Των Γιώργου Καραμπελιά – Γιώργου Ρακκά*
Τα μνημόνια υπήρξαν το σύμπτωμα μιας ευρύτερης διαδικασίας χρεοκοπίας του ελληνικού «παρασιτικού εκσυγχρονισμού», που έχασε τα τελευταία χρόνια το «κοινωνικό» του πρόσωπο, γιατί ένα ολόκληρο μοντέλο που στηρίζονταν στις εισαγωγές και την κατανάλωση έφτασε στα όριά του, και μετασχηματίστηκε σε ληστρικό παρασιτισμό.
Ο αντιμνημονιακός χώρος, παρά τις αντιστάσεις του, συχνά μαζικές και αγωνιστικές, λεηλατήθηκε από το φιάσκο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διότι δεν κατάφερε να υπερβεί τους ορίζοντες του παλαιού κρατισμού και παρασιτισμού. Οι έσχατες δυνάμεις αυτού του παρασιτισμού -συσπειρωμένες γύρω από την ήδη κυρίαρχη στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, «Αριστερά»-, έπαιξαν το τελευταίο της χαρτί, υποσχόμενες την «επιστροφή» στην χτεσινή ευημερία, εγκλωβίζοντας το αντιμνημονιακό κίνημα σε έναν μονοδιάστατο οικονομισμό. Έτσι:
Α. Απέτυχε να διαγνώσει την σημασία των γεωπολιτικών μεταβολών στην ευρύτερη περιοχή, ιδίως όσες σχετίζονται με τον νέο-οθωμανικό επεκτατισμό. Εξελίξεις που σε στενή σχέση με το μεταναστευτικό και προσφυγικό αδιέξοδο, και με δεδομένη την δημογραφική αποτελμάτωση της χώρας, απειλεί τον ελληνικό χώρο με «λιβανοποίηση», κυριολεκτική άρση των κεκτημένων της Επανάστασης του 1821, με επιστροφή της χώρας στο τουρκικό ηγεμονικό άρμα, η στην καλύτερη περίπτωση σε ένα δυτικο-οθωμανικό condominium.
Β. Απέτυχε να επισημάνει τη γενικευμένη παρακμή, δημογραφική, οικονομική, πολιτισμική, κοινωνική και παιδευτική και να ορθώσει αποτελεσματικά αναχώματα στην αποσύνθεση της ελληνικής αυτοσυνειδησίας, κατ’ εξοχήν στις νέες γενιές. Αντίθετα, η Αριστερά, στη συντριπτική πλειοψηφία της, με τις πρακτικές της στην εκπαίδευση, τον πολιτισμό και τα κοινωνικά κινήματα, αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα και επιταχυντή αυτής της παρακμής, ενώ φαλκίδευσε με την ηγεμονική ιδεολογική παρουσία της, την αυθόρμητη και ακομμάτιστη πατριωτική ροπή του αντιμνημονιακού κινήματος.
Καιρός, λοιπόν, να εστιάσουμε στην πραγματική ανασυγκρότηση του τόπου, γεωπολιτική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική. Το πρόταγμά μας θα πρέπει να είναι «ολιστικό» και η έννοια που συμπυκνώνει όλες τις παραμέτρους της ζητούμενης αναγέννησης είναι ο δημοκρατικός πατριωτισμός. Νοούμενος όχι μόνον ως υπεράσπιση της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και της ακεραιότητας της χώρας, απέναντι στη διπλή επιβουλή της δυτικής αποικιοκρατίας και του νεο-οθωμανισμού, αλλά και ως ένα κίνημα εσωτερικής αναγέννησης που θα «τελειώνει» τον νεοελληνικό μηδενιστικό συλλογικό μας βίο, την πολιτική του διαφθορά, την κοινωνική του αναλγησία, και τον οικονομικό του μεταπρατισμό.
Η συγκρότηση ενός δημοκρατικού πολιτικού ρεύματος υπεράσπισης της Ελλάδας και του ελληνικού λαού, απέναντι στους ξένους επικυρίαρχους αλλά και τις ντόπιες άρχουσες τάξεις -που συμπεριφέρονται ως αποικιοκράτες στον ίδιο τους τον τόπο- θα έχει ως στόχο να μπολιάσει τον αυθόρμητο πατριωτισμό του λαού με αυτό το «ολιστικό» περιεχόμενο και να μην τον εγκαταλείψει έρμαιο στην Ακροδεξιά που καραδοκεί.
Ένα τέτοιο ρεύμα θα συσπειρώνει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού όχι γύρω από ένα αίτημα «αποκαθαρμένης» ή δήθεν «αυθεντικής Αριστεράς», η κύρια έκφρασή της οποίας, πρωτοστατεί εξάλλου στην επιβολή των οικονομικών, κοινωνικών, γεωπολιτικών και πολιτιστικών «μνημονίων», αλλά γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα και κατευθύνσεις, υπερβαίνοντας εν τοις πράγμασι παλιούς και συχνά ξεπερασμένους διαχωρισμούς.
Η μάχη για την πολιτική ανασυγκρότηση θα πρέπει να δοθεί από την σκοπιά του επαναπροσδιορισμού ενός οράματος για τον 21ο αιώνα, που θα στηρίζεται στον «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας, με υλικά του τον πατριωτισμό, την κοινωνική χειραφέτηση, την ενδογενή ανασυγκρότηση, την οικολογία, την άμεση δημοκρατία και την πολιτιστική αναγέννηση.
* O Γιώργος Καραμπελιάς είναι συγγραφέας και ο Γιώργος Ρακκάς πολιτικός επιστήμονας
Ανάρτηση από: http://www.e-dromos.gr
