Όταν μια κυβέρνηση ταπεινώνεται θορυβωδώς και η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στο 4ο Μνημόνιο δεν μπορεί οι δημοσιογράφοι να ΣΙΩΠΟΥΝ, λόγω απεργίας!!!
Η απεργία δεν είναι πανάκεια, πολύ περισσότερο δεν είναι «εμπόρευμα» κομματικής ή εργατοπατερικής κατανάλωσης.
Κάθε απεργία αποτελεί ένα μέσον πάλης των εργαζομένων με σκοπό τη διαλεκτική κλιμάκωση των αγώνων τους σε ανώτερες μορφές πάλης, οι οποίες ταυτόχρονα θα πυροδοτούν τους σπινθήρες της γενικής λαϊκής οργής και θα συμβάλλουν στην ΕΝΟΤΗΤΑ των απεργών με το κοινωνικό σύνολο…
Οι γενικές απεργίες δεν γίνονται για το θεαθήναι, έτσι για να «τρέφονται» τα παράσιτα των εργατοπατέρων ή τα παράσιτα των κομματικών γραφειοκρατών…
Όλα αυτά ισχύουν ιδιαίτερα για εκείνες τις απεργίες που αφορούν την ενημέρωση του λαού, δηλαδή των δημοσιογράφων.
Όλες οι απεργίες που «κηρύσσονται» από τις γραφειοκρατικές κλίκες (κομμάτων ή συνδικάτων) δεν έχουν καμία σχέση με την έννοια των απεργιών εκείνων που ανοίγουν πραγματικά αγωνιστικά ΜΕΤΩΠΑ, που ανοίγουν τη σπείρα των κλιμακούμενων μορφών πάλης στα ανώτατα επίπεδα: Γι αυτό όλες αυτές οι απεργίες είναι εκτονωτικές, παρελάσεις θεάματος, που ΟΧΙ μόνο δεν προωθούν τη διαλεκτική του αγώνα, σε πιο «σκληρές» και επαναστατικές μορφές πάλης, αλλά σπέρνουν και την απογοήτευση.
Ο κρατικός συνδικαλισμός, αυτός που κυριαρχεί, ως ΛΟΓΙΚΗ, σήμερα, αυτό ακριβώς επιδιώκει: Να μεταλλάξει την απεργία από μορφή αγωνιστικής κλιμάκωσης, σε μορφή εκτόνωσης, ύπνωσης και απογοήτευσης…
Ο «συνδικαλισμός» των δημοσιογράφων κινείται μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια της κρατικής ΛΟΓΙΚΗΣ, στη χειρότερη εκδοχή της: Στα πλαίσια του «συνδικαλισμού» των «νταβάδων» της «ενημέρωσης».
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της δημοσιογραφίας κηρύσσει μια απεργία την ίδια ώρα που ο ελληνικός λαός ΑΠΑΙΤΕΙ ενημέρωση και γνώση των νέων συμφορών που αποφάσισαν ερήμην του, οι τοκογλύφοι. Συμφορές που καταγράφουν ταυτόχρονα και το φιάσκο των κυβερνητικών ανδρεικέλων, τη νέα κακουργηματική ΑΠΑΤΗ της «αριστερής» κυβέρνησης…
Με την απεργία τους οι δημοσιογράφοι προσφέρουν χρήσιμο έργο στην κυβέρνηση και το κατοχικό καθεστώς…
Υποτίθεται ότι απεργούν εναντίον της κυβέρνησης (απλές κροτίδες λάμψεις-κρότου), αλλά στην πράξη στηρίζουν την κυβέρνηση: Ο πονηρός και δόλιος τρόπος στήριξης του καθεστώτος και των κυβερνητικών ανδρεικέλων…
Η αγωνιστική απεργιακή πρακτική προωθεί και βαθαίνει την ενημέρωση του λαού, ταυτόχρονα ρίχνει γέφυρες ενότητας με το λαό.
Μια τέτοια πρακτική μορφοποιείται με επαναστατικές καταλήψεις των ΜΜΕ και όχι με απεργιακά θεάματα που στην πράξη στηρίζουν το καθεστώς, την κυβέρνηση και τους «νταβάδες»…
Φυσικά κάτι τέτοιο είναι ουτοπία να το ζητάμε από τον «συνδικαλισμό» του καθεστώτος και των «νταβάδων».
Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την δημοσιογραφική ΑΠΑΤΗ της απεργίας.
Μιας απεργίας, σε μια χρονική περίοδο νέων δραματικών εξελίξεων:
α). Νέο θεαματικό φιάσκο της κυβέρνησης: Από εκεί που φώναζε σε όλους τους τόνους ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα, έρχεται η απόφαση-εξπρες του Eurogroup στο Άμστερνταμ που προστάζει την ψήφιση από τη Βουλή (μέχρι τις 27/4/2016) νέου (προληπτικού) πακέτου μέτρων…
β). Νέο «αριστερό» μνημόνιο, το 4ο!!! «Αριστερό» ρεκόρ: Σε 9 μήνες δύο μνημόνια!!!
Και ρεκόρ ανώμαλων κυβερνητικών προσγειώσεων και ΑΠΑΤΗΣ: Από τις θριαμβολογίες της «επιτυχίας» στο καναβάτσο της παταγώδους πτώσης…
γ). Τέλος, όλα τα ανωτέρω, σε συνδυασμό με τα άλλα κυβερνητικά αδιέξοδα (Ασφαλιστικό κ.λπ), δημιουργούν πλέον συνθήκες ολοκληρωτικής κυβερνητικής κατάρρευσης και δρομολογούν εκρηκτικές πολιτικές εξελίξεις…
Σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα (οξύτατες παρενέργειες από τα παραπάνω) η «Ενημέρωση» του ελληνικού λαού πάει περίπατο: Στον απεργιακό περίπατο των εργατοπατέρων της δημοσιογραφίας…
Εάν όλα αυτά δεν αποτελούν κραυγαλέα στήριξη της κυβέρνησης (στο όνομα της απεργίας εναντίον της), τότε οι λέξεις, πράγματι, έχουν χάσει κάθε σημασία…
Ανάρτηση από: http://www.resaltomag.gr
