Τα τρία τελευταία χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια επαναστατική διαδικασία στη βάση της ελληνικής κοινωνίας (όπως και σε όλο τον δυτικό κόσμο), μια δυναμική διαδικασία αλλαγής πορείας της διαρκούς επανάστασης των αθρώπων επί της γης.
Οι άνθρωποι των δυτικών καταναλωτικών κοινωνιών, ερχόμενοι πλέον πρόσωπο με πρόσωπο με το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η έως τώρα προσέγγισή τους στην ζωή, τα βασικά χαρακτηριστικά της οποίας είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ τους αλλά και με τα άλλα όντα, η προσπάθεια πλήρους κυριαρχίας τους επί του οικοσυστήματος, η απομύζηση δίχως αναπλήρωση των φυσικών πόρων και η παραγωγή απορριμμάτων, στρέφονται τώρα γοργά προς την σταδιακή αποδόμηση αυτού του μοντέλου και υιοθετούν μιαν άλλη προσέγγιση και φιλοσοφία, αυτήν της οικουμενικότητας, της συνεργατικότητας ανθρώπου με άνθρωπο αλλά και με το υπόλοιπο οικοσύστημα.
Ο απεγκλωβισμός ολοένα και περισσότερων ανθρώπων κάθε ηλικίας, αλλά κυρίως νέων, από την στενάχωρη οπτική του χρηματοοικονομικού συστήματος εντός του οποίου (επι)βιώνουν ως άτομα, η επαφή τους με την παραμελημένη ανθρώπινή τους υπόσταση και η απελευθέρωσή τους ως φυσικά πλάσματα εντός του απέραντου οικοσυστήματος, η συνειδητοποίηση της ψευδαίσθησης που τους είχεκαλλιεργηθεί ότι το χρήμα αποτελεί φυσικό πόρο και η πλήρης πλέον συναίσθηση ότι οι πραγματικοί φυσικοί πόροι είναι αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων και όχι καταναλωτικά προϊόντα προορισμένα μόνο για την ανθρωπότητα των ατόμων καταναλωτών που διαθέτουν το χρήμα, η απόδρασή τους από την νοοτροπία της «μη ευθύνης» για οτιδήποτε δεν ορίζεται ως ατομική ιδιοκτησία τους και η προσωπική ανάληψη της ευθύνης για όσα αφορούν στη ζωή τους, στην υγεία τους, στην μόρφωσή τους, στην διαχείριση των φυσικών πόρων που χρειάζονται για να ζήσουν, η απεξάρτησή τους από την πλήρη υποταγή στα κουπόνια του μηνιαίου μισθού και η στροφή τους προς την φυσική ζωή, διατροφή, καλλιέργεια, η ενασχόλησή τους με την παραγωγή της τροφής τους, η έξοδός τους από τον μηχανισμό καθημερινής κυκλοφορίας του χρήματος και η δημιουργία νέων δομών και κοινωνιών που βασίζονται στην ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών αλλά και νέων μορφών και διαδικασιών πολιτικής εκπροσώπησης αποτελούν το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας πορείας και τις μεθόδους με τις οποίες αυτή υλοποιείται.
Ο απεγκλωβισμός ολοένα και περισσότερων ανθρώπων κάθε ηλικίας, αλλά κυρίως νέων, από την στενάχωρη οπτική του χρηματοοικονομικού συστήματος εντός του οποίου (επι)βιώνουν ως άτομα, η επαφή τους με την παραμελημένη ανθρώπινή τους υπόσταση και η απελευθέρωσή τους ως φυσικά πλάσματα εντός του απέραντου οικοσυστήματος, η συνειδητοποίηση της ψευδαίσθησης που τους είχεκαλλιεργηθεί ότι το χρήμα αποτελεί φυσικό πόρο και η πλήρης πλέον συναίσθηση ότι οι πραγματικοί φυσικοί πόροι είναι αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων και όχι καταναλωτικά προϊόντα προορισμένα μόνο για την ανθρωπότητα των ατόμων καταναλωτών που διαθέτουν το χρήμα, η απόδρασή τους από την νοοτροπία της «μη ευθύνης» για οτιδήποτε δεν ορίζεται ως ατομική ιδιοκτησία τους και η προσωπική ανάληψη της ευθύνης για όσα αφορούν στη ζωή τους, στην υγεία τους, στην μόρφωσή τους, στην διαχείριση των φυσικών πόρων που χρειάζονται για να ζήσουν, η απεξάρτησή τους από την πλήρη υποταγή στα κουπόνια του μηνιαίου μισθού και η στροφή τους προς την φυσική ζωή, διατροφή, καλλιέργεια, η ενασχόλησή τους με την παραγωγή της τροφής τους, η έξοδός τους από τον μηχανισμό καθημερινής κυκλοφορίας του χρήματος και η δημιουργία νέων δομών και κοινωνιών που βασίζονται στην ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών αλλά και νέων μορφών και διαδικασιών πολιτικής εκπροσώπησης αποτελούν το ιδεολογικό υπόβαθρο της νέας πορείας και τις μεθόδους με τις οποίες αυτή υλοποιείται.
Στην ουσία ένα ολοένα αυξανόμενο μέρα με την ημέρα ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας λειτουργεί πλέον με την λογική της αποδόμησης του καταναλωτικού μοντέλου, δρώντας επί των πυλώνων της αποανάπτυξης, της αποεκπαίδευσης, της μη επέμβασης, της αποδοχής του απαραβίαστου από τον άνθρωπο των αβίαστων φυσικών ρυθμών και νόμων, οι οποίοι τον ορίζουν και τον διέπουν ως φυσικό ον αλλά και της επανεκτίμησης του αξιακού του συστήματος.
Στην ελληνική κοινωνία η επαναστατική αυτή διαδικασία έχει σε αυτή την ιστορική στιγμή που διάγουμε σπουδαία και εντυπωσιακά χαρακτηριστικά όσον αφορά κυρίως στην ταχύτητα εξάπλωσής της αλλά και στις νέες συνθήκες ζωής των ανθρώπων που δημιουργεί και είναι ήδη υπαρκτές σε ένα βαθμό και εξελισσόμενες. Βρίσκεται σε εξέλιξη σαν διαδικασία αλλεπάλληλων σπορών με την μέθοδο της φυσικής καλλιέργειας και μέρα με την ημέρα αλλάζει το τοπίο στη βάση, κάνει πιο εύφορη την κοινωνία των ανθρώπων, περιορίζει τα «ζιζάνια» και αυτοκαθάρεται σταδιακά από τα όξινα και τα χημικά που την έπνιγαν για χρόνια, σε πολύ σύντομο ιστορικό χρόνο δε, θα έχει πλήρως αντικαταστήσει με τοπίο θαλλερό και καρπερό το ρυπαρό παρελθόν, το οποίο είναι βεβαίως ακόμη παρόν και πασχίζει να κυριαρχήσει με κάθε τρόπο πλέον, με ολοένα και πιο χυδαία «αναπτυξιακή» θεωρία και πράξη αλλά νομοτελειακά δεν έχει κανένα μέλλον.
Η Αριστερά με το σημερινό ιδεολογικό της υπόβαθρο, πόσω μάλλον με τους τρόπους που πολιτεύεται στην πράξη, δείχνει να έχει μείνει πίσω και να μην μπορεί να εκφράσει την κοινωνία όπως ταχέως διαμορφώνεται. Ο όποιοςαριστερός ανθρωποκεντρισμός εντός του καπιταλισμού είναι πλέον παρωχημένος κι αυτός και καταδικασμένη σε αποτυχία κάθε πολιτική βασισμένη πάνω του, αφού από τη μια οι άνθρωποι έχουν προ πολλού μεταλλαχθεί σε αριθμημένα άτομα-γρανάζια ενός συστήματος του οποίου η κυνικότητα έχει ξεπεράσει κάθε όριο και το οποίο ακόμη αποδέχεται ηΑριστερά και εντός του αυτοπροσδιορίζεται, από την άλλη η οικουμενικότητα της υφιστάμενης αλλά και επερχόμενης καταστροφής μόνο με νέα, σύγχρονηοικουμενική θεώρηση και πρακτική αντιμετωπίζεται.
Η Οικουμενική Αριστερά, η μόνη ρεαλιστική και ώριμη πολιτική πρόταση, που θα κάνει πράξη την αποανάπτυξη, την σμίκρυνση, τον επανακαθορισμό του αξιακού συστήματος, τον σεβασμό των φυσικών νόμων, ρυθμών, πόρων και βεβαίως της ζωής απ’ όπου κι αν προέρχεται, φαντάζει πλέον ως απόλυτη αναγκαιότητα.
Είναι η ρεαλιστική πολιτική πρόταση διότι ορίζεται και προσδιορίζεται εντός του αυθύπαρκτου άρα και ρεαλιστικού συστήματος, που είναι το Οικοσύστημα, με την προαιώνια σοφή Οικονομία, διότι προχωρεί μπροστά σε απόλυτη συνεργασία μαζί του και όχι πλέον ανταγωνιστικά και με τάση κυριαρχίας επ’ αυτού και δρα αποκομμένη πλέον από την ουτοπία του τεχνητού καπιταλιστικού συστήματος και της θεώρησής του ότι μπορεί και πρέπει να υποκαταστήσει το οικοσύστημα.
Είναι η ώριμη πολιτική πρόταση διότι όσο η ανθρωπότητα ωριμάζει επί της γης τόσο ο δρόμος της γίνεται οικουμενικός, στωικός, μη επεμβατικός, αφού αυτό ακριβώς σημαίνει ωρίμανση, η αποδοχή των όρων, των ορίων, των ρυθμών και των νόμων που μας διέπουν ως υπάρξεις και η παραδοχή ότι κάθε απόπειρα παραβίασης ή εκβίασης αυτών, επιστρέφει υπερμεγεθυμένη εις βάρος μας.
Το παρόν άρθρο εστάλη στην εφημερίδα Αυγή στις 3 Δεκεμβρίου 2013 και δεν δημοσιεύτηκε μέχρι σήμερα 28 Δεκ 2013, παρόλες τις διαβεβαιώσεις του διευθυντή της εφημερίδας Ν. Φίλη.
Βέβαια προηγήθηκαν άρθρα μου στο διαδίκτυο, με τα οποία έκανα κριτική σε στελέχη του Σύριζα περί των επενδύσεών τους σε πολυεθνικές, οπότε μπορεί και να μετάνιωσε ο κ. Φίλης, να εφάρμοσε δημοκρατική και αριστερή λογοκρισία και να με έβγαλε από τις σελίδες της εφημερίδας. Ελπίζω να μην έχουν πάθει και αυτό οι “σύντροφοι” διότι ο εκφυλισμός της Αριστεράς διαφαίνεται πλέον τέλειος.
Ανάρτηση από: http://yiannismakridakis.gr
