Καημό το έχω να δω έναν φασίστα, νεοναζί, νοσταλγό της Χούντας, ρατσιστή, βασιλόφρονα, να δηλώσει ευθαρσώς τις πεποιθήσεις του. Όλοι ξεκινούν με το “δεν είμαι φασίστας (νεοναζί, ρατσιστής κ.λπ.) αλλά…“. Δεν είμαι χουντικός, αλλά καλά έκανε στους πολιτικούς ο Παπαδόπουλος. Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά πρέπει να ξεβρωμίσουμε από τους Πακιστανούς. Δεν είμαι νεοναζί, αλλά ο χαιρετισμός της Χρυσής Αυγής είναι αρχαιοελληνικός κ.ο.κ. Κοινό γνώρισμα των αντιδραστικών είναι η δειλία. Έτσι λοιπόν, όταν έχω όρεξη (ή ενίοτε αν βαριέμαι), προσπαθώ να εκμαιεύσω την “παλικαρίσια” -αφού αρέσκονται σε αυτήν την έκφραση- παραδοχή της ιδεολογικής τους ταυτότητας. Ειδικά όταν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα και ακόμη ειδικότερα της Νέας Δημοκρατίας που κυβερνά με το προσωπείο μίας αστικής ευρωπαϊκής δύναμης, ενώ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία συμμορία ακραία οπισθοδρομικών ακροδεξιών εθνικοφρόνων υποκριτών.
Ανήμερα τα Χριστούγεννα, το “πειραματόζωο” αυτού του τεστ έλαχε να είναι ο Θάνος Πλεύρης. Αυτός ο γόνος του μόνου διακεκριμένου νεοναζί (σ.σ. όλοι οι υπόλοιποι κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους) Έλληνα, Κωνσταντίνου Πλεύρη. Του νομικού επιστήμονα/καταδρομέα/συμβούλου υπουργού υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, επίσης πρώην στελέχους του ΛαΟΣ και νυν της Νέας Δημοκρατίας. Αφορμή, ένα σχετικά πρόσφατο βίντεο από μία συγκέντρωση εθνικοφρόνων του περιοδικού Patria, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Θάνος Πλεύρης (σύμβουλος υπουργείου υγείας) καλούσε σε δολοφονίες άμαχων μεταναστών και προσφύγων στα σύνορα της χώρας.
Σε σαρκαστικό τουίτ του Θάνου Πλεύρη για τον Αλέξη Τσίπρα, κόλλησα από κάτω το βίντεο αυτό, σαν δόλωμα για να δω αν θα ανταποκριθεί στην επίσης σαρκαστική πρόκλησή μου. Και ανταποκρίθηκε. Στόχος μου ήταν να τον κάνω να δηλώσει ανοικτά αυτό που όλοι βλέπουμε στο βίντεο να δηλώνει στην εκδήλωση με συγκεκριμένο κοινό, ότι δηλαδή πρέπει να υπάρχουν νεκροί (μετανάστες) στα σύνορα. Όπως ήταν αναμενόμενο, άργησε, αλλά τελικά το έκανε.
Στέκομαι σε μερικά αποκαλυπτικά σημεία του διαλόγου (όλος ο διάλογος ΕΔΩ).
Ο Θάνος Πλεύρης επιχειρεί σε πρώτη φάση να αποφύγει την αναφορά στο αίμα, παρά μόνο στο “δίκαιο του αίματος”, για τη “διατήρηση της εθνικής συνέχειας”, πέφτοντας εύκολα στις πρώτες αντιφάσεις και βέβαια καταλήγοντας σε έναν μνημειώδους ανοησίας ορισμό του “ναζισμού”. Και με αυτόν τον τρόπο να εκδηλώσει τη σύγχυσή του. Ας ομολογήσω ωστόσο ότι δεν απέφυγε το διάλογο, όπως κάνουν πολλοί άλλοι στη θέση του, όταν τα πράγματα ζορίζουν.
Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι είναι αδύνατον να αποφύγει την κουβέντα για το πραγματικό αίμα που προτείνει, δηλαδή τον πυροβολισμό άοπλων ανθρώπων στα σύνορα της χώρας. Και φτάνουμε στην πρώτη θεαματική κωλοτούμπα. Ενώ αρνείται ότι αίμα σημαίνει πυροβολισμός, στο αμέσως επόμενο τουίτ λέει “πυροβολισμός εάν δεν παραδίδεται”. Όπως φαίνεται και στις εικόνες, δέχεται συνεχή πίεση να μη φοβάται τις λέξεις και να εκδηλώσει ανοικτά τις απόψεις του (σ.σ. η έκφραση “λαθρομετανάστες” από σύμβουλο της κυβέρνησης δεν χρειάζεται νομίζω περισσότερα σχόλια).
Αφού επιτέλους μιλάει στην ουσία, δηλαδή το πυρ ενάντια σε ανθρώπους και τη βύθιση σκαφών με μετανάστες (συχνά πυκνά όπως γνωρίζουμε όλοι, βάρκες γεμάτες με γυναικόπαιδα), επιχειρεί αξιοθρήνητα να το αποδώσει στην υποχρέωση κάθε στρατιώτη που κάνει σκοπιά, επικαλούμενος μάλιστα το γνωστό “αλτ τις ει” του σκοπού. Ξεχνά ο κ. Πλεύρης, παρότι νομικός και καταδρομέας, ότι ο μεν Στρατιωτικός Κανονισμός απαγορεύει ρητά τη χρήση όπλου στη σκοπιά, παρά μόνον αν ο σκοπός δεχτεί πυρά (και πάλι, μόνο κατόπιν εντολής από τον αξιωματικό υπηρεσίας). Ξεχνά δε και τη Σύμβαση της Γενεύης που απαγορεύει επίσης ρητά τον πυροβολισμό αμάχων από στρατιώτες. Προφανώς τίποτε δεν ξεχνά. Απλά είναι εμφανή τα όρια του υποκριτικού φιλελευθερισμού και του δήθεν ευρωπαϊσμού, αυτής της δράκας ακροδεξιών που κρατάει στα χέρια της την τύχη της χώρας.
Για να καταλήξει αυτή η αποκαλυπτική κουβέντα λίγα τουίτ παρακάτω στο εξαιρετικά στερεοτυπικό και δηλωτικό της ιδεολογικής καταγωγής του κ. Πλεύρη: «Κουμούνια (…) εγώ στις ΗΠΑ θέλω να μιάσουμε (sic)»
Δεν είναι τελικά πολύ δύσκολο να πειθαναγκάσεις ένα φασίστα να “βγει από την ντουλάπα”. Θέλει απλώς λίγο χρόνο. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι εντυπωσιακό, συμπεριλαμβανομένων των θεαματικών αντιφάσεων.
Δε χρειάζεται νομίζω να παραπέμψω στις ανακρίσεις των χρυσαυγιτών, τώρα που κρίθηκε ότι η Χ.Α. δεν είναι πλέον χρήσιμη στη Νέα Δημοκρατία. Αυτή η γενναία γενιά των υπερασπιστών της φυλής, με τους πυρσούς, τα μαχαίρια και τα ρόπαλα, όταν βρεθεί στη δύσκολη θέση, όχι μόνο αποποιείται την “ιδεολογία” της, αλλά δεν χάνει την ευκαιρία να καρφώσει τους συντρόφους της. Πόσο κραυγαλέα η αντίθεση με τους μαυρισμένους στο ξύλο αναρχικούς, που κραυγάζουν ακόμη και με σπασμένα κόκκαλα, τα πιστεύω τους.
Θα θυμηθώ ωστόσο μία άλλη περίπτωση διόλου υπερήφανης Δεξιάς. Της βασιλικής Δεξιάς αυτή τη φορά. Την περίπτωση της εκπ/που Τύπου της Ν.Δ. και βουλευτίνας Ιωαννίνων, Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου. Η Άννα Μισέλ τυγχάνει γνωστή βασιλόφρων των Ιωαννίνων και μάλιστα βαπτισμένη από τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο. Με το που ανέβηκε στα σκαλιά της ιεραρχίας στη σαμαρική Δεξιά, η κα. Ασημακοπούλου, έσβησε το Μισέλ από το όνομά της και τέλος πάντως δεν διαφημίζει τη βασιλική “καταγωγή” της. Θυμήθηκα την “Μισέλ”, γιατί πρόσφατα κούνησε το δάκτυλο στην Αριστερά επειδή τραγουδάει την “Μπαντιέρα Ρόσα”. Κατάντια. Μία βουλευτίνα της Νέας Δημοκρατίας, που ντρέπεται για τις πεποιθήσεις της, κάνει υποδείξεις σε ανθρώπους που τραγουδούν ένα αντιφασιστικό τραγούδι γραμμένο κατά του Μουσολίνι. Αγράμματη και δειλή, όπως βαθιά αγράμματοι και ακόμη βαθύτερα δειλοί, όλοι οι αντιδραστικοί ομοϊδεάτες της ευρύτερης οικογένειας εθνικοφρόνων, φασιστών, νεοναζί και κάθε ακροδεξιάς καρυδιάς καρύδια.
Επαγγελματίες δημοσιογράφοι δεν ξεχνώ
Παρεμπιπτόντως, μου πήρε περίπου μισή ώρα στο twitter για να φέρω τον Θάνο Πλεύρη σε δύσκολη θέση και να τον κάνω να εκφράσει τις βαθιά αντιφιλελεύθερες αντιλήψεις του που έρχονται σε αντίθεση με αυτό που ίδιοι επικαλούνται ως ευρωπαϊκό/νομικό πολιτισμό. Δεν χρειάστηκε δα καμία ευφυΐα, ούτε ιδιαίτερη προσπάθεια. Καθήκον κάθε επαγγελματία δημοσιογράφου είναι να αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις των πολιτικών. Και απλό και καθήκον. Αγαπητοί επαγγελματίες του κλάδου, που γνωρίζετε πόσο σας αγαπώ, είστε υπεύθυνοι για το γεγονός ότι απόψεις που θα καταδικάζονταν χωρίς δεύτερη σκέψη από τη διεθνή κοινότητα και από κάθε μορφής νομιμότητα (πλην της Σαρίας, ίσως), μένουν κρυφές και επιτρέπετε σε εχθρούς της ελευθερίας και της Ανθρωπότητας να κρύβονται πίσω από τον ευρωπαϊκό φιλελεύθερο μανδύα. Σταματήστε επιτέλους κάποια στιγμή να γίνεστε το χαλάκι της εξώπορτας του νεοναζισμού. Ειδικά εσείς που το κάνετε για τρεις κι εξήντα και δεν έχετε ούτε καν τη δικαιολογία του παχυλά αμειβόμενου υπηρέτη της εξουσίας. Φτάνει πια!
Zaphod
Υ.Γ. Χθες ο Άδωνις Γεωργιάδης παραδέχτηκε εμμέσως στο twitter ότι η μεν ΕΛΑΣ εκτελεί εντολές της κυβέρνησης και ότι αν πρόκειται για εγκληματική δραστηριότητα πολιτικών προσώπων τότε παίρνει πρώτα την άδεια του υπουργείου, και ότι η δε ΝΔ κάλυπτε -έστω και επιλεκτικά- τους δικούς της ανθρώπους, όταν παρανομούσαν. Σηκώθηκε η σχετική βαβούρα στο σοσιαλμιντιακό κόσμο, αλλά, όπως πάντα, ο δημοσιογραφικός κόσμος παρέμεινε παγερά αδιάφορος. Ούτε καν απλή ερώτηση δεν ετέθη στον υπουργό, ενώ αντιθέτως αφέθηκε ελεύθερος να βλογάει τα γένια του από τηλεοπτικών παραθύρων, για την “επιτυχία της κυβέρνησης” (να τσακώσει η ΕΛΑΣ έναν ακόμη απατεώνα και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας!)
Ανάρτηση από: http://galaxyarchis.wordpress.com
