Αυτή η βρώμα που έχει μπει στα σπίτια και όσων φροντίζαμε να τα διατηρούμε καθαρά με κόπους και απέραντη υπομονή για να μπορούμε να αντέχουμε όλο το καραγκιοζιλίκι που βλέπαμε γύρω μας και προ μνημονίου εννοείται, όλα αυτά τα άπληστα, μωρόδοξα, φιλοτομαριστικά ανθρωπάκια που έπασχαν από ακράτεια ηλίθιου καταναλωτισμού, κενότητα πνεύματος και ψυχής, φτιαγμένα από μια αχυρένια επιδερμίδα και τίποτα άλλο , που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσαν τις ετοιμόρροπες δημοκρατίες στο γκρεμό, αγνοώντας πως όλα τα παιχνιδάκια που παίζανε είχαν δώσει το αίμα τους εκατομμύρια άνθρωποι στο παρελθόν για να μπορούν να τα αγγίζουν... αυτή η βρώμα είναι ανυπόφορη.
Η αληθινή βία είναι να είναι κανείς αναγκασμένος να κολυμπάει μέσα στα σκ@ατά των άλλων. Να κυκλοφορείς στη κόλαση των άλλων. Η κόλαση να είναι όντως οι άλλοι. Το καθυστέρησα ήδη πάρα πολύ μέχρι να αποδεχτώ αυτό που είχε πει ο Σαρτρ. Πιο νέα, πιο ονειροπαρμένη έβλεπα μια μισανθρωπική γεροντίλα στην εν λόγω φράση. Είναι αυτό το κλασικό ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης να θέλει να έχει γνώμη και απαντήσεις σε όλα χωρίς να έχει την υπομονή να περιμένει και να κατανοήσει χωρίς να είναι προκατειλημμένη εκ των προτέρων. Ω ναι, η κόλαση είναι οι άλλοι κι είναι δύσκολο να το αποδεχτείς, όχι μόνο γιατί δεν την έφτιαξες εσύ, αλλά γιατί σ΄αυτήν έχουν παρασύρει και τα αθώα παιδιά τα γεννημένα και τα αγέννητα, που δεν έφταιξαν σε τίποτα.
Με εκνευρίζει αφάνταστα η ιδέα πως έχω βρεθεί σε πρωτόγονη κατάσταση μέσα στο σπίτι, αλλά με εκνευρίζει περισσότερο πως σ΄αυτή τη θέση έχει βρεθεί κι ένα οποιοδήποτε παιδί που δεν πρόλαβε στα σίγουρα, 1000% , να τα φάει με κανέναν... Αυτά τα μικρά παιδιά, που είναι επαναστάτες από κύτταρο αλλά ένα μάτσο αγάπες και φροντίδες – γονεϊκές, δασκαλικές, συγγενικές, κρατικές, κλπ φορείς – προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα μετατρέψουν σαν τη μούρη τους. Αυτά τα παιδιά που έχουν τα πάντα εκτός από αυτά που τους αφαιρούμε όπως είχε πει κάποιος άλλος στοχαστής.
Ετσι όποιος επιμένει να παραμένει παιδί, ανυπότακτο, επαναστατημένο, αντιρρησίας της εμετικής αυτής τάξης, με τον ίδιο τρόπο εκβιάζεται να είναι μέρος του πλήθους, των αρρωστημένων, διεφθαρμένων, κούφιων ανθρώπων, λόγω αγάπης. Ελάχιστοι άνθρωποι ζουν χωρίς να έχουν κανέναν γύρω τους. Κάτι ναυαγοί σε μέροι χαμένα που κανείς δεν τους ξέρει. Οι υπόλοιποι εκβιάζονται με την αγάπη τους , την αδυναμία τους να κλείσουν τα μάτια μπροστά στη σφαγή των αθώων, γιατί μέσα στους αθώους είναι ο πατέρας τους, η μάνα τους, ο αδελφός τους, ο αγαπημένος τους ή οι φίλοι τους, οι σύντροφοί τους, η ακόμα κι ο ανώνυμος ταλαίπωρος που θα διασταυρωθεί στο δρόμο τους και νοίωθουν συμπόνοια κι αγανάκτιση οργή για πάρτη του.
Θυμάστε στο πράσινο μίλι, όταν γελώντας ο δολοφόνος των κοριτσιών, (δυο αδελφούλες) , περιγράφει με κυνικότητα πως το κατάφερε, και λέει χαρακτηριστικά «με την αγάπη που είχαν η μία για την άλλη τις κατάφερα»...
Αναρωτιέμαι μήπως τελικά, είναι ένα απλά ένα κόλπο η αγάπη, για να συνεχίζουν οι ανήθικοι να έχουν θράσος κι οι έντιμοι ενοχές. Αν πάλι είναι η δοκιμασία για να αντέξει κανείς τη κόλαση , τότε δεν είναι εύκολο πράγμα.
Γιατί ακόμα κι οι «έντιμοι» καλούνται να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στην ουσία τους. Δεν αρκεί να στέκεσαι απέναντι στο διάβολο αμέτοχος και να λυπάσαι απλά τους βασανισμένους. Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσεις να τον αντιμετωπίσεις με όποιο κόστος.
Αυτό που μας συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι πως είμαστε εγκλωβισμένοι άλλοι στο τομάρι τους, κι άλλοι σ΄ενα συναίσθημα απέραντης θλίψης για ότι συμβαίνει. Αλλοι συνεχίζουν να χορταίνουν το τομάρ και ασχολούνται αποκλειστικά με το να διατηρήσουν αυτή την ικανότητα κι άλλοι χτυπιούνται απανωτά, νοιώθωντας με χιλιάδες άλλους μαζί φόβο και οργή για ένα αύριο που δεν έχει ίχνος από φως.
Λείπει όμως εκείνο το άλμα, ψηλότερα από τη συμφορά, και η κατά μέτωπο αντιπαράθεση με το κακό. Εκείνη η κραυγή που μπορεί να διαλύσει τη σαπισμένη αυτή καθολική σιωπή. Αυτή τη μοιρολατρία, τη μιζέρια, την εγκατάλειψει του «τι θ΄απογίνω»
Αυτό το καλές γιορτές είναι ένα χαστούκι κοροϊδίας για πολλούς αυτή τη χρονιά, όπως τη προηγούμενη και την επόμενη, το ίδιο και χειρότερο θα είναι. Συνηθίζαμε να λέμε μπράβο στους αισιόδοξους, το πρόβλημα είναι πως μέσα σ΄αυτό το αίσχος οι αισιόδοξοι μοιάζουν περισσότερο χαζοχαρούμενοι. Το να κοιτάξεις στα μάτια έναν άνθρωπο που στερείται τα πιο βασικά αγαθά, που είναι μέσα σ΄ενα κρύο, σκοτεινό σπίτι, σε απόγνωση για την οικογένειά του και να του λες «εύχομαι όλα να πάνε καλά» είναι ανέκδοτο.
Πως θα πάνε όλα καλά? Τι κάνουμε για να πάνε όλα καλά? Ποια μέτρα πέρνουμε εμείς απέναντι στα δικά τους μέτρα? Το ευχολόγιο και την ελπίδα ενός παραδείσου στο επεκείνα..
Εχω πεισμώσει και δεν εύχομαι. Γιατί η ευχή μου μπορεί να πέσει σε κανέναν που βρίσκεται στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης και να μου την εξεσφενδονίσει στη μούρη και καλά θα κάνει.
Η μοναδική ευχή που δίνω σε όλους μας, είναι όχι να βγούμε από το μνημόνιο, αλλά από τον εγώ μας, εκείνο το εγώ, που γουστάρει τα κάθε είδους μνημόνια και τα αποτελέσματά τους. Εκείνο το εγώ που γεννάει μνήμονια, αλυσίδες, φυλακές, και αρρωστημένους εθισμούς, που εκβιάζουν τη ψυχή και την ελευθερία της.
Ναι αυτή την ευχή μπορώ να τη δώσω.
Καλή λευτεριά, ο καθένας μας , από τα δεσμά που ο ίδιος έχει δημιουργήσει.
Ανάρτηση από: http://synithisypoptos.gr
