Συγκλίσεις: Quo vadis, Πρόεδρε;

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Εγώ που ήμουνα θεός θα φύγω τώρα σαν τρελός, θα φύγω σαν κυνηγημένος. Εγώ που ήμουνα θεός θα φύγω τώρα σαν τρελός, απόκληρος και πικραμένος. Εγώ ο ξένος, εγώ ο ξένος.

ΤΑΚΗΣ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΣ

Αν οι εντός Προεδρικού παρουσιάζονταν στις διαπραγματεύσεις τόσο αμείλικτοι όσο φαίνονται με το θέμα του Εθνικού Συμβουλίου, τότε σήμερα, αντί να συζητείται το «καλό κλίμα» και η δυσκολία εξεύρεσης «συγκλίσεων», θα συζητείτο η πρόοδος και η αποτροπή «πολιτογράφησης» 25.000 εποίκων. Διότι, προφανώς, ο Ακιντζί «κατεβαίνει» στο τραπέζι των συνομιλιών με περίσσια λαιμαργία, ακριβώς εξαιτίας της υποχωρητικότητας της πλευράς μας, να μην το επαναλαμβάνουμε.

Και επειδή ακριβώς η ελληνοκυπριακή πλευρά σέρβιρε και σερβίρει κάθε παραγγελία της Άγκυρας στο πιάτο του κατοχικού ηγέτη, τα πράγματα είναι δύσκολα. Και στη διακυβέρνηση και στο περιουσιακό, για τα οποία υπήρξαν χθες πολύωρες συζητήσεις. Η αποδοχή, ας πούμε, δικαιώματος του χρήστη από την πλευρά μας, οδηγεί στην απαίτηση της άλλης πλευράς για προτεραιότητα του σφετεριστή. Η αποδοχή, επίσης, από τη μια εδαφικού διαχωρισμού και από την άλλη ποσόστωσης της επιστροφής προσφύγων, οδηγεί στην απαίτηση του Ακιντζί για περιουσιακή και πληθυσμιακή πλειοψηφία στο τ/κ συνιστών κράτος της νέας Κύπρου.
Σαν να μη φτάνουν όλα τα άλλα, δηλαδή, καταντήσαμε σαν τον Προμηθέα, που επειδή έσωσε τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα στον Κατακλυσμό εξόργισε τον Δία και αυτός τον έδεσε στο όρος Καύκασο και έβαλε έναν αετό να του τρώει το συκώτι κάθε πρωί. Φυσικά ο Προμηθέας ήταν αθάνατος. Ενώ, η Κύπρος είναι καταδικασμένη να αργοπεθαίνει εξαιτίας της ‘θετικής εικόνας’ που θέλουν να δείξουν Πρόεδρος Αναστασιάδης και Μουσταφά Ακιντζί κι ας μείνει στο τέλος χωρίς συκώτι. Το μομέντουμ, λένε, είναι αυτό που θα βοηθήσει τη διαδικασία. Όχι η υποχώρηση των θυτών της εισβολής.

Και αντί να δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επιμένει να συντηρεί αυταπάτες. «Ήταν μια δημιουργική συνάντηση», δήλωση κατά την επιστροφή του στο Προεδρικό, «έχουν ανταλλαγεί απόψεις, προβληματισμοί και θετικές, οφείλω να πω, προτάσεις, προκειμένου να επιτύχουμε το συντομότερο δυνατόν περαιτέρω συγκλίσεις». Επιμένει να δίνει άλλοθι στην Τουρκία να συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, εφόσον «η προσπάθεια είναι να δούμε μέσα ακριβώς από αυτήν την ανταλλαγή απόψεων πως επιτυγχάνεται ο καλύτερος δυνατόν τρόπος διατύπωσης, έτσι ώστε να μην υπάρχουν ασάφειες, αλλά και να υπάρχουν εκείνες οι συγκλίσεις που θα μας επιτρέψουν να καταλήξουμε κάποια στιγμή, ελπίζω εντός του έτους, στην οριστική λύση του προβλήματος».

Καμία θέληση για τοποθέτηση των πραγμάτων σε σωστή βάση. Αρκεί στους εντός Προεδρικού η «σμίκρυνση διαφορών» και η «καλύτερη κατανόηση θεμάτων που βρίσκονταν εν αμφιβολία όσον αφορά τις προθέσεις των δύο πλευρών». Φαίνεται όμως, πως ο εκπρόσωπος της κατοχής, Μουσταφά Ακιντζί είναι ικανοποιημένος από τις διαπραγματεύσεις. Χαρακτήρισε τη συνάντηση «ως ένα απόθεμα που θα διευκολύνει την επίτευξη αμοιβαίας συμφωνίας». Και γιατί να μην είναι ικανοποιημένος; Όταν απαιτεί προτεραιότητα στο «δικαίωμα» των σφετεριστών (των χρηστών δηλαδή) και πλειοψηφία πληθυσμού και ιδιοκτησίας στο δικό του τ/κ συνιστών κράτος (το αναβαθμισμένο ψευδοκράτος δηλαδή) και δεν λαμβάνει τα ΟΧΙ που πρέπει (σύμφωνα με τις ενδείξεις) γιατί να μην είναι ικανοποιημένος; Προς το παρόν, οι μόνοι ανικανοποίητοι είμαστε εμείς. Που αφελώς καρτερούμε πως οι ηγέτες μας (θυμωμένοι μόνο όταν πρόκειται για το Ε.Σ.) θα εργαστούν για ένα καλύτερο και ελεύθερο αύριο χωρίς χρήστες και ρατσιστικές προσεγγίσεις και όχι για ένα νέο πείραμα καταδικασμένο να αποτύχει, ένα νέο απαρτχάιντ, στο οποίο η Τουρκία θα έχει ξανά το πάνω χέρι και όμηρο την πλειοψηφία αυτού του πληγωμένου νησιού. Quo vadimus?

Ανάρτηση από: http://www.galatikohorio.com