Δεν του ξέφυγε προχτές διότι το επανέλαβε και χτες, ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα, συμμετέχοντας κι αυτός στο παιχνίδι των εντυπώσεων και της επίρριψης ευθυνών, που οργανώνει η τουρκική πλευρά, η οποία άρχισε ήδη να εφαρμόζει το επόμενο στάδιο του σχεδίου της χωρίς να ενοχλείται ο εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών. «Σε αντίθεση με τις προσδοκίες ορισμένων μερών», λέει, «δεν υπάρχει καμία χαλάρωση στη διαδικασία· κινείται προς τα εμπρός». Ποιοι προσδοκούν, δηλαδή, να υπάρξει χαλάρωση; Ποιοι δεν θέλουν τις διαπραγματεύσεις; «Κάποιοι από μας μπήκαν ήδη στην πορεία εξόδου» (από τον διάλογο), έλεγε προχτές και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. «Κάποιοι από εμάς», μπορεί να ήταν εξ αρχής αντίθετοι με τον τρόπο που ξεκίνησε ο διάλογος και, κυρίως, με το περιεχόμενο της συμφωνίας της 11ης Φεβρουαρίου 2014, που αποτελεί τη βάση των διαπραγματεύσεων, αλλά και το καταφύγιο της τουρκικής πλευράς, για να απαιτεί ως συμφωνημένα αυτά που την εξυπηρετούν. Αλλά, ακόμα κι αυτοί που διαφωνούν, πλην μεμονωμένων εξαιρέσεων, υποβάλλουν τις παρατηρήσεις τους ζητώντας αλλαγή προσέγγισης για να σωθούμε από τις παγίδες. Δεν άκουσα κανέναν να ζητά έξοδο, ούτε χαλάρωση. Άκουσα πολλούς να ελπίζουν ότι θα αποτύχει και αυτή η διαπραγμάτευση διότι πιστεύουν ότι αν συνεχιστεί στη φιλοσοφία που ακολουθείται, την οποία ασπάζονται και οι διαπραγματευτές μας και ο Πρόεδρος μας, η κατάληξη δεν μπορεί να είναι άλλη από την παράδοση της Κύπρου στην αγκαλιά της Τουρκίας. Όπως ακριβώς, και από την άλλη πλευρά, ακούγονται επιχειρήματα ότι αν δεν καταλήξει ο διάλογος σε τελική συμφωνία, θα οριστικοποιηθεί η διχοτόμηση. Αυτά τα δύο ενδεχόμενα είναι όλη η ουσία και αυτά είναι που πρέπει να μας ανησυχούν. Εμάς, όχι τον Άιντα. Αυτός καλά την έχει. Όταν όμως του επιτρέπει η ηγεσία μας να ενισχύει τα τουρκικά επιχειρήματα, ότι δήθεν κάποιοι προσδοκούν στη χαλάρωση, ή και στο ναυάγιο, ή ότι υπάρχουν εμπόδια στις συνομιλίες λόγω των βουλευτικών εκλογών, όπως λένε οι Τούρκοι, έχουμε και επιπλέον πρόβλημα: Ότι στο επόμενο στάδιο, ουδείς θα μπορεί να πείσει ότι ευθύνεται η Άγκυρα για τα αδιέξοδα και όχι «κάποιοι από εμάς», που «μπήκαν ήδη στην πορεία εξόδου». Ή, μήπως, δεν ευθύνεται η Άγκυρα;
Αλλά, για να μην τα λέμε εμείς, θα επικαλεστούμε έναν Τουρκοκύπριο πολιτικό, τον πρόεδρο του Κόμματος Ενωμένη Κύπρος (BKP), Ιζέτ Ιτζιάν, που την περασμένη Τρίτη ανακοίνωσε στα κατεχόμενα ότι το αίτημα από την Τουρκία για τη χορήγηση 26.000 νέων «υπηκοοτήτων» ως προϋπόθεση της υπογραφής του οικονομικού «πρωτοκόλλου» για τα έτη 2016-2018 μεταξύ Τουρκίας και κατοχικού καθεστώτος, «θα ανατινάξει τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων για το κυπριακό πρόβλημα». Απευθυνόμενος στους Τουρκοκύπριους είπε: «Η σωστή στάση θα ήταν να ταχθούμε ενάντια σε αυτό και να αγωνιστούμε. Η παραχώρηση νέων υπηκοοτήτων δεν θα ανατινάξει μόνο τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό, αλλά και την πολιτική βούληση της τουρκοκυπριακής πλευράς».
Εμείς, όμως, μαζί μας και ο Ακιντζί και ο Άιντα, νομίζουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι η Τουρκία, και απλώς μεταθέτουμε τα ορόσημα, τώρα το πήγαμε στον Νοέμβριο. Συνεχίζουμε να νομίζουμε ότι το πρόβλημα είναι οι Ελληνοκύπριοι που δεν θέλουν λύση ή, πάντως, που δεν θέλουν να γίνουν Τούρκοι.
