Του Π. Παπ.
Δεν είναι μια καλή περίοδος για κεντριστές αυτή που διανύουμε. Τα χαστούκια που τρώνε οι ταλαίπωροι είναι απανωτά, και έρχονται πότε από τα δεξιά, πότε από τα αριστερά.
Η δεξιά πίεση είναι ξεκάθαρη, και αιωρείται παντού στον αέρα. Η πατρίδα μας το ΝΑΤΟ βρίσκεται περίπου σε πόλεμο με τη Ρωσία, και οτιδήποτε άλλον πλην της πλήρους συστράτευσης στην εθνική γραμμή συνιστά προδοσία. Πριν ανοίξει λοιπόν το στόμα του ο μέσος κεντριστής, βεβαιώνεται ότι θα πετάξει τρία-τέσσερα «καταδικάζουμε τη ρώσικη εισβολή», «απαράδεκτος ο πόλεμος του Πούτιν» και άλλα τέτοια για να είναι καλυμμένος.
Αλίμονο, υπάρχει και αριστερή πίεση. Η οποία δεν προέρχεται ακριβώς από κάποια πολιτική δύναμη, αφού οι πολιτικές δυνάμεις που διαφοροποιούνται από το εθνικό αφήγημα είναι μετρημένες στα δάχτυλα και μικρές σε μέγεθος. Η αριστερή πίεση προέρχεται μάλλον κατά κύριο λόγο από την ιστορία τούτης εδώ της χώρας, η οποία διαθέτει μια κάποια αντιιμπεριαλιστική παράδοση. Δεν είναι Ολλανδία ούτε Πολωνία. (Ο γράφων τουλάχιστον έχει δυσκολευτεί να βρει προοδευτικό άνθρωπο μιας ηλικίας και πάνω που να μη θεωρεί ξεκάθαρο πως «για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι, και πως οι Ρώσοι κάποιο δίκιο έχουν».)
Οπότε ο κεντριστής μας είναι αναγκασμένος να πει κάτι και για αυτό το θέμα. Τι να πει; Ένα κόλπο είναι το να κρυφτεί πίσω από ανακοινώσεις κομμάτων ή οργανώσεων της χώρας του εχθρού. (Σίγουρα όχι του ΚΚΡΟ. Μπορεί να είναι δεύτερο κόμμα στη Ρωσία, αλλά καλύτερα να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε.) Το ΚΕΚΡ κάπως βολεύει… Παίρνει λοιπόν μια τοποθέτηση του ΚΕΚΡ, η οποία περιέχει αιχμές προς τη ρωσική κυβέρνηση, και παρηγορεί κάπως την ανήσυχη συνείδησή του ότι βρίσκεται στη σωστή πλευρά. «Το ΚΕΚΡ βρίζει τον Πούτιν, εγώ βρίζω τον Πούτιν, άρα μια χαρά.»
Είναι ομολογουμένως οδυνηρό να πρέπει κανείς να συζητήσει αυτό το πράμα, αλλά ας κάνουμε μια προσπάθεια. Ενδεχομένως να βοηθήσει κάποιον καλόπιστο κόσμο που φοβάται μην τυχόν και διαλέξει πλευρά και προδώσει κάποια ταξική ανεξαρτησία.Ας υποθέσουμε για μια στιγμή πως αποτελούμε τμήμα ενός ιδανικού παγκόσμιου κόμματος, που θέλει να σβήσει από το χάρτη την καταπίεση και την εκμετάλλευση και να φέρει τον κομμουνισμό στον πλανήτη. Το «ιδανικό κόμμα» ορίζεται για τις ανάγκες της παρούσας συζήτησης ως ένα κόμμα που αποτελείται από αφοσιωμένους επαναστάτες, η πολιτική τοποθέτηση των οποίων υπόκειται αποκλειστικά και μόνο στα συμφέροντα της παγκόσμιας επανάστασης.
Η πολιτική τους δηλαδή δεν επηρεάζεται από τις διάφορες πιέσεις που τους ασκούνται. Από την εθνική πίεση να υπερασπιστούν το έθνος ενάντια στον προαιώνιο εχθρό του. Από την πίεση να είναι καλά παιδιά σε καιρό πολέμου γιατί αλλιώς μπορεί να βρουν κάνα μπελά. Αλλά και από άλλες πιέσεις, όπως πχ. την πίεση του δανείου που πλησιάζουν να αποπληρώσουν. Την πίεση της απόλυσης αν το παρακάνουν με τα κομμουνιστικά. Την πίεση να κλείσουν εκείνη τη δουλίτσα με το δήμο επειδή η κόρη σπουδάζει σε άλλη πόλη και έχει έξοδα. Την πίεση του διακανονισμού στον ΕΦΚΑ. Την πίεση που υφίστανται ως συνδικαλιστές στον κλάδο τους, που τους σπρώχνει να βάλουν το κλαδικό συμφέρον πιο πάνω. Κλπ.
Και ας υποθέσουμε περαιτέρω πως αυτό το ιδανικό κόμμα είναι διεθνές, και διαθέτει επιμέρους ιδανικά τμήματα σε διάφορες χώρες του πλανήτη.
Όλα αυτά τα τμήματα έχουν κοινό στρατηγικό στόχο (την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού). Είναι όμως αυτονόητο ότι δε γίνεται να ταυτίζονται τα σημεία στα οποία δίνουν έμφαση, γιατί οι αιχμές και οι πολιτικοί αγώνες που πρέπει να δώσει κανείς στη μία ή την άλλη χώρα διαφέρουν.
Εμείς πχ. στην Ελλάδα υπερασπίζουμε χωρίς να ρωτάμε πολλά-πολλά τις ΛΔ στο Ντονμπάς, αλλά ο αείμνηστος Μοζγκοβόι είχε σταθερό μέτωπο απέναντι στους καπιταλιστές του Ντονμπάς – ενώ ταυτόχρονα πολεμούσε τους ουκροναζίδες του ΝΑΤΟ. Εμείς και ο Μοζγκοβόι είχαμε -πολύ πολύ χονδρικά, ας το δεχτούμε για την οικονομία τής συζήτησης- το ίδιο παγκόσμιο πρόγραμμα (ήττα του ΝΑΤΟ και των φασιστών του, σοσιαλισμός) αλλά βάζαμε έμφαση σε διαφορετικά σημεία.
Είχε κάποιος από εμάς άδικο; Όχι βέβαια!
Ας πάμε στο Ιράν. Αν αύριο κλιμακωνόταν πάλι η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα απέναντι στη χώρα, εμείς στην Ελλάδα και γενικώς στη Δύση θα είχαμε εύκολη δουλειά: το Ιράν διεξάγει δίκαιο πόλεμο, κάτω τα χέρια, μη διανοηθείτε να δώσετε τη Σούδα, ενάντια στο σιωνιστικό κράτος και στη συνεργασία τής χώρας «μας» μαζί του κοκ. Ταυτόχρονα θα αντιπαλεύαμε τις ανθρωπιστικές εκστρατείες που θα άρχιζαν όλα τα πρακτορεία με σκοπό τη γνωστή και τετριμμένη δαιμονοποίηση τού ηγέτη και του λαού τού εχθρού κλπ. Μπορεί να μας ξέφευγε και καμιά καλή κουβέντα για τα (καθ’ όλα υπαρκτά και σπουδαία) επιτεύγματα της Ιρανικής Επανάστασης.
Το ιρανικό μας τμήμα θα είχε ασύγκριτα δυσκολότερη δουλειά. Γιατί θα έπρεπε μεν να κρατήσει την πολιτική του αυτοτέλεια και να μην πάει να γίνει ουρά του Ιερατείου και της ιρανικής αστικής τάξης, ταυτόχρονα δε να ιεραρχήσει ως νούμερο ένα εχθρό τον ιμπεριαλισμό που επιβουλεύεται τη χώρα. Εξαιρετικά δύσκολο να πάρεις σωστή -διεθνιστική, δηλαδή αυτή που βγαίνει με κριτήριο το παγκόσμιο συμφέρον τής επανάστασης- θέση σε πείσμα των εθνικών πιέσεων!
Πάμε στα ελληνοτουρκικά; Περιγράφοντας την κόντρα, το αργεντίνικο τμήμα μας θα μιλούσε για μια άδικη και από τις δύο μεριές κόντρα στην οποία το προλεταριάτο των δύο χωρών δεν έχει πλευρά. Όταν όμως περιέγραφε την ίδια κόντρα το ελληνικό τμήμα, η έμφαση θα ήταν στο πόσο άδικο έχει η ελεεινή ελληνική αστική τάξη. Αντίστοιχα θα έπραττε και το τουρκικό.
Είναι αυτονόητο το τι θα γινόταν αν το ελληνικό ή το τουρκικό τμήμα μπέρδευε τις εμφάσεις του στα ελληνοτουρκικά, και άρχισε ο ένας να βάζει έμφαση στο να βρίζει την αστική τάξη του άλλου. (Αυτό που συμβαίνει σήμερα με τα ΚΚ των δύο χωρών, που αν γίνει πόλεμος θα πάνε πρώτα να σφαχτούν μεταξύ τους. Κομμουνιστικά και αντινατοϊκά, βεβαίως.)
Και θα μπορούσε κανείς να γράψει ατέλειωτα παραδείγματα για το πώς θα μετέφραζε το κάθε τμήμα μας το κοινό παγκόσμιο πρόγραμμά μας ανάλογα με τις πολιτικές μάχες που είχε να δώσει.
Πάμε τώρα στο ουκρανικό, σήμερα.
Ποια θέση θα έπαιρνε το τμήμα μας στη Ρωσία και ποια στις ΗΠΑ;
Το τμήμα στις ΗΠΑ θα συνέχιζε μια πολιτική αδιάλλακτης αντιπαράθεσης με την αστική του τάξη, που είναι ο νούμερο ένα ληστής και δολοφόνος στον πλανήτη κλπ κλπ, κατευθύνοντας όλα τα πυρά του στο «δικό του» ιμπεριαλισμό. (Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν Αμερικανό κομμουνιστή να λέει «ο αμερικανικός λαός να μη διαλέξει ιμπεριαλιστή»; Ε, υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές που το λένε αυτό το πράμα χωρίς να κοκκινίζουν.)
Το ρωσικό τμήμα; Το ρωσικό τμήμα θα έπρεπε να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Το αυτονόητο θα ήταν φυσικά να μη γίνει πεκινουά του Πούτιν και του τμήματος της άρχουσας τάξης που εκπροσωπεί αυτός (γιατί ο Πούτιν δεν εκπροσωπεί ακριβώς την αστική τάξη ή «τους ολιγάρχες», όπως προκύπτει από το κύμα μεγαλοκαπιταλιστών που βγαίνουν με ντεφετιστική γραμμή τελευταία).
Έλα όμως που η άρχουσα τάξη του ρωσικού τμήματός μας κάνει κάτι σωστό αυτή τη στιγμή! Σταματάει την επέκταση του ΝΑΤΟ, εξαϋλώνει ναζίδες και υπερασπίζει το λαό του Ντονμπάς που οχτώ χρόνια τώρα έχει υποφέρει τα πάνδεινα.
Τι να κάνουμε, υπάρχουν φορές που το να λες το αντίθετο από αυτό που λέει η άρχουσα τάξη σου δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος δράσης (κατά το κλασικό παράδειγμα μιας πυρκαγιάς, όπου δεν τρέχεις να μπλοκάρεις το πυροσβεστικό όχημα του αστικού σου κράτους).
Το ρωσικό μας τμήμα θα μπορούσε να κάνει αντιπολίτευση στο ότι ο Πούτιν άργησε να το κάνει. Στο ότι άφησε το λαό μας στο Ντονμπάς να σφάζεται και να βομβαρδίζεται εδώ και οχτώ χρόνια, ή τέλος πάντων στο ότι δεν έκανε αρκετά για να τον υπερασπίσει. Στο ότι αυτή η γελοία αστική τάξη, που έγινε τέτοια ληστεύοντας και πλιατσικολογώντας τον πλούτο του σοβιετικού λαού, αυτός ο άθλιος εσμός κατσικοκλεφτών και κλεφτοκοτάδων που βρήκε τον καλύτερό της εκπρόσωπο στη μονίμως πιωμένη καρικατούρα του άθλιου Γέλτσιν, αυτά τα παράσιτα της κοινωνίας, τόσα χρόνια προσπαθούν να τα βρουν με τον ιμπεριαλισμό βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια την εθνική ανεξαρτησία της Ρωσίας. Αυτά τα καθάρματα που συμμετείχαν ενεργά στη διάλυση της ΕΣΣΔ, και με τα οποία μας χωρίζουν ποταμοί αίματος, άφησαν το ΝΑΤΟ να φτάσει μέχρι την πόρτα της χώρας μας, ενισχύοντας τη λαβή του ιμπεριαλισμού πάνω στους καταπιεσμένους του πλανήτη!
(«Μπράβο, επιτέλους, τα χώνετε και στη Ρωσία, δείχνετε ταξική ανεξαρτησία από το ρωσικό κράτος!», μπορεί να αναφωνήσει εδώ κάποιος καλόπιστος σύντροφος, διερωτώμενος γιατί δεν τα γράφουμε αυτά για τη ρωσική κλεφτοκοτάδικη ελίτ σε κάθε κείμενο. Η απάντηση είναι, αγαπητοί καλόπιστοι σύντροφοι και συντρόφισσες, επειδή τα κείμενα αυτά τα γράφουμε στα ελληνικά, για να τα διαβάσουν Έλληνες. Για να πάρουν επιχειρήματα και να εξοπλιστούν στην πάλη που έχουν να διεξάγουν. Και η οποία διεξάγεται εδώ, και όχι στη Ρωσία. Αν ανοίξετε πέντε λεπτά την τηλεόραση, θα καταλάβετε εύκολα ποιον θα οπλίζαμε αν ρίχναμε τις δυνάμεις μας να βρίζουμε την αστική τάξη της Ρωσίας.
Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο, ενώ προερχόμαστε από την τροτσκιστική παράδοση, δε βρίζουμε σε κάθε δεύτερη λέξη που αρθρώνουμε τον Στάλιν και το σταλινισμό. Στη σημερινή πραγματικότητα, η παγκόσμια αντίδραση κάνει αρκετό αντισταλινισμό και ταυτόχρονα αντικομμουνισμό, τόσο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μπολσεβίκικη κριτική στο σταλινισμό, τουλάχιστον με τον υπάρχοντα ταξικό συσχετισμό και τα δεδομένα επείγοντα πολιτικά επίδικα – και δεν έχουμε καμιά όρεξη να γίνουμε η «αριστερή» της κορδελίτσα.)
Ένα ιδανικό επαναστατικό κόμμα στη Ρωσία, επίσης, θα όφειλε να μην έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στην άρχουσα τάξη του, και να προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει την άποψη αυτή και στο προλεταριάτο της χώρας του. Μολονότι απίθανο στις σημερινές συνθήκες, δε θα ήταν τελείως αδύνατο να πάρουν αύριο οι ατλαντιστές το πάνω χέρι, και η Ρωσία να αρχίσει πάλι να σέρνεται στα πόδια της Δύσης, ξεπουλώντας και το Ντονμπάς και την αποναζιστικοποίηση και την απονατοποίηση. (Χωρίς να θέλουμε να μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες για την εσωτερική πολιτική της Ρωσίας και για το ποιες ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις εκφράζει το κάθε μπλοκ, ας πούμε απλώς πως το μπλοκ αυτό υποστηρίζει ένθερμα την προσέγγιση με τη Δύση, εκπροσωπώντας κατά κύριο λόγο μεσοαστικά και αστικά στρώματα, και πως κεντρικό του πρόσωπο είναι ο πρωθυπουργός Μεντβέντεφ.)
Αλλά και κάτι ακόμα: οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία ή στη Συρία δε λαμβάνουν διαταγές από το ρωσικό μας τμήμα, αλλά από το Κρεμλίνο. Υπάρχει η πιθανότητα κάποια στιγμή να κάνουν παραπάνω από αυτά που πρέπει. Να λειτουργήσουν πχ. με χαρακτήρα ιμπεριαλιστικό, εξυπηρετώντας ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Ρωσίας. Το τμήμα μας στη Ρωσία πρέπει να προειδοποιεί ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, ακόμα και αν δεν το θεωρεί πιθανό. Στο πλαίσιο αυτό μπορεί, λυγίζοντας τη βέργα, να μιλήσει ακόμα και για ρωσικό ιμπεριαλισμό.
(Εδώ ο Λένιν έβγαλε τη Ρωσία του 1915 ιμπεριαλιστική. Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντα, ο λόγος που το έκανε ήταν απλώς για να μη βρει κανένα κοινό στοιχείο με την άρχουσα τάξη του. Ο άνθρωπος δεν ήταν ακαδημαϊκός αλλά επαναστάτης μαχητής. Τον ενδιέφερε να ανατρέψει την αστική του τάξη. Η ανάλυσή του υποτάχθηκε στα καθήκοντα που ήθελε να βγάλει. Και πολύ καλώς έγινε.)
Τα παραπάνω καταλήγουν στην ακόλουθη –αυτονόητη– θέση: οι κομμουνιστές που ζουν εντός νατοϊκής επικράτειας έχουν τελείως άλλα καθήκοντα από το ΚΕΚΡ και το κάθε κομμουνιστικό κόμμα των χωρών στο στόχαστρο, ως εκ τούτου δεν έχουν το δικαίωμα να κρύβονται πίσω από τις ανακοινώσεις των κομμάτων αυτών.
________________
ΥΓ1. Σε κάθε περίπτωση, η πρόσφατη ανακοίνωση του ΚΕΚΡ είναι ενδιαφέρουσα και αξίζει να διαβαστεί: https://fadomduck2.blogspot.com/2022/04/donbass.html
ΥΓ2. Τα παραπάνω αποτελούν μια γενική συζήτηση, και σε καμία περίπτωση δε φιλοδοξούν να παραστήσουν ότι βγάζουν γραμμή για κάποιους υπαρκτούς ή φανταστικούς κομμουνιστές στη μια ή την άλλη χώρα. Είναι κακό πράγμα η αμετροέπεια.
Ανάρτηση από: https://avantgarde2009.wordpress.com/
*ΚΚΡΟ: Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας
*ΚΕΚΡ: Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας
