Θέμα παιδείας το ένα, θέμα παιδείας το άλλο, τόσα χρόνια το ίδιο επιχείρημα. Κάποτε το θεωρούσα σαχλαμάρα. Τώρα πια επικίνδυνο. Το επικαλείσαι και ξεμπερδεύεις για να κλείσεις τη συζήτηση. Βρέθηκε πάλι η λύση. Κι ύστερα κοιμάσαι με καθαρή συνείδηση, άνθρωπε. Γιατί δεν τολμάς να ονειρευτείς. Φράζεις τις διόδους της φαντασίας σου. Σε πιάνει τρόμος μη χάσεις τα αποκτήματά σου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είσαι όντως μορφωμένος. Γιατί μορφωμένος πια θα πει πειθήνιος. Να χωνεύεις τον εμετό τού παρόντος. Γιατί σου παρέχει τα προνόμια της περηφάνιας σου. Γιατί σου δημιουργεί προσδοκίες ανέλιξης για να δικαιολογείς την ύπαρξή σου. Αυτό είναι το deal. Οι άστεγοι ας πρόσεχαν. Δεν είχαν παιδεία. Τα θέλαν και τα πάθαν. Έχεις συνηθίσει την ασχήμια της πόλης. Σου αρέσει και λίγο καθώς την προσπερνάς. Νιώθεις μια κρυφή υπεροχή με όλα αυτά που βλέπεις. Γιατί η μόρφωση σού έχει χτίσει έναν ιδανικό μικρόκοσμο. Όλα ξεχνιούνται με γεμάτη την μπανιέρα διαβάζοντας το αγαπημένο σου μυθιστόρημα υπό το φως των κεριών. Γιατί είσαι άνθρωπος της φινέτσας.
Αγοράζεις από τα Public. Παιδεία χέρι χέρι με την ύλη. Σκάι TV. Γνώση συγκρατημένης συγκίνησης. Θέμα ντεκόρ. Και το βραδάκι για ένα μορφωμένο ποτάκι. Ποίηση και φιλοσοφία. Κράξιμο και γραβατούλα. Ταγεράκι και ξεμάλλιασμα. Τα στρατόπεδα των μορφωμένων παντού. CV – Παιδεία – Ραδιουργία. Σοβαροφάνεια. Και αριστεία σνομπισμού. Σαν αηδία για τη λαϊκή αγορά. Και ωρύεσαι ολημερίς για τα πιο λαμπρά μυαλά που φύγανε για την Ευρώπη. Μας κλέψανε τους επιστήμονες. Μόνο οι επιστήμονες. Όσο για τους αγράμματους, αυτοί ας μην ξαναγυρίσουν πίσω. Ατόφιο μίσος για τη λαϊκότητα. Κι όμως λατρεύεις τάχα τα φαλάφελ. Κι οι φυλακές να είναι φίσκα. Από τις εντολές των μορφωμένων. Με τα δύο στρέμματα βιβλιοθήκη στο σπίτι τους. Η σιχαμένη ευγένεια του καιρού. Δημουλά και ξαπλώστρα. Ο υπέρμετρος ρομαντισμός, το τέλειο άλλοθι της σκατοψυχιάς. Η Μαίρη Τσώνη κάνει κωλοδάχτυλο στα viral δάκρυα του τσολιά σας. Και τα παιδιά σας σφαχτάρια στις Πανελλήνιες. Προσκυνώντας μηχανογραφικά, τα κωλόχαρτα του θεού. Τα σέρνουν οι γονείς που ευαισθητοποιούνται πολύ με το μπούλινγκ. Τα σέρνουνε με το λουρί. Να τα γεμίσουν τραύματα. Να τους διδάξουν τον ανταγωνισμό. Γιατί πρέπει να λάβουν γνώση τα παιδιά τους. Πρέπει να μάθουν πώς να αποφεύγουν την αυτομόρφωση. Μη χαραμιστούν. Πρέπει να πετύχουνε τους στόχους τους. Μεταπτυχιακό στο Άμστερνταμ. Καπιταλισμός και λίγη τρελίτσα. Αυτό θα πει σταδιοδρομία. Να θαυμάζεις το λουλούδι στο ανθοπωλείο κι όχι εκεί ακριβώς που φυτρώνει. Ευτυχία ελεγχόμενη. Σαν τεχνητή λίμνη στο Ίδρυμα Νιάρχου. Αυτό θα πει μορφωμένος άνθρωπος τούτες τις μέρες. Να πάψεις να ανατριχιάζεις με τον ουρανό. Γιατί η επιτυχία σε θέλει με σκυμμένο το κεφάλι. Πρέπει να πάθεις λουμπάγκο από την κανονικότητα. Και μακριά από την αλληλεγγύη ε; Αυτό σημαίνει προσήλωση. Αυτό σημαίνει περηφάνια της γιαγιάς στο χωριό. Να βγάζεις λεφτά. Να παίζεις την τεχνολογία στα δάχτυλα. Και να μην ξέρεις πού πέφτει η βιβλιοθήκη της πόλης σου. Αλλιώς δεν είσαι πολιτισμένος. Να είσαι καταναλωτής. Αλλιώς δεν έχεις κουλτούρα. Να επισκέπτεσαι το μουσείο της Ακρόπολης με δέος. Να δακρύζεις με τα γλυπτά του Πραξιτέλη. Και στο σπίτι σου να κρέμονται πίνακες απ’ το ΙΚΕΑ. Στάσου. Βγάλε μια κόλλα χαρτί. Γράψε το όνομά σου. Την ηλικία σου. Τα παιδιά σου. Άριστα! Πήγαινε κόλλησέ το τώρα στην κολώνα της ΔΕΗ. Φύτουκλας στη φιλοδοξία. Λευκή κόλλα στη ζωή.
* [αφιερωμένο στο κορίτσι που άκουσα να κλαίει απ’ τον φωταγωγό]
Ανάρτηση από: https://ypokeimeno.tumblr.com
