Ορισμένες σημειώσεις για τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις με βάση δημοσιεύματα του αστικού Τύπου
 |
Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει πολιτική και να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη. Είναι η γνωστή κόντρα ΗΠΑ - Γερμανίας για το μείγμα πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ευρωζώνη και που, σύμφωνα με τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑ, δυσκολεύει το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης και την ανάκαμψη της οικονομίας των κρατών - μελών της Ευρωζώνης. Συνεχίζουν να εστιάζουν στα πλεονάσματα των κρατών του Βορρά. Ετσι, στην τελευταία έκθεσή του για την παγκόσμια οικονομία, το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ θεωρεί ότι η λιτότητα στραγγαλίζει την ανάπτυξη στις αδύναμες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και καλεί τις χώρες με εμπορικό πλεόνασμα να συνεισφέρουν στη μείωση των ανισορροπιών εντός της Ευρωζώνης. Στην πράξη, αυτό σημαίνει μικρότερα εμπορικά πλεονάσματα για χώρες όπως η Γερμανία και η Ολλανδία. Στην ουσία προτρέπει τα κράτη του Νότου να διεκδικήσουν από τη Γερμανία, και τα στηρίζει σ' αυτό, την πληρωμή μέρους των χρεών τους από τα πλεονάσματά της, ή, όπως προτείνει το ΔΝΤ, να αποδεχτεί «κούρεμα» μέρους των χρεών τους. Το ποιος θα πληρώσει το «κούρεμα» είναι ένα ζήτημα τριβής στην Ευρωζώνη που έχει σχέση με το ποιος πληρώνει τη ζημιά στις τράπεζες και τα κράτη που έχουν δανείσει και διαχειρίζονται το χρέος. Η βοήθεια από τα πλεονάσματα σημαίνει διευκόλυνση στην έξοδο από την κρίση, κατά συνέπεια δυνατότητες ενίσχυσης των μονοπωλίων κρατών - μελών της Ευρωζώνης, όπως π.χ. η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία κ.λπ., αλλά εδώ λειτουργεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης. Ετσι λειτουργεί ο καπιταλισμός.
Εκτιμήσεις που συγκαλύπτουν
 |
«Σύμφωνα με τον επίτιμο διευθυντή του Ινστιτούτου Πέτερσον, Φρεντ Μπέργκστεν, η κρίση στην Ευρώπη έχει μειώσει το ΑΕΠ των ΗΠΑ κατά 1% λόγω των μειωμένων εξαγωγών και επιχειρηματικών κερδών, με επιπτώσεις και στην αγορά εργασίας. Ωστόσο, σημειώνει ότι η οικονομία των ΗΠΑ έχει επωφεληθεί από τα προβλήματα της Ευρώπης, "διότι η κρίση μεταφέρει κεφάλαια στο δολάριο, κυρίως στα κρατικά ομόλογα, κρατώντας τα επιτόκια χαμηλά, κάτι που συμβάλλει στην ανάκαμψη της αγοράς κατοικίας και της καταναλωτικής ζήτησης"»(«Καθημερινή»). Αυτές οι διαπιστώσεις από μόνες τους δεν αρκούν για να ερμηνεύσουν την όξυνση των ανταγωνισμών ΗΠΑ - Γερμανίας, που εκδηλώνονται και με το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για ανάκαμψη της Ευρωζώνης. Σχετίζονται και με την επιδίωξη υπονόμευσης της καπιταλιστικής οικονομίας της Γερμανίας. Τα περί συσχέτισης της απώλειας από τις εξαγωγές εμπορευμάτων (με δεδομένο ότι η ΕΕ είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των ΗΠΑ) με τις εισαγωγές κεφαλαίων, που βοηθούν στη μείωση των επιτοκίων και έτσι αυξάνονται οι δυνατότητες δανεισμού των Αμερικανών και αναθερμαίνεται η «αγορά κατοικίας», είναι μια εκτίμηση αντιφατική και ελλιπής. Οχι μόνο επειδή πρόσφατα δημοσιεύματα έκαναν λόγο για κινδύνους νέας «φούσκας» στην αγορά κατοικιών στις ΗΠΑ (θυμίζουμε ότι οι κατασκευές ήταν ο κλάδος όπου πρώτα εκδηλώθηκε η κρίση στις ΗΠΑ) αλλά επειδή προκύπτει το ερώτημα: Είναι αμελητέα απώλεια το 1% του ΑΕΠ για τις ΗΠΑ όταν η ανάπτυξή τους υπολογίζεται στο 2,5%; Και αν είναι έτσι γιατί επιμένουν στην εφαρμογή «επεκτατικής πολιτικής» στην Ευρωζώνη, αφού η τωρινή δημοσιονομική πολιτική της στέλνει κεφάλαια στο δολάριο;
 |
Και άλλα μέτωπα ανταγωνισμών
Είναι γεγονός ότι στο πλαίσιο της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας, η οικονομική κρίση σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη επιδρά στις οικονομίες και άλλων κρατών, πολύ περισσότερο όταν έχουν στενές οικονομικές σχέσεις όπως οι ΗΠΑ με την ΕΕ. Εκφράζεται επομένως η ανησυχία των ΗΠΑ για τα κεφάλαια επιχειρηματικών ομίλων τους που έχουν επενδυθεί στην ΕΕ γι' αυτό η συνέχιση της κρίσης στην Ευρωζώνη τους απασχολεί.
Τι αντιθέσεις μπορεί να κρύβονται πίσω από την αντιπαράθεση των ΗΠΑ με τον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ και πρώτ' απ' όλα με τη Γερμανία; Σημαντικό πεδίο αντιπαράθεσης είναι τα ζητήματα ενεργειακών πηγών και μεταφοράς τους ειδικά στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Οι ΗΠΑ, που παλεύουν να κρατηθούν στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, να έχουν την πρωτοκαθεδρία στη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία, έχουν πρωταγωνιστική θέση στην περιοχή. Οι εξελίξεις στη Συρία και η συμφωνία με το Ιράν επιβεβαιώνουν ότι ταυτόχρονα ισχυρές θέσεις έχει και η Ρωσία. Ουσιαστικά με τη συμφωνία με το Ιράν, έγιναν βήματα προσέγγισης ΗΠΑ - Ρωσίας. Από την άλλη ενώ η Ρωσία φαινόταν να προσεγγίζει τη Γερμανία, οι μεταξύ τους αντιθέσεις οξύνονται. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ουκρανίας που δεν υπέγραψε συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, ούτε καν εμπορική, στην πρόσφατη Σύνοδο της ΕΕ, επιλέγοντας ενίσχυση των σχέσεών της με τη Ρωσία, που προσπαθεί να την εντάξει στην Τελωνειακή Ενωση με άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, ενώ ήδη τη δάνεισε με 15 δισ. ευρώ για να αντιμετωπίσει τις οικονομικές της δυσκολίες, μειώνοντας ταυτόχρονα την τιμή με την οποία της πουλά το φυσικό αέριο. Την ίδια ώρα η Γερμανία και ο ηγετικός πυρήνας της ΕΕ αντιδρούν σε αυτές τις επιλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας βρέθηκε στην πλατεία με τους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές, όπως και η επίσκεψη της επικεφαλής της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, Κάθριν Αστον, στη συνέχεια. Βεβαίως η Ουκρανία έχει γεωστρατηγική σημασία επειδή το έδαφός της είναι πέρασμα αγωγών αερίου, σιδηροδρομικών γραμμών για ένα μεγάλο κομμάτι των μεταφορών από την Ευρώπη προς την Ασία κ.λπ. Γι' αυτό η Ουκρανία δεν είναι αδιάφορη ούτε για τις ΗΠΑ που «ανησυχούν για τις εξελίξεις», τη στάση του πρωθυπουργού Γιανουκόβιτς, προσπαθώντας και αυτές με τη σειρά τους να ασκήσουν πίεση στη Ρωσία. Είναι λοιπόν σε εξέλιξη γενικότεροι ανταγωνισμοί, αφού τα ευρωενωσιακά μονοπώλια επιδιώκουν να διεισδύσουν στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, τις οποίες η Ρωσία θεωρεί ζωτικό χώρο για τα δικά της μονοπώλια και συνάπτει ανάλογες διακρατικές σχέσεις.
Δεν είναι τυχαία επίσης η πίεση της Κομισιόν στην «Gazprom» για την «ακριβή τιμή» που πουλά φυσικό αέριο στην ΕΕ. Αλήθεια, τώρα το ανακάλυψαν ή τώρα το σηκώνουν λόγω όξυνσης των ανταγωνισμών με τη Ρωσία; Την ίδια ώρα η Ρωσία συνεχίζει τις συζητήσεις με ευρωενωσιακά κράτη για την υπογραφή συμφωνίας για τον αγωγό μεταφοράς αερίου «South Stream».
Υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα που φαίνεται να επιδρά, όσο και αν δεν είναι στην επιφάνεια. Η αυξημένη διείσδυση επιχειρηματικών ομίλων της Κίνας στην ΕΕ και η αναβάθμιση του γουάν (δεύτερο στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές το κινεζικό νόμισμα). Η Γερμανία ήταν ανάμεσα στις χώρες που έκαναν χρήση του γουάν στις εμπορικές τους συναλλαγές, ενώ τον περασμένο μόλις Οκτώβρη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε τη συμφωνία της με τη Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας για αναμεταξύ τους ανταλλαγή νομισμάτων ύψους έως 350 δισ. γουάν, με σκοπό την ενίσχυση των εμπορικών συναλλαγών των χωρών της Ευρωζώνης με την Κίνα.
Οι επιδράσεις στην Ελλάδα
Υπάρχουν επιδράσεις αυτών των ανταγωνισμών στην Ελλάδα; Οι κόντρες κυβέρνησης - τρόικας ή, πιο σωστά, ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων του κεφαλαίου στην Ελλάδα με την τρόικα, έχουν σχέση με τη διεκδίκηση απ' αυτά τα τμήματα του κεφαλαίου (βλέπε ΣΕΒ) άλλου μείγματος στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης και άλλων συμμαχιών. Η κριτική γίνεται από τη σκοπιά ότι αυτή η πολιτική εμποδίζει τη ρευστότητα προς τους επιχειρηματικούς ομίλους για επενδύσεις, άρα παρατείνεται η κρίση. Πυκνώνουν επίσης οι αντιδράσεις του αστικού Τύπου στην Ελλάδα απέναντι στην Κομισιόν, η οποία από τη μια πιέζει για τις ιδιωτικοποιήσεις, και από την άλλη βάζει φραγμούς, όπως έκανε με τη ΔΕΠΑ.
Φαίνεται ότι αυτές οι αντιθέσεις έχουν σχέση και με την Ενέργεια και τους δρόμους μεταφοράς της (αγωγός ΤΑΡ, εφοπλιστές, σταθμοί υγροποίησης αερίου) και με το γεγονός ότι η Ελλάδα διεκδικεί να παίξει γενικότερο ρόλο στην περιοχή στον τομέα Ενέργειας. Βεβαίως για τα ζητήματα μεταφοράς Ενέργειας στην περιοχή και μέσω της Ελλάδας παρεμβαίνουν και οι ΗΠΑ, που διατηρούν στενούς δεσμούς με τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου (π.χ. πρώτα απ' όλα το εφοπλιστικό).
Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας μια είδηση για προσφορά αμερικανικού μονοπωλίου, 100 εκατομμυρίων δολαρίων, για την εξαγορά της ΕΑΒ. Ταυτόχρονα, εξελίσσεται η κοινή πολιτική για τις αμυντικές βιομηχανίες της ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο η γαλλογερμανική «Eurofighter» ενδιαφέρεται επίσης για την ΕΑΒ. Δημοσίευμα αστικής εφημερίδας το Νοέμβρη μιλούσε για μυστική συνάντηση του γαλλογερμανικού αεροναυπηγικού μονοπωλίου EADS (κατασκευαστής των «Eurofighter») με υψηλού επιπέδου κυβερνητική αντιπροσωπεία, προτείνοντας την εξαγορά της ΕΑΒ. Αν συνεκτιμηθεί ότι η υπόθεση με τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα ήταν ένα σημείο τριβής στη διαπραγμάτευση κυβέρνησης - τρόικας, σημαίνει ότι αφενός πίσω από τις κόντρες είναι και η πολεμική βιομηχανία (η ΕΕ προωθεί την ενιαία αμυντική πολιτική και την ενιαία πολεμική βιομηχανία, αλλά εδώ την πρωτοκαθεδρία έχουν τα γερμανικά και γαλλικά μονοπώλια), αφετέρου φαίνεται ότι διαπλέκεται με τις κόντρες ΗΠΑ - Γερμανίας στην πολεμική βιομηχανία. Αυτά είναι μερικά, ελάχιστα παραδείγματα.
Είναι επίσης χαρακτηριστικά τα αποσπάσματα από πρόσφατο δημοσίευμα της «Καθημερινής»: «Με σύνοδο κορυφής ξένων ιδιωτικών κεφαλαίων για την Ελλάδα τείνει να μοιάσει το επενδυτικό forum στη Νέα Υόρκη. Μεταξύ άλλων, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον μεγάλου αριθμού private equities και hedge funds, που έχουν τοποθετηθεί ήδη στη χώρα και εξετάζουν την προοπτική περαιτέρω αύξησης της έκθεσής τους στην ελληνική υπόθεση. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι για πρώτη φορά, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, εμφανίζονται σε κοινό τραπέζι οι επικεφαλής σημαντικών επενδυτικών κεφαλαίων αυτής της κατηγορίας. Ενδεικτικά αναφέρεται η περίπτωση του Rhone Group (που έχει τοποθετηθεί στην S&Β), του York Capital Partners (που έχει τοποθετηθεί στη ΓΕΚ-Τέρνα και στην ελληνική ναυτιλία), του Fortress Investment Group, του Castlelake, που ειδικεύεται στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και της Marathon Asset Management, που φέρεται να διακρατεί μεγάλη θέση σε ελληνικά κρατικά ομόλογα.
Ωστόσο, ακόμη πιο ενδιαφέρον στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι συμμετοχή στην εν λόγω διοργάνωση έχουν δηλώσει επενδυτές όπως η Third Point, το Soros Fund Management, η Paulson & Co, η Lazard Asset Management, η J.P. Morgan Asset Management, το Blackstone, η Morgan Stanley Wealth Management και η Allianz Global Investors. Δηλαδή, κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της αγοράς των funds, παγκοσμίως.
Το κρίσιμο ραντεβού όλων αυτών - αλλά και πολλών άλλων ακόμη - έχει κλείσει για τις 17 Δεκεμβρίου. Συγκεκριμένα, θα πραγματοποιηθεί στο Metropolitan Club της Νέας Υόρκης, στο πλαίσιο του 15ου Greek Investor Forum που διοργανώνει το New York Stock Exchange και η Capital Link.
Σε αυτές τις επαφές έχει προγραμματιστεί να συμμετάσχουν ο επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), Στέλιος Παπαδόπουλος, ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ) του υπουργείου Οικονομικών, Πάνος Τσακλόγλου, ο επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), Χρήστος Σκλαβούνης, η ηγεσία του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) και του Invest in Greece, ενώ μαγνητοσκοπημένο μήνυμα θα απευθύνει και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας. Ο τελευταίος ήθελε να παραστεί προσωπικά σε αυτήν την εκδήλωση, αλλά τελικώς ανέβαλε το ταξίδι του εκεί, λόγω της αναμενόμενης παρουσίας στην Αθήνα - εκείνο το διάστημα - των επικεφαλής της τρόικας.
Στο συνέδριο θα παραστούν επίσης και πολλοί γνωστοί Ελληνοαμερικανοί επιχειρηματίες, αλλά και Ελληνες εφοπλιστές και διεθνείς οίκοι, με ενδιαφέροντα στην Ελλάδα, όπως η Deutsche Bank, η Citi, η Goldman Sachs, η BNP Paribas και η Credit Suisse.
Από ελληνικής πλευράς αναμένονται επίσης όλες οι ελληνικές τράπεζες, ενώ ήδη κλείνουν ραντεβού για one to one συναντήσεις εκπρόσωποι από Aegean Airlines, ΕΛΠΕ, ΟΤΕ, Intralot, Eurobank, Eurobank Properties, Lamda Development, Εθνική Τράπεζα, Εθνική Πανγαία και Τιτάνα. Ενδιαφέρον για κατ' ιδίαν συναντήσεις διατυπώνεται, σύμφωνα με πληροφορίες, και για τον ΟΔΔΗΧ, αλλά και το ΤΧΣ. Οι ξένοι που επιζητούν περισσότερη πληροφόρηση για την Ελλάδα τόσο για λογαριασμό τους όσο και για λογαριασμό πελατών τους εκτός των προαναφερθέντων περιλαμβάνουν ακόμα τους BlackRock, Fidelity Investments, Wells Fargo Advisors, King Street, Mizuho Securities, Greylock, Lexington, Capital Partners, Barclays, Jefferies, Bank of New York Mellon και την Wilbur Ross & Co. Σημειώνεται πως ο ισχυρός άνδρας της τελευταίας, ο Wilbur Ross, έχει συναντηθεί δύο φορές με τον κ. Σαμαρά». Ηδη το φόρουμ βρίσκεται σε εξέλιξη.
Τόσο πολύ ενδιαφέρον για την Ελλάδα;
Να θυμίσουμε επίσης την πρόσφατη επίσκεψη της υπουργού Εμπορίου των ΗΠΑ στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια ως πεδίο ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΗΠΑ - Γερμανία και Ρωσία, την εμμονή της τρόικας να φύγουν οι ελληνικές τράπεζες από τα Βαλκάνια, που ξεσήκωσε τους Ελληνες αστούς κατά της τρόικας, ουσιαστικά κατά της Γερμανίας.
Την ίδια ώρα η «Καθημερινή», 20/12/2013, έγραφε σε πρωτοσέλιδο άρθρο της: «Οταν οι πολιτικές της Ευρώπης αντανακλούν αυτά που θέλει μια χώρα (ή έστω μια μικρή ομάδα πλούσιων χωρών), εις βάρος της συνολικής ανάπτυξης της Ενωσης, τότε δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ουσιαστική πρόοδο (...) Αν δεν καταλάβουν και οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ότι οι έως τώρα πολιτικές δεν επέτυχαν, ότι πρέπει να δράσουν άμεσα και ανατρεπτικά, με γνώμονα το κοινό μας μέλλον, τότε ας μη σπαταλάμε άλλο χρόνο και χρήμα σε ανούσιες συναντήσεις». Ευθεία βολή στη Γερμανία και την Ευρωζώνη.
Προκαλεί εντύπωση το ότι όλοι αυτοί οι επιχειρηματικοί όμιλοι που συμμετέχουν στο φόρουμ των ΗΠΑ ενδιαφέρονται για μια μικρή καπιταλιστική οικονομία όπως της Ελλάδας. Φαίνεται ότι η θέση της Ελλάδας ως ενεργειακού και μεταφορικού κόμβου σε μια περιοχή με μεγάλη γεωστρατηγική σημασία προσελκύει το ενδιαφέρον. Αυτό άλλωστε αξιοποιούν και τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα (η Ελλάδα ως πύλη εισόδου στην Ευρώπη, αλλά και ως σημείο σύνδεσης Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής, ενδιαφέρουν τις ΗΠΑ και στρατιωτικά).
Το ζήτημα «γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας» και την ανάγκη συμμετοχής πιο ενεργά στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς αναδεικνύουν και οι αστοί της Ελλάδας, επιδιώκοντας οφέλη. Το «Βήμα της Κυριακής», 15/12/2013, έγραφε: «Το μεγάλο γεγονός της 24ης Νοεμβρίου δεν είναι άλλο από την ιστορικών διαστάσεων συμφωνία του Ιράν με τη Δύση για τον έλεγχο των πυρηνικών (...) Η ροή πετρελαίου και αερίου διευκολύνεται (...) Η ευρύτερη περιοχή κινεί κοντά στα 2 τρισ. δολάρια τον χρόνο, τα οποία μπορούν να γίνουν 3 τρισ. δολάρια (...) Αυτό συνιστά ευκαιρία για την Ελλάδα. Η χώρα μας βρίσκεται στο άκρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, είναι στη ζώνη του ευρώ, διαθέτει σταθερές δομές και ευρωπαϊκούς θεσμούς, είναι ταυτόχρονα μέλος του ΝΑΤΟ (...) Δύναται να παίξει ρόλο συνδέσμου με όλη αυτή την αναδυόμενη ζώνη της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής». Ολα αυτά φανερώνουν ότι το ελληνικό κεφάλαιο βιάζεται να πάρει μέρος σε μοιρασιά πλούτου στην περιοχή αναζητώντας αναβαθμισμένο ρόλο στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Η μοιρασιά βεβαίως γίνεται με οξύτατους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αλλά και σε υποδεέστερα, που έχουν όμως σημαντικό περιφερειακό ρόλο όπως, π.χ., το Ισραήλ, η Τουρκία κ.λπ., που θέλουν ανάλογο ρόλο. Το κουβάρι λοιπόν των αντιθέσεων μπλέκει πάρα πολύ.
Θυμίζουμε σε σχέση με τους ανταγωνισμούς, ότι «όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια». Που σημαίνει ότι η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, να περιμένουν τα χειρότερα απ' αυτούς τους ανταγωνισμούς. Γι' αυτό να χαράξουν τη δική τους αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή ρότα, κόντρα στους αστούς και τους συμμάχους τους, οργανώνοντας τη δική τους κοινωνική συμμαχία με προοπτική την εργατική, λαϊκή εξουσία.
Ανάρτηση από: http://www.rizospastis.gr
