Στην ταινία Μια Ελληνίδα στο χαρέμι, το ιδιωτικό αεροπλάνο με τη Ρένα Βλαχοπούλου και την παρέα της προσγειώνεται αναπάντεχα στην έρημο. Ζέστη, ξηρασία, οι φίλοι μας χωρίς νερό και εφόδια. Εκεί ο Βαγγέλης Σειληνός αναφωνεί: δεν μπορεί, κάποιος θα περάσει, για να πάρει την εμπνευσμένη απάντηση της Βλαχοπούλου: ναι, θα περάσει το καραβάνι των 8:15!
Πέρσι τέτοια εποχή ο ΣΥΡΙΖΑ διέδιδε πως έρχονται εκλογές τον Μάρτιο, επειδή κάπου εκεί κοντά θα γινόταν με ένα τρόπο φανερό το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής. Ο Μάρτιος βέβαια πέρασε από πάνω μας αλλά την κυβέρνηση δεν την άγγιξε. Σήμερα διαβάζω οτι και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένει εκλογές τον Απρίλιο και πως μέχρι τότε κάτι συνταρακτικό θα συμβεί. Και πολλοί άλλοι όμως προφητεύουνε πως η κατάσταση στην κοινωνία θα εκραγεί οσονούπω. Φυσικά αυτό θα ήταν επιθυμητό, όμως άλλο οι ευσεβείς πόθοι και άλλοι το τι θα γίνει τελικά.
Η κατάσταση με την οργάνωση του ελληνικού λαού είναι σε πρωτόλειο στάδιο θα λέγαμε. Εκτός από τις γνωστές κομματικές οργανώσεις και τους συνδικαλιστές εκπροσώπους στους εργασιακούς χώρους, οι οποίοι κατά κύριο λόγο προέρχονται από τα γνωστά κόμματα, η αυτοοργάνωση δεν είναι εκτεταμένη. Οι συνδικαλιστές μάλλον φρενάρουν και παγώνουν τα πράγματα παρά τα σπρώχνουν προς την έκρηξη, τα κόμματα το καθένα έχει τις δικές του αδράνειες ή και επιλογές, όπως τις γνωρίζουμε πάνω κάτω, και μένουν μόνο οργανώσεις βάσης που κινούνται αλλά δεν βρίσκονται ακόμα παντού. Σπινθήρες δημιουργούνται εδώ κι εκεί, αυτό συμβαίνει όλα τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι αρκετοί για να ανάψουν μια φωτιά ικανή να προκαλέσει ισχυρό κρότο.
Ακόμα και αν ο καθένας ατομικά αισθάνεται οριακά, πρέπει να γίνει κατανοητό πως χωρίς μια κάποια ελάχιστη μορφή οργάνωσης δεν μπορούμε να αντιδράσουμε. Η συλλογικότητα, η γειτονιά ήταν μορφές κοινωνικής οργάνωσης και αξίες που χάθηκαν και σβήστηκαν συστηματικά στη μεταπολεμική Ελλάδα, μέσω της προώθησης ενός ελκυστικού μοντέλου ζωής σαν αυτό που προβάλλει συστηματικά το Χόλιγουντ, του ενός και μόνου καουμπόι, του ήρωα, του ανθρώπου που αντιμετωπίζει μόνος τη ζωή, όπου δεν υπάρχει η έννοια της κοινωνίας αλλά μόνο ότι περιστρέφεται γύρω από το ατομικό, όπως η οικογένεια και κάποιες φιλίες ή οι ανταγωνιστικές σχέσεις στην εργασία, στον έρωτα, στο κυνήγι του κέρδους και της νίκης.
Πολύ γοητευτικό όλο αυτό αν δεν καιροφυλακτούσε ο κίνδυνος να γίνουμε εύκολη βορά στα χέρια πανίσχυρων συμφερόντων όπως συμβαίνει σήμερα με την Ελλάδα. Και μας βρίσκει απροετοίμαστους.
Είναι επιτακτική ανάγκη να καταφύγουμε όλοι σε συλλογικότητες της αρεσκείας μας ή και να δημιουργήσουμε τέτοιες, όπου σε κάθε περίπτωση να παρεμβαίνουμε δυναμικά και όχι να είμαστε παθητικοί δέκτες λογυδρίων επαγγελματιών οι οποίοι πρέπει να ελέγχονται για τις προθέσεις τους καθώς η ιστορία μας κάνει καχύποπτους αλλά με ενεργητικό τρόπο, όχι απλώς αρνητές ή κριτές.
Είναι επίσης επιτακτική ανάγκη να δουλέψουμε από αυτές τις συλλογικές θέσεις πάνω σε ενωτικές κατευθύνσεις προς όλες τις μεριές, τόσο διαπαραταξιακά και διακομματικά όσο και διακλαδικά. Διότι αυτός είναι ο τελικός στόχος, η όσο το δυνατό ευρύτερη συνάντηση, ο οποίος απαιτεί προηγουμένως δουλειά σε πιο στενό επίπεδο.
Τη διαφορά κατά τη γνώμη μου θα την κάνουν οι λεγόμενοι ανένταχτοι, επειδή εκεί είναι πιο πιθανό να μην έχουν συμβεί διαβρώσεις από κομματικές και αντικινηματικές λογικές και ίντριγκες. Επομένως ένας κρίσιμος παράγοντας είναι αυτός ο κόσμος που παραμένει προς το παρόν στη σκιά, επειδή και αριθμητικά είναι πολύς και μπορεί να είναι φορέας υγιών αντιλήψεων.
Αυτός ο κόσμος πρέπει να απεγκλωβιστεί από γνωστά μοντέλα οργάνωσης όπου κυριαρχούν γνωστές, απωθητικές παθογένειες, όχι όμως περιφρονώντας όσους είναι ενεργοί αλλά παρεμβαίνοντας ισότιμα και δημιουργικά, και σε αυτό το δρόμο ενδέχεται να συναντήσουν και εμπόδια, δεν θα είναι όλα εύκολα και στρωμένα με ροδοπέταλα.
Πρέπει να ξεφύγουμε από την λογική την εκπροσώπησης στην οποία έχουμε διαπαιδαγωγηθεί όλοι και να γίνουμε ενήλικες, με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την υπευθυνότητα και ωριμότητα. Και κυρίως όλα αυτά θα συντελεστούν μέσα από την πράξη, την ενεργό συμμετοχή.
Το τρένο της επανάστασης δεν θα περάσει στις 8:15 ή αλλιώς ας μην περιμένουμε την επανάσταση ή τις εκλογές που θα καθορίσουν τις ζωές μας όπως περίμεναν τον Γκοντό άπραγοι στο γνωστό θεατρικό έργο. Η επανάσταση, ακόμα και η πιο μικρή, θα συμβεί όταν ως κοινωνία συγκροτηθούμε και συλλογικά το αποφασίσουμε και το θελήσουμε.
Ανάρτηση από: http://kerasiakrinoi.blogspot.gr
