Μπορεί πολλοί να βιάστηκαν για «εξελίξεις στον χώρο της Δεξιάς», αλλά τελικά μάλλον στην Αριστερά σημειώνονται περισσότερες. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν τα συλλαλητήρια και γενικότερα το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ έφεραν μια θαυμαστή ομοψυχία στους χώρους της Αριστεράς.
Κυβερνητικοί και αντικυβερνητικοί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, οι αριστεροί κάθε απόχρωσης μοιάζουν αδελφωμένοι μπροστά στο φάντασμα του εθνολαϊκισμού που ξύπνησε τελευταία.
Η αντιπαλότητα προς τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με καβγαδάκι που γρήγορα ξεχάστηκε και η σχέση αναζωπυρώνεται για τα καλά. Οι περισσότεροι ξεχνούν οποιαδήποτε κριτική προς την κυβέρνηση, βλέποντας παντού μόνο τον κίνδυνο του «εθνικισμού», άλλοι λειτουργούν σαν δυναμική εμπροσθοφυλακή της, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν τελειώνει στα γρήγορα τη συμφωνία «υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ» για να ξεμπερδεύουμε με τους εθνικισμούς και καταγγέλλουν δημόσια τον «πρωτόγονο αντισυριζισμό»…
Η πολιτική της περιβόητης TINA μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να κριτικαρίστηκε, έστω και κάπως φιλολογικά, σε σχέση με την οικονομία, αλλά εγκαθιδρύεται μεγαλοπρεπώς στην εξωτερική πολιτική με την αποδοχή των περισσότερων ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» μπροστά σε κάθε είδους συσχετισμούς και τετελεσμένα.
Η πολιτική της περιβόητης TINA μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να κριτικαρίστηκε, έστω και κάπως φιλολογικά, σε σχέση με την οικονομία, αλλά εγκαθιδρύεται μεγαλοπρεπώς στην εξωτερική πολιτική με την αποδοχή των περισσότερων ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» μπροστά σε κάθε είδους συσχετισμούς και τετελεσμένα.
Στην πραγματικότητα, η TINA βρίσκεται στον πυρήνα αυτών των αντιλήψεων. Πρόβατο, αφελής, καθυστερημένος και με ποταπά ένστικτα, ο «λαός» (έννοια που κι αυτή ξενίζει) δεν είναι ικανός για τίποτα καλό. Το καλύτερο σενάριο είναι κατά βάθος αυτό που μας έλαχε, μια κυβέρνηση «δικών μας» να βρεθούμε κι εμείς λίγο «στα πράγματα».
Σύσσωμη σχεδόν η Αριστερά καταγγέλλει τον «εθνικό κορμό» που βρέθηκε στα συλλαλητήρια, ξεχνώντας ότι «εθνικός κορμός» σήμερα είναι πρωτίστως οι κυβερνώντες και αθωώνοντάς τους επί της ουσίας για τα πάντα. Στην πράξη, προσχωρούν στις βολικές εκτιμήσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι το κράτος που παραμένει «βαθύ» και κυριαρχείται από τη Δεξιά και τη Συντήρηση. Αποσιωπούν βέβαια ότι γύρω από τον «κεντροαριστερό άξονα» κινείται σήμερα η πολιτική ζωή και ασκείται η κυρίαρχη πολιτική στη χώρα.
Ο Δ. Κουτσούμπας συναντιέται σε καλό κλίμα με τον Αλ. Τσίπρα και συμφωνεί «on camera» για την αντιμετώπιση των εθνικισμών. Ο Ν. Μπογιόπουλος πρωτοστατεί με άρθρα του στυλ «Άσε τα σάπια πατριώτη», ξιφουλκεί εναντίον του «κυρίου Θεοδωράκη» και σαν λαγωνικό ξεσκεπάζει τους διοργανωτές των συλλαλητηρίων με στηριγμένους και αστήρικτους ισχυρισμούς (αλήθεια, το προφανές, ότι είναι «αμερικανόφιλοι» κάποιοι παράγοντες «μακεδονικών συλλόγων», τι ακριβώς αποδεικνύει, μήπως ότι οι ΗΠΑ θέλουν συλλαλητήρια και όχι τη ΝΑΤΟϊκή «λύση»;).
Και βέβαια, πλήθος αριστερών αναπαράγουν ένα τουίτ του Κασιδιάρη, λες και δουλεύουν στο γραφείο Τύπου του, με το οποίο υποτίθεται ότι ο χρυσαυγίτης «στηρίζει» τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ στην πραγματικότητα όλοι καταλαβαίνουν (ακόμα κι ένα 10χρονο παιδί θα το καταλάβαινε) ότι έχει σαφέστατη πρόθεση να τον κατηγορήσει και όχι να τον επευφημήσει.
Η στήριξη της κυβέρνησης και η σύνταξη στον αγώνα ενάντια στον «εθνικολαϊκισμό» είναι μεγάλη υπηρεσία. Ο Τσίπρας μοιάζει έτσι συμπαθής απέναντι στους φασιστικούς μπαμπούλες. Και δεν είναι μόνο το ξέπλυμα της κυβέρνησης. Είναι και η εμπέδωση μιας ψυχολογίας που θα παγιδεύεται στην εναντίωση με μια ποικιλία εχθρών, αλλά θα χάνει τον βασικό. Η σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική και τους εκφραστές της σε κάθε πεδίο στην πραγματικότητα ξεχνιέται και, είτε ομολογείται είτε όχι, κυριαρχεί η λογική «με τον ΣΥΡΙΖΑ καλύτερα».
Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση ότι «όσοι συμμετείχαν δεν ήταν όλοι φασίστες, αλλά όλοι οι φασίστες ήταν εκεί», θα λέγαμε λοιπόν ότι «όλοι στην κυβέρνηση δεν είναι αριστεροί, αλλά σχεδόν όλοι οι αριστεροί είναι με την κυβέρνηση»…
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.gr
