Το συστηματικό και έντεχνα προετοιμασμένο μακρόπνοο σχέδιο των ξένων ελίτ (Υπερεθνική Ελίτ και η Ευρωπαϊκή συνιστώσα της), σε αγαστή σύμπνοια με τη ντόπια ελίτ, για τη Μεξικανοποίηση της χώρας και την πλήρη υποταγή του Ελληνικού λαού (που τόλμησε πάλι πρόσφατα ν’ αντισταθεί στα σχέδια τους ― όπως φάνηκε με το 61% του «ΟΧΙ» στα μνημόνια του Ιούλη) είχε αρχίσει να υλοποιείται πολύ νωρίτερα. Η γενική επίθεση των ελίτ εκδηλώθηκε ήδη από την αρχή της πρώτης δεκαετίας αυτού του αιώνα, όταν εξαπατήθηκε ο Ελληνικός λαός να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ του «εκσυγχρονιστή» Σημιτούλη. Ένα κόμμα, που ήδη από τη δεκαετία του ‘80, είχε δείξει τι πραγματικό ρόλο έπαιζε, όταν «ξέχασε» τις δεσμεύσεις του ιδρυτού του να βγάλει την Ελλάδα από την ΕΕ και ΝΑΤΟ ― «το ίδιο συνδικάτο». Το 2009 εξέλεγη, με άλλη παραπλάνηση αυτή τη φορά («λεφτά υπάρχουν») το ΠΑΣΟΚ του «Γιωργάκη» που φαίνεται ότι έπαιξε ένα τουλάχιστον ύποπτο ρόλο στη κρίση, όταν φρόντισε να βάλει την Ελλάδα στο ληστρικό ΔΝΤ για να εφαρμοστούν οι πιο στυγνές πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί ποτέ σε Ευρωπαϊκή χώρα, με στόχο την απομύζηση, όχι βέβαια των ελίτ και των βολεμένων που σήμερα ουρλιάζουν να μη φύγουμε από την ΕΕ, αλλά των λαϊκών στρωμάτων. Ο απώτερος στόχος ήταν η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και η ολοκληρωτική πολιτική υποταγή του Ελληνικού λαού στα κελεύσματα της Υπερεθνικής Ελίτ.
Στη συνέχεια, όταν τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ) εφθάρησαν ανεπανόρθωτα, οι ελίτ έβαλαν σε εφαρμογή μεγαλεπήβολο σχέδιο για την κατάπνιξη κάθε αντιστασιακής φωνής που τυχόν θ’ απαιτούσε άμεση έξοδο από ΕΕ, ΝΑΤΟ και τη ΝΔΤ γενικότερα, είτε προερχόταν από τον πατριωτικό/εθνικιστικό χώρο γενικά (όπως συμβαίνει σήμερα σε όλη την Ευρώπη) είτε από την Αριστερά.
Όσον αφορά την Αριστερά ειδικότερα, οι ελίτ ήξεραν ότι η αντισυστημική και συνεπής αντι-ΕΕ Αριστερά του ΚΚΕ δεν επρόκειτο να ηγηθεί ενός νέου ΕΑΜ, που σήμερα ήταν η μόνη λύση για να βγούμε από την καταστροφή, αλλά αντίθετα θα συνέχιζε να παλεύει για «σοσιαλισμό τώρα». Δηλαδή, για μια (προφανώς ανώδυνη για το σύστημα) θέση, εφόσον ξέρει πολύ καλά (όπως άλλωστε και η ηγεσία του ΚΚΕ) ότι δεν υπάρχουν σήμερα οι υποκειμενικές συνθήκες για σοσιαλιστική επανάσταση. Η τραγική άλλωστε εκλογική απήχηση του ΚΚΕ που με ιστορία αγώνων 100 ετών σήμερα διαγκωνίζεται με το αθλιότερο συστημικό κόμμα στην Ελλάδα, αυτό των τυχάρπαστων αρχολίπαρων στο Ποτάμι με ιστορία 2 ετών, είναι ενδεικτική! Είναι άλλωστε φανερό πως αν η σημερινή θέση του ΚΚΕ για το ΕΑΜ είχε υιοθετηθεί στην Κατοχή, η Ελλάδα δεν θα είχε απελευθερωθεί ποτέ (ουσιαστικά), από τον ίδιο τον λαό της. Και αυτό, γιατί ένας εθνικο- απελευθερωτικός αγώνας μπορεί να είναι νικηφόρος μόνο όταν κάθε πατριώτης, αριστερός, δεξιός, κομμουνιστής ή χριστιανός παλέψει για την εθνική απελευθέρωση, σαν πρώτο βήμα για τη κοινωνική απελευθέρωση, όπως ήταν ο βασικός στόχος του ΕΑΜ που είχε αγκαλιάσει όλα τα λαϊκά στρώματα, εκτός από τις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα. Άλλο βέβαια το ότι ενώ το ΕΑΜ είχε απελευθερώσει την Ελλάδα το Φθινόπωρο του 1944, χάρη στα τραγικά σφάλματα του ΚΚΕ, έχασε την ιστορική ευκαιρία να δημιουργήσει λαϊκή κυβέρνηση και να προχωρούσε σε δημοψήφισμα για τη μορφή πολιτεύματος που θα ενέκρινε ο λαός, αλλά, αντ’ αυτού, περίμενε τους «συμμάχους»… να μας «απελευθερώσουν» ― προφανώς επειδή ο παγκόσμιος πόλεμος ακόμη συνεχιζόταν και η Σοβιετική ηγεσία δεν ήθελε να έλθει σε σύγκρουση με αυτούς! Αυτά τα τραγικά σφάλματα πλήρωσε με πολύ αίμα ο λαός μας από τότε, ενώ συγχρόνως εδημιουργείτο στη μεταπολεμική Ελλάδα ένα, αρχικά, Αμερικανικό προτεκτοράτο, που το διαδέχτηκε στη συνέχεια το σημερινό προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, μέσα στην ΕΕ. Περιττό ν’ αναφέρω πως όταν, ήδη από το 2010, πρόβλεπα ότι η χώρα, με βάση την ανάλυση μου, οδηγείτο σε κατάσταση προτεκτοράτου, σύμπασα η «Αριστερά» μας με αποκαλούσε εξτρεμιστή και προσπάθησε (παράλληλα με το σύστημα) να θάψει το βιβλίο.[1] Φυσικά, σήμερα ο όρος έχει καθιερωθεί ευρέως, π.χ. από τη Λαϊκή Ενότητα και τη Χρυσή Αυγή.
Σήμερα μόνο οι βολεμένοι, οι εγκληματικά απληροφόρητοι, ή οι βαλτοί δεν καταλαβαίνουν ότι η Ελλάδα έχει χάσει κάθε εθνική κυριαρχία, αφού δεν ελέγχει την οικονομία της ούτε καν το νόμισμα της, όπως αποδείχθηκε περίτρανα μετά το 2010 και ιδιαίτερα μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ. Εντούτοις, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε ποτέ θέμα εθνικής κυριαρχίας, αλλά απλά έβαζε διάφορες δήθεν «κόκκινες γραμμές» για τη προστασία εισοδημάτων, συντάξεων, κ.λπ. (που ήξερε καλά ότι μέσα στην ΕΕ, χωρίς εθνική κυριαρχία, δεν είχε καμιά δυνατότητα να τις επιβάλλει), με βάση ψευτο-επιχειρήματα δήθεν «μαρξιστών» και «αριστερών» οικονομολόγων, καθώς και τυχοδιωκτών πολιτικάντηδων, ότι αρκούσε να «τρομάξουμε» τις ελίτ με τη πιθανότητα να βγούμε από το Ευρώ για να δεχτούν κατάργηση της λιτότητας.
Όμως, όπως προσπάθησα να δείξω στο βιβλίο αυτό, η λιτότητα είναι βασικό σύμπτωμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και όχι απλά μια «κακή πολιτική» των ελίτ, όπως διακηρύσσουν άσχετοι με τη σημασία της παγκοσμιοποίησης, αλλά και κάποιοι που συνειδητά παραπλανούν. Και αυτό, γιατί το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση σημαίνει ότι το βασικό κριτήριο για το τι, πώς και για ποιον παράγεται ρυθμίζεται από τις «δυνάμεις της αγοράς», μέσω της ανταγωνιστικότητας και όχι από τις κοινωνικές ανάγκες, όπως αυτές προσδιορίζονται συλλογικά από το κοινωνικό σύνολο. Γι’ αυτό και κάθε χώρα ενσωματωμένη στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εφαρμόσει, σε διάφορους βαθμούς, πολιτικές συμπίεσης του κόστους παραγωγής (εργατικό κόστος, φόροι επιχειρήσεων, κ.λπ.), οι οποίες βέβαια παίρνουν άλλη μορφή στις χώρες από όπου πηγάζει η υπερεθνική εξουσία των πολυεθνικών επιχειρήσεων (οι οποίες σήμερα ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και εμπόριο) σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες.
Είναι δηλαδή ακριβώς η ένταξη μας στην ΕΕ (με άλλα λόγια, η ενσωμάτωση μας στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς, την οποία επέβαλε το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών) που είναι η αιτία της οικονομικής μας καταστροφής, και όχι το Χρέος (όπως παραπλανητικά διέδιδαν πολλοί στην «Αριστερά» μας), το οποίο όμως είναι απλά το σύμπτωμα της. Ήταν η ένταξη μας στη ΕΕ που κατέστρεφε την αγροτική μας παραγωγή και τη σχετική αυτοδυναμία που είχαμε σε αγροτικά προϊόντα. Και ήταν η ίδια ένταξη που κατέστρεφε και την στοιχειώδη βιομηχανική παραγωγή (χαλυβουργεία, ναυπηγεία, κ.λπ.), ενώ τώρα θα ξεπουληθούν και τα λιμάνια, αεροδρόμια, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, κ.λπ. και εμείς θα περιοριστούμε βασικά στον ρόλο των γκαρσονιών της Ευρώπης, όπως ήταν πάντα το σχέδιο των ελίτ. Τέλος ήταν η ένταξη μας στην ΕΕ που οδήγησε στη καταβαράθρωση των πραγματικών μισθών (δηλαδή της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων), προς δόξα των «Μαρξιστών» οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιός, Τσακαλώτος, Βαρουφάκης, Δραγασάκης, Βεργόπουλος, Δουζίνας, Σταθάκης, κ.ά.) που κάποιοι επιβραβεύτηκαν ακόμη και με υπουργικές θέσεις από τις ντόπιες και ξένες ελίτ. Δικαιολογημένα, βέβαια, εφόσον υπηρετούν πιστά την προσπάθεια των ελίτ να μην απεγκλωβιστούν τα λαϊκά στρώματα από την καταστροφική ένταξη μας στην ΕΕ. Έτσι, όπως φανερώνει η μόλις εκδοθείσα Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία της ΓΣΕΕ, η αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού έχει μειωθεί σχεδόν κατά το 1/4 από την ένταξη μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, σαν αποτέλεσμα της πολύ ταχύτερης αύξησης των τιμών από αυτή των ονομαστικών μισθών στην περίοδο αυτή.[2] Και οι πραγματικοί μισθοί με την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας που επιβάλλουν οι «εταίροι» μας με τα Μνημόνια, για ν’ αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα μας, μόνο προς μια κατεύθυνση μπορεί να κινηθούν: την ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση, όπως άλλωστε γίνεται και σε χώρες σαν τη Βρετανία όπου οι πραγματικοί μισθοί έχουν επανέλθει σε Βικτωριανά επίπεδα, ώστε να εξασφαλιστεί το «θαύμα» της δραστικής μείωσης της ανεργίας!
Όλα αυτά, γιατί, αντίθετα με τις ανοησίες των «αριστερών» οικονομολόγων, είναι μύθος ότι οι πολιτικές λιτότητας και η συνακόλουθη συμπίεση μισθών δεν μπορούν να φέρουν «ανάπτυξη». Όμως, όλο το Κινεζικο και το Ινδικό αναπτυξιακό «θαύμα» αντίστοιχα, στη συμπίεση των μισθών θεμελιώνεται. Αυτού του είδους «ανάπτυξη» με συμπίεση μισθών, συντάξεων, κ.λπ., είναι κάλλιστα δυνατή σήμερα και αυτήν ακριβώς επιδιώκει η Υ/Ε (και φυσικά η Ευρωπαϊκή ελίτ), παρά τις μπουρδολογίες ψευτο-Κεϋνσιανών που δεν καταλαβαίνουν (ή προσποιούνται πως δεν καταλαβαίνουν) ότι ο Κεϋνσιανισμός δεν είναι εφικτός στο πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών που επιβάλλει η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Για όλη αυτή την καταστροφή η ευθύνη δεν ανήκει βέβαια στις ελίτ, που απλά «τη δουλειά τους κάνουν», μέχρις ότου τουλάχιστον ν’ ανακτήσουμε την εθνική και οικονομική κυριαρχία μας, σαν πρώτο βήμα στην κοινωνική απελευθέρωση και την ανατροπή του συστήματος που θεμελίωσαν. Ούτε καν η κυρία ευθύνη ανήκει στους οπορτουνιστές πολιτικάντηδες και αρχολίπαρους που πλαισιώνουν τα συστημικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τις τσόντες τους, ΠΟΤΑΜΙ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, κ.λπ.). Μέρος της ευθύνης φέρει βέβαια και η ΧΑ, η οποία, αντί να εξελιχτεί σε ένα νεο-εθνικιστικό κόμμα για την εθνική κυριαρχία, όπως π.χ. το Γαλλικό (FN) και το Βρετανικό κόμμα (UKIP), δεν έχει αποβάλλει από την ηγεσία της τους κομμουνιστοφάγους και τους νοσταλγούς των Γερμανοτσολιάδων, εφόσον η θεωρία της δεν εμπνέεται από τη νεο-εθνικιστική ιδεολογία των παραπάνω κομμάτων κατά της παγκοσμιοποίησης, αλλά από την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία του μεσοπολέμου που οδήγησε σε μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας!
Αλλά και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ φέρει τμήμα της ευθύνης, διότι εγκατέλειψε τον αγώνα για την εθνική απελευθέρωση, σαν τμήμα του αγώνα για τη κοινωνική απελευθέρωση, καταδικάζοντας ακόμη και την στρατηγική του ΕΑΜ, περιμένοντας σήμερα υπομονετικά την έλευση του Μεσσία, με τη μορφή της σοσιαλιστικής επανάστασης, τη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν ακόμη καν αντιληφτεί τη σημασία της καταστροφικής παραμονής μας στην ΕΕ. Και όλα αυτά γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει πάρει μυρουδιά από τη σημασία της παγκοσμιοποίησης και της ΝΔΤ που έχει εγκαθιδρυθεί εδώ και πάνω από 30ετία και προσπαθεί να καταλάβει τη σημερινή πραγματικότητα με τα θεωρητικά εργαλεία που ανέπτυξε ο Μαρξισμός εδώ και πάνω από εκατονταετία! Αντίστοιχη ευθύνη φέρουν και οι αποσχισθέντες απο τον ΣΥΡΙΖΑ που έντιμα μεν δεν ακολούθησαν την πλειοψηφία των «βολεψάκηδων», οι οποίοι δεν είχαν αντίρρηση, εν μια νυκτί, να υιοθετήσουν τη μεγαλύτερη ιστορική κωλοτούμπα των Τσιπρέων και Φλαμπουράρηδων («για να σωθεί βέβαια η Πατρίς»), μολονοτι δεν τόλμησαν όμως να προχωρήσουν (όπως άλλωστε και η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική «Αριστερά») να θέσουν θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ. Και όχι μόνο. Ολόκληρη η προεκλογική εκστρατεία της Λαϊκής Ενότητας παρουσίαζε το θέμα της εξόδου από την Ευρωζώνη σαν απλό οικονομικό θέμα και όχι σαν θέμα εθνικής και επομένως λαϊκής κυριαρχίας, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουν τις αποπροσανατολιστικές ανοησίες για μαζικές δημόσιες επενδύσεις, εθνικοποιημένες Τράπεζες και δημόσιες επιχειρήσεις, καθως και ανταγωνιστική παραγωγή. Όλα αυτά μέσα στην ΕΕ των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών!
Η κύρια όμως και πρωταρχική ευθύνη ανήκει βέβαια στη δήθεν «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ και τους «Μαρξιστές» οικονομολόγους και «διανοουμένους» που τον στηρίζουν, οι οποίοι, αντί να κάνουν αγώνα για ν’ αποκαλύψουν στα λαϊκά στρώματα που καταστρέφονται τον ολέθριο ρόλο της ΕΕ, έκαναν το παν (με το αζημίωτο βέβαια!) για να τα τρομοκρατήσουν για τη δήθεν καταστροφή που θα ακολουθούσε την έξοδο μας από την ΕΕ. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε ώστε οι εκλογές του Γενάρη 2015 να αποκλείσουν με κάθε τρόπο το θέμα της ένταξης μας στην ΕΕ και γι’ αυτό μιλούσε απλά για κάποια συμπτώματα της καταστροφής (μνημονιακές πολιτικές λιτότητας, κ.λπ.) που υποτίθεται θα καταργούσε ερχόμενος στην εξουσία, πράγμα που, όπως καταγγείλαμε από την αρχή της κρίσης, ήταν μια σαφής ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ, χειρότερη από αυτή του Αντρέα Παπανδρέου το 1981, ή του γιου του, Γιωργάκη, το 2010. Έτσι, αυτοδεσμεύτηκε μόνο για την κατάργηση των πολιτικών αυτών, με συνέπεια σήμερα να μπορούν να βγαίνουν όλα τα πολιτειακά όργανα, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον Αρχιεπίσκοπο να διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχει καμιά εντολή για ρήξη και ότι επομένως η παραμονή μας στην ΕΕ είναι πατριωτικό καθήκον, ενώ κάποιοι Ευρω-φασίστες πολιτικάντηδες δεν διστάζουν ν’ απειλούν και με Γουδί όποιον μιλά για ρήξη, σε μια θρασύτατη αντιστροφή ρόλων! Και φυσικά μόνο στην Ουκρανία και ίσως την Ουγκάντα, μπορούν τα πολιτειακά όργανα να επεμβαίνουν έτσι ωμά σε κρίσιμα και σαφώς πολιτικά θέματα, ακολουθούμενοι βέβαια από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ακόμη και την ακραιφνή «σοσιαλίστρια» διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, χωρίς να διανοηθεί καν ο ΣΥΡΙΖΑ να τους απολύσει πάραυτα και να τους στείλει να υπηρετήσουν τα αφεντικά τους στις Βρυξέλλες!
Το πόσο «πατριωτικό καθήκον» όμως είναι η παραμονή μας στην ΕΕ (θέση που στηρίζουν και «εθνικιστές-μαϊμοΰδες» ―που τους βραβεύει ακόμη και η Ακαδημία!― δήθεν για να σωθούμε από την Τουρκία!), φάνηκε καθαρά από τη τύχη της Κύπρου. Ήμασταν βέβαια μέσα στο ΝΑΤΟ το 1974 όταν έγινε η Τουρκική εισβολή και δεν κουνήθηκε κανένας από τους «συμμάχους» μας (που σήμερα είναι και όλοι «εταίροι» μας) να σταματήσουν την εισβολή. Και όχι μόνο. Ενώ αρκούσε μια δήλωση τους ότι τα σύνορα της ΕΕ είναι απαραβίαστα για να σταματήσει κάθε Τουρκική ή άλλη απειλή, όλα αυτά τα χρόνια οι «εταίροι» μάς «βοηθούσαν» να διατηρούμε αμυντικές δαπάνες που κανένας άλλος μικρός λαός δεν μπορεί ν’ αντέξει. Όλα αυτά βέβαια με το αζημίωτο, αφού όπως αποκάλυψαν πρόσφατα ακόμη και οι συντηρητικοί Τάιμς του Λονδίνου, με αυτό τον τρόπο η κραταιά Γερμανία καλύπτει το 1/5 των εξαγωγών της σε πολεμικούς εξοπλισμούς, ενώ μετά μας κατηγορούσε από πάνω ότι έχουμε μεγάλο έλλειμμα στο Ισοζύγιο Πληρωμών![3]
Έτσι, κατόρθωσαν με την ψευτο-εντολή που υφάρπαξε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη για ενα αγώνα κατάργησης των πολιτικών λιτότητας… μέσα στην ΕΕ, και τη νέα εντολή που πιθανώς θα πάρει τον Σεπτέμβρη, παρά την ιστορική κωλοτούμπα του ―πάντοτε βέβαια, με τη βοήθεια των κρατικών καναλιών που λειτουργούν σαν γραφεία κομματικής προπαγάνδας και των πληρωμένων (ίσως και από την ίδια την ΕΕ) στημένων ψευτο-δημοσκοπήσεων― να παρουσιάζουν τον Ελληνικό λαό σαν ένα λαό ηλιθίων μαζοχιστών, ο οποίος όταν έχει υποστεί στο πετσί του τι σημαίνει ΕΕ, με χιλιάδες ν’ αυτοκτονούν από την απελπισία, να θέλει ακόμη να παραμείνει στην ΕΕ! Έτσι, φθάσαμε σήμερα στο αποκορύφωμα της εξαθλίωσης, όπου οι απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ πιθανότατα να επιβραβευθούν για την ωμή εξαπάτηση του λαού, και τα μνημονιακα κόμματα γενικά να συγκεντρώσουν πάνω από το 80% των ψήφων στις εκλογές του Σεπτέμβρη! Όμως, αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος των ξένων και ντόπιων ελίτ όταν έδωσαν το πράσινο φώς στον Τσίπρα να προχωρήσει στις εκλογές αυτες: να εξευτελίσουν το 61% του «ΟΧΙ στα Μνημόνια» τον Ιούλη, με ένα πάνδημο 80% «ΝΑΙ στα μνημόνια» τον Σεπτέμβρη! Φυσικά, αυτό θα είναι άλλη μια λαθροχειρία γιατί το ενδεχόμενο…πάνδημο 80% υπέρ των μνημονίων μπορεί ν’ αποτελείται στη πραγματικότητα από λιγότερους από τους μισούς των ψηφοφόρων αν υπάρξει, όπως είναι πολύ πιθανό, μια τεράστια αποχή πάνω από 40%, όπως είναι οι σημερινές εκτιμήσεις.
Όμως, επειδή κάποιοι ίσως μπερδεύονται απο την Γκεμπελική προπαγάνδα των Φλαμπουράρηδων για τους «ηρωικούς» Τσίπρα, Βαρουφάκη, Τσακαλώτο και… Δραγασάκη που δήθεν πάλεψαν με νύχια και με δόντια για να πετύχουν τη καλύτερη δυνατή λύση, το ερώτημα είναι: είχε άραγε άλλη επιλογή ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλη του 2015 από την ολοκληρωτική παράδοση του; Η απάντηση βέβαια είναι ότι το θέμα δεν είναι εάν, εκεί που είχαν φθάσει τη χώρα τον Ιούλη του 2015, υπήρχε άλλη επιλογή. Δηλαδή έχοντας ξετινάξει τα δημόσια ταμεία για να είναι «καλοί πληρωτές», έχοντας επιβάλλει capital controls όχι στους έχοντες και κατέχοντες που τις προηγούμενες εβδομάδες απέσυραν από τις Τράπεζες μέχρι και ένα δις Ευρώ την ημέρα, αλλά στους συνταξιούχους που καθόντουσαν στις ουρές με τις ώρες για 50 Ευρώ και έχοντας «στερέψει τις αγορές». Και δεν είναι αυτό το θέμα, γιατί όλα αυτά ήταν αναμενόμενα μετά τη διακοπή ρευστότητας από την ΕΚΤ που, όπως είχα γράψει εδώ και χρόνια, μόνο κρετίνοι έπρεπε να μην την περιμένουν, εφόσον την ίδια τακτική είχε εφαρμόσει και με πολλή επιτυχία η Ευρω-ελίτ μέσω της ΕΚΤ, στο παρελθόν, τόσο σε σχέση με την Ιρλανδία, όσο και με την Κύπρο. Όπως και το ότι, κάτω από τις συνθήκες αυτές, οποιαδήποτε κυβέρνηση θα δεχόταν οτιδήποτε ζητούσαν οι δανειστές.
Το θέμα είναι ότι η κυβέρνηση των απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ ενώ όφειλε να ξέρει ότι εκεί θα κατέληγε η κατάσταση, δεν είχε διανοηθεί να έχει ένα πραγματικό εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την Ευρωζώνη που θα εφάρμοζε πολύ πριν θα έφταναν τα πράγματα εκεί ― και όχι απλά τις ασκήσεις επί χάρτου του Βαρουφάκη! Όμως, η κυβέρνηση των δωσίλογων απατεώνων ούτε διανοείτο να έχει επεξεργαστεί παρόμοιο σχέδιο και να έχει ετοιμάσει τη κατάλληλη υποδομή για την εφαρμογή του, και ολοι επικαλούντο σαν κοινοί απατεώνες ότι δεν είχαν εντολή για έξοδο από το Ευρώ. Όμως, ακόμη και αυτό να το πάρουμε τοις μετρητοίς, γιατί άραγε δεν είχαν την εντολή; Μήπως γιατί δεν προσπάθησαν ποτέ τόσο σαν αντιπολίτευση όσο ―και κυρίως― σαν κυβέρνηση, όταν ελέγχαν κανάλια και ΜΜΕ, να δείξουν στα λαϊκά στρώματα γιατί είναι καταστροφή η ένταξη μας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη; Και μήπως γιατί, αντ’ αυτού, έβγαιναν οι «επαναστάτες διανοούμενοι» του ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιοί, Σταθάκηδες, Τσακαλώτοι, Δουζίνες, Βεργόπουλοι, κ.λπ.) να λένε τα ίδια με τα συστημικά κόμματα, δηλαδή, για την Βιβλική καταστροφή που μας περίμενε αν βγαίναμε από την ΕΕ; Εκεί έγκειται όλη η απάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι δηλαδή στο εάν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από τη παράδοση του λαού στη σφαγή τον Ιούλη του 2015, αλλά στο τι έκανε για να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Και όπως προσπάθησα να δείξω συστηματικά στο βιβλίο αυτό, εκτός αν θεωρήσουμε κρετίνους το κομματικό επιτελείο του και αυτό των διανοουμένων του ΣΥΡΙΖΑ ―που δεν είναι― όλα αυτά ήταν τμήμα ΣΧΕΔΙΟΥ για να περάσουν τελικά και με τη λαϊκή βούλα την παράδοση του λαού στους σφαγείς του.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε την έγκριση του στο τρίτο και εξ ορισμού χειρότερο Μνημόνιο. Εξ ορισμού, γιατί ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ όλες τις καταστροφικές αλλαγές των προηγουμένων μνημονίων και θα στηρίζεται μάλιστα σε αυτές (άνοιγμα και απελευθέρωση αγορών, σχολεία χωρίς δασκάλους, και νοσοκομεία χωρίς γιατρούς από τις συνεχείς περικοπές προσωπικού μέσω πρόωρης συνταξιοδότησης, κ.λπ.). Και όταν αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ εννοώ βέβαια στην πλειοψηφία όλων αυτών για τους οποίους πρωταρχικό κριτήριο για τη στάση τους είναι «η Αριστερά στην εξουσία», έστω και αν αυτή η «Αριστερά» δεν έχει καμία σχέση ακόμη και με τις θέσεις του ίδιου κόμματος πριν λίγους μήνες και ―ακόμη χειροτέρα― έστω και αν το νέο Μνημόνιο πέρασε στη Βουλή με τις ψήφους των κομμάτων που μέχρι χθες κατηγορούσε ως συστημικά, αν όχι για προδοτικά, κ.λπ.! Αν όμως όλοι αυτοί είχαν τη παραμικρή πολιτική εντιμότητα, όταν διαπίστωσαν ότι το πρόγραμμα τους ήταν ανεφάρμοστο (αν υποθέσουμε ότι δεν το ήξεραν από πριν –παρόλο που όχι μόνο ο υπογράφων αλλά και το ΚΚΕ κ.ά. από χρόνια δείχναμε), τι πιο έντιμο για έναν μη συμφεροντολόγο και μη αρχολίπαρο, πραγματικό, αριστερό από το να παραιτηθεί; Δηλαδή, γιατί να μην αφήσουν τα μνημονιακά κόμματα να παραδώσουν την εθνική κυριαρχία και επομένως και τα απαράγραπτα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων για τα οποία υποτίθεται αγωνιζόντουσαν, και οι ίδιοι να κατέβουν στα μετερίζια του αγώνα;[4]
Και αναφέρομαι σε παράδοση της εθνικής κυριαρχίας (που άλλωστε ακόμη και έντιμοι φιλελεύθεροι παρατηρητές ―ξένοι βέβαια!― παραδέχονται, όπως ανάφερα στο κεφ. 10), διότι φυσικά δεν έχει καμία σημασία εάν η έδρα του Ταμείου για την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας έχει έδρα το Λουξεμβούργο ή την Αθήνα, όταν το «Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων» (όπως χωρίς περιστροφές το ονομάζει η δανειακή συνθήκη) ―το οποίο έχει στόχο «να διατηρεί σημαντικά ελληνικά περιουσιακά στοιχεία και το οποίο θα ρευστοποιεί τα εν λόγω περιουσιακά στοιχεία με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα»― βρίσκεται κάτω από τον άμεσο έλεγχο του ΕΜΣ (του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας).[5] Όπως η Heather Stewart του Observer περιέγραφε σωστά την παράδοση κάθε ίχνους εθνικής κυριαρχίας με το τρίτο μνημόνιο:
«η πραγματική τιμή του Μνημονίου δεν είναι απλά τα μέτρα λιτότητας αλλά η παράδοση της κυριαρχίας, η κατάργηση κάθε (Ελληνικού) πολιτικού ελέγχου που σηματοδοτεί το Μνημόνιο και είναι εκπληκτική. Το μνημόνιο κυριολεκτικά βρίθει με ορόσημα και στόχους που πρέπει να πετύχει η κυβέρνηση στην Αθήνα ―μήνα με τον μήνα και χρόνο με τον χρόνο― ενώ δεσμεύεται να υποβάλλει κάθε σημαντική αλλαγή πολιτικής στην εξονυχιστική έρευνα των διεθνών επιτηρητών της».[6]
Ακόμη, αποτελεί άμεση παράδοση της εθνικής κυριαρχίας η ρύθμιση ότι κάθε υπέρβαση των δημοσιονομικών στόχων θα θέτει αυτόματο μηχανισμό σε κίνηση για την κάλυψη της παρέκκλισης, μέσω μείωσης των δημοσίων δαπανών: «Ο διορθωτικός μηχανισμός συνίσταται στην κάλυψη της απόκλισης είτε με περικοπή δαπανών είτε με ανάληψη δράσεων για την ενίσχυση των εσόδων». Και αυτό δεν αποτελεί απλά παράδοση κάθε εθνικής κυριαρχίας, για τη προστασία της οποίας οι μετρ της απάτης Τσίπρες και Φλαμπουράρηδες έχουν το απύθμενο θράσος να μιλούν κιόλας, αλλά και δείχνει το πόσο ασύστολο ψέμα είναι ο ισχυρισμός τους ότι, εάν εκλεγούν αυτοί, δήθεν θα εφαρμόσουν το τρίτο μνημόνιο με ηπιότερο τρόπο, πράγμα που είναι ασύστολο ψέμα και μόνο απόπειρα συνειδητής εξαπάτησης υποκρύπτει.
Και δεν είναι το μόνο ψέμα. Το ίδιο ασύστολα απατηλοί είναι οι δήθεν στόχοι στους οποίους στηρίζεται όλη η προεκλογική προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ: πρώτον, ο στόχος της «ανάπτυξης» που υποτίθεται πέτυχε με τις «σκληρές» διαπραγματεύσεις των Τσίπρα-Τσακαλώτου και, δεύτερον, ο στόχος της απομείωσης του δανείου.
Όμως, η μεν «ανάπτυξη» δεν επιτυγχάνεται απλά, όπως υποστηρίζει ο αρχι-απατεώνας Τσίπρας, εξαιτίας της «επιτυχίας» του να μειωθούν τα πλεονάσματα που ζητούσαν οι δανειστές για να ξεπληρώνεται καλύτερα το Χρέος. Ο λόγος που πράγματι οι «εταίροι» μείωσαν τα απαιτούμενα πλεονάσματα στον Προϋπολογισμό δεν ήταν βέβαια η σθεναρή στάση του Τσίπρα (που στον διεθνή Τύπο είναι γνωστός πια για τις κωλοτούμπες του!) αλλά στο ότι θα ήταν τέτοιο το μέγεθος της ύφεσης φέτος και του χρόνου (σε σημαντικό βαθμό εξαιτίας και του τρόπου που επέβαλε capital controls που ρήμαξαν κυριολεκτικά την αγορά), αν τα απαιτούμενα πλεονάσματα ήταν μεγαλύτερα από τα συμφωνηθέντα, που θα επακολουθούσε σίγουρα κοινωνική έκρηξη στην προσπάθεια της μετεκλογικής κυβέρνησης να τα επιτύχει. Και φυσικά, ανάπτυξη με βάση το Τρίτο Μνημόνιο σημαίνει απλά περισσότερο ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου στις ξένες ελίτ, ώστε να εισρεύσουν τα 50 δις Ευρώ στο Ταμείο για την «αξιοποίηση» (δηλαδή την εκποίηση) του κοινωνικού πλούτου, συμπεριλαμβανομένου και του πιθανώς πλούσιου ορυκτού πλούτου στις πολυεθνικές της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ. Μόνο για το έγκλημα επομένως του ξεπουλήματος του κοινωνικού πλούτου, όποιοι το επιχειρήσουν, θα είναι δωσίλογοι για πάντα στον Ελληνικό λαό.
Όσον αφορά την δήθεν ελάφρυνση του Χρέους που υποτίθεται θα επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ (ή όποιος άλλος στην εξουσία), αυτή θα σημαίνει απλώς την επιμήκυνση του (δηλαδή τη διαιώνιση της εξάρτησης του Ελληνικού λαού), με αντάλλαγμα χαμηλότερους τόκους, αφου η Ευρω-ελίτ επανειλημμένα έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να δεχθεί οποιαδήποτε μείωση του Χρέους. Και αυτό, τη στιγμή που η μόνη βέβαια πραγματική λύση θα ήταν η μη αναγνώριση από εμάς του Χρέους αφού ήταν οι ελίτ που έκαναν (και κυρίως ωφελούνταν από) τα δάνεια και όχι τα λαϊκά στρώματα που είδαν τη παραγωγή μας να συρρικνώνεται και τις δουλειές τους να χάνονται, ενώ οι κυβερνήσεις συνέχιζαν τα δάνεια για να συγκαλύψουν τη συντελούμενη οικονομική καταστροφή.
Ωστόσο, η έξοδος από την ΕΕ θα μας έδινε τη δυνατότητα να ασκήσουμε μια πραγματικά εθνική πολιτική, εγκαταλείποντας τους «συμμάχους» μας στο ΝΑΤΟ και αναπτύσσοντας πραγματικές συμμαχικές σχέσεις με τους λαούς που παλεύουν σήμερα για τη δική τους εθνική ανεξαρτησία, όπως ο Ρωσικός. Φυσικά η Ρωσική ηγεσία δεν αποτελείται από κρετίνους για να μας δώσει βοήθεια όταν εμείς δεν διανοούμαστε να φύγουμε από την ΕΕ, (όπως ξεκαθάρισε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Μόσχα), αφού αυτό θα ισοδυναμούσε με έμμεση από μέρους τους ενίσχυση της ΕΕ και της Υ/Ε που ήδη βρίσκεται σε ψυχρό ή ημι-θερμό πόλεμο με τη Ρωσία. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε («κατά λάθος»;) ν’ απογοητεύσει τον λαό ακόμη και για τη δυνατότητα αλλαγής των γεωπολιτικών μας σχέσεων που είναι όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στον λυσσασμένο πόλεμο που θα μας κήρυσσε η Υ/Ε αν τολμούσαμε να προχωρήσουμε σε ρήξη.
Όμως είναι δυνατή η ρήξη με την ΕΕ; Η απάντηση είναι καταφατική αλλά υπό προϋποθέσεις. Πραγματική ρήξη δηλαδή, προϋποθέτει:
α) πρώτον, προετοιμασία του λαού από καιρό για τον ρόλο της ΕΕ στην Ελληνική καταστροφή,
β) δεύτερον, τεχνική προετοιμασία για την αντιμετώπιση των μεταβατικών προβλημάτων, εφόσον βέβαια αποτελεί μαύρη προπαγάνδα αγυρτών ότι η επάνοδος στο εθνικό νόμισμα αποτελεί καταστροφή όταν υπάρχουν όλες οι λύσεις για την αντιμετώπιση των μεταβατικών προβλημάτων ―ανάλογες περιπτώσεις άλλωστε υπάρχουν πολλές στην Ιστορία― και
γ) τρίτον, αλλαγή των γεωπολιτικών συσχετισμών ΠΡΙΝ τη ρήξη. Σήμερα καμιά από τις βασικές αυτές προϋποθέσεις δεν ικανοποιείται ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ και των «αριστερών» οικονομολόγων και πολιτικάντηδων που τον απαρτίζουν.
Η μόνη επομένως λύση σήμερα είναι η δημιουργία «από τα κάτω» ενός Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική απελευθέρωση[7] και καλούμε κάθε πατριώτη να συμβάλλει στη δημιουργία τοπικών λαϊκών επιτροπών σε κάθε γωνιά της Ελλάδος για το κτίσιμο αυτού του Μετώπου. Αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ τρόπος για την έξοδο από την καταστροφή και το σταμάτημα του εξανδραποδισμού μας σαν Λαού. Είναι δύσκολος αγώνας και μακρόχρονος ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ!
16/9/15
* Το άρθρο αυτό είναι προδημοσίευση από το νεο βιβλίο μου με τον τίτλο ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, 2010-2015: Από τα Μνημόνια των συστημικών ΠΑΣΟΚ/ΝΔ στο «αριστερό» Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ (Γόρδιος, Σεπτέμβρης 2015).
[1] Βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).
[2] Η αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα έχει μειωθεί σχεδόν κατά 25% από την ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Με βάση 100 το 1984, ο πραγματικός κατώτατος μισθός είχε πέσει στις 76,7 μονάδες το 2014. Βλ. ΙΝΕ, Ινστιτούτο Εργασίας ΓΣΕΕ, Η Ελληνική Οικονομία και η Απασχόληση, Ετήσια Έκθεση 2015, Παράρτημα: Η διαχρονική εξέλιξη των κατώτατων πραγματικών αποδοχών στην Ελλάδα την περίοδο 1984-2014.
[3] Alistair Osborne, “Germany’s tanks are on Greece’s lawn”, The Times (16/6/2015). Ελληνική μετάφραση: Τα γερμανικά τανκς στην αυλή της Ελλάδας
[4] Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην ακόμη χειρότερη περίπτωση «διανοητών» που βρήκαν ευκαιρία, τώρα που πηδούν τα ποντίκια από το καράβι που βουλιάζει, αυτοί να επιδιώξουν να χωθούν μέσα. Πώς αλλιώς άραγε να χαρακτηρίσει κανείς περιπτώσεις σαν του Δουζίνα και του Βεργόπουλου που βρήκαν τη στιγμή να συνωστιστούν για να μπουν στους συνδυασμούς του Μνημονιακού πια ΣΥΡΙΖΑ; Θα έχει άδικο ο μέσος προδομένος υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αναγωγές στην «κουτάλα», όχι αναγκαστικά με την οικονομική έννοια (παρόλο που και αυτή δεν είναι ασήμαντη), αλλά με την έννοια της μαζικής κοινωνικής προβολής, από την οποία τώρα βέβαια θα κοπεί κάθε μη Μνημονιακός (εκτός αν είναι εντελώς «ανώδυνος» για το σύστημα) αφού τα μνημονιακά κόμματα θα ελέγχουν τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών και επομένως των θέσεων-κλειδιά στα ΜΜΕ και κρατικούς οργανισμούς, κ.λπ.;
[5] Βλ. Κύρωση του Σχεδίου Σύμβασης Οικονομικής Ενίσχυσης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και ρυθμίσεις για την υλοποίηση της Συμφωνίας Χρηματοδότησης.
[6] Heather Stewart, “Europe has taken charge of Greece like a television nanny” The Observer (16/8/2015).
[7] Βλ. Έκκληση ΜΕΚΕΑ.
Ανάρτηση από: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr
