Του Γιάννη Ξένου από το Άρδην τ. 107-8 που κυκλοφορεί
Η διακυβέρνηση Σύριζα, όπως συνέχεια επαναλαμβάνουμε στο Άρδην[1], συμβολίζει το τέλος μιας εποχής. Η Μεταπολίτευση, έτσι όπως τη ζήσαμε για πάνω από σαράντα χρόνια, μετά τη διακυβέρνηση Σύριζα θα έχει κλείσει ολοκληρωτικά. Η Μεταπολίτευση, παρά τα πολλά αρνητικά της, που προετοίμασαν εν τέλει τη χρεοκοπία του 2010, είχε και κάποια θετικά, όπως η αίσθηση, ισχυρή τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και την εποχή Σημίτη, ότι η Ελλάδα ήταν μια ημιανεξάρτητη χώρα, που είχε κάποια περιθώρια ελιγμών.
Η αντίσταση στα πρώτα χρόνια των μνημονίων αποτέλεσε στον πυρήνα της έναν αγώνα για να μην εκπέσει η χώρα, από το καθεστώς της ημιανεξαρτησίας, σε αυτό της μοντέρνας αποικίας, αγώνας που, εν τέλει, χάθηκε. Μιας και ο Σύριζα, με τρόπο ολοκληρωτικό και τελεσίδικο, σφράγισε το αποτέλεσμα. Οι επιπτώσεις της διακυβέρνησης Σύριζα θα φανούν σε όλη τους τη διάσταση όταν θα πέσει ο Σύριζα και το τι δουλειά δεκαετιών θα απαιτηθεί για να κατορθώσει (αν το κατορθώσει) η χώρα να επανέλθει στο επίπεδο της προηγούμενης δεκαετίας.
Η κατάσταση αυτή αντικατοπτρίζεται με τον πιο κραυγαλέο τρόπο στον χώρο του Τύπου. Δεν νοείται πια όχι μεγάλος, αλλά και μεσαίος επιχειρηματίας, που να μην έχει τον δικό του όμιλο ΜΜΕ και να μην προσπαθεί να επηρεάζει την πολιτική εξουσία μέσω των μέσων του[2]. Από την άλλη, η συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια τεσσάρων, πέντε επιχειρηματιών είναι πρωτόγνωρη. Οι ιδιοκτήτες των τεσσάρων μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών ομάδων της χώρας είναι όλοι τους από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της χώρας, που παράλληλα διαθέτουν ή χτίζουν τεράστιους ομίλους ΜΜΕ. Στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα, ο Ιβάν Σαββίδης δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρος: «Αν δεν έχεις σχέση με μίντια δεν μπορείς να ασχοληθείς με μεγάλες επιχειρήσεις». Επομένως, φροντίζουν να διαθέτουν κάθε είδους ΜΜΕ.
Η πρωτοφανής συγκέντρωση ΜΜΕ στα χέρια λίγων επιχειρηµατιών
Η οικογένεια Αλαφούζου διαθέτει τηλεοπτικό σταθμό (Σκάι), εφημερίδα (Καθημερινή) και ραδιόφωνα (Σκάι, Σπορ FM, Μελωδία). Ο Β. Μαρινάκης, μέσα σε λίγα χρόνια κατέκτησε μια εντυπωσιακή παρουσία στα ΜΜΕ μετά και την εξαγορά του ΔΟΛ (έναντι του σημαντικού τιμήματος των 22,89 εκατ. ευρώ). Διαθέτει το 22% του Μέγκα, επτά εφημερίδες (Νέα, Βήμα, Παραπολιτικά, Ελευθερία του Τύπου, Επένδυση, Καρφί, και την αθλητική εφημερίδα Γαύρος), τα ραδιόφωνα, Παραπολιτικά FM και Βήμα FM και μία σειρά από ιστοσελίδες (in.gr, parapolitika.gr κ.α.). O Ιβάν Σαββίδης απέκτησε από τον Μπόμπολα το 20% του Μέγκα, διεκδίκησε –αλλά δεν κατόρθωσε να πάρει– τον ΔΟΛ και να γίνει έτσι μεγαλομέτοχος στο Μέγκα και ακούγεται ότι θα αποκτήσει τον Πήγασο με τα τεράστια χρέη, που η οικογένεια Μπόμπολα θέλει να ξεφορτωθεί. Τέλος, ο Δ. Μελισσανίδης, όπως αποκαλύφθηκε από πλήθος ιστοσελίδων, μεταξύ των οποίων και το pontos-news.gr[3], έκανε τη δεύτερη καλύτερη προσφορά για την αγορά του ΔΟΛ, μέσω της κυπριακής εταιρείας Vegata holdings και έχασε τον διαγωνισμό για μόλις 1,89 εκατ. ευρώ. Μέχρι στιγμής διατηρεί κάποιο ποσοστό στις εφημερίδες του Γ. Φιλιππάκη (Δημοκρατία, Εσπρέσο και Εστία). Το μεγάλο πλεονέκτημα του Μελισσανίδη είναι ότι διαθέτει το 33% της εταιρείας Emma Delta, που είναι μεγαλομέτοχος στον ΟΠΑΠ. Τις σχέσεις στοιχήματος και μεγαλοεπιχειρηματιών θα τις δούμε παρακάτω λεπτομερέστερα, για τον Μελισσανίδη να προσθέσουμε μόνο ότι, πριν μήνες, τα Παραπολιτικά του Μαρινάκη είχαν δημοσίευμα ότι ετοιμάζει νέο μιντιακό όμιλο με τον Κοντομηνά του Άλφα και τον Φιλιππάκη.
Ενδεικτικό του νέου ήθους που εκπροσωπούν τα ΜΜΕ των συγκεκριμένων επιχειρηματιών είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι-υπάλληλοι τους αντιπάλους των αφεντικών τους. Τα παραδείγματα πολυάριθμα και καθημερινά: Ο Σκάι, για παράδειγμα, για μεγάλο διάστημα κάλυπτε σε πολύ συχνή βάση την υπόθεση με το ναρκοπλοίο Noor One[4] και άφηνε σαφείς υπαινιγμούς ότι σχετίζεται η υπόθεση με τον Β. Μαρινάκη. Το τελευταίο διάστημα, που οι σχέσεις Μαρινάκη-Αλαφούζου έχουν μερικώς εξομαλυνθεί –τέτοια ένδειξη είναι ότι η εφημερίδα Παραπολιτικά τυπώνεται, από τις αρχές Απριλίου, στις εκτυπωτικές εγκαταστάσεις της Καθημερινής, τέτοιου είδους δημοσιεύματα εξαφανίστηκαν. Από την άλλη, στον Σκάι πληθαίνουν τα δημοσιεύματα σχετικά με τα πλοία που διεξάγουν λαθρεμπόριο τσιγάρων, γεγονός που δεν είναι καθόλου άσχετο με το ότι οι σχέσεις Αλαφούζου-Σαββίδη βρίσκονται πια σε κάκιστο σημείο. Παλαιότερα τα Παραπολιτικά ασχολούνταν σε σταθερή βάση με τις επιχειρήσεις του Αλαφούζου και προέβαιναν σε «αποκαλύψεις» περί φοροδιαφυγής. Μετά την ανακωχή με τον Αλαφούζο, μπήκε στο κάδρο ο ανταγωνιστής για τη διεκδίκηση του ΔΟΛ, Σαββίδης.
Ο τρόπος που κάλυψαν αυτά τα ΜΜΕ τον διαγωνισμό για την εξαγορά του ΔΟΛ είναι χαρακτηριστικός για το πώς θα λειτουργεί ο Τύπος στο μέλλον. Οι ύβρεις των δημοσιογράφων-υπαλλήλων, ακόμα και των θεωρούμενων σοβαρών, προς τον αντίπαλο του αφεντικού τους, δεν είχαν προηγούμενο. Ο Τράγκας, που στο παρελθόν εκθείαζε τον επιχειρηματία Σαββίδη, την επόμενη του διαγωνισμού, από το μικρόφωνο των Παραπολιτικών Fm, ειρωνευόταν τον Σαββίδη για την πολύ χαμηλή προσφορά του, που δεν έφτανε «ούτε για να αγοράσει ένα πακέτο Μάλμπορο». Ίδιο κλίμα και στον Σκάι, που οι Πορτοσάλτε-Παπαδημητρίουεξανίσταντο ότι δεν μπορεί τον ΔΟΛ να τον αποκτήσει ο εν Ελλάδι εκπρόσωπος των ρωσικών συμφερόντων, ένας Ρώσος πολίτης κ.ά. Τον Σαββίδη έσπευσε να υπερασπιστεί, μιας και δεν διαθέτει ακόμα δικά του μέσα, η Εφημερίδα των Συντακτών, χτυπώντας τον Μαρινάκη! Η Εφ.Συν. μετέφερε τον εκνευρισμό του Μαξίμου, που το συγκρότημα κατέληξε στον Μαρινάκη, και το φύλλο της επομένης του διαγωνισμού είχε πολυσέλιδο αφιέρωμα στις σχέσεις του Μαρινάκη με τον Κ. Μητσοτάκη και την Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά και τον φόβο ότι ο Μαρινάκης έλκεται από το παράδειγμα του Μπερλουσκόνι, που από πανίσχυρος επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης πολυάριθμων ΜΜΕ μεταπήδησε στην πολιτική. Τον κίνδυνο περί μπερλουσκονισμού του Μαρινάκη η εφημερίδα (και κατ’ επέκταση το Μαξίμου) δεν τον έβλεπαν στις δημοτικές εκλογές του 2014, όταν έγινε η περίφημη συναλλαγή μεταξύ Δούρου-Μώραλη, για αλληλοϋποστήριξη σε περιφέρεια Αττικής και δήμο Πειραιά; Ή όταν, στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ο Μαρινάκης δήλωνε, την ημέρα των βουλευτικών εκλογών, ως να ήταν υποψήφιος συγκεκριμένου κόμματος: «Πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός σήμερα, από ένστικτο, θα ψηφίσει το καλύτερο για την οικογένειά του, για την κοινωνία, για την πατρίδα. Αυτό που είδαμε είναι ότι με το φόβο, τρόμο και εκβιασμούς της πλάκας, οι Έλληνες δεν καταλαβαίνουν από αυτά και θα ψηφίσουν, επαναλαμβάνω, για το καλύτερο. Εύχομαι, λοιπόν, ότι από αύριο, με σκληρή δουλειά, θα γίνει μία αλλαγή για τη χώρα και θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί για το καλύτερο». Τότε ο Μαρινάκης ήταν ο χρήσιμος μιντιάρχης που χτυπούσε τον Σαμαρά και έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για να εκλεγεί η Δούρου περιφερειάρχης Αττικής και να μη μετατραπούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 σε ολοκληρωτικό φιάσκο για τον Σύριζα[5].
Οι ισχυροί επιχειρηματίες – μιντιάρχες είναι ισχυροί μόνο εντός της χώρας, γιατί, όταν οι κινήσεις τους θέτουν υπό αμφισβήτηση βασικές παραδοχές του ξένου παράγοντα για τον προσανατολισμό της χώρας, τότε αιφνιδίως και φαινομενικά ανεξήγητα οι συμμαχίες σπάνε. Μέχρι την άνοιξη όλοι μιλούσαν για την περιβόητη συμμαχία Αλαφούζου-Σαββίδη-Μελισσανίδη εναντίον του Μαρινάκη στο ποδόσφαιρο. Η συμμαχία έσπασε όταν ο Σαββίδης πήρε το 20% του Μέγκα από τον Μπόμπολα και, αν έπαιρνε και τον ΔΟΛ, θα ήταν ουσιαστικά μεγαλομέτοχος του Μέγκα. Με ποσοστό μεγαλύτερο από του Β. Βαρδινογιάννη (35%), ουσιαστικά θα όριζε τη γραμμή του καναλιού, που έχει παραδοσιακά το μεγαλύτερο πολιτικό βάρος. Σε συνδυασμό με την κατοχή των υπολοίπων περιουσιακών στοιχείων του ΔΟΛ (εφημερίδες, ιστοσελίδες, ραδιόφωνο, εκτυπωτική μονάδα, πρακτορείο διανομής Τύπου κ.ά.) θα μετατρεπόταν αυτόματα στον ισχυρότερο μιντιάρχη της χώρας. Ο αμερικανικός παράγοντας δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα και απέτρεψε ένα τέτοιο κοσμογονικό γεγονός, δηλαδή να έχει τον κεντρικότερο ρόλο στα ελληνικά ΜΜΕ ένας επιχειρηματίας που διατηρεί στενές σχέσεις με τη ρωσική πλευρά. Η κόντρα στο ποδόσφαιρο ήταν ο κατάλληλος αντιπερισπασμός για να σπάσει η παλιά συμμαχία και να δημιουργηθεί μια νέα. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη με τον Ε. Μαρινάκη ελέγχουν πια το 55% του Μέγκα και προχωρούν στην επαναλειτουργία του, ενώ ο Σαββίδης με το 20% θα εκφράζεται όσο αντιστοιχεί στο ποσοστό του, δηλαδή λίγο περισσότερο από το σταθερό ποσοστό επιρροής της Ρωσίας στη μετεμφυλιακή Ελλάδα μέχρι το 1989.
Η παρακµή του έντυπου Τύπου
Πέρα από τον αλληλοσπαραγμό των μιντιαρχών, η κατάσταση στον έντυπο Τύπο είναι απελπιστική. Η κυκλοφορία των εφημερίδων και κυρίως των κυριακάτικων φύλλων, που παραδοσιακά είναι αυτά που καθορίζουν τη δημοσιογραφική επικαιρότητα, κατρακυλά. Η σύγκριση δεν γίνεται με τα κυριακάτικα φύλλα της δεκαετίας του ’80, όταν υπήρχαν χρονιές που ο μέσος όρος των πωλήσεών τους έφτανε τα 1,2 εκατ. φύλλα ανά εβδομάδα ή ακόμα και τα 800 χιλ. φύλλα της δεκαετίας του 2000[6]. Η εικόνα από το 2012, τα πρώτα χρόνια της κρίσης έως σήμερα, έχει γίνει κυριολεκτικά δραματική. Την Κυριακή, 10 Ιουνίου 2012, το σύνολο των κυριακάτικων φύλλων που πουλήθηκαν ήταν 663.380. Δύο χρόνια μετά, το τελευταίο καλοκαίρι πριν την ανάδειξη του Σύριζα, την Κυριακή, 8 Ιουνίου, πωλήθηκαν 502.160, χωρίς να καταμετρώνται τα φύλλα της Καθημερινής, που δεν επέτρεπε να δημοσιοποιούνται οι πωλήσεις της. Φέτος, την Κυριακή 11 Ιουνίου, με την Καθημερινή να έχει επιστρέψει, αλλά χωρίς το Έθνος, που βρίσκεται σε απεργία, πωλήθηκαν 252.390 φύλλα! Σε σχέση με μόλις πριν πέντε χρόνια, τα κυριακάτικα φύλλα πουλάνε λίγο πάνω από το 1/3 και σε σχέση με τρία χρόνια πριν, τα μισά! Με τέτοιες πωλήσεις και με τη διαφήμιση, ειδικά μετά το καλοκαίρι του 2015 να έχει μειωθεί δραστικά, οι περισσότερες εφημερίδες δεν καλύπτουν ούτε τα έξοδα για το χαρτί εκτύπωσης. Μιλάμε για πραγματικό τέλος εποχής στην έντυπη δημοσιογραφία, μιας και αυτοί που επιμένουν να αγοράζουν εφημερίδες (αν υπολογίσουμε ότι κυριακάτικα φύλλα, όσοι αγοράζουν, συνήθως αγοράζουν περισσότερα από ένα) είναι πια μια πολύ μικρή ελίτ πολιτών, συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας.
Παρότι οι κυκλοφορίες των εφημερίδων είναι σε ελεύθερη πτώση, πληθαίνουν τα νέα φύλλα που εκδίδονται. Εκτός της Ελευθερίας του Τύπου του Μαρινάκη, που έχει αντιπολιτευτική στάση, όλες οι άλλες νέες κυριακάτικες εκδόσεις είναι φιλοκυβερνητικές. Το Ντοκουμέντο, που εκδίδει ο Βαξεβάνης, φιλοδοξεί να γίνει, ότι ήταν η Αυριανή για το Πασόκ το ’80, αλλά τότε η Αυριανή πωλούσε πάνω από 100.000 φύλλα και το Ντοκουμέντο αγκομαχά να περάσει τις 14.000, και χωρίς τη διαφημιστική στήριξη από τις ΔΕΚΟ δεν θα κρατήσει για πολύ καιρό. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε και η εφημερίδα του Ηλία Λιβάνη Νέα Σελίδα, με σαφώς φιλοκυβερνητική θέση, αλλά και με το ενδιαφέρον στοιχείο ότι προσπαθεί να παντρέψει τον Σύριζα με το Πασόκ της Φώφης. Δεν πέρασε απαρατήρητο ότι, στο πρώτο φύλλο της, στο εξώφυλλο, δέσποζε συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας, Μάσιμο Ντ’ Αλέμα (πού τον θυμήθηκαν!) που καλούσε να υπάρξει ενότητα αριστερών και σοσιαλιστών για να αποφευχθεί η επιστροφή της συντηρητικής Δεξιάς (ούτε ο Λαλιώτης δεν θα τα έλεγε τόσο καλά). Η βάση εκκίνησής της πάντως είναι χαμηλή, μιας και το πρώτο φύλλο δεν έφτασε καν τις 20.000 (19.830).
Τηλεόραση και ηλεκτρονικά ΜΜΕ
Η τηλεοπτική χρονιά κινήθηκε στο αστερισμό του Σαρβάιβορ και της τρομερής επιτυχίας του, που έφερε τον Σκάι, από την πέμπτη θέση της τηλεθέασης πέρυσι, (με μονοψήφιο ποσοστό τηλεθέασης – 9,2%), στην πρώτη θέση φέτος. Ο Σκάι χτύπησε φλέβα χρυσού και τα επόμενα δύο χρόνια οι τηλεοπτικοί δέκτες θα πλημυρίσουν από τα ριάλιτι τηλεσκουπίδια του Τούρκου παραγωγού, Ατζούν Ιλιτζαλί. Ο Τούρκος επιχειρηματίας εδώ και χρόνια είχε βάλει στόχο να αποκτήσει κανάλι στην Ελλάδα. Τον προηγούμενο Οκτώβριο είχε δηλώσει ότι το είχε συζητήσει και με τον Α. Τσίπρα, όπου τον βρήκε πολύ θετικό. Ο Ιλιτζαλί, από αθλητικός ρεπόρτερ, μέσα σε μια δεκαετία και με τη στήριξη του φίλου του, Ερντογάν, έχει μεταβληθεί σε έναν από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες της Τουρκίας. Έτσι, του χρόνου, πιο συχνά τις ημέρες των εθνικών μας εορτών, το Σαρβάιβορ θα παρουσιάζει διαγωνισμούς Ελλήνων-Τούρκων, όπως έγινε στις 19 Μαΐου, που, την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού, «όλως τυχαίως», το Σαρβάιβορ είχε αγώνα μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Η «ελληνοτουρκική φιλία» που θα πλασάρεται μέσω των ριάλιτι θα είναι διά χειρός Ερντογάν.
Στο Μέγκα, οι δύο ισχυρότεροι μέτοχοι, Βαρδινογιάννης-Μαρινάκης, ετοιμάζονται από Σεπτέμβριο να θέσουν και πάλι το κανάλι σε λειτουργία, ήδη πριν λίγες μέρες κατέβαλαν έναν μισθό στους εργαζόμενους. Πρετεντέρηδες και Καψήδες ετοιμάζονται να επιστρέψουν θριαμβευτές στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του καναλιού και να ξιφουλκούν κατά του «λαϊκισμού». Σε Αντένα και Άλφα η φιλοκυβερνητική στάση, που εκφράζεται στον πρώτο με κεντρικό παρουσιαστή του δελτίου ειδήσεων τον Ν. Χατζηνικολάου (μετρ στο να κάνει «σκληρές»(!) συνεντεύξεις στον Τσίπρα) και στον δεύτερο με την προαγωγή του Δ. Βερύκιουστη θέση του αντιπροέδορου, θα συνεχιστεί, όσο το ρεζερβουάρ της κυβέρνησης έχει ακόμα καύσιμο. Τέλος, η ΕΡΤ θα συνεχίσει την κατρακύλα της, με εκπομπές τύπου «Αίθουσα Σύνταξης», όπου η κυβερνητική προπαγάνδα είναι τόσο απροσχημάτιστη ώστε πολλές φορές τα νούμερα τηλεθέασης είναι κάτω από τη μονάδα. Η όποια τηλεθέαση, γύρω στο 5%, έρχεται αποκλειστικά και μόνο από αθλητικά θεάματα, που μόνο η κρατική τηλεόραση μεταδίδει ελεύθερα.
Με την παρακμή του έντυπου Τύπου και τον εξοβελισμό της ενημέρωσης από τα κανάλια, ο ρόλος του κατεξοχήν μέσου ενημέρωσης έχει περάσει στον ηλεκτρονικό Τύπο. Υπάρχουν ιστοσελίδες με εκατομμύρια κλικ κάθε μέρα, όπως αυτή του «Πρώτου Θέματος», του Σκάι και του in.gr, αλλά και ανερχόμενοι μιντιακοί όμιλοι που επικεντρώνονται στον ηλεκτρονικό Τύπο. Για παράδειγμα, ο διαδικτυακός όμιλος 24media του Δημήτρη Μάρη, που διαθέτει δεκάδες ιστοσελίδες (υπολογίζονται σε 17) ενημερωτικές (Huffington Post, news247, Mixanitouxronou.gr κ.ά.), αθλητικές (contra.gr, sport24.gr κ.ά.) λάιφ στάιλ (oneman.gr, ladylike.gr κ.ά.) και πλήθος οπαδικών (Redplanet.gr, Prasinanea.gr, Olapaok.gr κ.ά.)[7]. Ο όμιλος του Μάρη διαθέτει ένα αθλητικό ραδιόφωνο, Sport24 Radio, που πήρε πριν λίγα χρόνια από τον όμιλο Μπόμπολα και πρόσφατα άνοιξε και ενημερωτικό ραδιόφωνο, το 24/7. Το ενημερωτικό ραδιόφωνο προσφέρει πλήρη στήριξη στην κυβέρνηση, αφού διευθυντής και άνθρωπος που το έστησε είναι ο στενός φίλος του υπουργού Ν. Παππά, Κώστας Αρβανίτης, που μέχρι πρόσφατα ήταν διευθυντής στο κομματικό ραδιόφωνο του Σύριζα, Κόκκινο[8]. Ο Μάρης έστησε τη μικρή του αυτοκρατορία στον ηλεκτρονικό Τύπο χάρη στην προσοδοφόρα ενασχόλησή του με τον ηλεκτρονικό τζόγο. Είναι μέτοχος, μαζί με τον Μπόμπολα, στην Stoiximan.gr, τη μεγαλύτερη σελίδα ηλεκτρονικού πονταρίσματος μετά τον ΟΠΑΠ, αλλά και σε άλλες, όπως η Sportingbet, όπου η κύρια μέτοχος, Centric Multimedia, συνεργάζεται με την Audiovisual, συμφερόντων οικογενείας Βαρδινογιάννη[9].
Η αγορά του διαδικτυακού τζόγου είναι άκρως προσοδοφόρα και κυρίως αφορολόγητη. Το προηγούμενο φθινόπωρο, ο βουλευτής των Αν.ελ. Δ. Καμμένος, ανέφερε στη Βουλή ότι λειτουργούν 250 διαδικτυακοί τόποι στοιχηματισμού, έχοντας τζίρο πάνω από 4 δισ. ευρώ ετησίως, όπως προκύπτει και από τη δήλωση των ίδιων των εταιρειών. Και, συνέχισε πως, οι εταιρείες έχουν τη δυνατότητα –μέσω ενός ειδικού μεταβατικού καθεστώτος– να φορολογούνται με βάση όσα οι ίδιες δηλώνουν. Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφων Αλεξιάδης, επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του Δ. Καμμένου, υπολόγισε ότι από την αδειοδότηση των διαδικτυακών εταιρειών στοιχήματος μπορεί να βρεθούν κρατικά έσοδα 100 εκατ. ευρώ ετησίως και υποσχέθηκε ότι θα προωθήσει πάραυτα σχετική νομοθετική πρωτοβουλία[10]. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Παρασκήνιο, 24 διαδικτυακές στοιχηματικές εταιρείες (οι περισσότερες έχουν έδρα τη Μάλτα ή άλλους φορολογικούς παραδείσους) αποδίδουν φόρους μόλις 27.000 ευρώ[11]! Στον κυβερνητικό ανασχηματισμό, που έγινε λίγες εβδομάδες μετά, ο Αλεξιάδης ξηλώθηκε και έκτοτε η τύχη των νομοθετικών πρωτοβουλιών του για τον ηλεκτρονικό τζόγο αγνοείται[12].
Το μέλλον της ενημέρωσης βρίσκεται στον ηλεκτρονικό Τύπο, εκεί που κυριαρχεί η αποσπασματικότητα, ο εντυπωσιασμός, η επιδερμική αντιμετώπιση των πραγμάτων, από δημοσιογράφους κακοπληρωμένους και εργαζόμενους σε άθλιες συνθήκες, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση (οι δημοσιογράφοι των ιστοσελίδων δεν συμμετέχουν στην ΕΣΗΕΑ) και, φυσικά, απολύτως ελεγχόμενους. Η ανεξάρτητη δημοσιογραφία[13] τύπου Ελευθεροτυπίας, με όλα της τα ψεγάδια, φαντάζει μακρινή ουτοπία. Αμερικανοί, Ευρωπαίοι, Ρώσοι, Τούρκοι, Ισραηλινοί κ.ά. θα έχουν το δικό τους μερίδιο στον Τύπο, μέσω επιχειρηματιών συνδεμένων με αυτούς και οι επιχειρηματίες θα συγκεντρώσουν το σύνολο του πλούτου μιας χρεοκοπημένης χώρας με ασπίδα τα δικά τους Μέσα Ενημέρωσης. Άλλωστε, τι να τους κάνεις τους δικηγόρους, αν έχεις στη δούλεψή σου καλούς δημοσιογράφους (που στοιχίζουν και λιγότερο)…
[1] Περισσότερα για τον ρόλο του Σύριζα στο κλείσιμο της Μεταπολίτευσης δείτε στο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά, Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, η Υπέρβαση (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2016).
[2] Απόδειξη για το πόσο παράταιρο είναι ισχυρός επιχειρηματίας να μη διαθέτει δικά του Μέσα Ενημέρωσης, αποτελεί η πρόσφατη ανακοίνωση των αδελφών Αγγελόπουλων, ιδιοκτητών της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού, όπου, στην αντιπαράθεσή τους με τον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού, λένε: «…Δεν έχουμε καμία εξάρτηση από τον οιονδήποτε τρίτο, δεν έχουμε στην κατοχή μας και δεν ελέγχουμε οιοδήποτε μέσο ενημέρωσης…»
[3] «Ο Δημήτρης Μελισσανίδης χτύπησε δυνατά τον ΔΟΛ», http://www.pontos-news.gr/article/165002/o-dimitris-melissanidis-htypise-dynata-ton-dol
[4] Τις δικαστικές υποθέσεις τις αναφέρουμε ενδεικτικά για το πώς τοποθετούνται απέναντί τους τα Mέσα και πώς τις χρησιμοποιούν αναλόγως των συμφερόντων των ιδιοκτητών τους και χωρίς να παίρνουμε θέση ότι τα γεγονότα έγιναν έτσι ή αλλιώς.
[5] Η ιστορία με τον Μαρινάκη έχει και συνέχεια: Η ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος (www.tovima.gr/society/article/?aid=885778) στις 15/6/17 αποκάλυψε ότι η οικονομική αστυνομία πραγματοποίησε έκτακτο έλεγχο στα γραφεία της εταιρείας του Μαρινάκη, «Express Energy», με στόχο, όπως αναφέρει ο συντάκτης Β. Λαμπρόπουλος, να συσχετισθεί ο επιχειρηματίας με την υπόθεση του Noor One. Ο δημοσιογράφος μάς πληροφορεί ότι ο καταδικασμένος για την υπόθεση Ε. Γιαννουσάκης πιέζεται και εκβιάζεται από λιμενικούς και εν ενεργεία υπουργό –δηλαδή τον Πάνο Καμμένο, όπως αποκάλυψε το Καρφί, επίσης συμφερόντων Μαρινάκη– για να συνδέσει τον Μαρινάκη με την υπόθεση των δύο τόνων ηρωίνης. Ο ίδιος δημοσιογράφος όμως, από το Βήμα, τον περασμένο Οκτώβριο (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=834877&wordsinarticle=NO%3b1), μας έδινε μια διαφορετική(!) προσέγγιση των πραγμάτων, ότι δηλαδή ο Γιαννουσάκης απειλείται από Τούρκους μαφιόζους, που εμπλέκονται στην υπόθεση, για να μην αποκαλύψει ποιος ήταν ο χρηματοδότης της επιχείρησης! Φαίνεται ότι η εξαγορά του ΔΟΛ από τον Μαρινάκη του «φώτισε» καλύτερα το ρεπορτάζ. Από κει που άφησε την υπόθεση το Βήμα την συνέχισε το Unfollow που αποκάλυψε διαλόγους του Γιαννουσάκη με λιμενικό που προσπαθούν να εμπλέξουν τον Μαρινάκη στο Noor One, αλλά και ο Σκάι!
[6] Από τα πρακτικά του συνεδρίου «Εφήμερη πρόκληση», σελ. 91, http://video.minpress.gr/wwwminpress/synedrio_efimeri_proklisi/synedrio_efimeri_proklisi_enb2.pdf
[7] Για τις συνθήκες εργασίες στα ΜΜΕ του ομίλου Μάρη (12ώρη, 6ήμερη εργασία και καθαρές απολαβές μεταξύ 400 έως 600 ευρώ) διαβάστε το κείμενο της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας των εργαζομένων εκεί https://left.gr/news/sygkentrosi-diamartyrias-ton-ergazomenon-stis-enimerotikes-istoselides-exo-apo-ton-omilo-24
[8] Στον σταθμό, την κεντρική ενημερωτική εκπομπή, αμέσως μετά την εκπομπή του Κ. Αρβανίτη, κατέχει ο άλλος γνωστός συριζαίος δημοσιογράφος, Γιώργος Μελιγγώνης, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Αντίμετρα».
[9] «Ποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες δραστηριοποιούνται στην αγορά στοιχήματος», foxcasino.gr/idioktites-etairies-stoiximatos-kazino/
[10] «Τρύφων Αλεξιάδης: Τον Οκτώβριο οι διατάξεις για το ιντερνετικό στοίχημα», http://www.foxbet.gr/81794/trifon-alexiadis
[11] «Τo αμαρτωλό τρίγωνο του ηλεκτρονικού τζόγου», http://www.toxrima.gr/apokleistiko-to-amartolo-trigono-toy/
[12] Για το φαινόμενο του ηλεκτρονικού τζόγου, που σε καθημερινή βάση εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άντρες, συνήθως άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι, καταναλώνουν άπειρες ώρες στοιχηματίζοντας για να αποκομίσουν ένα «μεροκάματο» 20-30 ευρώ, αλλά συνήθως καταλήγουν στον «κουβά», αξίζει να ασχοληθούμε σε ένα επόμενο τεύχος του Άρδην.
[13] Δεν είναι τυχαίο ότι, στα εφτά χρόνια της κρίσης, δεν προέκυψε κανένα ανεξάρτητο ΜΜΕ. Ακόμα και οι βασικοί συντελεστές του διαφημιζόμενου ως «ακροαριστερού» Unfollow προσχώρησαν στον μιντιακό όμιλο του Μαρινάκη, εκδίδοντας το «αποκαλυπτικό» (για τους αντιπάλους του Μαρινάκη!) περιοδικό Report ως ένθετο στα Παραπολιτικά, αλλά και την ομώνυμη εκπομπή στο Παραπολιτικά FM.
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
