
«Το συλλαλητήριο αυτό, όπως και το αντίστοιχο της Θεσσαλονίκης, τόσο από την άποψη των διοργανωτών, όσο και από την άποψη των ομιλιών, των συνθημάτων και του περιεχόμενου, εκθείαζε τον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία, έδινε άλλοθι στον σκοταδισμό, τον φασισμό και τον ναζισμό, καλλιεργούσε τον αλυτρωτισμό σε βάρος γειτονικών λαών, έριχνε νερό στο μύλο του αποπροσανατολισμού του λαού με την ονοματολογία».
Στο ίδιο μήκος κύματος και η ιστοσελίδα του κόμματος, 902.gr. Το ρεπορτάζ για το συλλαλητήριο της Αθήνας είναι σαν να το αντέγραψαν από την Αυγή. Ξεκινούσε λέγοντας: «Με σαφώς μικρότερη συμμετοχή απ’ αυτή που ανακοίνωναν τις προηγούμενες μέρες οι διοργανωτές, ολοκληρώθηκε το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα», και συνέχιζε αναπαράγοντας αυτολεξεί τις ανακοινώσεις του Τόσκα: «Τα πούλμαν που μετέφεραν οργανωμένα διαδηλωτές από την επαρχία υπολογίζονται σε 280». Ενώ τους ενόχλησε ότι, ανάμεσα στις πολυάριθμες ελληνικές σημαίες, υπήρξαν και πολλές σημαίες του Βυζαντίου!
Σε πολύ πιο επιθετικό τόνο κινήθηκαν οι ζντανοφικοί κεκράχτες του κόμματος, Νίκος Μπογιόπουλος και Θύμιος Καλαμούκης. Τα βέλη τους στράφηκαν κυρίως κατά του Μίκη Θεοδωράκη, ξεχνώντας ότι μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο το φεστιβάλ της ΚΝΕ τον είχε τιμήσει, σφραγίζοντας έτσι μια επαναπροσέγγιση μαζί του. Για τον Μπογιόπουλο, ο Μ. Θεοδωράκης ήταν ο αποκλειστικά υπεύθυνος που «ακούγονταν οι μελοποιημένοι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου και από κάτω χόρευαν ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης και οι Παναγιώταροι». Θα αντιτείνει κάποιος που συμμετείχε στο συλλαλητήριο ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ, ότι οι χρυσαυγίτες βρίσκονταν μακριά από τον χώρο της ομιλίας, με μια ολιγάριθμη ομάδα χωρίς πανό, σημαίες και άλλα διακριτικά, αλλά αυτό δεν έχει καμιά αξία για τον Μπογιόπουλο και το παράλληλο σύμπαν του. Ο Θύμιος Καλαμούκης, ιθύνων νους της Ελληνοφρένειας, από την εκπομπή του ευχαρίστησε τον Μ. Θεοδωράκη για όσα του πρόσφερε και τον «αποχαιρέτισε»:
«Τον ευχαριστώ που μου έδειξε τι σημαίνει κατάντια. Πόσο εύκολα κατρακυλάς σε αυτήν όταν δεν έχεις ρίζες. Όχι όταν δεν έχεις παρελθόν, όταν δεν έχεις ρίζες βαθιές και γερές. Πόσο απεχθές είναι να σε αγκαλιάζει το παπαδαριό, να σε χειροκροτεί το φασισταριό, να σε χρησιμοποιεί δημοσιογραφικό αληταριό. Που μου θύμισε ότι η φράση ενότητα του λαού είναι κίβδηλη… Ότι οι μπαρούφες περί εθνικής ενότητας κρύβουν τη λύσσα των λύκων απέναντι στο πρόβατο…».
Περιττό να γράψουμε ότι από, τη Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου και για δέκα μέρες η εκπομπή βυσσοδομούσε κατά του Θεοδωράκη.
Και αν η στάση του ΚΚΕ ήταν μια μικρή έκπληξη για ορισμένους που παραμυθιάζονται από την τακτική του –μια στο καρφί και μια στο πέταλο–, καθόλου δεν εκπλαγήκαμε από τη στάση του αριστερισμού και των αντεξουσιαστών. Η ΛΑΕ, ενώ αρχικά, μέσω του επικεφαλής της, Π. Λαφαζάνη, είχε συμπαθητική στάση, γρήγορα αναδιπλώθηκε μια και υπερίσχυσε στο εσωτερικό της, για άλλη μια φορά στα εθνικά θέματα, η γραμμή της ΔΕΑ. Χαρακτήρισε τα συλλαλητήρια φασιστικές μαζώξεις και απέδειξε ότι «το αίμα νερό δεν γίνεται», παραμένοντας εφεδρεία του Σύριζα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που είχε να ακουστεί πολιτικά από το δημοψήφισμα του 2015, πρωτοστάτησε κατά των συλλαλητηρίων και έριξε το βάρος της στις αντισυγκεντρώσεις. Σε ανακοίνωσή της μετά το συλλαλητήριο της Αθήνας δηλώνει:
«Παρόλη την τεράστια κινητοποίηση των δεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων και την “επιστράτευση” του θλιβερού Μ. Θεοδωράκη και άλλων δήθεν “προοδευτικών παραγόντων”, η συγκέντρωση ήταν πολύ κάτω από τις προσδοκίες των διοργανωτών της. Η συμμετοχή δε θα ήταν πολύ μικρότερη, αν δεν υπήρχε η ενεργή συμμετοχή όλων αυτών των “δήθεν προοδευτικών”, που με τη στάση τους υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγήσουν σε “συμφιλίωση” τμημάτων του λαού με τον εθνικιστικό λόγο, ή ακόμα και με την παρουσία φασιστών, επιλογή για την οποίο φέρουν ιστορική ευθύνη».
Βλέπουμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το πάει ένα βήμα παραπέρα και επιτίθεται και στον προοδευτικό κόσμο που συμμετείχε, γιατί της χαλάει το αφήγημα, πως όποιος αντιδρά με τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο Μακεδονικό, είναι φασίστας. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι καθαρό πια ότι το πάνω χέρι το έχει το τροτσκιστικό ΣΕΚ.
Για τον αντεξουσιαστικό χώρο, που προσπάθησε στον δρόμο να αποτρέψει τα συλλαλητήρια εκφοβίζοντας, θα περιοριστούμε σε κοινωνιολογική ανάλυση παράγοντά του, ότι «στις αντιφασιστικές δράσεις ο χώρος έχει θετική στάση, αλλά όταν το πράγμα πάει στα αντιεθνικιστικά (σ.σ. εννοεί τον αντιπατριωτισμό), εκεί ο χώρος κωλώνει». Και στις δύο αντισυγκεντρώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ελάχιστες εκατοντάδες αντεξουσιαστών – αναρχικών συγκινήθηκαν από τον ρόλο των «νέων Γκοτζαμάνηδων».
Τέλος, επειδή αναφέρθηκε πολλές φορές τις τελευταίες μέρες το περιστατικό με τον Ντιέγκο Ριβέρα, που το 1928 άκουγε στη Γερμανία τον Χίτλερ να εκφωνεί λόγο και ζητούσε ένα περίστροφο για να προλάβει το κακό που θα ερχόταν. Αυτοί που ανέσυραν αυτήν τη διδακτική ιστορία, την παρουσιάζουν αλλοιωμένη και όπως τους βολεύει. Ο Ριβέρα άκουσε τον Χίτλερ σε εκδήλωση του ΚΚΓ, που εκείνο το διάστημα είχε συμπήξει μέτωπο με τον Χίτλερ κατά των «σοσιαλφασιστών» του σοσιαλιστικού SPD. Τότε, μπροστά σε 25 χιλ. μέλη του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος, ο Ριβέρα έλεγε στον γ.γ. του ΚΚΓ, Ερ. Τέλμαν (ανεπαρκέστατος πολιτικά, αλλά πιστός σταλινικός) ότι αν συνεχίσουν την ίδια στάση έναντι του Χίτλερ, αυτός κάποια μέρα θα τους κρεμάσει -όπως συνέβη με τον Τέλμαν- και αυτός γέλαγε απαντώντας ότι δεν φοβάται τον «κλόουν». Την ευθύνη λοιπόν στη Γερμανία για την άνοδο του ναζισμού πρέπει να την αναζητήσουν στο γερμανικό ΚΚ και τη Σοβιετική Ένωση που το καθοδηγούσε. Και στην Ελλάδα, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη και ας αναρωτηθούν ποιοι φουσκώνουν τα πανιά της Χ.Α. Ποιοι είναι αυτοί που τη δίκη της την αφήνουν να σέρνεται εδώ και τρία χρόνια. Ποιοι είναι αυτοί που, με τις αντιπατριωτικές θέσεις τους σε μια χώρα -αποικία, στρέφουν τον κόσμο στην ακροδεξιά. Και τέλος, ποιοι είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τις ψήφους για την σύσταση προανακριτικών επιτροπών. Αλλά είναι αργά για αυτοκριτική στην ελληνική αριστερά.

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr