Σύμφωνα με τον Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό της 4/9/2016, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσε πως «αναμένεται έξαρση της αντιεξουσιαστικής βίας το επόμενο διάστημα στη χώρα μας. Σύμφωνα μάλιστα με την εφημερίδα «Καθημερινή» της ίδιας μέρας, «μπαίνουμε σε εποχή ταραχών».
Που όμως θα συμβεί αυτή η «έξαρση της αντιεξουσιαστικής βίας» και οι «ταραχές»;
Όχι φυσικά στην ύπαιθρο χώρα, ούτε στις μικρές πόλεις, στα Ιωάννινα ας πούμε, στην Καλαμάτα ή την Καβάλα. Ούτε και στο Ηράκλειο, τον Βόλο ή την Πάτρα. Ότι συμβεί εκεί θα είναι «στιγμιαίο», πιο στιγμιαίο και περιστασιακό κι από το χουντικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου.
Ακόμη και στην Θεσσαλονίκη η βία που θα υπάρξει θα είναι υποτονική. Μέχρι και οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που γίνονται στην συμπρωτεύουσα είναι περιστασιακές, με αφορμή ας πούμε την Δ.Ε.Θ., όταν ολόκληρη η κυβέρνηση έχει μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη ακολουθώντας τον εκάστοτε πρωθυπουργό, ή σαν υποστήριξη των εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στην Αθήνα, όπως το πολυθρύλητο «κίνημα των πλατειών» (και του Κατρούγκαλου) του 2011.
Το 99% των ταραχών και της βίας συμβαίνει και θα συμβεί και πάλι στην Αθήνα και μάλιστα στο κέντρο της - όχι στις γειτονιές - κι από το κέντρο θα προτιμηθεί φυσικά η περιοχή των Εξαρχείων και των κοντινών οικοδομικών τετραγώνων και δρόμων.
Το μονοπώλιο των ταραχών, δεν είναι το αποκλειστικό προνόμιο της Αθήνας. Εδώ συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας, των δημόσιων και ιδιωτικών έργων, το 50% σχεδόν του πληθυσμού της χώρας, το μεγαλύτερο μέρος των δημόσιων υπηρεσιών, ποσοστά όλα δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση με την έκταση της πόλης, τον πληθυσμό και κυρίως τις δυνατότητες της να οδηγήσει τη χώρα σε μιαν οικονομική και πολιτισμική ανέλιξη.
Όπως αναφέρει ο Δ. Μάρτος , ενώ την περίοδο 1982-1991 οι πόροι που διανεμήθηκαν στην Αττική περιορίστηκαν στο 28%, μετά το 1991 επανήλθαν στην πρότερη φάση, που κυμαίνονταν πάνω από το 40% (1).
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Οι κρατικές δαπάνες στην Ελλάδα φτάνουν στο 55% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) (2). Η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη θέση όσον αφορά τη σχέση κρατικών δαπανών και ΑΕΠ.
Κι επειδή οι κρατικές δαπάνες αφορούν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους μισθούς και συντάξεις δημοσίου τομέα καταλαβαίνει κανείς γιατί ο αθηναϊκός συγκεντρωτισμός και κηφηνισμός συντελούν αποφασιστικά στις διαχρονικές ελληνικές χρεοκοπίες (3) και το κυριότερο, στο ότι αποτελούν τη μεγαλύτερη τροχοπέδη κάθε προσπάθειας ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση.
Ένα ακόμη στοιχείο συνηγορεί στα παραπάνω. Οι φορείς της τοπικής διοίκησης (Δήμοι, Νομαρχίες, Περιφέρειες) διαχειρίζονται κάτι λιγότερο από το 10% των πόρων, ενώ η κεντρική διοίκηση (υπουργεία) πάνω από το 90%. (4)
Και που βρίσκεται συγκεντρωμένη η μεγάλη, η συντριπτικά μεγάλη μάζα της κεντρικής διοίκησης, των υπουργείων; Μα φυσικά στην Αθήνα.
Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, σ’ αυτόν τον σύγχρονο Γαργαντούα που καταπίνει κάθε χρόνο και μια μικρή πόλη, ερημώνοντας την περιφέρεια, η αντιμετώπιση των πολιτικών κομμάτων, είναι τουλάχιστον υποκριτική.
Υποκρίνονται ότι το πρόβλημα δεν υπάρχει ή το υποβιβάζουν σε ζήτημα «αστυφιλίας» γενικότερα, ενώ την ίδια στιγμή εκπονούν προγράμματα για μεγαλύτερο γιγαντισμό της πρωτεύουσας, της οποίας οραματίζονται την ένταξη σ’ ένα δίκτυο «μεγαπόλεων», όπου θα συγκεντρώνεται η κυβερνοδιοίκηση του υπόλοιπου κόσμου.
Το ίδιο υποκριτική είναι και η πρόταση του Στέφανου Μάνου για «περιστολή των δαπανών μέσω της αποκέντρωσης». Η πολυθρύλητη αποκέντρωση, είναι γνωστό ότι κατάληξε στη δημιουργία μιας παράλληλης, πρόσθετης υπογραφειοκρατίας στις περιφέρειες και τους Δήμους, που όχι μονάχα δεν έθιξε τον «αθηνοκεντρισμό», αλλά αντίθετα τον δυνάμωσε.
Και το πιο σημαντικό σημείο, είναι η κατανομή των πόρων που είδαμε παραπάνω. Αυτή η κατανομή καθορίζει και το είδος της αποκέντρωσης, ενώ ένα δεύτερο επίσης καθοριστικό στοιχείο είναι η μεταφορά προσωπικού, η οποία αντί να γίνεται από το κέντρο στην περιφέρεια, ακολουθεί την αντίθετη πορεία.
Την ίδια αντιμετώπιση βλέπουμε και σε αντισυστημικούς πολιτικούς σχηματισμούς.
Το ΕΠΑΜ και ένας μεγάλος κύκλος διανοουμένων, στηρίζουν όλη την πολιτική τους προσπάθεια στην αλλαγή οικονομικής πολιτικής, με αιχμή του δόρατος την αποχώρηση από το Ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Αυτό κατά τη γνώμη τους θα ανοίξει τον δρόμο για μιαν εθνική οικονομική πολιτική, που θα επιφέρει την απαλλαγή από τα μνημόνια και την οικονομική ανάκαμψη.
Φυσικά και ξεχνούν κατά πρώτον πως, «το νόμισμα είναι ένα μέσον, δεν είναι η αιτία των προβλημάτων. Για χώρες όπως η Ελλάς, με ασθενική οικονομία και παραγωγή, το ισχυρό νόμισμα όπως το ευρώ, οξύνει ίσως τα προβλήματα αλλά δεν τα δημιουργεί». (5)
Και δεύτερον ότι, «η ορθή σχέση με το έδαφος αποτελεί το εφαλτήριο για έξοδο από οποιαδήποτε κρίση. Η εμπειρία των ισχυρών κρατών μας δείχνει ότι διατηρούνται ως τέτοια όχι μόνο λόγω των ιμπεριαλιστικών τους κακοτροπιών αλλά και γιατί οργανώθηκαν σωστά σε σχέση με το έδαφος». (6)
Στην Ελλάδα αντίθετα, η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία ενδιαφέρεται μονάχα για την πρωτεύουσα, αδιαφορώντας και ερημώνοντας την υπόλοιπη χώρα, ακυρώνοντας έτσι οποιαδήποτε προοπτική και ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης και ευημερίας του λαού.
Έτσι η πρόταση των υποστηρικτών του εθνικού νομίσματος καταλήγει στο «ψηφίστε εμάς, γιατί είμαστε διαφορετικοί και καλύτεροι από τους άλλους».
Μια δεύτερη ομάδα διανοουμένων, συγκεντρώνει την προσοχή και τις προσπάθειες της στην αναθεώρηση του ισχύοντος Συντάγματος, ώστε μέσω αυτού οι πολίτες να αποκτήσουν μεγαλύτερη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, κυρίως μέσω δημοψηφισμάτων που θα είναι δεσμευτικά για την εκάστοτε κυβέρνηση.
Μερικοί μάλιστα οραματίζονται πως «θα μπορούσε η Ελλάδα να είναι η αμεσοδημοκρατική Ελβετία της Μεσογείου», καθώς είναι γνωστό ότι στην Ελβετία πραγματοποιούνται τα περισσότερα και κυρίως δεσμευτικότερα για την κυβέρνηση, το κοινοβούλιο και την δικαιοσύνη δημοψηφίσματα.
«Πόση όμως δημοκρατία, εθνική κυριαρχία και μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα που το μισό του πληθυσμού της είναι συνωστισμένο στο 3% της έκτασης της;» αναρωτιέται ο Δημ. Μάρτος, χωρίς φυσικά να έχει ακόμη δοθεί απάντηση. (7)
Η μόνη πολιτική οργάνωση που στο ξεκίνημα της επιζητά «να χτυπηθεί, τέλος, αποφασιστικά ο αθηνοκεντρισμός, το καρκίνωμα του νεότερου ελληνικού κράτους ελληνικού κράτους, που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της παρακμής και κύριος δίαυλος της εξάρτησης της χώρας, αποσαθρώνοντας την παραγωγή και την παράδοση μας, αναπαράγοντας τις ενδοτικές ελίτ» (8), είναι η κίνηση πολιτών «ΑΡΔΗΝ».
Εδώ όμως υπάρχει μια αντίφαση. Από τη μια ο αθηνοκεντρισμός αποκαλείται – και σωστά- «καρκίνωμα» και «κύριος δίαυλος της εξάρτησης της χώρας» κι από την άλλη η καταπολέμηση του είναι το τελευταίο μιας δέσμης πέντε μέτρων – στόχων για να «μειωθούν οι κοινωνικές ανισότητες» και να ορθοποδήσει η χώρα.
Και το σημαντικότερο, ενώ για τα υπόλοιπα μέτρα – στόχους παρατίθεται μία στοιχειώδης ανάλυση του πως θα επιτευχθούν, για την καταπολέμηση του αθηνοκεντρισμού ανακοινώνεται απλώς η πρόθεση της καταπολέμησης του.
Έτσι όμως ακυρώνεται κάθε προσπάθεια μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, αφού αυτές αναπαράγονται κυρίως, όπως και οι κυρίαρχες οικονομικά και κοινωνικά τάξεις στην Αθήνα και όχι στην υπόλοιπης Ελλάδα.
Ακυρώνεται κάθε προσπάθεια καταπολέμησης της ξένης εξάρτησης, όπως και του εθνομηδενισμού, αφού ο αθηναϊκός συγκεντρωτισμός είναι ο δομικός λίθος της ιμπεριαλιστικής ενσωμάτωσης του νέου ελληνικού κράτους και η Αθήνα σαν πρωτεύουσα είναι ο κυρίως χώρος όπου αναπαράγονται οι φορείς τους, οι ενδοτικές ελίτ. Η άρχουσα αθηναϊκή τάξη είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για όλες τις εθνικές απώλειες και καταστροφές. Μία μάλιστα απ’ αυτές, η καταστροφή της Σμύρνης έγινε συνειδητά, καθώς η Σμύρνη αντιμάχονταν την Αθήνα σαν μητρόπολη του ελληνισμού, άρα απειλούσε τα συμφέροντα της αθηνοκεντρικής ολιγαρχίας.
Ακυρώνεται η ενδογενής και αυτόκεντρη ανάπτυξη, όπως και η ενίσχυση της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής με όσα κίνητρα κι αν δοθούν, αφού ο αθηναϊκός Μινώταυρος λειτουργεί σαν ολετήρας κάθε δημιουργικής προσπάθειας. Ακόμη και οι συνεταιρισμοί και οι συνεργατικές, είναι αδύνατο να αναπτυχθούν κάτω από την γραφειοκρατική μπότα του αθηνοκεντρισμού.
Ο όρος ύπαρξης του αθηνοκεντρισμού, είναι ένας και μοναδικός. Το γεγονός πως η Αθήνα είναι πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Για να μπορέσουμε λοιπόν να σκοτώσουμε τον σύγχρονο Μινώταυρο, που ζεί καταβροχθίζοντας τις σάρκες του έθνους, πρέπει αυτός ο όρος να πάψει να υπάρχει.
Πρέπει η Αθήνα να πάψει να είναι πρωτεύουσα και οι λειτουργίες της πρωτεύουσας να διαχυθούν σε πολλά αστικά κέντρα, να λειτουργήσει ένα «κοινό πόλεων» (9).
Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, αν αναλογιστούμε τον σωρό των προβλημάτων που έχουν συσσωρευθεί και των συμφερόντων, μεγάλων αλλά και μικρών που έχουν επενδυθεί και συνεχίζουν να επενδύονται πάνω στον αθηναϊκό Μινώταυρο.
Η πραγματοποίηση του όμως θα σημάνει την απελευθέρωση του έθνους από τις αλυσίδες του, την ανασυγκρότηση του σαν έθνος και την διεκδίκηση μιας ισότιμης σχέσης με τα άλλα έθνη. Αλλά και για την Αθήνα θα σημάνει την αναγέννηση της, ώστε να ξαναγίνει διαμαντόπετρα.
1) Δημ.Μάρτος, «Αθηναϊσμός» εκδόσεις Γόρδιος σελ.372
2) Υπόμνημα της Κομισιόν στο Γιουρογκρουπ της 9/9/16
3) Η σχέση των κρατικών δαπανών και του συνεχούς δανεισμού της χώρας για την κάλυψη τους και φυσικά της αναπόφευκτης κάθε φορά χρεοκοπίας, αναλύεται από τον Δ. Μάρτο στο βιβλίο του «Αθήνα, πρωτεύουσα του νέου ελληνικού κράτους, εκδ. Γόρδιος.
4) Δημ. Μάρτος, «Αθηναϊσμός» σελ. 371
5) Γ. Οικονόμου «Ευρώ ή Δραχμή: Ψευδή διλήμματα και πραγματικά προβλήματα» Εφημ. Των Συντακτών 28/6/16
6) Δημ. Μάρτος «Αθηναϊσμός» σελ. 391
7) Δημ. Μάρτος « Ο Μινώταυρος της Αθήνας και ο Θησέας Της Θεσσαλονίκης» περιοδικό «Άρδην» Μάρτιος 2015
8) «Διακήρυξη ΑΡΔΗΝ: Ένα πολιτικό κίνημα από το Λαό», περιοδικό ΑΡΔΗΝ 23/6/2016
9) Δημ. Μάρτος, «Αθηναϊσμός» σελ. 373
